Nog nooit was Ruby in een omgeving geweest die zo stil was. De boete was altijd een nerveus gebeuren, maar voor de 25e Hongerspelen leek het verboden om geluid te maken. De twee grote glazen bollen waar normaal gesproken de namen in zaten hadden plaats gemaakt voor twee stembussen. Deze stonden er sinds president Snow de mededeling had gemaakt dat de tributen dit jaar gekozen zouden worden door het volk. Om“de rebellen eraan te herinneren dat hun kinderen dood gingen door de keuze die ze maakten,” zoals Snow het mooi verwoord had. Ze kon zich goed herinneren wat voor chaos dat had gecreëerd. Vooral in het trainingscentrum, waar het sindsdien vechten was voor een uurtje trainen. Fouten maken kon niet meer, als je fouten maakte kon je deze ook in de spelen maken. Dat zou erop resulteren dat district 2 binnen no-time uit de spelen lag en dat was niet de bedoeling. Als je fouten maakte in het trainingscentrum, stemden de mensen niet op je. En dat was waar iedereen op dit moment op stond te wachten. Op wie hadden de mensen gestemd? Het was alles waar district 2 mee bezig was geweest. Iedereen tussen de 12 en 18 jaar probeerde indruk te maken en iedereen die daarbuiten viel jureerde wie er het beste de spelen zou kunnen winnen. Als Ruby erop terugkeek, waren het een paar afschuwelijke weken. Iedereen hielt je in de gaten, je kon zomaar verraden worden door je beste vrienden en spanning hing overal. Ergens was ze opgelucht dat het over was. Elbia, de capitoolsinwoner die district 2 al vanaf het begin begeleidde, wandelde het podium op. Ruby hoorde de menigte iets meer hun adem inhouden dan dat ze al deden. Elbia straalde iets meer dan normaal deze spelen. Het leek erop dat ze zich extra uitgesloofd had. Ze hield een gebruikelijke speech, sprak nog eens over de nieuwe regels alsof iemand deze over het hoofd had gezien en kondigde de gebruikelijke video aan. Elk jaar moesten ze kijken naar hoe verschrikkelijk de oorlog was. Wat er voor Panem was en hoe de opstand duizenden levens had gekost. Dit jaar leek het extra belangrijk, omdat de 25e Hongerspelen een herinnering waren voor de rebellen. Ruby hoefde niet meer te kijken naar de video om te weten elke scenés er speelden. Toen de video was afgelopen schraapte Elbia haar keel en keek ze over het publiek uit. Ze was net zo nerveus als de rest van het plein. Zij moest immers de tributen van district 2 begeleiden en die waren niet altijd even leuk. Normaal zou Elbia naar de glazen bollen lopen en de namen trekken. Deze keer liep ze echter naar de eerste stembus. Ze wendde zich eerst tot het publiek. “Dames eerst.” Ze pakte de enveloppe die al klaar stond en liep terug naar het midden. Ruby bijtte aan de zijkant van haar lip. Dit was het moment waar ze op gewacht had. “De damestribuut van district 2 is…” Elbia opende de enveloppe en las het kaartje. “Ruby Evony.”
