Nog steeds was hij een beetje verward. En achterdochtig. Lorise had hem daarnet haar kamer uit gestuurd, richting de bibliotheek. Daar had ze afgesproken met haar vrienden. En ze had gevraagd of hij zin had om mee te gaan. Al bij al kon hij niet echt weigeren. Het was nu ook niet dat hij kon zeggen dat hij Storm echt een irritante gast vond. Dus had hij maar ingestemd, tot haar grote plezier. Maar toen ineens zouden ze niet samen gaan, maar moest hij maar 'alvast alleen vooruit gaan'. Blijkbaar moest zij nog andere kleren aan trekken, al snapte hij niet wat er verkeerd was aan de outfit die ze al aan had. Maar ze had aangedrongen en uiteindelijk had hij nog maar eens toegegeven. Al zou hij niet vertrekken zonder een afscheidskusje tho, ja, hij was cheesy like that. Gun de knul ook eens wat.
Maar het maakte hem op de één of andere manier een beetje zenuwachtig. Hoewel ze hem duidelijk had gemaakt dat hij nu ook tot de ‘squad’ behoorde, was hij er zelf niet zo zeker van. Want wat had hij te bieden aan haar vrienden? Hij wist niet eens of ze wel dezelfde interesses hadden. Hij zou nu kunnen terugkrabbelen en hier op de gang wachten tot Lorise tevoorschijn kwam, maar dat was zo niet Charlie. Dus trok hij zijn gezicht in de plooi en opende de deur van de bibliotheek. Na kort de ruimte te hebben gescand, kreeg hij Storm in de gaten, met naast zich meneer de beer himself. Hij wandelde naar het iconische duo toe en ging bij hen neer zitten. ”Lorise komt straks, ze moest nog even..” Maar hij onderbrak zichzelf bij de nogal ondeugende blikken die hij toegeworpen kreeg. Zijn schouders zakten enkele centimeters naar beneden en hij trok zijn ene mondhoek op. ”Lorise komt helemaal niet hé?” Zei hij gelaten. Wat een mooie set-up weer.
Nog enkele centimeters naar beneden en hij zou op zijn lip trappen. Devon liep met zijn armen over elkaar geslagen door de gang, zijn wenkbrauwen stonden in een frons. Over zijn schouder hing zijn rugzak en aan zijn zijde liep zijn trouwe kompaan. ’Het is echt niet zó erg gesteld Hall. Je moet nu ook niet overdrijven.’ Antwoord kreeg hij niet, en Devon was te koppig om naar de grijnzende blik op het gezicht van zijn beste vriend te kijken. In zijn ogen was het wél nodig, en extra studie sessie, en in die van de leerkrachten ook. Enkel Devon leek niet te beseffen hoe erg het met zijn punten gesteld was. De rest van de weg naar de bib verliep in stilte, al klonken er met momenten onduidelijke woordjes over Devon zijn lippen. Binnensmonds grommelen hielp altijd. Of dat dacht hij toch.
Al snel had Hall een mooi tafeltje uitgekozen, ergens aan de rand van de bibliotheek. Het tafeltje werd langs een kant begrensd door de muur met een raam waardoor het bos in de verte te zien was. Doordat er aan weerszijden van het tafeltje enorme boekenrekken stonden, leek het alsof er een klein kamertje gevormd werd. Met andere woorden: ze zaten rustig, met weinig prikkels opdat Devon zich optimaal kon concentreren. Ofja, dat hoopte Hall toch. Hij had zijn rugzak nonchalant op tafel gesmeten waardoor de boeken er vanzelf deels uitgegleden waren. Hall had die van hem ook uitgestald -netjes weliswaar-. Toen er voetstappen van opzij weerklonken, draaide Devon zijn hoofd en keek recht in de ogen van Charlie. Even begreep hij het niet, het was alsof de jongen doelgericht op hen afgelopen was, en ook Hall zijn reactie deed vraagtekens in zijn hoofd vol zagemeel oproepen. ’Lorise komt straks, ze moest nog even..’ Hij hoorde Hall grinniken en zijn blik verlegde hij naar zijn beste vriend, die precies wist wat er gaande was. ’Lorise komt helemaal niet hé?’ Devon zijn voorhoofd kwam in een frons te staan, en pas na enkele ogenblikken begreep hij wat er gaande was. ’Oooooooooh.’ bromde hij langgerekt en op een geamuseerde manier. Hij kneep zijn lippen stram op elkaar toen hij besefte dat ze nog steeds in een bibliotheek zaten. ’Geen zorgen maat, ik weet net zo min als jij.’ grapte hij toen iets zachter en wierp Hall een duistere blik toe. Hoe durfde hij, dit zo voor hem achterhouden. Al was het wel een strategische zet geweest van Storm -en van Lorise-, om de ontmoeting met Charlie te verzwijgen. Zo had hij immers niet de tijd gehad om dingen op voorhand te bedenken. Nee, dikteer werd het improviseren. Op zijn lippen was een veel betekenende grijns tevoorschijn gekomen, en hij leunde met zijn onderrug tegen de boekenkast terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg en de jongen bekeek. 'Dussss.. dat betekend dat ik niet écht moet studeren?' vroeg hij hoopvol aan Storm.
Zelf met alles waar hij mee moest afhandelen lukte het Storm nog om met zijn schoolwerk bij te blijven. Hij had er een zware week opzitten met Cole en Kylie en daarnaast had hij Nadya terug opgezocht, het enige wat er niet voor had gezorgd dat hij weer mentaal de dieperik in kwam te liggen waren Denni en Devon godzijdank. En vandaag was helemaal toegewijd al zijn allerbeste vriend, al zag die er meer tegenop dan eender wie hier op school. En dat was net het leuke eraan, hij wandelde naast Devon mee met die veelzeggende grijns op zijn lippen terwijl Devon naast hem bijna van plan was dramatisch te transformeren en het gebouw uit te rennen om verstoppertje te spelen in het bos. Zoveel zin had hij erin. Bij Devon zijn woorden keek Storm hem kort aan, hij zei niets, hij glimlachte enkel alvorens hij terug naar zijn gsm keek. Storm zou een slechte vriend zijn als hij niet op zen minst een beetje afleiding bracht in het hele studeerproces dussss …
De bibliotheek was zijn heilige plaats voor kort na volle manen schoolwerk in te halen. Hij had zijn vaste plaats, zijn vaste gewoontes en in geen van hen kwam Devon voor. Het vrouwtje achter de bal wierp een kritische blik naar Devon alvorens ze Storm kort toeknikte. Nuja, het was Devon die hier binnen wandelde, wie kende Devon nou niet, hij was waarschijnlijk het grootste roddelonderwerp bij het schoolpersoneel ... het baliepersoneel althans. Maar het was nodig, Devon moest schoolwerk inhalen als hij hier ooit wilde buiten wandelen met een diploma onder zijn arm. Lupos ging meteen op zoek naar alle andere personen in de bibliotheek, zocht de minst afleidende plek uit waar Storm dan heen wandelde. ‘Je zult niet sterven Devon, ik beloof dat je zal sterven onder betere omstandigheden.’ Reageerde hij op wilde gebaar waarmee Devon zijn rugzak op de tafel zwierde waardoor de helft van zijn boeken al naar buiten schoof. Storm zelf was een stuk voorzichtiger met zijn spullen, hij nam de boeken die hij nodig had, legde zijn gsm ergens in het midden van de tafel en ging alvast zitten.
En dan had je Lupos, die vier keer sneller iemand detecteerde, als een waakhond voor een magazijn aan de ketting. Storm keek op van zijn boek en steunde zijn hoofd op zijn hand terwijl hij met een glimlach toe keek hoe Charlie naar hen beide kwam gelopen. Bij de woorden van de jongen zakte hij wat meer achterover, sloeg zijn armen samen voor zijn borst en grinnikte zachtjes. Ah Lorise, ze had het hem dus duidelijk kunnen wijsmaken hierheen te komen. Maar ja … Charlie was bij de squad nu, althans, zou hij zijn, niet zolang hij Devon niet had ontmoet. En toen Charlie het door had schudde Storm spijtig zijn hoofd. ‘Ik vrees het niet.’ Glimlachte hij geamuseerd waarna hij zijn blik verlegde naar Devon. ‘Dacht je nu echt dat ik je hier uren zou laten studeren zonder een beetje,’ hij zweeg en keek terug naar Charlie, maakte zijn zin niet af, Devon zou het wel begrijpen. Ja, Devon wist hier even weinig van want eerlijk, Devon en improvisatie was bijna even entertainend als Devon en drank. ‘Ik dacht dat je Devon maar eens moest ontmoeten, om het hele welkom in de squad deel compleet te maken.’ Wees hij opzij naar Devon. Voorstellen zou hij ze waarschijnlijk niet moeten doen, de twee kenden elkaar zonder dat ze elkaar ooit hadden gesproken…
tag: Charlie and Devon --- words: 580 --- notes: --- outfit: -
Zijn achterdochtigheid bleek dan toch maar weer eens bevestigd te worden. Wat het exacte plannetje was wat hier gaande was, wist hij niet, maar daar kwam hij zo wel achter. Hij nam voor nu even goed de tijd om zijn mutatie te laten werken op beide jongens. Ze hadden beiden een hele reeks aan fouten gemaakt, maar al bij al stond hun balans wel positief. En daarboven leken ze ook te beseffen dat er wel degelijk inspanningen werden geleverd om dat zo te houden. Het stelde hem ook ergens gerust om te weten dat Lorise in goeie handen was bij deze twee. Alhoewel, hij wist ook goed genoeg dat haar ondeugende, speelse kantje naar boven werd gehaald in de nabijheid van deze jongens. Dat ze ooit iets met hen zou flikken, kwam helemaal niet in hem op. Hij wist dat ze trouw was, vertrouwde haar gewoon blindelings zonder daar ooit vragen bij te stellen.
Al had ze hem nu wel mooi beet genomen. Devon wist blijkbaar ook niet wat er aan de hand was. ’Geen zorgen maat, ik weet net zo min als jij.’ Zei hij, waarna hij een blik wierp op de planmaker in kwestie. ‘Ik vrees het niet.’ Reageerde die op zijn opmerking, waarna hij zich naar Devon draaide. ‘Dacht je nu echt dat ik je hier uren zou laten studeren zonder een beetje,’ Zijn blik viel veelbetekenend terug op hem. Charlie trok even zijn wenkbrauw op. ”Een beetje wat?” Herhaalde hij, al kon hij in zijn hoofd wel genoeg aanvullingen bedenken die waarschijnlijk wel zouden passen.
‘Ik dacht dat je Devon maar eens moest ontmoeten, om het hele welkom in de squad deel compleet te maken.’ Verklaarde Storm de hele bedoeling. ”En dat lukte het best in een bibliotheek?” Vroeg hij, nog steeds een beetje in de war over de gekozen locatie. ”Of gaan we hem toch even laten zweten en hem onderwerpen aan een proefexamen”, Grijnsde hij geamuseerd. Hij wist niet hoe slim de knul precies was, maar het feit dat hij al zo weigerachtig stond tegenover studeren, zei genoeg om te weten dat hij het waarschijnlijk niet zo had op school in het algemeen.
Het was hem geraden dat hij zou sterven onder betere omstandigheden! Hij wierp Hall een ontevreden blik toe en rolde met zijn ogen terwijl zijn boeken over de tafel uit vlogen. Devon kon bíjna de shhhhht van het nukkige bib-mevrouwtje aan de andere kant van de ruimte horen. Maar plots leek het tij te keren, verscheen Charlie op de plek die StormOn zojuist had uitgekozen om te ‘leren’. God was hij blij dat hij aanhalingstekens kon gebruiken. Zijn gezicht dat op donderen stond veranderde meteen in die typische grijns van hem die bij iedereen zo gekend was. ’Ik vrees het niet.’ hoorde hij Hall zeggen en zag hoe zijn beste vriend het zich gemakkelijk maakte op de houten stoel. ’Fijne vriendin heb jij.’ Devon keek grijnzend om naar Hall en drukte zich af van de boekenkast om op hem af te wandelen. ’Bijna zo fijn als mijn kameraad hier.’ Achter de stoel waar Storm op zat bleef hij staan, luisterde naar de uitspraak die hij deed en moest lachen. Zijn handen had hij op de schouders van Hall geplaatst. ’Een beetje wat?’ vroeg Charlie onmiddellijk met een sprekende blik in zijn ogen. Het maakte Devon enkel maar harder aan het grijnzen en hij liet zijn vlakke hand tweemaal hard op de borstkast van Storm neerkomen alvorens hij zijn armen over elkaar kruiste en opnieuw tegen het boekenrek leunde. ’Een beetje Devon.’ beantwoorde hij met een geamuseerde ondertoon in zijn stem.
Het begon erop te lijken alsof het een enorme stap was, de eerste ontmoeting tussen hem en Charlie. Waarom wist hij niet, hij was nooit gemeen of onvriendelijk tegen personen die hij niet kende. Hij wist van zichzelf dat hij met momenten een speciale vorm van humor had, maar hij wist niet dat het zó speciaal was dat er voorbereidingen getroffen moesten worden door zowel Lorise als Hall. Maar eigenlijk.. het maakte het enkel maar grappiger vanuit zijn standpunt. ’En dat lukte het beste in een bibliotheek?’ Devon zijn wenkbrauwen schoten in de lucht en zijn mondhoeken naar beneden. ’Hmh, goed punt.’ beaamde hij en haalde zijn schouders op. ’Waarschijnlijk omdat ik me hier verplicht kalm moet houden.’ zei hij met een uitdagende blik richting Charlie. Eentje die al snel veranderde in een brede glimlach waaruit op te maken was dat hij maar aan het moppen was. ’Of gaan we hem toch even laten zweten en hem onderwerpen aan een proefexamen?’ Devon zijn ogen werden groot en hij keek kort naar Hall. ’Nee.’ zei hij, haalde zijn gekruiste armen weer van elkaar af en stak een vinger in de lucht. Terwijl keek hij naar Charlie. ’Nee, nee, nee.’ Devon liep naar de tafel, schoof zijn boeken weer zijn rugzak in en ritste deze ditkeer zorgvuldig dicht. ’Want als dat het geval is pak ik mijn biezen en ga ik bij Lorise op de kamer zitten hoor.’ Devon zijn gezicht stond voor een keer serieus. ’Ik heb nog liever een volledige make-up sessie dan dat ik een onnodig proefexamen moet maken.’ hij schoof zijn tas over de tafel, oprecht bereid om te vertrekken. ’Ínclusief winged eye-liner, just saying.’ Hij gooide met de eerste de beste term die hij had kunnen onthouden uit Taylor haar girl-talk als hij bij haar was.
Hij vroeg zich af hoe moeilijk het voor Lorise moest zijn geweest om Charlie hierheen te sturen wetend wat hem te wachten zou staan. Het waren geen slechte jongens, StormOn maar ze wisten beide wel behoorlijk van aanpakken, nooit de slechte bedoelingen natuurlijk. En met Devon die een heel saai vooruitzicht had op studeren was Storm er haast zeker van dat die alle soort van afleiding met twee handen zou grijpen. Hij vroeg zich af hoe het Devon in eerste instantie was gelukt om al zover te komen. Lupos had Charlie veel eerder gespot dan eender wie en alsnog moest de wolf een heel grondig onderzoek doen van de jongen ondanks dat ze elkaar op het bal al hadden mogen leren kennen. Devon had die kans nog niet gehad, perfect. Devon drukte zich bijna gelijk af van de boekenkast, kwam achter Storm staan en legde zijn handen op de schouders van Storm. Tuurlijk kreeg hij er een preek voor dat hij hier moest zitten studeren. Storm kantelde zijn hoofd naar achter en keek op naar Devon alvorens hij Charlie een veelbelovende blik gaf. Zijn woorden deden Devon meteen luidop lachen, meteen kwam er hier en daar een gestoorde blik van een andere student hun kant uit. “Een beetje wat?” Vroeg Charlie meteen. Devon liet zijn vlakke hand op Storm zijn borstkast neerkomen alvorens hij tegen het boekenrek ging staan. Antwoorden was niet aan Storm vandaag, dat deed Devon duidelijk.
Charlie zou in de squad komen, één van de weinige jongens tussen al die dames. Niet dat hij daar echt naar hoefde te kijken, hij had Lorise. En Storm ook niet meer dus ze waren allemaal voor Devon en daar klaagde Devon duidelijk niet over. Storm leunde wat achterover, had duidelijk niets toe te voegen aan het antwoord op de vraag van Charlie of ze dat het best hier konden doen. ‘Zoiets.’ Reageerde hij op de woorden van Devon en zijn verplicht kalm houden. ‘Ik wil Lorise niet achter me aan hebben omdat jij je niet koest kon houden.’ Zei hij tegen Devon. Want iedereen kende Devon, hij deed graag zijn best voor iets, zeker als het dit soort dingen was. Maar toen kwam Charlie met een geniale opmerking waar Storm van recht kwam, hij wees Charlie aan en glimlachte meteen. ‘Strak plan, wij gaan iets leuks doen en jij studeert tot we terug komen en je ondervragen.’ Draaide hij zich geamuseerd naar Devon. Net zo snel als Storm was recht gekomen was Devon in protest zijn boeken gaan samen rapen en had hij ze terug in zijn rugzak geschoven. Storm zakte neer op de hoek van de tafel en keek fronsend naar zijn beste vriend en zijn uitleg. ‘Winged eye-liner?’ Vroeg hij half lachend. ‘Je hoeft enkel maar de woorden te zeggen en ik trommel iedereen van de meiden op om jou een hele make over te geven.’ Glimlachte hij uitdagend waarna hij zijn hoofd naar Charlie draaide. ‘Welk kleur zou hem het beste staan denk ik?’ Hij tikte zijn vinger bedenkelijk tegen zijn kin, keek Devon aandacht aan. Eigenlijk hoorde Charlie in het middelpunt te staan, hoe kwam het dat Devon dat nu plots weer was. ‘Altijd hetzelfde met hem.’ Fluisterde hij amper hoorbaar naar Charlie. Ja, altijd hetzelfde met Garnet …
tag: Charlie and Devon --- words: 548 --- notes: --- outfit: -
’Een beetje Devon.’ Was het heel geruststellende antwoord van de Devon in kwestie. De geamuseerde toon voorspelde ook niet veel goeds. Hij kreeg al in de gaten wat hier echt aan de hand was. De jongen wou hem een beetje testen. Nu goed, voor hem geen probleem. Maar dan mocht hij ook wel een reactie verwachten. Al had hij geluk dat hij dit niet enkele maanden eerder had geprobeerd. Toen had hij er ook geen reden voor gehad, maar toch. De Charlie van een goed half jaar geleden zou dit zo erg niet gepikt hebben. Nu zag hij er de humor wel van in, een uitdaging maar op een goeie manier. ’Hmh, goed punt.’ Reageerde de jongen op zijn opmerking. ’Waarschijnlijk omdat ik me hier verplicht kalm moet houden.’ Vervolgde hij, iets wat Storm soort van bevestigde. ‘Zoiets.’ Zei hij. ‘Ik wil Lorise niet achter me aan hebben omdat jij je niet koest kon houden.’ Liet hij weten. Charlie snoof even. "Voor mij had dat niet gehoeven tho", Grijnsde hij op een licht uitdagende manier naar meneer beer. Het was ook wel eens leuk om te zien wat hij zoal in zijn mars had.
Vandaar zijn licht plagende opmerking. Al werd die op veel protest onthaald. ‘Strak plan, wij gaan iets leuks doen en jij studeert tot we terug komen en je ondervragen.’ Stemde Storm echter in. Devon daarentegen was al helemaal klaar om te vertrekken. Naar Lorise, blijkbaar. Voor een make-up sessie. ‘Je hoeft enkel maar de woorden te zeggen en ik trommel iedereen van de meiden op om jou een hele make over te geven.’ Glimlachte Storm. ‘Welk kleur zou hem het beste staan denk ik?’ Charlie keek even nadenkend naar Devon. "Ik denk gewoon zwart, met een gouden inner corner highlight? En trouwens, die kan ik perfect zelf aanbrengen, als je er echt om staat te springen", Hij wierp een blik naar Storm. "Als jij hem nu even goed vast houd..", Begon hij, maar schoot uiteindelijk in de lach. Hij zag zichzelf al zitten, bovenop Devon’s borst, terwijl hij probeerde een fleeky lijntje te tekenen zoals Lorise hem al zo vaak had voor gedaan..
De bibliotheek.. Een smerig plannetje van Hall en Lorise, zowel voor Devon als Charlie. Al draaide het voor Devon uiteindelijk nog wel goed uit, en voor Charlie.. Ja die zat met de gebakken peren. Devon was zijn leuke, eigen zelf en kon het niet laten om wat van die typische uitspraken te doen waardoor zowel Hall als Charlie een grijns op hun gezicht kregen. Klein beetje machogedrag misschien, maar dat zou hij zelf nooit toegeven. Maar Charlie liet zich niet doen, iets wat Devon ten zeerste kon appreciëren. ’Voor mij had dat niet gehoeven tho.’ was Charlie zijn uitdagende opmerking om het feit dat ze de bibliotheek hadden gekozen opdat Devon zich kalm moést houden. Meteen veranderde Devon zijn gezicht, zijn mond werd een grote O-vorm, zijn wenkbrauwen schoten naar boven en hij moest een lach onderdrukken. Terwijl draaide hij zijn hoofd naar Hall, met een hoorde je dat?-blik in zijn ogen. x Hij liet zijn mond weer dicht zakken, lachte kort voordat hij zijn blik weer op Charlie richtte. ’We kunnen ook altijd ergens anders dit gesprek gaan voortzetten als dat je meer zint.’ sprak hij toen met een stem die hij serieus trachtte te houden maar er radicaal in faalde. Hij schudde breed grijnzend zijn hoofd, in zijn ogen stond duidelijk te lezen dat hij de jongen nu al mocht.
Een idee dat uiteindelijk toch niet doorging, aangezien ze het beide in hun hoofd kregen om hem te onderwerpen aan een proefexamen. Alleen het woord ‘proefexamen’ was voldoende om een ziek gevoel naar boven te voelen komen. Dat idee zinde Devon duidelijk niet, hij begon in een grote haast zijn boeken bij elkaar te scharrelen en stopte ze zorgvuldig in zijn boekentas, om die vervolgens protesterend dicht te ritsen. ’Strak plan, wij gaan iets leuks doen en jij studeert tot we terug komen en je ondervragen.’ Hij trok zijn mondhoeken naar beneden, kwam er zo een beetje uit te zien als een peuter die zijn zin niet kreeg. Nee, hij at nog liever zijn cursussen op dan dat. Of onderging nog liever een make-up sessie van Lorise. Storm zag het al helemaal voor zich, hij zou zelfs nog in staat zijn om zijn uitspraak echt waar te maken en alle meisjes op te trommelen om hem een volledige make-over te geven. ’Welke kleur zou hem het beste staan denk je?’ Devon rolde met zijn ogen en trok licht geïrriteerd een wenkbrauw op. ’Ik denk gewoon zwart, met een gouden inner corner highlight? En trouwens, die kan ik perfect zelf aanbrengen, als je er echt om staat te springen’ Charlie ging gewoon verder op Hall zijn woorden, ze spande samen alsof ze elkaar al jaren kende en Devon altijd het slachtoffer was. ’Het baart me zorgen dat jij dat kan, Charlie.’ bitste Devon terug en liet zijn armen met een kleine grijns weer van elkaar schuiven. ’Maar nee, mijn kleur is obviously bruin hè. Past bij mijn ogen.’ Storm richtte zich tot Charlie, fluisterde hem amper hoorbaar iets toe. Amper hoorbaar voor iemand met een normaal gehoor misschien. ’Je beseft toch dat fluisteren geen nut heeft.’ zei hij lachend en rolde met zijn ogen. Met een soepele zwier gooide hij zijn rugzak over zijn schouder en keek het tweetal vragend aan. ’Wat is er nu van? Gaan we nog iets leuks doen of hoe zit het?’ Nee, hij was absoluut niet van plan om onnodig in de bibliotheek te gaan zitten.
Storm was hier volkomen op zijn gemak, waarschijnlijk de enige van de drie. Devon wilde hier niet zijn wat hem eigenlijk best cranky maakte en Charlie … die had geen idee wat hij moest verwachten dus die kon ook niet helemaal op zijn gemak zijn. Storm had het exact zo afgesproken met Lorise, om beide jongens voor een keer te snel af te zijn. Het verbaasde hem trouwens dat hij Devon helemaal had meegekregen tot hier. Hij was hier zelf meer of de helft van zijn tijd om te studeren, dus voor hem was er geen comfortabelere plaats dan hier, in de rust en stilte waar Lupos niet werd afgeleid door vanalles en nog wat. Maar Devon was vastbesloten hier niet te blijven nu hij door had dat hij hier niet was om te studeren maar al zijn aandacht had verlegd op Charlie … het “nieuwtje” in de squad. En bij elk nieuwtje hoorde op zen minst een beetje plezier.
Bij de uitdagende woorden van Charlie kwamen zijn wenkbrauwen lichtelijk geamuseerd naar omhoog alvorens hij opzij keek naar Devon die hem met dezelfde veelbelovende blik aan keek als hij dat deed. ‘Dat klinkt quasi als een uitdaging.’ Zei hij met een geamuseerde glimlach naar Devon. ‘Niet?’ Vroeg hij voor de zekerheid. Devon wilde zich altijd graag bewijzen, hij was dan ook de meest uitgaande van de twee, de waaghals, de soms wel macho. Hoe graag Storm daarin zou mee willen gaan, hij had de luxe niet om een volledig onder controle mutatie te hebben. En daarnaast, hij had Lorise beloofd op zen minst iets van een foto of filmpje door te sturen … als het echt amusant zou worden. En dat leek een stuk sneller te komen dan verwacht toen ze plots over make up praatte in plaats van echte jongenspraat. Storm liet zijn ogen kort opzij gaan naar het tafeltje ietwat verder waar twee meisjes verwachtingsvol naar hen stonden te kijken. Het was Devon tenslotte, wie had nou geen oog voor Devon. Toen Charlie een heel erg professionele uitleg gaf en nog eens aan toevoegde dat hij het zelf kon kwamen Storm zijn wenkbrauwen meteen weer naar boven. ‘Wauw.’ Besloot hij. Devon vasthouden … hoe graag hij dat wilde, Devon was hem voor met de woorden en inderdaad, hij wees Devon en zijn woorden kort aan. ‘Hoeveel tijd breng jij bij Lorise door als ze voor haar spiegel zit, of dwingt ze je want in dat geval,’ hij maakte zijn woorden niet af en wisselende een blik tussen de twee jongens. No way dat Denni hem ooit zover kon krijgen, ze moest maar bij Taylor of de andere meiden gaan zitten voor dat soort onderonsjes. Het gefluister hielp niet, Storm keek zijn beste vriend glimlachend aan en gaf hem een schouderklop toen hij recht kwam en zijn rugzak over zijn rug gooide en vroeg of ze daadwerkelijk nog iets leuks zouden doen. ‘Je hebt te lang afgezien.’ Grinnikte Storm hem toe terwijl hij zijn boeken nam en in zijn rugzak stak. Hij bleef tegen het tafelblad staan en keek veelbelovend van Charlie naar Devon. ‘Wat had je in gedachten?’ Vroeg hij met een samenzwerige glimlach aan Devon, ja, nu was hij weer helemaal team Garnet, zoals het altijd ging bij die twee …
tag: Charlie and Devon --- words: 544 --- notes: --- outfit: -
Natuurlijk werden er enkele rake opmerkingen gemaakt over zijn make-up skills. Het was nu ook niet dat hij er echt op had zitten oefenen, maar hé, hij was wel even samen met Lorise. Dat leken de jongens te vergeten. ”Ach”, Wuifde hij hun opmerkingen weg. ”Ik hoop dat jullie vriendinnen een klein beetje op Lorise lijken, dat jullie eens snappen hoe het is voor mij”, Zei hij dramatisch, alsof hij zich uiterst onbegrepen voelde bij de twee. Het grijnsje kwam echter al snel terug op zijn gezicht, het duo was in elk geval wel komisch en hij snapte nu ook wel waarom ze zo geliefd waren op feestjes. Entertainen konden ze wel als de beste, hun dynamiek werkte ook gewoon positief in op de omgeving. Ze trokken de aandacht, zelfs op een plek als deze, zag hij toen hij naar de tafel rechts van hen keek en daar een paar chicks aandachtig hun gesprek zag volgen.
Hoog tijd om hier dus weg te gaan, voor er ongewilde aandacht op hen werd gevestigd. Door de bibliotheekvrouw, uiteraard. Hij vroeg zich af of ze hem nog zou herkennen, van die keer dat ze hem hier had betrapt met Lorise. Op dat vlak was Hall ook in gevaar. Niet dat hij daar hard feelings over had tho. Blijkbaar mocht Devon kiezen waar ze heen gingen. ”Oh, je laat hem kiezen? Wat rude van je”, Zei hij, gespeeld gekwetst. ”Nee, grap, je doet je best maar”, Vervolgde hij met een uitdagende grijns naar Devon toe.
