45th Hunger Games: Bloodbath

Met zijn handen netjes achter zijn rug gevouwen stond Howard op het platform van waar hij een mooi zicht had op de controlekamer onder zich. De games zouden binnen een tiental minuten van start gaan, en er heerste een soort gecontroleerde chaos terwijl zijn medewerkers de laatste aanpassingen deden aan de arena. De Hoorn des Overvloed was gevuld met handige spullen, wapens, voedsel en nog meer hebbedingetjes die de kans op overleven wel aanzienlijk konden verhogen.

Het begin van de games was altijd een heus spektakel. Het heette dan ook niet voor niets het bloedbad. Veel tributen sneuvelden al binnen de eerste vijf minuten, waardoor de troep al goed werd uitgedund. Of dat dit jaar het geval zou zijn, wist hij niet, maar hij hoopte het wel. Het was een vorm van entertainment, niet alleen voor de kijkers van het Capitool maar ook een beetje voor zichzelf.

De tributen kwamen één voor één tevoorschijn, de teller stond al klaar om af te tellen. Howard likte even aan zijn lippen voor hij sprak. "Activeer de vulkaan", Beval hij. De vulkaan begon dreigend te rommelen, zwarte rook kwam uit de krater. De spelmaker nam de microfoon vast om de tributen toe te spreken. "Let the 45th Hunger Games begin", Sprak hij. "May the odds be ever in your favor", Besloot hij.

En de teller begon genadeloos af te lopen.

In dit topic wordt het bloedbad, oftewel het begin van de spelen, uitgeschreven. Hier krijgen de tributen de kans om een aantal items te verzamelen. Elke tribuut heeft standaard een kleine, zwarte rugzak, waar hij de items in kwijt kan.

In dit topic staat een algemene beschrijving van de arena. Gebruik een tag in je post om de locatie van jouw tribuut te communiceren, en of hij samenwerkt met een andere tribuut.

Bij het bloedbad sterft Vick Moore. Helaas stapte hij te vroeg van zijn platform, waardoor hij geëlektrocuteerd werd.

District 1
Rhaegys Maclou
Gladiator (zwaard) (x)
Grote, sterke magneet
Verdovingsspuit
Blauwe verf
Aansteker
Topografische kaarten

Kate Mitchell
Eénhandig kort zwaard
Fel gele slaapzak
Kookpot
Kompas
Lucifers (3)
Touw (12m)

District 2
Judas Morlock
Zware, ijzeren speer
Waterzuiveringstabletten (2)
Anti-gif
Zaklamp zonder batterijen
Blokfluit
Visdraad (5m)

Allison Argent
Werpmessen (9)
Zwarte slaapzak
Lege fles (1L)
Grote handdoek
EHBO kit
Paarse haarverf

District 3
Vick Moore
nvt

Daphne Leto
Strijdknots (x)
Brandwondenzalf
Lege fles (1L)
Busje deodorant
Touw (12m)
Blik gedroogd vlees

District 4
Gyp Höfrungur
Drietand
Verrekijker
Gouden analoog uurwerk
EHBO kit
Naald en draad
Zaklamp

Ivy Schwartz
Harpoen
Lege fles (1L)
Ordebewaker uniform vest
Insectenspray
Groot stuk zeildoek
Lege pillencontainer

District 5
Simon Defoe
Hellebaard
Hamer en nagels (14)
Lege fles (1,5L)
Donkergroene slaapzak
Rode clownsneus
EHBO kit

Jezebel Childress
Machette
Zwarte viltstift
Paraplu
Hangmat
Verzachtende crème voor insectenbeten
Kinderboek (Tiny leert fietsen)

District 6
Topaz Albèga
Falchion (zwaard) (x)
Eén-persoons tent
Vuurpijlpistool met vuurpijl (2)
Pakje kleurpotloden
Digitaal uurwerk
Rol bubbelplastiek

Mia Marte Araiza
Bijl
Anti-insecten net
Zwitsers zakmes
Kleine gieter
Lege fles (1L)
Memoblaadjes

Allison stapte in de tube die hem omhoog zou brengen op hun ronde platform, die hen in het spel zou brengen, in een game die ze niet kenden, waarvan ze niet wisten hoe het eruit zag of hoe het zou verlopen. Het enige wat ze allemaal wisten was tegen wie ze het zouden moeten opnemen in deze spelen. Allison had aandachtig alle interviews gevolgd, alle trainingssessie ieder ander in de gaten gehouden. Ze vertrouwde niemand, daar draaide dit uiteindelijk op. Dus toen ze in de tube stond en deze langzaam dicht schoof was haar blik bijna koud en afstandelijk. Ze ademde eens diep in en keek dan naar boven toen de tube haar naar haar platform bracht. Ze kneep haar ogen dicht tegen het zonlicht en hief haar handen een beetje op toen haar platform met een klik sloot. Haar ogen gingen omhoog naar de enorme vulkaan alvorens ze rondom zich heen keek, er was bos, er was beschutting. Haar ogen gingen langs de andere tributen, ze vond Judas vier blokken verder en herkende ook de meeste anderen.  Haar ogen gingen vervolgens naar de opslagplaats waar alle spullen stonden en de grote aftelklok erboven. Ze zocht naar wapens, ze zag al heel wat liggen maar of ze het ook daadwerkelijk te pakken zou krijgen was iets helemaal anders.

En uiteindelijk zette ze haar ene voet achter haar andere in een startpositie om naar die specifieke plaats te rennen, ze zou niet weg gaan tot ze iets had om zichzelf mee te verdedigen. De aftelklok begon te tellen en de spelmaker zei nog een laatste paar woorden. Een paar blokken verder stapte Vick van zijn voetstuk en stierf genadeloos, misschien had de jongen geluk, niet iedereen zou zo snel en gemakkelijk sterven. Toen de klok van drie naar één aftelde boog ze voorover en van zodra hij op nu kwam sprong ze van haar voetstuk en begon te rennen. Ze hield haar ogen gefixeerd op de wapens terwijl ze behendig tussen de rotsblokken door liep en een poging deed dat waarschuwend gerommel van de vulkaan te negeren. Toen ze aankwam greep ze naar het eerste wapen, een set werpmessen, ze nam er meteen eentje in haar hand terwijl ze bleef door rennen en dingen probeerde te grijpen die ze nodig had. Ze ontweek de uithaal van een wapen en botste bijna tegen haar mede tribuut aan, Judas. Ze wisselde een snelle blik met hem, iets berekenend misschien alvorens ze koers zette naar de beschutting in het noorden.

De mix van vochtigheid en warmte zorgde ervoor dat eens ze honderd meter het woud in was ze de zweetdruppels van haar voorhoofd voelde lopen. Ze stopte en keek achter zich richting de vulkaan die ze nog amper doorheen de bomen zien. Ze probeerde een beetje op adem te komen terwijl ze snel haar ogen over de dingen liet gaan die ze had gevonden. De ebho kit zou van pas komen, net als de fles water, misschien moest ze daar maar eens mee beginnen, water zoeken. Ze stak alles in haar rugzak en gooide hem terug op haar rug, liet haar pols over haar voorhoofd gaan en hield twee werpmessen klaar in haar hand, een bloedbad had ze voor zichzelf vermeden en er was nog maar één kanon af gegaan voor Vick, dat betekende dat iedereen het zo goed als had gered …

Samenvatting:
- Rent van haar startblok
- Bots tegen Judas aan, wisselt blik
- Verzamelt spullen
- Rent richting Noorden

Locatie: Het noorden, de bossen

Nadat hij -wat op een afscheid moest lijken- had genomen van de persoon die hem naar de glazen koker had geleid voelde Ärud het platform onder zijn voeten daverend in beweging komen. Het lichte gewicht, van de lege rugzak op zijn rug was het enige waar hij zich voor de rest gewaar van werd. Zijn grijzige ogen had hij dichtgeknepen, behield hij dicht ook toen hij gearriveerd was in de arena. Hij voelde stralen van de zon op zijn gezicht branden en het duurde dan ook niet lang vooraleer hij door had dat de kledij die hij droeg bij de minste inspanning te warm zou zijn. Het aftellen begon, en pas toen opende hij voor het eerst zijn ogen. Meteen keek hij naar zijn rechterzijde, waar Mia op haar blok stond. 10, 9, 8… Langzaam liet hij zijn blik door de arena gaan, liet hem stilkomen op de Hoorn des Overvloeds. 7, 6, 5… Zijn laatste seconden in veiligheid. Hij zag de schittering van de zon reflecteren in allerhande wapens. 4, 3, 2… Een knetterend geluid weerklonk, Ärud zijn voeten verplaatsten zich een beetje door de manier waarop hij schrok. De jongen van District 3 was te vroeg van zijn platform gestapt en een grote hoeveelheid stroom werd door zijn lichaam gejaagd. Rondom hem knetterde het van de electriciteit en het duurde dan ook niet lang voor hij neerviel. Op verschillende plaatsen op zijn lichaam was hij zwartgeblakerd en een misselijkmakende geur van verbrand vlees verspreidde zich tussen de andere tributen. Het kwam vaker voor, dat tributen een miscalculatie maakte, door de zenuwen, door onoplettendheid. Maar het in het echt meemaken was een stuk pakkender dan het op groot scherm zien op het middenplein van District 6. Het aftellen was voorbij, en als een kudde wilde paarden kwamen de tributen in beweging. Ärud nam de moeite niet om te kijken wat de rest deed, keek zelfs niet om naar Mia. Hij dwong zijn lichaam pijlsnel vooruit, greep naar het eerste het beste wapen wat hij tegen kwam. Een vlijmscherp zwaard, een stuk langer als zijn onderarm, met een gripvol handvat doordat het was omwikkeld met leer. Hij besefte dat hij stil stond en keek met grote ogen om zich heen. Het meisje uit District 2 liep enkele meters van hem vandaan, en ondoordacht, misschien zelfs roekeloos kwam hij weer in beweging. Hij stormde op haar af, haalde met een grote zwaai van zijn arm naar ze wist gemakkelijk zijn wapen te ontwijken. Ärud kwam weer tot stilstand, zag dat op dat moment beide jongen en meisje van District 2 in zijn buurt waren. En misschien zelfs anderen die hij niet onmiddellijk zag. Zijn hartslag verhoogde drastisch en alles in zijn lichaam vertelde hij dat hij rechtsomkeer moest maken. Opnieuw kwam hij in beweging, graaide in zijn ontsnappingspoging nog naar een zak met allerlei spullen die hij later wel in zijn rugzak zou steken.

Een steek in zijn zij, zijn ademhaling luidruchtig. Ärud moest moeite doen om zijn enkel niet om te slaan terwijl hij over het stenige landschap liep. Hier en daar vond hij houvast aan een enorme rotsblok, deze waren immers niet uitzonderlijk, aan de voet van de vulkaan. De Hoorn des Overvloeds had hij ondertussen al enkele honderden meters achter zich gelaten, terwijl hij zich een weg baande naar het Oosten. Pas toen zijn lichaam hem niet meer toeliet om nog maar een stap te zetten kwam hij tot stilstand. Licht versuft door de zware inspanning keek hij om zich heen, controleerde de omgeving op andere tributen vooraleer hij zich in de inkeping van een rots liet neerzakken. Meteen ritste hij zijn jas open, stak zijn hand achter de kraag van zijn shirt en trok het wat omlaag om zijn lichaam wat frisse lucht te geven. Nadat hij wat bekomen was keek hij in de zak die hij had kunnen meeritsen. Het ene voorwerp leek hem handiger als het andere, maar hij moest het doen met wat hij had. Het uurwerk gespte hij rond zijn pols, de kleurpotloden stak hij los in zijn zak. Je wist maar nooit.. De rest van de spullen stak hij zorgvuldig weg. En pas toen kwam de emotionele klap. Hij wilde schreeuwen, zich op eender welke manier verzetten tegen het beleid. Maar hij was er zich van bewust dat dat zijn dood zou betekenen, als het niet door een andere tribuut was, dan zouden de spelmakers wel een eind maken aan zijn bestaan. Een kanonschot deed hem opschrikken uit zijn inzinking en hij wierp een blik omhoog, naar de informatie van Vick die op de rand van de arena verscheen. ’Nog tien te gaan.’ fluisterde hij zichzelf toe. Zijn stem was schor door de combinatie van de hitte, inspanning en gebrek aan water. Water. Hij wilde zich net rechtop drukken toen hij een geluid hoorde.. Ärud hield zich muisstil, klemde zijn hand rond zijn zwaard alsof zijn leven er van af hing. Want dat kon nog wel eens echt de waarheid zijn.

Samenvatting:
- Vind Falchion
- Haalt uit naar Allison, mist
- Verzamelt rest van de spullen
- Rent richting Oosten

Locatie: Net aagekomen aan Westerzijde van de vulkaan.

Normaal was de jongen altijd het zonnetje in huis en was het moeilijk om de vrolijke grijns die meestal op zijn gezicht stond weg te vegen. Deze keer was die grijns echter nergens te bekennen. De jongen trilde op zijn benen en de kleur leek volledig uit zijn wangen getrokken te zijn op het moment dat hij de koker in stapte die hem naar boven zou brengen. Het was zijn stylist die ervoor zorgde dat hij zich iets of wat herpakte doormiddel van haar mondhoeken omhoog te trekken met haar wijsvingers. De boodschap was duidelijk: smile. Tijdens de optocht was zijn brutale grijns al zijn ‘trademark’ geworden en dat was de tijd dat hij in het Capitool had doorgebracht niet veranderd. Er waren genoeg mensen die het grijnsje wel leuk vonden en hun mentor had hem al verschillende keren verteld dat hij het ook moest gebruiken in de arena. Hoe erg het ook werd, altijd blijven lachen.

Gyp kreeg het voor elkaar om het grijnsje terug op zijn gezicht te toveren net voordat hij in de arena verscheen. Zijn ogen lachten niet mee, maar dat maakte niet uit. Er was niemand in het Capitool die kon zien dat hij het niet meende. Hij kneep zijn groene ogen even dicht tegen het licht dat hem ineens omringt. Van zodra zijn ogen gewend zijn aan het licht, laat hij ze over de omgeving en de andere tributen glijden. De vastberaden blikken die hij bij sommigen opmerkte, zorgde ervoor dat de moed hem bijna in de schoenen zakt. Snel wende hij zijn blik van de rest af terwijl hij met moeite het grijnsje in stand hield. In plaats van zich op de andere tributen te concentreren, concentreerde hij zich nu op de hoorn en wat daar allemaal te vinden is. Zijn mondhoeken gaan zelfs wat verder omhoog als hij de drietand opmerkt die tegen de muur van de hoorn aangeleund staat. Het was wel duidelijk dat het daar voor zijn district neergelegd was. Thuis gebruikte hij altijd speren om de vissen te doorboren, een drietand was waarschijnlijk hetzelfde principe. Als hij die te pakken zou krijgen, zou hij misschien nog een kans maken.

Eens er een plan in zijn hoofd zit, lijkt het aftellen sneller te gaan. De geur van verbrand vlees dringt zijn neusgaten binnen als de jongen van district 3 te snel van het startblok stapt en zijn hart het direct begeeft door de schok die hem toegediend werd. Hij schudde met zijn hoofd, probeerde zijn verstand op nul te zetten. Gyp schoot als een speer uit het startblok vanaf het moment dat het startsein gegeven werd. Met zijn ogen gericht op de drietand ontwijkt hij hier en daar een paar tributen en het lukt hem zelfs om er eentje de grond op te duwen net voordat zijn vingers om de smalle stang van die drietand glijden. Een scherpe pijn in zijn schouder verteld hem dat iets hem toch geraakt moet hebben, maar hij verbeet de pijn en maakte dat hij wegkwam. De adrenaline zorgt ervoor dat zijn benen sneller bewegen dan anders en in zijn vlucht krijgt hij het nog voor elkaar een rugzak mee te gritsen voordat hij naar het oosten verdwijnt.

Pas als hij een heel eind van de hoorn af was, mocht hij van zichzelf stoppen met rennen. Hij struikelde over een stuk losliggende rots en met een klap smakte hij tegen een van de grotere rotsen aan. Hij was uitgeput en hij kon gewoon niet blijven rennen. Hij liet zich langs de rotswand naar beneden glijden en het was pas toen hij zat, dat hij het rode spul op zijn mouw opmerkte. Het duurde nog iets langer voordat zijn brein tot de conclusie kwam dat het bloed was en dat was het moment dat hij begon te hyperventileren. Bloed, hij was aan het bloeden. Gyp hoefde de wond in zijn schouder niet eens te zien om al volledig door het lint te gaan. De wond was niet erg diep en als hij het op tijd zou behandelen, zou het waarschijnlijk ook niet doodsbedreigend zijn. Op dit moment was hij echter te druk met hyperventileren en een poging te doen om het bloed van zijn arm te halen om zich over de wond te ontfermen.

Blijven ademhalen, blijven ademhalen. 3 tellen inademen, 6 tellen uitademen. Hij kon dit, hij had zijn neefjes beloofd om zijn best te doen en hij ging zijn angst voor bloed. Het licht gevoel in zijn hoofd begon langzaam te verdwijnen terwijl hij zichzelf keer op keer wijs maakte dat er helemaal geen bloed te zien was.

Samenvatting:
- Duwt iemand tegen de grond in ene poging bij de hoorn te raken
- Krijgt de drietand te pakken
- Wordt door iets aan zijn schouder geraakt waardoor hij gewond raakt
- Loopt naar het oosten
- Zakt op een paar meter van Ärud neer tegen een rots en doet zijn best om niet flauw te vallen door de aanblik van bloed.

Locatie:
Oosten, op een paar meter van Ärud af

Of het allemaal opzet was geweest of niet, het Capitool had haar een test gegeven door haar vader plots als commentator te gebruiken. Het interview was hard geweest, maar Kate had het doorstaan als een ware vechter. Ze was er goed vanaf gekomen, want voor zover ze wist had niemand anders van de attributen wat opgevangen over heel dat gedoe. Emotioneel had het uiteindelijk daarna zijn tol gehad, maar daar had ze toen volledig mee afgehandeld. Dat kleine “probleem” zou het echt niet voor haar verpesten. Dat liet ze niet toe. Als er een ding was wat er bij Kate en ook bij de andere beroeps was ingedrilt dan was het dat ze moesten terugkeren. Niets mocht hun weerhouden van de overwinning naar hun district mee te nemen. Met een afstandelijk knikje nam ze afscheid van de persoon die haar naar de glazen buis had geleid. Meer ging ze er niet aan vuil maken, dit moment was cruciaal voor iedereen die de arena betrad. Rhae, de jongen uit haar district, zou hetzelfde gedaan hebben. Niet lang na dat ze in de buis was gegaan begon het platform eerst zacht te trillen, en dan steeds harder en harder tot het platform omhoog schoot en zij de arena betrad. Haar hand had ze boven haar ogen gehouden om de zon te blokkeren, maar van zodra ze gewend was aan het licht nam ze de gehele omgeving in haar op. Al kreeg ze daar niet geweldig lang de tijd voor. Voor ze het goed en wel door had was er de jongen van district 3 van zijn platform gestapt en werd die levend geroosterd, een onaangename geur van verband vlees vulde haar neus gaten maar ze hield haar ogen strak voor zich uit gericht.

Van zodra de teller op nul stond schoot haast iedereen richting de hoorn. Ook zij, zigzaggend tussen enkele rotsblokken door bereikte ze de hoorn al was ze niet de eerste. Instinctief greep ze als eerste naar een kortzwaard, net omdat want ze zag juist het meisje van district 3 naderen. Met een vlotte beweging dook ze juist onder een slag door  en gaf ze het meisje een harde tik met haar hand op haar been. Niets al te schadelijk maar ze was te druk bezig met het zoeken naar bruikbare spullen. Toen ze weer enkele seconden stil stond greep ze een kookpot, een kompas en enkele lucifers die verspreid lagen over de vloer. De kleine spullen stopte ze in de kookpot waarna ze verder op onderzoek uit ging.  Ergens wilde ze zich om draaien en kijken waar Rhae was, maar ze wist goed genoeg dat haar vriend wel wist hoe hij bepaalde dingen moest krijgen. Haar oog viel echter op een knalgele slaapzak, een knalgele slaapzak die in de handen van Jezebel lag. Dit ging ze niet laten gebeuren hoor! Die slaapzak was voor haar, en desnoods ging ze die andere er voor omleggen als het nodig was. Met haar blik gefixeerd op de slaapzak ging ze op het meisje af. Kate wilde het meisje afdreigen met haar mes, maar wist even goed dat ze hier niet te lang moest treuzelen. Vanaf ze voor het meisje stond greep ze hard naar de slaapzak, het was even een pittige strijd van geduw en getrek. Kate deelde zelf een stamp uit tegen het been van het meisje, waardoor die uiteindelijk wel moest los laten en met nog een laatste snok aan het ding had ze het in haar handen. Strak keek ze het andere meisje aan. Haar zou ze nog wel treffen in de arena! Nu was het tijd om te vertrekken, snel had ze de kookpot met de kleinere spullen in haar rugzak gestompt om dan afstand te nemen van al de chaos die aan de gang was. Op haar uitweg had ze nog een touw gevonden, ze zou er eerder een stuk hebben afgesneden maar omdat ze gewoon te weinig tijd had voor alles, stak ze haar arm door de lus en zette het zo op een lopen.

Met een laatste sprong over enkele struiken bevond ze zich op een ruime afstand van de hoorn. Natuurlijk hoopte ze dat Rhae haar had zien vertrekken in de Oostelijke richting. Het gerommel van de vulkaan was nog steeds luid en duidelijk, maar ze zou er hopelijk wel ver genoeg uit de buurt zijn. Door de harde landing op de toch iets hardere ondergrond was er een pijnscheut door haar voet getrokken, maar ze liet het maar voor wat het was. Tegen een boom, in de beschutting van een andere boom en een hoopje struiken liet ze zich neerzakken terwijl ze diep in en uit ademde. Vervolgens begon ze eens deftig naar de verzamelde spullen te kijken. Het enige wat ze echt miste was iets waar ze water in kon doen, al zou dat voor nu nog geen probleem zijn. Ze had een hele watervoorraad dicht bij dus. Seconden lang was het vrij stil rond haar, buiten de natuurlijke geluiden tot ze wat verder van zich duidelijk geritsel hoorde van bladen. Meteen greep ze naar haar wapen, al ging ze plat op de grond liggen zodat ze toch voor het meeste beschut was. Haar ogen scande de omgeving, maar zo heel meteen vond ze niemand die er niet hoorde te zijn..




Samenvatting:
- Deelt een zachte slag uit aan Daphne
- Komt in een schermutseling met Jezebel terwijl ze haar spullen verzamelt
- Rent naar het Oosten

Locatie
Bevind zich vlakbij het midden van de rivier.

De laatste uren waren in een waas aan haar voorbij gegaan. Met lege ogen staarde ze in het niets, door mensen heen. Hier en daar stelden mensen haar vragen, maar alles ging langs haar heen. Achteraf wist ze niet meer wie haar wat had gevraagd, of wat haar antwoorden waren geweest. Ze was dan ook braaf en stilletjes in de koker gestapt, zonder enige blijk van angst – of enige andere emotie. Het platform begon te stijgen en door het glas keek ze haar stylist na, een of andere gozer die zich erbij neer had gelegd dat Jezebel niet langer aanspreekbaar was en die hun gehele tijd samen verder zijn mond had gehouden. Jezebel was hem dankbaar, toch in ieder geval voor dat laatste. 

Het kleine streepje waardoor ze hem nog kon zien, verdween en Jezebel was in complete duisternis gehuld. Om haar heen kraakte het platform en voor ze het wist werd de duisternis weer vervangen, deze keer door een overvloed aan licht. Met een gepijnigd, geïrriteerd gezicht kneep ze haar ogen samen en bewoog ze haar arm omhoog om een afdakje tegen de zon te maken. Precies op het punt dat haar zicht zo goed hersteld was dat ze de omgeving in zich op kon nemen, begon het aftellen. Bij het zien van de gezichten van haar mede tributen, de aanblik van de gigantische vulkaan die weigerde over het hoofd gezien te worden en de Hoorn des Overvloeds, gevuld met praktisch alles wat men nodig had om alle aanwezigen mee om te leggen, werd ze overspoeld door de realisatie dat dit alles echt was, dat er hier minstens vier en maximaal elf anderen waren die haar actief van het leven wilden beroven. Ze kneep haar handen tot vuisten, boos om de verschrikkelijke timing van deze realisatie. Precies op dat moment werd één van de deelnemers onder een naar, pijnlijk geluid levend gefrituurd. Goed, maximaal tien anderen dan. De teller was bij drie seconden, Jezebel slikte de opkomende misselijkheid weg en volgde, zonder duidelijk te weten wat haar plan verder was, het voorbeeld van de anderen door in een starthouding te gaan staan. Ze haalde diep adem om haar rust te bewaren, blies de lucht langzaam weer uit en wachtte met gesloten ogen het startsein af. 

Achteraf gezien misschien een domme keuze. Natuurlijk wist ze wel in welke richting ze moest rennen, maar het was ongetwijfeld handig geweest als ze eens had bekeken wat er zoal waar te vinden was. Samen met haar mede tributen snelde ze weg zodra de laatste seconde was afgeteld. Uiteindelijk kwam het erop neer dat ze pakte wat ze pakken kon. Ze kon het zich niet veroorloven een weldoordachte keuze te maken betreffende wat ze liet liggen en wat niet. Daarnaast, ze had weinig voorkeur voor een specifiek wapen. Uiteindelijk was ze nergens écht goed getraind in. Betekende niet dat ze nergens mee overweg kon, though. Slechts dat het haar maar zo weinig kon schelen. 

Na wat kleine, nutteloos ogende zaken in de zakken van haar kleding gestopt te hebben (een stift en een potje waarvan ze het etiket nog niet had kunnen lezen), liet ze haar oog vallen op een opvallend, geel ding. Zonder er verder bij na te denken, dook ze op het ding af. Haar ogen gleden schichtig om haar heen. Niemand leek het vooralsnog op haar gemunt te hebben, iedereen was te druk bezig voor zichzelf. Ze stond daar, met het gele, zachte voorwerp in haar handen en, precies op het moment dat ze door had dat het een slaapzak was, werd hij uit haar handen gerukt door het meisje uit District 1. Natuurlijk, had Jezebel weer. Ze slaakte een gefrustreerde zucht die in geen mogelijkheid de lading dekte van het niveau fucked dat ze momenteel was, en besloot onderwijl dat ze ook niet direct op zou geven. Ze weigerde te sterven aan de hand van een beroeps op de eerste dag om zoiets doms als een slaapzak. Ook zij had recht op een comfortabele slaap. 

Het werd trekken en duwen en Jezebel was Wie Dan Ook oneindig dankbaar dat het meisje voor haar niet besloot haar wapen tegen haar te trekken. Zelf was ze namelijk nog niet toegekomen aan het grijpen van een daadwerkelijk wapen. Na een korte strijd besloot het meisje dat het genoeg was geweest. Ze verkocht Jezebel een harde trap tegen haar been. Van schrik en van pijn verloor ze haar evenwicht en daarmee ook haar grip op de lelijke, gele slaapzak. Triomfantelijk, haast uitdagend keek het meisje Jezebel aan. Zij, op haar beurt, staarde even uitdagend en vooral boos terug. Stomme kut. Met haar lelijke gele slaapzak. Het meisje vertrok en liet Jezebel achter in de chaos, zich bewust van het feit dat zij zich ook maar zo snel mogelijk uit de voeten moest maken. Ondanks dit besef, kostte het Jezebel even om weer volledig bij zinnen te komen. Woedend staarde ze Kate na, tot haar opviel dat er iets uit haar tas was gevallen. Met een triomfantelijke grijns keek Jezebel om zich heen, in de hoop dat niemand anders dit had gezien. Haar beslissing was snel gemaakt: ze zou eerst zo veel mogelijk spullen kunnen pakken voor ze hier weg ging, vervolgens dezelfde route volgen als het wijf dat haar slaapzak had gestolen en onderweg het voorwerp dat ze had laten vallen oprapen, om vervolgens, weg van de hoorn een andere richting te kiezen om in te reizen. 

Vlug greep ze om zich heen, recht voor haar lag een pakketje, die ze oppakte zonder er verder naar te kijken. Links van haar, op ooghoogte, prijkte een glanzende machete, omringd door andere wapens die hoogstwaarschijnlijk van een veel beter kaliber waren om anderen mee aan te vallen, maar waar Jezebel bij gebrek aan tijd geen oog voor had. immers, wat moest ze met een zwaard als ze geen enkel idee had van hoe er één te hanteren? Dat zou er alleen maar dom uitzien. En als er iets was wat ze wist, dan was het dat haar ouders het er unaniem over eens zouden zijn dat iemand die er dom uitzag in de arena, absoluut geen sponsors verdiende. Dus ging ze voor de machete, het wapen dat er van alle wapens nog het meest herkenbaar uit zag. In haar sprint richting het wapen, greep ze nog een ander ding, gemaakt van dezelfde stof waar tenten van zijn gemaakt. Met de machete uiteindelijk in haar vuist geknepen, vertrok ze uiteindelijk in de richting waar ze het meisje ook heen had zien gaan. Het oosten. Schijnbaar vertrok iedereen naar het oosten. Tot dusver had ze zowel de jongen uit District 6 als die uit 4 én het meisje uit District 1 die richting in zien verdwijnen. Ze rende, tot ze bij het voorwerp aan was gekomen dat het meisje had laten vallen, bukte zich, greep naar het ding en rende verder om zo dichtbij mogelijk het struikgewas in te verdwijnen. 

Terwijl ze maar gewoon voortbewoog, was ze in haar hoofd constant bezig over de vraag waar ze nou heen moest. Moest ze de anderen volgen, op een afstand, of deed ze er slimmer aan om toch van de koers af te wijken? Terwijl ze over deze kwestie nadacht, had ze onbewust al een keuze gemaakt: ze week af van de koers en hobbelde in noordoostelijke richting, steeds iets afwijkend naar rechts, dan weer naar links, onzeker in wat ze nou eigenlijk aan het doen was. De hitte en de luchtvochtigheid maakten het haar moeilijk om helder na te denken, zweet stond haar op haar voorhoofd en al gauw lukte het haar niet meer om het tempo erin te houden. Uiteindelijk liet ze zich uitgeput zakken achter een rots, zo goed en kwaad als het ging beschut door de bosjes en bomen rondom haar. Eerst maar eens kijken naar wat ze zoal had verzameld. Haar grootste teleurstelling kwam direct. Ervan uit gaande dat beroeps precies wisten waar ze naar moesten grijpen, had ze gedacht dat hetgeen wat het meisje had laten vallen wel iets van waarde móést zijn. De moed zonk haar dan ook in de schoenen toen ze zag dat haar overwinningsbuit niets minder was dan een kinderboek. Het aanzicht van het vrolijke meisje en haar fiets op de cover, deed Jezebel gefrustreerd kreunen. “Maar natuurlijk,” mompelde ze, terwijl ze het ding aan de kant wierp om haar volgende aanwinst te aanschouwen. Ze had kunnen weten dat deze net zo min opwindend zou zijn. Een paraplu. Jawel. Hij was dan redelijk beschut door de groenbruine kleur en Jezebel wíst dat ze er gebruik van zou kunnen maken, hij was wel eng groot en lastig te vervoeren. Ook dit voorwerp wierp ze woedend opzij. Tijd voor het pakketje. Met een frons op haar voorhoofd vouwde ze het open. Pas toen ze het ding volledig opengevouwen voor zich had, drong het tot haar door wat het was: een hangmat! Het verlies van de slaapzak was pijnlijk, maar in ieder geval zou Jezebel boven de grond kunnen slapen. Al haar kennis over overleven in het wild kwam van survivalseries op tv, en een van de weinige dingen daarvan die écht was blijven hangen, was dat het in dergelijke gebieden altijd een goed idee was om boven de grond te slapen. En met haar paraplu zou ze met een beetje geluk ook nog droog kunnen blijven. Of, met nog meer geluk, water kunnen opvangen. Bij het idee aan deze alternatieven, begon haar moed weer iets te groeien. De stift pakte ze even op, maar wierp ze vrijwel direct weer in de tas, want het was een stift – wist zij veel wat ze daar mee moest doen. Het potje kon nu echter eindelijk aan een onderzoek onderworpen worden. Zalf tegen insectenbeten? Jezebel zuchtte diep. Hoewel het spul zeker handig was, werd ze ontzettend naar van het idee aan insecten. Ook het potje stopte ze terug, evenals het domme kinderboek die ze alleen bewaarde omdat het kind uit District 1 hem had laten vallen en de hangmat, die nu een stuk minder net opgevouwen was als eerst. De paraplu gespte ze ingeklapt aan haar tas en met de machete in haar hand besloot ze dat het beste was om op zoek te gaan naar een goede plek om te slapen. Ergens met veel bomen, met een dicht bladerdak zodat ze van de grond lastig te zien zou zijn. Eten was haar eerste zorg nog niet. En ze was er vrij zeker van dat haar paraplu met deze luchtvochtigheid, als ze hem ergens ongemerkt zou kunnen plaatsen, wel wat water zou opvangen dat ze de volgende dag zou kunnen drinken. Eerst een slaapplaats. 


Samenvatting
- Vecht met Kate om een slaapzak - verliest
- Verzamelt haar spullen en vertrekt in oostelijke richting
- Wijkt vervolgens af richting het noordoosten


Locatie
Bevindt zich 'tussen' er noorden en het oosten in, waar de rotsen geleidelijk aan steeds minder worden en de begroeiing dichter wordt. 

Het was zover, vandaag zou het echte spel beginnen. Wat zenuwachtig, goeie zenuwen wel te verstaan, wreef de donkerharige jongen door zijn handen. Zijn lichte ogen waren op de sluis voor hem gericht, ongeduldig tot het zou openen. Rhaegys was afgezonderd van de andere tributen en stond enkel met een vreemd mannetje te wachten. Wat vragend haalde hij zijn wenkbrauwen op terwijl hij het mannetje een wat minachtende blik schonk. De jongen zou nog liever in de arena sterven dan er zo moeten bij lopen. Of uberhaupth die job nemen. Maar goed, ieders zijn ding. En zodra een geluid van vrijkomende lucht de stille ruimte vulde, draaide Rhae zijn hoofd terug om met een zelfverzekerde houding de sluis in te stappen. Het duurde een enkele seconde voordat de sluis zich afsloot en met het nodige gepiep en gekraak omhoog schoot.

Rhaegys kneep voor een paar tellen zijn ogen samen om te wennen aan het plotse, felle licht van de zon. Zijn lichaam schoot meteen in de aanvalshouding terwijl zijn ogen de omgeving meteen bestudeerde. Hij had Kate al snel gezien, een paar plekken van hem vandaan. Rhae liet zijn blik rusten op de plaats recht voor hun, waar allerlei spullen lagen opgeslagen. Het punt waar het bloedbad zou beginnen, hier sneuvelde vaak de meeste tributen. Maar hij zou daar geen van zijn, en Kate ook niet. Daar zou hij eigenhandig voor zorgen.
De teller was nog niet afgeslagen, maar een jongen had al besloten om te lopen. Een beginnersfoutje, misschien. Rhaegys besteedde geen aandacht aan het feit dat de jongen geëlectrocuteerd werd en zijn lichaam in rook opging. Dan had je maar moeten wachten, dacht hij zo. En tevens had hij een tegenstander minder, waren Kate en hij weer dat ene stapje dichter bij de overwinning. En toen de teller wél afsloeg, kwamen de benen van de jongen automatisch in beweging. Adrenaline nam het over en zo snel hij kon haastte hij zich naar de spullen. Een zwaard was het eerste dat zijn blikveld bereikte en hij had het meteen toegeëigend. Net toen zijn vingers zich om het handvat sloten, werd hij door een andere jongen naar beneden gedrukt. Gyp, van district 4 wel te verstaan. Rhae gromde geïrriteerd, gebruikte zijn kracht om zichzelf om te draaien en nam het zwaard in die beweging mee. Hij schaafde langs de schouder van Gyp, die voor de drietand ging. Rhaegys zag Kate in zijn ooghoeken verschijnen, die ruzie maakte om een gele slaapzak. De jongen van district 3 was verder gerent, waardoor Rhae zich terug op de spullen richtte. Hij ontweek enkele pogingen van andere tributen om hem uit te schakelen, deelde zelf hier en daar ook nog wat pogingen uit. In zijn weg naar Kate verzamelde hij alles dat in zijn berijk lag en wat hij pakken kon. De jongen zag hoe Kate in oostelijke richting verdween en besloot haar te volgen. De gevechten met andere tributen zouden nog wel komen, het was belangrijker voor hem om nu bij Kate te geraken. Zeker omdat hij zag dat het blonde popje van district 5 haar volgde.

De hoorn was nu enkele meters achter hem en zo zacht mogelijk sloop Rhaegys in de richting die Kate verdwenen was. Hij bevond zich nu in een bos en god, wat was ze moeilijk te vinden. Het blonde popje was hij ook uit het oog verloren en zijn lichtte ogen bekeken de omgeving zo nauwkeurig mogelijk. Zodra hij bladeren hoorde ritselen, stopte bij abrupt met lopen. Echter toen hij de gele slaapzak zag liggen, greens hij. "Ben je nu verstoppertje aan het spelen?" Vroeg hij trimofantelijk terwijl hij zijn zwaard liet zakken en richting de gele slaapzak liep, om Kate op de grond aan te treffen. "We moeten echt iets aan dat lelijke ding doen," Mompelde hij grijnzend terwijl hij naar de slaapzak wees. Vervolgens liet hij zichzelf door zijn knieën tegen een boom zakken. Glimlachend naar haar, duidelijk blij dat ze het beide gered hadden. Rhae opende zijn tas, om zijn aanwinsten te bewonderen. Behalve zijn zwaard, had hij in zijn ogen niet echt gunstige dingen. Blauwe verf, topografische kaarten en een groot magneet. Hoe ging hem dat helpen? Het magneet was ook nog eens zwaar, maar goed. Het zal vast van pas kunnen komen. "Gelukkig heb ik wel een aansteker, kunnen we de enge diertjes weg houden." Ferluisterde hij Kate toe met een klein grijnsje. Ook vond hij iets van een spuit, waar hij een moeilijk gezicht bij trok. "Wat zou het zijn, denk je?" Vroeg Rhae. Dat hij nu echt in het spel zat, hij echt om leven en dood speelde, moest waarschijnlijk nog even bezinken. De adrenaline gierde nog door zijn lichaam en het idee dat hij vanacht of morgen zou kunnen overleiden, was nog niet echt in hem opgekomen.



Samenvatting:
- Snijd Gyp langs zijn schouder met zijn zwaard
-Verzameld zijn spullen en doet pogingen andere te raken
-Gaat naar Kate

Locatie
Bij Kate, vlakbij het midden van de rivier.

Zestig, negenvijftig, achtenvijftig. Mia’s blik gleed over de kandidaten. Allison, Judas, Rhaegys en Kate zagen er geconcentreerd uit. Hun houding straalden zelfvertrouwen uit. Dit was het moment waar ze jaren voor hadden getraind – ze waren er klaar voor. De houdingen van de andere kandidaten lieten iets heel anders zien. Angst, spanning, radeloosheid, frustratie. Geen van hen was hier vrijwillig. Stuk voor stuk hadden ze tot een van de ongelukkigen behoord wiens naam was getrokken. Eén stompzinnig briefje had een einde gemaakt aan hun relatief onbezorgde leventje – zou waarschijnlijk een einde maken aan hun leven. Drieënveertig, tweeënveertig, eenenveertig. Zelf had ze wel een keuze gehad; zij stond hier vrijwillig. Toch ze niet het zelfvertrouwen dat de beroeps hadden. Een soort rust had ze wel gevonden. Een rust die haar overeind hield en die haar het vermogen gaf zich haar doel voor ogen te houden. Ärud zo lang mogelijk helpen, zodat hij een kans had terug te keren naar zijn broer en zus. Zelf had ze geen kans de arena te overleven, dat wist ze. Hoewel het leven op straat haar hard had gemaakt en haar conditie ijzersterk was, bezat ze niet de kracht en de technieken die nodig waren de spelen te overleven. Zeventwintig, zesentwintig, vijfentwintig. Haar blik vond die van Ärud en ze dwong zichzelf hem een bemoedigend glimlachje te schenken. Alleen samen maakten ze kans dit te overleven, althans één van hen. Dat had ze hem de afgelopen trainingen op het hart proberen te drukken. Het idee dat ze tegenover elkaar zouden komen te staan in de arena had haar misselijk gemaakt. Evenals het idee dat ze hem niet zou kunnen helpen. Ärud was één van haar mensen. Net als zijn broertje en zusje dat waren. Voor haar was niets belangrijker dan dat. Haar mensen waren haar familie en voor hen zou ze zonder enige aarzeling haar leven geven. Vier, drie, twee. Een knal, werd gevolgd door de doordringende geur van verbrand vlees. Vick was te vroeg van zijn platform gestapt. Per ongeluk? Expres? Het deed er niet toe. Het enige wat er nu toe deed was overleven. Zodra de teller op nul stond, stoof Mia naar de Hoorn des Overvloed – die ze als één van de eerste wist te bereiken. Zonder echt goed te kijken, griste ze wat spullen bij elkaar en wierp die in haar rugtas. Er was geen tijd kieskeurig te zijn. Haastig slingerde ze de rugtas over haar schouder. Vanuit haar ooghoeken zag ze Ärud uithalen naar Allison. Dit was niet hét plan, ze zouden spullen pakken en zich zo snel mogelijk uit de voeten maken. Wat deed hij? Was hij vergeten wat ze hadden afgesproken? Had hij zich bedacht? Had hij zijn vertrouwen in haar ineens verloren? Mia greep de bijl vast die vlak bij haar lag. Het gevest was omvat met leer en het ding was relatief ligt. Hier zou ze wel iets mee moeten kunnen. Nog voor ze überhaupt in de richting van de blonde jongen kon stormen, had hij zich bedacht en omgedraaid. Zonder om zich heen te kijken begon hij te rennen. Richting het oosten, niet het westen zoals ze hadden afgesproken. Mia zetten zich in beweging, ze zou haar plan niet zo maar laten varen. Haar doel was Ärud beschermen en dat was precies wat ze ging doen.

Tenminste, als ze levende de Hoorn des Overvloed wist te verlaten. Mia had Rhaegys niet zien aankomen, evenmin als zijn zwaard dat zowel door de stof van haar pak, als haar huid heen sneed. Vliegensvlug deed ze een stap naar achter, draaide zich een halve slag waarbij ze met haar bijl naar de jongen uit district 1 uit wist te halen. Wachten om te kijken of het scherpe lemmet langs zijn lichaam had geschampt deed ze niet. In plaats daarvan begon ze te rennen. De stekende pijn in haar linkerzij negerend, evenals het bloed dat uit de snee gutste. Ze moest en zou Ärud vinden. Koortsig schoten haar ogen heen en weer, vonden een paar voetsporen in de modder die hoogstwaarschijnlijk van hem waren. De adrenaline gierden door haar aderen en zweetdruppeltjes glansden op haar voorhoofd, terwijl ze zich een door de dicht begroeide jungle baande. Tijd om na te denken over de gehele situatie gunde ze zichzelf niet. Dat zou later wel komen of niet, afhankelijk van hoe lang ze het vol zou houden in de arena. Haar hart ging als een razende te keer, maar ze dwong zichzelf om door te rennen. Tot de voetsporen op hielden. Lichtjes hijgend bleef ze staan. Angstvallig hield ze de bijl vast. Wat als het toch niet Ärud’s voetsporen waren die ze had gevolgd? Wat als ze nu al meteen verwikkeld zou raken in een één op één gevecht? Behoedzaam deed ze een paar stappen naar voren. Een twijgje knapte onder haar laars. Mia sloot haar ogen, blies huiverend haar adem uit. “Ärud?” zei ze zachtjes. Haar positie had ze toch al verraden, nu kon ze er beter zo snel mogelijk achter komen of hij degene was die ze had gevolgd sinds ze het op een lopen had gezet. Weer deed ze een stapje naar voren, waardoor haar blik viel op de jongen uit District 4 die slap tegen een rots aan hing. Hij was nog bij bewustzijn, maar alle kleur was uit zijn gezicht verdwenen. Uit een relatief kleine snee in zijn schouder sijpelde bloed. Met twee snelle stappen was ze bij hem. Als in een reflex hief ze haar bijl en haalde ze naar de jongen uit, met alle kracht die ze in zich had. Dit was niet het moment om na te denken. Dit was niet het moment om menselijk te zijn. Dit was het moment om aan zichzelf te denken. Als ze wou overleven, als ze Ärud wou helpen, dan moest ze hard zijn. Een moordenaar.

Samenvatting:
- Verzamelt haar spullen
- Wordt door Rhageys in haar zij geraakt
- Haalt uit naar Rhaegys, mist
- Rent achter Ärud aan, richting het Oosten
- Vind Gyp en haalt naar hem uit met haar bijl

Locatie:
Net aagekomen aan Westerzijde van de vulkaan. Staat tegenover Gyp, en vlak bij Ärud.

De startblok ging omhoog en vanaf het moment dat zijn ogen gewend waren aan de lichte omgeving, nam hij alles in zich op. Het eerste dat hem opviel, wat iedereen moest opmerken, was de reusachtige vulkaan. Het ding schreeuwde haast ‘gevaar’ uit. De warmte die het uitstraalde was duidelijk te voelen. Sowieso dat je rekening moest houden met de vulkaan. Als je vergat dat hij er was, kon het flink in je nadeel werken.
Nadat hij wist waar hij terecht was gekomen, liet Judas zijn ogen gaan over de mede tributen. Iedereen om hem heen zou sterven op een gruwelijke wijzen en dat werd al snel gedemonstreerd. Een jongen waarvan hij de naam niet eens kon herinneren was te vroeg van de startblok afgestapt. Judas kon er niet aan doen, maar een kleine grijns kwam op zijn gezicht wanneer hij naar het levenloze lichaam keek. Dat was al één slachtoffer minder. Allison stond niet ver van hem weg en voor even kruiste hun blikken elkaar. Ze was sterk en dat wist Judas maar al te goed. Veel tijd kreeg Judas verder niet om daarover na te denken, want de grote klok boven de Hoorn begon af te tellen. De tien seconden die hij kreeg, gebruikte Judas om naar de voorwerpen te kijken die overal verspreid lagen en dan was het zo ver. De klok sloeg nul.

Judas zetten zich snel af, net zoals enkele andere tributen, allemaal richting de spullen die verspreid lagen over de grond. Alles wat hij veilig kon pakken, nam hij beet. Voor dat hij een wapen had, wilde hij liefst niet het gevaar opzoeken. Hij was een beroeps, maar dat wilde niet zeggen dat je niet mocht nadenken. Bloed vloeide bij andere tributen al snel, maar hij stond er geen seconde bij stil. Eenmaal bij de grote wapens aangekomen, nam hij het eerste het beste wat hij kon vinden. Een grote speer die hij direct moest gebruiken.
Met de speer haalde hij gelijk uit naar iemand om de persoon uit zijn buurt te houden. Dat was het mooie van langeafstandswapens, je moest niet dicht in de buurt komen van anderen.
Zo snel hij echter kon rende hij weer weg van de Hoorn en het bloedbad dat het veroorzaakten. Zijn ogen vonden al snel Allison die richting de bossen liep en hij besloot in dezelfde richting uit te gaan. Eerder had hij even een korte blik met haar gewisseld, terwijl hij in de richting van de Hoorn was gegaan en een teamverband kon positief zijn.

Allison ging er een pak sneller vandoor dat hij, maar Judas deed zijn best om haar te volgen. Het was in elk geval fijn toen hij eenmaal in de bossen was. Het zorgde voor beschutting en hij was minder makkelijk te raken als op de open vlakte bij de hoorn. Wanneer iedereen je wilde vermoorde, moest je zeker niet open en bloot blijven staan, dat was vragen om te sterven. Zijn tempo zakte daardoor nog wat af tot hij stil stond. Voorovergebogen stond hij daar even om op adem te komen met zijn handen op zijn bovenbenen als steun. Judas wist dat hij niet te lang op dezelfde plek mocht blijven staan, maar hij verloor zijn omgeving ook geen seconde uit het oog terwijl hij op adem kwam.
De speer die hij eerder had weten te bemachtigen, pakte hij beter vast en terwijl hij verder wandelde bekeek hij het ding. Allison moest in de buurt zijn en zij was de persoon waar hij naar opzoek was. Niet om haar meteen een mes in haar rug te steken, maar wel zodat ze hun krachten konden bundelen. Met twee stond je sterker als alleen.

Samenvatting:
- Rent naar de Hoorn.
- Verzamelt zijn spullen.
- Steekt met zijn speer naar iemand in de buurt van de Hoorn.
- Volgt Allison.

Locatie: Het noorden, in de bossen.

Ivy had haar ogen gesloten terwijl ze voelde hoe het startblok onder haar voeten in beweging kwam. Zojuist had ze de laatste paar woorden gewisseld met de man die haar zou moeten steunen wanneer ze eenmaal in de arena was. Haar lange bruine haren had ze in haten vlechten zodat deze geen belemmering zouden zijn straks in de arena. Haar platform stopte met bewegen en de kleine brunette opende haar ogen. Voor een moment hield ze haar arm voor haar gezicht, haar ogen moesten weer even wennen aan het zonlicht. Razendsnel liet ze haar blik over de omgeving gaan. In het midden zag ze de bekende De Hoorn des Overvloed, daar waar alle spullen lagen die ze straks nodig zouden hebben om te overleven, daar waar het bloedbad altijd plaatsvond, daar waar de meeste van haar district altijd al eindigde. Maar Ivy was niet van plan om daar al op te geven, want ze had iets om voor te vechten. Iemand, beter gezegd. Een enorme berg in het midden van de arena trok haar aandacht, een vulkaan. Daar moest ze bij uit de buurt blijven, ze moest zo ver mogelijk naar achter gaan en zich niet te vaak in het midden wagen. Want ze wist zeker dat de spelmakers er iets mee gingen doen, anders hadden ze het nooit geplaatst.

In het noorden was een regenwoud, waarschijnlijk zou het er warm zijn en zaten er veel insecten. Wie weet wat voor insecten, wie weet wel giftige. Maar er was wel veel beschutting en water. In het oosten leek ze een rivier te horen, sowieso dat daar veel mensen heen zouden gaan. Het westen was de Hoorn des Overvloed zelf, plus nog wat bos als ze het zo snel zag, maar dat lag te dicht bij de vulkaan zelf. Ivy keek over haar schouder, het zuiden. Een droger gebied met minder bomen en dus minder beschutting.. het was het proberen waard. Anders kon ze altijd nog naar het oosten gaan, waar ze sowieso nog wel uit zou komen omdat ze water nodig had. De brunette schrok op door een enorme klap, iemand was te vroeg van zijn plateau afgestapt. Haar hartslag ging een beetje omhoog terwijl ze keek naar het levenloze lichaam. The games have begun.

Drie, twee, één. Ivy begon samen met de anderen te rennen, in de richting van het midden van de arena. Een tasje viste ze meteen van de grond af, ze zou later wel zien wat er allemaal in zat. Verwoed keek ze rond, zoekend naar iets wat ze kon grijpen. Een jasje van een ordebewaker, wat deed dat nu hier. Ivy pakte het op en trok het over haar hoofd, omdat ze zo klein was leek niemand zich echt op haar te focussen. En dan was het tijd voor een wapen, maar ze was niet de enige die voor de wapens ging. Net toen ze de harpoen beet had genomen werd er naar haar uitgehaald door de jongen van District 2, Judas. Maar door het vest wat ze aan had, was er enkel een kleine schram op het wit te zien, en Ivy was ongedeerd. De jongen ging er echter al vandoor. In haar ooghoek zag ze iemand anders, de jongen van District 5. Ze zou hem neer kunnen halen met haar harpoen, zijn wapen en spullen stelen, maar in plaats daarvan draaide ze zich om en rende ze weg.

Veel mensen gingen naar het noorden en oosten, dus haar plan om naar het zuiden te gaan stond nog steeds. Totdat ze de persoon in de verte zag staan die uit hetzelfde District kwam als zijzelf. En tegelijk zag ze ook hoe één van de andere tributen naar hem toe rende, duidelijk met foute bedoelingen. Voor een moment was ze in tweestrijd, want ze wist dat de meeste beroeps die kant op waren gegaan. In haar ooghoek zag ze een scherpe steen liggen. Vroeger was ze altijd bezig geweest met steentjes over het water heen gooien, dus richten kon ze wel goed en door het vissen had ze best wel wat kracht in haar armen. Op een één op één gevecht maakte ze geen kans, maar met een tactisch spel moest je haar niet onderschatten. Ivy rende dichterbij, bleef op een afstandje staan en hield zichzelf laag bij de grond, haar harpoen in de linkerhand en rugzak op haar rug. Kort likte ze langs haar lippen, zag hoe de bijl van de meid in de lucht ging. En toen gooide ze de scherpe steen, gericht op het achterhoofd van de brunette. "Ren!" riep ze naar Gyp, die er niet helemaal bij leek te zijn op dit moment. Ivy zou zich echter niet dichter in de buurt wagen, want ze zat niet te wachten op meer mensen met bijlen. Daarom begon ze zelf te rennen, totaal de andere kant op, opnieuw langs de hoorn en naar de richting van het zuiden dit keer. Eerst waren er nog bomen, ze zag de andere tributen niet meer en het leek erop dat ze op zichzelf was aangewezen. Ze zou een plaats moeten zoeken om te slapen, misschien was er wel iemand anders naar het zuiden gekomen waarmee ze een verbond kon sluiten, misschien was ze op zichzelf aangewezen. Er was niet veel hier, behalve een hele hoop hoog gras. Ivy zakte neer op haar knieën en pakte wat aarde van de grond, smeerde het op haar wangen en op het wit van het vest wat ze droeg. Als ze hier wilde overleven had ze een schutkleur nodig, het wit van haar vest mocht niet gaan blinken in het zonlicht. Oh ja, ze had nog een tas meegenomen. De brunette legde deze voor zich neer op de grond en keek vluchtig wat erin zat. Lege pillenkoker, lege waterfles, insectenspray en een groot stuk zeildoek. Vooral dat laatste zou nog wel goed van pas gaan komen als ze ergens een veilige slaapplaats wilde maken. Snel stopte ze alles weer terug in de tas, pakte haar harpoen weer op en sloop verder door het lange gras, eens zien wat hier te vinden was.

Samenvatting:
- Rent naar de Hoorn
- Komt Judas tegen, wordt geraakt maar beschermd door haar vest
- Ziet de kans om Simon aan te vallen, maar laat hem leven en rent weg
- Valt Mia van achter aan met een scherpe steen in poging om Gyp te redden
- Rent meteen weg naar het zuiden en smeert zich in met modder (schutkleur)

Locatie: Het zuiden, aan de rand van de savanne.

Ze stapte in de tube, de kleine rugzak nog eens goed recht trekkend. Over enkele ogenblikken zou ze omhoog gaan, en zou de hel losbarsten op aarde. Het platform waar ze op stond kwam in beweging, en ze keek de stylist nog even na, waarna ze zich weer probeerde te focussen op wat haar te wachten stond. Ze wist dat ze maar enkele ogenblikken zou hebben voordat de teller af begon te tellen, en dan zou ze ongeveer een minuut hebben. Één minuut om haar omgeving in haar op te nemen, dat was het belangrijkste. Hoe de arena eruit zag was prioriteit nummer een, en dan kijken waar alle kandidaten stonden, en ook nog kijken waar ze heen zou rennen bij de hoorn. De teller begon genadeloos af te tellen, en Daphne keek even naar boven, om te wennen aan het felle licht van de arena. Razendsnel schoten haar ogen alle kanten op, waar zou ze heen gaan. Ze zag een vulkaan, daar moest ze niet te dicht in de buurt komen. Zodra die zou uitbarsten, en ze stond dichtbij was ze er geweest. Ze zag een dichtbegroeid woud, veel planten, en planten betekende insecten. Insecten was niet goed dus dat werd het ook niet. Het zuiden en het westen zag er nog het beste uit, dat was haar plan. Nog dertig seconden, dertig seconden voordat het begon. Haar blik gleed over de kandidaten, en ze ging in een ren houding staan. De beroepskandidaten waren het gevaarlijkst, daar moest ze niet in de buurt komen. Maar bondgenoten, dat zou haar zeker helpen zolang ze ze kon vertrouwen. Haar blik gleed naar Vick, op hem kon ze vertrouwen, hij zou haar niet meteen doden. Tien, negen, acht.. Daphne richtte zich weer op de hoorn, klaar om te gaan. Plots hoorde ze een knal naast zich. Vick's naam gleed over haar lippen, ze schreeuwde zijn naam. Ze zag hoe hij aan flarden vloog, hij was te vroeg gestapt. Daar ging haar bondgenoot, de enige die ze echt had kunnen vertrouwen. Drie, twee, één..

Daphne had een seconde nodig om te gaan rennen, haar plan leek weg gevallen te zijn. Ze sprintte gewoon naar voren nu. Ze greep een knots, het eerste wapen wat ze zag liggen. Een beroeps kwam op haar af, Kate. Daphne kon niet anders dan uithalen, ze moest het proberen. Natuurlijk miste ze, het was een beroeps, en wat was Daphne? Daphne had nauwelijks wapens vastgehouden in haar leven, het meisje raakte haar op haar been. Niet hard, maar wel met een zwaard. Ze schreeuwde en kreunde even, en probeerde de pijn te negeren. Sterk blijven, sterk blijven, ze moest sterk blijven. Ze begon weer te rennen, de pijn zo goed als het ging negerend. Ze greep een tas mee, en wilde toen naar het zuiden rennen. Ze werd echter tegengehouden doordat ze zag dat een meisje uit district 4 een jongen uit haar district achterna ging. Bondgenoten, haar enige plan, werd weer hersteld in dat korte ogenblik, en zonder er echt over na te denken rende ze hen achterna. Ze lag een stuk achter op iedereen, maar zolang ze aan het bewegen bleef had ze kans om niet geraakt te worden door wat dan ook, zichzelf nog meer in gevaar te brengen. Ze stopte abrupt, een eindje van de open plek af waar duidelijk iets gaande was. Ze propte snel de zak die ze mee had genomen in haar rugzak, en hield haar strijdknots stevig vast, verscholen tussen de bosjes. De jongen uit district 4 lag tegen een rots aan, vlakbij een jongen uit district 6, en nu ook het meisje uit district 6, die op hem af kwam. Ze haalde uit naar hem, en opeens vloog er een steen door de lucht. Daphne scande snel de bosjes af, en spotte het meisje uit district 4, Ivy. In een vlaag van dapperheid omsloot haar hand ook een steen, en gooide ze die richting het meisje uit district 6, Mia, als ze het goed had. Ze had er nu wel wat aan dat ze die kandidaten uit haar hoofd had proberen te leren. Ook gooide ze een steen richting Ärud, om hem af te schrikken. Nog een steen vloog naar het meisje van district 6, een zwaardere. Meer tijd had ze niet, ze moest weg.

"Gyp, weg hier!" riep ze nog naar de jongen, maar sprintte toen weg. Het meisje uit district 4 was ze al kwijt geraakt, maar dat maakte niet uit. Ze was snel, maar door de wond aan haar been minder snel, ze zou tactisch moeten zijn. Ze rende richting het zuiden, en rende, en rende. Tot ze niet meer kon. De beroeps zaten in het oosten, dus daar zou ze weg moeten. Het zuiden of het westen, dat was nog steeds haar plan. Haar plan, die moest ze omhoog houden. Bondgenoten en het zuidwesten, waar het minste mensen waren, dat was het. Ze hoorde een rivier, water, ging er door haar heen. Schichtig keek ze of ze iemand om haar heen zag, en keek toen in de tas in haar rugzak. Bingo, een waterfles. Ze sloop richting de rivier, en vulde zo snel als ze kon haar waterfles van een liter, mooi zo. Ze gooide nog wat water op de vrij ondiepe wond op haar been, dat zou wel weer over gaan. Ze was niet van suikergoed, ze was niet van suikergoed. In de bosjes haalde ze de tas uit haar rugzak, en keek wat erin zat. De waterfles, brandwondenzalf -dat kwam altijd van pas-, een vrij lang touw, gedroogd vlees -wat ze besloot niet open te maken tenzij er hoge, hoge nood was- en een busje deodorant. Dit was samen met haar strijdknots allemaal nuttig, ze had geluk gehad. Snel pakte ze alles weer in, en stopte de tas ook in haar rugzak. Ze had in ieder geval een extra tas. Ze keek weer om zich heen, en vertrok toen verder, richting het zuiden. Zo snel mogelijk moest ze weg uit het oosten.

Ze kwam aan bij de rand van de savanne, nadat ze stukken had gerend en stukken had gelopen door het bos. Ze was wat verder van de rivier gegaan, die ook naar het zuiden bleek te lopen, tot haar vreugd. Maar een rivier betekende beesten, en mensen. Mensen, misschien beroeps, die ze niet moest tegenkomen. De bossen dunden uit, het ging over in savanne. Daphne was misschien niet een beroeps, ze was wel slim. Ze kende haar gebieden, ze kende haar planten. Voor zover dat mogelijk was dan, natuurlijk kende ze hier niet alle planten, maar ze had wel wat basiskennis geleerd van haar zus. Dahlia zou veel beter zijn in de hongerspelen, die hechtte zich niet aan mensen, Dahlia was besluitvoller. Maar Daphne moest hier op eigen kracht zien te overleven, ze moest haar eigen keuzes maken. Uit de training had gebleken dat ze snel en lenig was, bomen klimmen, rennen, ja dat kon ze wel. Dat wist ze ook wel. Wat ze nog niet had geweten was dat ze ook best sterk was, ze moest het alleen wel willen.

Ze zou hier niet heel lang moeten blijven, het beste was als ze zo laag mogelijk bleef in het gras en dan ergens heen zou gaan. Het gras werd steeds hoger, tot haar middel, en Daphne zakte steeds lager. Tot haar grote angst zag ze iets voor haar bewegen, ze stond aan de grond genageld. Weg kon ze niet meer, dus ze moest maar hopen dat het een onschuldig hertje was, die ze misschien kon doden. Daphne bleef muisstil staan, half verscholen in het gras, haar strijdknots in aanslag.

Samenvatting:
- Rent naar de Hoorn
- Komt Kate tegen, haalt uit naar haar met strijdknots, mist
- Wordt geraakt door Kate op haar been, ondiepe wond
- Rent richting het oosten, blijft in de bosjes verscholen voor andere kandidaten
- Gooit net als Ivy twee stenen richting Mia, en één richting Ärud
- Rent daarna zo snel mogelijk naar het zuiden, sluipt het gras in

Locatie: Het zuiden, aan de rand van de savanne, op een paar meter afstand van Ivy