Those who are heartless once cared too much

Onderwerp: Those who are heartless once cared too much zo sep 25, 2016 6:45 pm

A seven nation army couldn't hold me back

Hij had er nu al spijt van dat hij uiteindelijk in had gestemd met haar idee. Waarom had hij in hemels naam ja gezegd op haar stomme voorstel om bij hem te zijn tijdens de volle maan? Niemand zou bij hem moeten zijn, hij moest ergens worden opgesloten en klaar. Maar er was geen plaats voor hem om zich op te sluiten? Er waren immers nog andere weerwolven die vannacht met hetzelfde probleem rond zouden lopen. De ene nog extremer dan de ander, maar Derek zelf moest ook niet onderschat worden. Er klonk een zacht gerinkel uit de sporttas die hij met zich mee droeg terwijl hij in de richting van de sportvelden ging. Mensen waren vannacht slim en bleven binnen, veilig in hun kamertjes. Die kamertjes zouden niet zo veilig zijn als hij zichzelf in zijn eigen kamer had opgesloten. Ten eerste zou zijn kamergenoot er niet blij van worden, en ten tweede zou het een ramp worden als hij daar los brak en op plundertocht ging bij de kamers van zijn slapende medestudenten. De Wolverine jaagde tijdens de volle maan om het moorden, om de smaak van bloed in zijn mond te proeven.

Het was op eigen risico als er iets zou gebeuren met Octavia terwijl hij zijn volle maan had, hij zou het zich waarschijnlijk toch niet eens herinneren de volgende dag. Toch was hij nerveus, maar dat kwam omdat er een beest in hem zat wat stond te trappelen om vannacht los te gaan. Met een dreun liet hij de tas uit zijn handen vallen, waardoor de rits open schoot en een paar van de ijzeren kettingen die hij erin had er half uit rolden. Derek trok verwoed zijn leren jasje uit en gooide het ding ergens op de tribunes neer, waarna hij kort rondkeek om te zien of de ander al op was komen dagen. Derek was op dit moment ook nogal snel geïrriteerd, allemaal door de maan die straks zou gaan schijnen. De zon was aan het onder gaan en het zou dus niet zo lang meer duren voordat de grote, volle maan op zijn hoogst was. Daarbij was het ook nog eens een bloedmaan, wat betekende dat er een bloedrode, volle maan te zien zou zijn. Heel leuk en aardig, maar dat zorgde ervoor dat de wolf vannacht nog krachtiger, nog levendiger en nog moord lustiger was dan normaal.

Outfit x Octavia

BY MITZI

I can and I will

Voor het eerst sinds een hele lange tijd verheugde ze zich weer ergens op. Daardoor waren de dagen er sloom gegaan, maar uiteindelijk zal de avond vallen en de volle maan hoog boven aan de hemel staan. Ze had haar kamergenoot, Zahra, zoveel mogelijk proberen te ontwijken. Het arme meisje was maar een irritante half draak die vast haar kans om iets leuks te doen zal verpesten. Sowieso was Octavia niet sociaal genoeg om echt te vertellen dat ze naar een verandering ging kijken van een puppy, maar die puppy had wel haar nieuwsgierigheid naar boven gehaald waardoor ze interesse in hem toonde. Ondanks dat ze niet echt veel ging verwachten had ze zich er toch wel op verheugd. Het was weer eens iets anders dan ruzie zoeken met Zahra, terwijl ze tegelijkertijd een boek zat te lezen of een serie aan het kijken was. Eens wat variatie in het leven maakte het leven altijd interessant, maar nooit zo interessant als iets dat gevaarlijk was om te doen; daar wist ze alles van.

Het schemerde al, toen ze uit bed kroop en een gescheurde broek aan trok. Ze had even geslapen om energie te hebben voor als puppy wat groter zou zijn dan ze verwachtte. Ze trok oude kleren aan waar ze geen spijt van zou hebben als er hier en daar een extra scheurtje kwam of vies zou worden. Aan haar riem had ze een klein tasje waar in een zakmes zat en het nog een dolk. De dolk was door de jaren heen vaak geslepen en zover ze wist kwam hij uit de tweede wereld oorlog waarin ze had mee gevochten. Al haar wapens die ze had gehad in de Vikingtijd waren te oud en te kostbaar om te gebruiken. Ze had wel een paar wapens mee genomen naar Genosha, maar dat was meer omdat ze er te gehecht aan was om iets van een wapen bij zich te hebben. Ze wist niet zeker of er nog iets anders nodig was dan een zakmes en een dolk uit de tweede wereld oorlog, maar anders had ze nog altijd haar draken vuur. Ze trok haar enkellaarsjes aan en deed er nog een extra zakmes in. God mochten weten hoeveel wapens ze wel niet mee had naar een school. Om niet te overdrijven qua wapens nam ze nog een stevig touw mee en een tennisbal. Het touw was om de puppy mee vast te binden en de tennisbal om met hem te spelen. Dat zou hij vast leuk vinden. Octavia liep de kamer uit en tot haar geluk was Zahra nergens te bekennen. Haar kon ze er nou niet bepaald bij gebruiken.

Ze had met Derek afgesproken bij de atletiekbaan die makkelijk te vinden was en toen ze daar aan kwam zag ze de grote jongen al bij de tribune staan met wat kettingen. “Je gaat mij er toch niet aan vast binden?” vroeg ze plagerig. Ze stapte de tribune op en ging op een van de stoelen zitten, waarbij ze haar voeten op de stoel voor haar zette en hem bleef aankijken. Net zoals de laatste keer dat ze hem had gezien op het strand was ze niet echt onder de indruk van zijn norse houding, waarbij ze expres de tennisbal uit haar zak haalde en hem omhoog hield. “Ik heb ook iets voor je mee genomen om mee te spelen,” zei ze uitdagend, terwijl ze de bal een keer omhoog gooide en hem weer ving met een hand. Een uitdagend grijnsje sierde haar lippen en lachte even gemeen. Ze ging hier zo van genieten.

words: ### • notes: here. • outfit

c'est la vie.

A seven nation army couldn't hold me back

Met een schuin oog heel hij naar de tas met kettingen, hij betwijfelde het of ze hem zouden houden straks, zeker met deze bloedmaan. Vroeger had hij zich nooit opgesloten tijdens volle maan, maar waarschijnlijk zou het niet goed aflopen als hij dat vannacht niet zou doen. Immers liepen er nog meer weerwolven, hij had er al een stuk of drie geroken, en ze zaten allemaal op een eiland. De schoolhoofden zouden er niet blij mee zijn als er straks een aantal studenten in reepjes gescheurd waren. Hij hoopte dat hij zich ergens aan de tribunes vast kon maken, en dat alles sterk genoeg was. Hij had er een opgepakt en keek eens hoe dik ze waren, waardoor hij zijn aandacht niet bij de persoon had die aan was komen lopen. Met zijn wenkbrauw omhoog keek hij op. "Als je wil dat ik je straks het rennen bespaar wil ik dat best doen," snoof hij waarna hij zijn blik weer van haar afrukte en zijn aandacht verplaatste op de kettingen, hij was duidelijk nog wat norser dan de vorige keer.
Hij was net weer bezig met de kettingen uit de tas halen toen ze iets zei wat hem al helemaal liet fronsen. Derek zat gehurkt op de grond naast de tas, maar hij keek over zijn schouder en zag hoe ze een tennisbal in haar hand opgooide. Er leek een spiertje onder zijn oog te bewegen, waarna hij zijn hoofd weer weg draaide en verder ging met het pakken van de kettingen. "Je bent echt onuitstaanbaar, weet je dat?" zei hij toen hij zichzelf weer een beetje onder controle had, hij was nou eenmaal heel snel boos op een avond als deze, logisch ook. Met een koude uitdrukking op zijn gezicht kwam hij weer overeind en liep hij naar de tribune toe, waar hij aan de leuning een ijzeren stang zag. Het zou waarschijnlijk niet houden, maar hij moest opschieten nu, want de zon was al bijna onder en zodra de maan op zou komen was het al te laat. "Als het enige wat je doet is daar zitten, kan je vast wel even helpen," zei hij terwijl hij één van de kettingen omhoog hield en deze vervolgens door de stang heen haalde, waarna hij zijn polsen achter zijn rug vasthield zodat ze die aan elkaar en de stang vast zou kunnen maken. Ja, hij moest met zo veel mogelijk kettingen vastgezet worden.

BY MITZI

I can and I will

De zon was nog niet eens helemaal onder en Octavia genoot nu al van het feit dat Derek weer dezelfde norse houding had en ook helemaal niet verdween. Soms was het gewoon te grappig om ander mans frustratie te zien. En voor al de nacht van een volle maan was het perfect om iemand echt op zijn zenuwen te werken. Dat was ook een van de redenen waarom ze mee wilde om te kijken naar iemands verandering naar wolf. Wel interessant tho, want in haar tijd van de Vikings was het zelden dat ze een mutant tegen kwam. Haar zus mocht dan wel een mutant zijn, maar als je haar zus en haar in een kamer zou neer zetten dan zou er heel wat gevochten worden. Dat was één ding wat je niet kon veranderen en dat was hun haat voor elkaar. Voor Derek voelde ze geen haat en geen irritatie. Als ze in zijn buurt was dan had ze de drang om hem op zijn zenuwen te werken en een leuke discussie mee te hebben. Het was bijna alsof ze dan als klein opdondertje naar voren toe kwam en haar mond open trok. Al had ze nooit problemen om haar mond open te trekken als er haar iets niet aan stond of ze aanwijzingen wilde geven.

Om Derek op zijn zenuwen te werken was ze gelijk begonnen over de kettingen die hij uit zijn tas had gehaald om zichzelf aan vast te binden. Natuurlijk kon ze zo raden dat die kettingen waren bedoeld om hem als wolf tegen te houden, maar dat zij hem er op aan sprak dat ze hoopte dat die kettingen niet voor haar bedoeld waren kwamen er hele andere beelden in haar hoofd op. “Als je wil dat ik je straks het rennen bespaar wil ik dat best doen,” snoof hij. Hij was nors. Norser dan de vorige keer, maar dat was goed. Dat maakte het voor haar eigenlijk perfect om er nog een extra schepje boven op te doen. “Graag,” zei ze zo overdreven mogelijk dat ze totaal geen zin had om in beweging te komen en ook niet vaak bewoog. “Al zou het waarschijnlijk wel erg kinky zijn,” zei ze, toen licht uitdagend. Ze schudde met een grijns haar hoofd. Ze had van zichzelf nog niet verwacht dat dat er zo maar uit zou komen.

“Je bent echt onuitstaanbaar, weet je dat?” zei hij, nadat ze de tennisbal had laten zien. De grijns op haar gezicht werd alleen breder en ze knikte dankbaar. “Ik neem dat als een compliment,” zei ze met een knipoog als toevoeging. Ze was nieuwsgierig of hij ook nog complimenten zou geven als hij in zijn verandering zat. Terwijl Derek door ging met zijn kettingen vast doen bleef Octavia rustig zitten waar ze zat, waarbij ze de bal af en toe omhoog gooide en hem weer ving. “Als het enige wat je doet is daar zitten, kan je vast wel even helpen,” sprak hij. Ze keek hem eerst licht vragend aan, alsof ze geen idee had waar hij het over waarna ze uiteindelijk op stond. “Ik was aan het zitten en de bal aan het gooien,” ging ze tegen hem in. Ze ging de tribune af met de bal nog in haar hand. De bal legde ze neer in de tas waar een aantal kettingen nog in zaten. Ze nam de ketting die Derek om hoog had gehouden over en begon een ketting vast te maken. “Ben je echt zo bang dat je me pijn gaat doen?” vroeg ze, terwijl ze de ketting nog wat strakker deed. “Ik ben onsterfelijk weet je, ik kan niet dood gaan,” vermeldde ze hem nog een keer. Octavia had het al uitgelegd, toen ze hem voor het eerst tegen was gekomen op het strand. Het kon zijn dat hij het vergeten was dat ze niet dood kon gaan, want voor haar waren die kettingen eigenlijk niet nodig. Tenzij hij echt van plan was haar vast te binden...

words: ### • notes: here. • outfit

c'est la vie.

A seven nation army couldn't hold me back

Octavia leek er een professional in te zijn wat betreft het geven van antwoorden die hem niet goed vielen. Op alles leek ze wel iets te hebben wat hem ontzettend irriteerde, maar dat lag misschien ook wel deels aan hem omdat hij niet bepaald in een goed humeur was deze avond. Niet dat hij dat morgen dan wel zou zijn, of volgende week, of over een half jaar. Derek stopte dan ook voor een moment met waar hij mee bezig was toen hij haar antwoord hoorde. Ze was echt onuitstaanbaar. "Ik vraag me af of je het straks nog zo kinky zou vinden.." mompelde hij half tegen zichzelf, maar het was goed mogelijk dat ze ook daarop weer met een tegen woord zou komen.
Natuurlijk nam ze het als een compliment dat hij haar onuitstaanbaar noemde, hij had het kunnen verwachten. Derek was geïrriteerd, maar probeerde het te verbergen voor zo goed als dat mogelijk was op dit moment. Vervolgens merkte hij op dat ze hem vast wel even kon helpen, anders hadden al die kettingen geen zin, als hij niet goed vast kwam te zitten. Vragend keek hij haar aan toen Octavia zei dat ze aan het zitten was en bezig was met het opgooien van de bal. "Niets aan het doen, dus," zei hij droogjes terwijl hij wachtte tot ze in beweging kwam, de ketting iets omhoog houdend. In elk geval stond ze nu op en pakte ze één van de kettingen aan van hem, die ze vast begon te maken. "Ik ben al voorbij de fase dat ik het erg zou vinden als ik jou eventueel verwond," snoof hij terwijl hij haar met een koude blik aankeek. "Maar ik denk dat niemand er blij van wordt als morgen de populatie van dit eiland gehalveerd is." Die waren immers niet allemaal onsterfelijk.

BY MITZI

I can and I will

Om overal een schepje bovenop te doen in het bijzijn van Derek vond ze maar al te leuk. Het maakte iets in haar los, waardoor ze ervan genoot om een reactie terug te sturen waarvan ze nooit had verwacht dat het over haar lippen zou gaan rollen. Stiekem vond ze deze kant van haar zelf wel leuk, maar ze morgen weer net zo reageren als ze anders ook altijd deed. De viking die iedereen zag als een kleuter die nog niks wisten van de wereld. Voor Derek zijn eigen probleempje deed ze iets anders. Niet dat hij veel anders zou zijn tegen de tijd dat de maan vol aan de hemel stond. Veel verwachtte ze niet dat er ging gebeuren alleen een puppy die wat blafte. Maar blaffende honden bijten niet. Een blaffende Derek mocht dan niet bijten, maar kinky was hij wel. Niet dat ze het heel erg vond. Ze zag het toch als één grote grap. “Ik vraag me af of je het straks nog zo kinky zou vinden..” mompelde hij half tegen zichzelf. Een scheve glimlach sierde haar lippen. “Zolang jij hier bent is alles kinky,” zei ze met een knipoog. Deze avond zou een hele grote grap worden. Het zou haar wel goed doen na al die jaren dood te hebben gezien.

Octavia voelde zich wel even vereerd om onuitstaanbaar te worden genoemd. Er hadden wel meer mensen haar zo genoemd, maar hij was de enige van wie ze het als een compliment aan nam. Niet dat het de situatie iets anders maakte en dat ze hem niet meer irritant vond. Ze vond hem irritant, maar hé niet iedereen kon zo zijn als haar. Het was niet zo dat zij er weer aan dacht dat hij een irritant persoon was, maar het was juist doordat hij beweerde dat ze niks aan het doen was. Natuurlijk was ze wat aan het doen. Ze was zelfs twee dingen tegelijk aan het doen. Zitten op de tribune en een bal steeds weer opnieuw omhoog aan het gooien. Derek mocht blij zijn dat ze een speeltje voor hem had meegenomen. “Niets aan het doen, dus,” reageerde hij opnieuw op haar. Ze rolde met haar ogen en stond met tegen zin op.

De kettingen die er voor bedoeld waren om hem vast te binden vond ze onnodig. Octavia was onsterfelijk dus technisch gezien kan ze niet dood hoe gewond ze ook raakt. Ze kon zichzelf helen. Bij grotere verwondingen ging het wel iets langzamer, maar uiteindelijk kwam ze er altijd bovenop. De vraag of Derek er bovenop kwam zodra ze tijdens het helen ineens in een draak zou veranderen en hem levend ging verbranden als wraak was een ander verhaal. Het gebeurde maar zelden dat ze oncontroleerbaar ging veranderen, maar er bestonden altijd die kansjes dat het zou kunnen gebeuren. “Ik ben al voorbij de fase dat ik het erg zou vinden als ik jou eventueel verwond,” snoof hij. Ze keek hem aan en trok licht verbaasd haar wenkbrauwen op. “Denk je dat ik echt bang ben voor jou?” vroeg ze licht spottend. Het maakte niet uit hoe koud zijn blik was in zijn ogen en zorgde er niet voor dat ze in een angsthaas veranderde. Ze wist hoe ze zich moest verdedigen, dus veel zou er niet gebeuren. “Maar ik denk dat niemand er blij van wordt als morgen de populatie van dit eiland gehalveerd is.” Ging hij verder. Bij dat idee moest ze even lachen. “Als je de populatie halveerd help ik je graag mee. Zullen we beginnen bij de docenten, zodat ze ons niet van het eiland afgooien?” stelde ze voor, terwijl ze een van haar zakmessen uit haar jaszak haalde en hem open klapte. Octavia was er zo mee opgegroeid dat ze kloosters, steden en dorpen plunderde en de mensen vermoordde dat het geen verrassing was voor haar dat ze ooit het eiland zou overnemen. Derek zou er waarschijnlijk iets anders van op kijken, maar zij was wie ze was en ze zal niet veranderen ondanks dat het zo’n duizend jaar geleden is dat ze zich echt als Viking gedroeg. Octavia stopte de zakmes weer weg en keek omhoog naar de maan die langzaam opkwam. Ze trok nog wat kettingen aan en ze keek richting Derek. “In wat voor puppy verander je eigenlijk? Een chihuahua of een mopshondje?” begon ze weer opnieuw.

words: ### • notes: here. • outfit

c'est la vie.

A seven nation army couldn't hold me back

Het humeur van Derek was niet al te best. Deels kon hij de volle maan er de schuld van geven, maar er viel niet te ontkennen dat hij normaal ook best chagrijnig was. Het was nou eenmaal wie hij was, het zat in zijn karakter. Alles wat hij had meegemaakt had hem gemaakt wie hij tot op de dag van vandaag was, alle moorden die hij had gepleegd waren stuk voor stuk krassen zie zijn ziel aan hadden getast. Na een tijd was hij gestopt met het schuldig voelen voor het moorden, hij was nog kouder geworden. Eigenlijk moest het ook wel, want waar veranderde je in als je je bij elke moord gek ging zitten maken?
Emoties waren zwaktes, en hij wilde geen zwaktes tonen. De enige emotie die hij op dit moment niet bepaald kon onderdrukken was ergernis. Blijkbaar vond Octavia het hele idee nogal.. kinky. "Yeah.. right.." bromde hij terwijl hij met zijn ogen rolde en kort een keer snoof. Hij had moeten weten dat het een slecht idee geweest was om in te stemmen met dit hele idiote idee.

De ander vroeg of hij nu echt dacht dat ze bang was voor hem. Derek haalde zijn schouders op, het boeide hem niet echt wat de ander voelde op dit moment. In elk geval zag het ernaar uit dat ze niet bang was voor hem. Nogal vol van zichzelf, hmn? Het leverde haar echter niet veel meer op dan een wat minachtende blik van zijn kant. Waarschijnlijk werd niemand er blij van als hij straks het halve eiland uitmoordde. Octavia zag er echter de ironie wel van in. Hij keek haar kalm aan toen ze begon over het uitmoorden van de docenten, voordat ze hen van het eiland konden trappen. Kort schudde hij zijn hoofd en trok wat aan de kettingen rond zijn armen om te zien of ze goed vast zaten. Hij keek op toen ze een zakmes naar boven haalde en deze open klapte. "En dan moeten we zeker jou bekronen tot het nieuwe schoolhoofd," spotte hij terwijl hij haar met opgetrokken wenkbrauwen aankeek.

Hij zuchtte wat vermoeid toen ze vroeg in wat voor hondje hij veranderde: chihuahua of mops. "Een boze chihuahua, nu goed?" gromde hij. Zijn stem was plotseling wat zwaarder geworden. Vluchtig blikte hij omhoog, en zag hoe de volle maan aan het opkomen was. Hij knipperde kort met zijn ogen, voelde hoe ze een beetje groot waren geworden. In zijn nek voelde hij een ader kloppen, wellicht was het zelfs zichtbaar voor Octavia. Hij klemde kort zijn kaken op elkaar toen hij voelde hoe er een tinteling door zijn hele lichaam heen schoot, alsof er iets in hem zat wat langzaam wakker werd. De spieren over zijn hele lichaam begonnen zich nu een beetje aan te spannen, alsof hij zich aan het verzetten was tegen zichzelf. Derek kantelde zijn hoofd een beetje, voelde hoe zijn scherpe hoektanden langzaam maar zeker tevoorschijn kwamen en in zijn wang prikten. Een lage grom verliet zijn mond toen hij een ruk gaf aan de kettingen waar zijn armen aan vast zaten.

BY MITZI

I can and I will

Octavia begon zich bij de minuut meer en meer te vermaken. Ze voelde hoe Derek zich steeds meer aan haar kon ergeren en eigenlijk zou ze doorgaan tot het voor hem allemaal teveel werd. Kon zij er iets aan doen dat ze vreemde ideeën kreeg bij de kettingen. Al deed ze dat vooral met opzet. Normaal gesproken hield ze de gedachtens met intiem zijn ,met iemand heel erg diep in haar verborgen. Het was heel soms dat er eens zo’n opmerking uit kwam, maar eigenlijk vond ze zichzelf een beetje te oud om aan zulke dingen te denken of aan mee te doen. Toch merkte ze wel iets op van Derek dat hij zich er steeds meer aan kon ergeren door haar opmerkingen. Waardoor ze het niet had kunnen laten om er op door te gaan. Het mocht dan wel de bedoeling zijn dat ze toekeek hoe heel zijn volle maan verandering er aan toe ging, maar een beetje lol zou ook geen kwaad zijn. Al maakte ze hem wel kwader en kwader. Maar Octavia dacht natuurlijk alleen maar aan zichzelf hoe zij er lol in had en dat was het eerste wat telde.

Sowieso was er ook iets van ironie bij haar naar boven gekomen. Als het in haar hoofd er zo aan toe ging zoals Derek vertelde dan had ze nog wel zin om steeds bozer te maken. Hij zou het hele eiland voor haar uitmoorden en dan zou zij als ware Shieldmaiden de Earl worden van Genosha. Earl was in andere woorden ook wel een Chief en een Chief was de leider van een stam. In haar ogen zou ze heel de Vikingtijdperk weer naar boven halen. Al was dat bijna net zo ironisch dan dat ze het hoofd van Genosha vermoorden. Het was immers een groot deel aan haar te danken dat de meeste Viking stammen in Scandinavië uitgeroeid waren. Octavia had ze letterlijk allemaal tot de grond gelijk gemaakt tijdens een van haar veranderingen naar een draak.
“En dan moeten we zeker jou bekronen tot het nieuwe schoolhoofd,” spotte Derek met opgetrokken wenkbrauwen. Octavia keek op van haar mes en keek hem met lichte glunderende ogen aan. “Ja. We kunnen moeilijk een dom jong weerwolf bekronen, right?” vroeg ze. Haar ogen gingen weer naar haar mes en draaide er nog even met het scherpe puntje tegen haar vinger gedrukte. Ze stopte het mes terug in haar jaszak.

De reden waarom ze wilde weten of hij in een mopshondje of in een chihuahua veranderde was vooral om het niet goed voor reputatie zou zijn, vooral als Earl zou worden. “Een boze chihuahua, nu goed?” Zei hij met een zware grom in zijn stem. Ze negeerde de grom voor een seconde, omdat ze moest nadenken wat ze met een boze chihuahua zou gaan doen. Daarvoor zou ze eerst alle Viking ranking system op moeten zoeken. Waarschijnlijk had ze ergens een boek op haar kamer liggen die ze zelf had geschreven over haar tijd als Viking en alle titel die ze had gekend in haar tijd.
Door wat gekletter van de kettingen tegen elkaar kwam ze weer terug in de “normale” wereld. Ze was in haar hoofd even helemaal weggeweest, maar ze was er nu weer zo goed als bij. Ze bekeek Derek zoals ze hem de eerste keer had bekeken, toen ze hem had veranderen naar de wolfman op het strand. Zijn scherpe hoektanden waren iets scherper en ze bekeek hem van top tot teen. Octavia deed een stap dichterbij met een tevreden grijns op haar gezicht. Hij leek iets sterker en bozer eruit te zien dan op het strand, maar ze zou er niet voor achteruit springen. Sterker nog, bij haar ging de adrenaline ook wel door het lijf. “Ik vraag me af wat je gaat doen als ik de kettingen iets losser maak,” zei ze zacht mompelend. Het was een risico dat ze nam, maar ze zag Derek niet als iemand die echt mensen had vermoord of dat zou kunnen verdragen. Ze zag hem eerder als een project die ze wilde uitdagen. Haar handen ging naar de kettingen die om zijn nek vast zaten en ze probeerde hem iets losser te maken…

words: ### • notes: here. • outfit

c'est la vie.

do you dare to look him right in the eyes

Een wolvenjong konden ze niet als het nieuwe schoolhoofd bekronen, hoe had hij er ook alleen maar aan durven denken. Derek rolde een keer met zijn ogen, maar hij was de aandacht voor Octavia helemaal kwijt wanneer hij de grote, volle maan zag verschijnen. Deze weerkaatste voor een moment in zijn blauwe ogen, die nu niet langer meer blauw waren, maar rood. Derek had er spijt van dat hij had gezegd dat het oké was als de ander bij zijn transformatie was. Nog nooit was er iemand vrijwillig bij geweest, hij kon het zich ook amper voorstellen dat het een leuk gezicht moest zijn. Maar de ander was onsterfelijk, had vast en zeker gruwelijkere dingen gezien en gedaan dan dit. Toch was de aanwezigheid van een ander nog een extra triggerpunt voor de wolf die straks de macht zou krijgen over zijn lichaam.

Hij voelde hoe zijn lichaam op een pijnlijke manier zich begon aan te passen. Derek had zijn hoofd voor een moment naar achteren gegooid, zijn ogen open en gericht op de sterrenhemel en zijn kaken pijnlijk stevig op elkaar geklemd. Hij voelde de hoektanden in zijn lip steken, maar hij wist dat hij daar straks toch niet veel meer van zou voelen. Hij grauwde een keer en gaf een ruk aan de kettingen, die hevig rinkelden. Derek voelde hoe zijn bewustzijn weggedrongen werd door de wolf, die maar al te graag zijn maandelijkse rage partij wilde hebben. "Octavia!" grauwde de wolfman boos. Hij had haar horen zeggen hoe ze de kettingen iets losser wilde maken. Het was Derek die had geprobeerd te zeggen dat ze het niet moest doen, maar precies op dat moment had de wolf hem overgenomen. De kettingen waren opeens een stuk losser. De veranderende man probeerde uit te halen naar Octavia. Zijn lichaam veranderde steeds verder. Hij kreeg een zwarte vacht, grote poten, scherpe klauwen. Hij was vele malen groter dan een normale wolf. Hij was dan ook een weerwolf. Een grote, krachtige weerwolf in wiens ogen een rode gloed te zien was. Hij wilde bloed. De wolf wilde bloed zien vloeien.

Omdat de kettingen losser waren, kon hij zijn poten er met gemak uittrekken. De bloeddorstige wolf keek in de richting van het meisje, iemand op zijn pad. En mensen op je pad moest je opruimen. Een luide huil kwam uit zijn bek. Zijn kop was het enige wat nog een ketting om had, maar omdat zijn poten los waren hoefde hij enkel zijn hoofd naar achter te trekken of de eerst zo stevig lijkende ketting brak af.
De wolf wachtte geen moment, en sprong toen op het meisje af.

BY MITZI

I can and I will

Ze had bijna medelijden gekregen met de jongen dat hij vast zat en ze wilde er maar al te graag iets aan veranderen. Ook al wist ze dat hij het niet zou accepteren als ze zijn kettingen iets losser deed. Al boeide het haar vrij weinig wat hij zou vinden. Octavia was hier immers niet alleen gekomen omdat ze nieuwsgierig was, maar ook omdat ze wat meer spanning en sensatie wilde. Als Derek de hele tijd vast zou blijven zitten dan zou ze er grote spijt van krijgen dat ze haar bed had opgegeven om s avonds bij iemand te zijn die haar niet bepaald vermaakte. Al moest ze wel toegeven dat ze zichzelf ook wel goed vermaakte om hem te door te blijven plagen. Ze wist van zichzelf wel dat ze na een tijdje ook wel verveeld zou raken.

De brunette kwam een paar passen dichterbij, zodat ze zijn kettingen om zijn hals en bij zijn polsen iets losser ging maken. Ze negeerde zijn gegrom volkomen en ze voelde zich niet bepaald bedreigt. De kettingen waren maar een aantal centimeter langer geworden om hem meer vrijheid te geven bij zijn hals en bewegingen te geven met zijn armen. Om de hele nacht opgekropt te zitten aan een paar kettingen was ook zo wat. Ze zette weer een paar passen achteruit en was bijna trots op het resultaat. Toch spande haar spieren in haar benen zich wel aan, toen hij nek naar achteren deed. Voor als hij los ging komen had ze tenminste wel wat te doen. Stiekem hoopte ze er zelfs op dat hij los kwam.

Octavia zette zich schrap voor wat er komen zal. Ze stond slechts een paar passen van Derek verwijdert die voor een laatste keer haar naam had geroepen, voordat de wolf het overnam. Ze had slechts een seconde de tijd om het grote zwarte beest stil te zien staan. Voor dat ze het wist was hij al op haar afgesprongen. Behendig en snel haalde ze haar zakmes eruit en haar mondhoeken ging flauwtjes omhoog. Op het moment dat hij naar haar toe sprong haalde hij naar haar uit, waarbij ze haar hand waar ze haar mes in vast zat naar hem uitstak. Tegelijkertijd sprong ze op zij, terwijl ze haar mes tussen zijn ribben liet zitten. “Nu begint het pas echt,” zei ze trots. Ze zette een aantal passen naar achteren en wachtte af wat zijn volgende aanval zijn worden. Ze zou haar viking skills weer boven water moeten halen, maar dat zou geen probleem zijn. Elke aanval zou ze kunnen ontwijken. Nja, dat hoopte ze tenminste. Anders zou het ook geen probleem zijn. Ze kon zichzelf weer helen. En ze hoopte voor Derek dat hij dat ook kon.

words: ### • notes: here. • outfit

c'est la vie.

do you dare to look him right in the eyes

Van de chagrijnige Derek was nu vrijwel niets meer over. De wolf die altijd binnen in hem schuilde was naar buiten gekomen omdat het een nacht van volle maan was. Het was hem al zo vaak gebeurd, maar nog nooit had hij iemand 'uitgenodigd' om hem te komen bezichtigen. Tot op het moment van nu wist hij ook echt niet wat hem had bezield op het strand om in te geven met haar voorstel. Immers had hij haar niet echt gevraagd om te komen, ze was er zelf mee aan komen zetten. Wanneer hij in de ochtend wakker zou worden, hier op het sportveld aan de kettingen en weer in zijn menselijke gestalte, dan zou het gewoon een nacht geweest zijn zoals alle andere wanneer de maan vol was. Maar hij had kunnen weten dat het fout zou gaan. Hij had kunnen weten dat het meisje er enkel was voor spanning en tijdens zijn transformatie de kettingen losser zou doen. Meisjes gaven altijd problemen. Zelfs hier op Genosha.

De grote, zwarte wolf was zonder enige twijfel op het meisje afgesprongen. Zijn grote klauwen klaar om in haar zachte huid te dringen. Het beest slaakte dan ook een luide grauw toen hij plots iets scherps tussen zijn ribben voelde. Zijn koers werd daardoor wat gewijzigd en hij nam wat afstand, boog zijn kop om zo het lemmet van het mes vast te pakken en trok deze met een enorme kracht uit zijn lijf. Ergens verderop kwam het mes op de grond neer, en schoof het ergens onder de tribunes. Met een blik die nog altijd op onweer stond keek de wolf naar het meisje. Het enige wat hij zag was haar gestalte, en dan nog alles met een lichtrode waas erover. Het maakte hem gek. Hij wilde bloed proeven, en niet zijn eigen. Dat er een wond in zijn flank zat boeide hem niet. Het deed eventjes pijn, maar zonder problemen wist hij er doorheen te bijten. Binnen een paar minuten zou er alleen nog een rode vlek in zijn donkere pels te zien zijn, meer niet. Een litteken misschien, maar daar had hij er toch al genoeg van dat het amper op zou vallen.

Grauwend kwam hij opnieuw in de richting van de ander, die nu geen wapen bij de hand had leek het hem in elk geval, en hapte in de richting van haar benen in een poging haar onderuit te krijgen. Een liggende prooi was namelijk gemakkelijker om de keel door te bijten. Al had hij daar natuurlijk ook meteen voor moeten gaan. De avond was echter nog jong. De wolf had nog genoeg tijd.

BY MITZI

I can and I will

De wolf was losgeschoten en op haar afgesprongen, maar Octavia was voorbereid op een aanval. Ze had hem immers zelf al zo goed als los gemaakt. Hij had alleen nog even een extra ruk nodig om los te komen. Precies zoals ze had gedacht was hij op haar afgekomen. Wel iets sneller, maar toch. Het maakte niet uit of hij in een vingerknip haar te pakken zou hebben. Ze wist dat ze hem aankon. Ze twijfelde echter wel of ze hem aan kon, terwijl ze zelf in haar mensen vorm bleef. Maar ze hield wel van een uitdaging en sloeg hem dan ook echt niet weg. Als ze in de ziekenboeg zou komen wist ze zichzelf snel genoeg te helen. Wat voor wondingen ze ook zou oplopen doodgaan zal ze niet. En zowel.. nja, dan had haar zus iets om te vieren. Alleen zo snel zou Valkyrie niet van haar af zijn en Derek ook zeker niet. Na deze nacht zal hij nog een hoop van haar te horen krijgen.

Octavia volgde met haar ogen haar mes die onder de tribunes werd gegooid doordat het grote zwarte beest het uit zijn ribbenkast had getrokken. Het gaf haar slechts een voordeel dat hij nu iets verzwakt was. Misschien maakte ze als mens toch nog een kans. Het beest grauwde een keer en de grijns die op haar gezicht deed verschijnen was niet uit verbazing dat hij zo snel genas, maar meer dat ze zich echt vermaakte. Ze had wat afleiding nog van de half draak en Valkyrie. Al kon ze niet zeggen dat ze last van haar zus had of iets, maar toch. Het idee om samen met haar op een eiland te zitten vond ze al erg genoeg. Het duurde ook maar een enkele seconde dat ze aan haar zus dacht, want de wolf kwam al weer op haar afstormen. Dit keer was hij niet op haar bovenlichaam gefocust, iets wat haar deed verbazen. Haar bovenlichaam was mooi, ook al zei ze het zelf.

Het beest had zich gefocust op haar benen om ook haar te verzwakken zoals ze bij hem had gedaan. Aan haar benen was geen bescherming en het andere mes dat ze nog op zak had was slechts een simpel mesje waarbij ze niet veel schade aan kon richten. Snel denken aan een oplossing voor te ontsnappen had ze niet. Ze lag op de grond met het beest boven haar. Het kwijl dat langs zijn tanden op haar schouders viel deed haar niks. Ze probeerde met haar armen haar gezicht te beschermen voor enkele bijtwonden die hij haar aan wilde richten. Met haar handen probeerde ze zijn bek zo ver mogelijk van zich af te houden, terwijl ze met haar benen onder hem vandaan wilde komen...

words: ### • notes: here. • outfit

c'est la vie.

Onderwerp: Re: Those who are heartless once cared too much