Let it all out - Roran @ the toilets

Het begon allemaal zo klein. Nee zeggen tegen een stukje overheerlijke taart. En dan voelde je je goed. Een lunch overslaan omdat je het te druk had met huiswerk. Merken dat je maag knorde. Thee drinken zonder koekjes. Thee drinken om je maag te vullen. Tellen hoe veel kopjes je al had gedronken. Je dagelijkse doel halen. Dat gevoel van trotsheid was niet na te bootsen. Want dat betekende dat ze ergens controle over had in een wereld vol onbegrijpelijke gebeurtenissen. Subtiel groeide het, totdat ze minutieus calorieën telde en uit haar hoofd wist hoe veel een bruine boterham bevatte. Op haar eetpatroon had ze tenminste grip.

Meestal. Want zelfs diëten kon ze niet goed genoeg. In de gemeenschappelijke ruimtes stonden overal schalen met kerstkoekjes. De sfeer was zo gezellig dat ze was gebleven, ondanks het feit dat hier zo veel verleidingen waren. Lorelei had zich even deel van een gezellige groep kunnen voelen en daardoor had ze de controle verloren. Ze had er maar eentje willen nemen. Eén koekje, los in de hand. Dat was een onmogelijke opgave gebleken. En na de tweede volgde een derde. Ze waren zo klein en gulzig waren de koekjes in een paar happen weg. Dan had je enkel nog de herinnering aan de heerlijke smaak, het bevredigende gevoel van kauwen en slikken. Het was een verslaving, vertelde ze zichzelf. Eten was een verslaving en ze moest echt stoppen. Ze was dik. Dik en lelijk. Een zeekoe. Ze moest niet door eten, maar haar hand graaide toch weer opnieuw in de schaal met snoepjes. Lorelei had geprobeerd zichzelf in te houden, maar de honger in haar was te groot. Als een monsterlijk gat dat ze moest vullen met meer, méér, MEER. Alleen suikerige koekjes en vette hap konden deze honger stillen. En zelfs dan was dat maar voor heel even. Ze was in haar kamer geëindigd, alleen zoals altijd, ijs uit een bak lepelend met opgedroogde tranen op haar wangen. En ze kon niet stoppen tot het op was. De restjes van het al lang gesmolten ijs goot ze zo in haar mond.

Het was iets voor twaalven toen Lorelei de controle over haar lichaam en geest weer bij elkaar kreeg. Moeizaam duwde ze zichzelf overeind, ze voelde zich werkelijk miserabel. Haar buik zat vol, zo vol. En leek nog meer uit te steken dan normaal. Walgend duwde ze de spiegel op haar nachtkastje om. Ze wilde het niet zien. Maar dat betekende niet dat ze het opeens niet meer voelde. Dit was onacceptabel. Voorzichtig duwde ze de deur naar de gang open, tuurde allebei de kanten op. Ze schaamde zich dood voor hoe ze eruit zag, slonzig in een joggingbroek en pyjamashirt, vol koekkruimels en vlekken gemorst ijs. Het liefste zou ze zich oprollen in een deken tot ze een blanket burrito was en een winterslaap houden. Maar dat was geen optie. Ze moest nu sterk zijn.

Het liefste zou ze rennen, of beter nog, teleporteren. Maar uiteindelijk moest ze het doen met een schuifelende looppas richting de dichtstbijzijnde toiletten. Daar maakte ze de bewuste keuze om de achterste deur te openen, ver weg van de rest. Als er al iemand behoefte had een een wc-avontuur zo laat op de avond. Onmiddellijk knielde Lorelei neer en probeerde haar vreetbui ongedaan te maken. Zonder iemand om haar lange haren vast te houden propte ze die maar provisorisch in haar shirt zodat ze niet in de weg hingen. Maar er kwam niets. Weifelend bracht ze een vinger omhoog, dat was de manier waarop mensen in films overgaven.. De geluiden die met haar pogingen gepaard gingen waren voor omstaanders waarschijnlijk misselijkmakend. “Kom op..” mompelde Lorelei gefrustreerd. Ze sperde haar mond zo wijd mogelijk, kneep haar ogen dicht en ramde dan zonder terughoudendheid haar vingers richting haar keelgat. Dat werkte, maar erg prettig was het niet.. Eén keer was niet genoeg besloot haar lichaam terwijl een tweede golf van geïnduceerde misselijkheid door haar heen trok. Ze had bijna spijt van deze actie.

OOC: Eerste post gereserveerd voor Rorann<3

Oh nee, wat had ze nou gedaan. Normaal gesproken voelde je je wat beter nadat je had overgegeven, omdat je ziek was. Maar deze demonen zaten alleen in haar hoofd, niet in haar maag, dus veel respijt leverde het legen van haar maaginhoud niet op. De zurige smaak in haar mond was absoluut niet prettig en ze voelde zich leeg. En dom. Domdomdom. Als ze gewoon zichzelf in de hand had gehouden was dit allemaal niet nodig geweest. Wortels, komkommer. Dat verdiende ze. Geen koekjes. Dus moesten de lekkernijen allemaal weg. Weg. Haar lichaam uit. Ze moest zichzelf zuiveren. Lorelei’s gedachten vlogen naar de internet berichten die ze had gelezen, over sapkuren. Misschien moest ze daar eens naar zoeken.

Ze wilde net overeind krabbelen van haar geknielde houding toen ze een stem hoorde. In haar zittende positie draaide ze zich verschrikt om. ''Oh-“ klonk het uit haar WC hokje, toen ze de deur zag. Hij kon haar niet zien. Gelukkig. Niemand mocht haar zo zien, de schaamte.. De weinige reputatie die ze had. Nee, dit kon echt niet. Wat deed hij – de stem leek op een hij- hier? “N-neehoor, ik voelde me gewoon een beetje.. ziek, maar het gaat weer!” Haar stem echo’de schel door het hokje, de blijdschap over haar zogenaamde verbetering in toestand klonk ontzettend onoprecht. Ze kwam nu overeind en stond even ongemakkelijk in de kleine ruimte, voordat ze de wc-deksel omlaag klapte en ging zitten. Zenuwachtig veegde ze door haar witte haren, die aan haar bezwete gezicht plakten. “Be-bedankt voor de bezorgdheid, fijne avond, dag!” Hier was ze niet op voorbereid. Lorelei had de neiging de deur op slot te draaien, maar ze wilde eigenlijk gewoon dat hij wegging. Nu bleef ze muisstil om zijn voetstappen te kunnen horen.

OOC: Omg Lorelei pls, y u so awkward

Lorelei had een aangeboren neiging om mensen te vertrouwen – maar dat was iets wat zich de afgelopen maanden ernstig tegen haar had gekeerd. Als er een god was, die vanuit de hemel toekeek, dan had die wrede ideeën van een vermakelijk schouwspel. Net nieuw op Genosha was ze op haar meest kwetsbare punt geweest en vanaf daar was het een achtbaan geweest van eenzaamheid of ontmoetingen met mensen die duidelijk het slechtste met haar voor hadden. Lorelei had geen grote verlangens, vriendschap, erbij horen, niet alleen zijn. Maar om zich heen zag ze alleen maar groepen knappe meiden die haar straal negeerden of venijnig toespraken. En zo was haar al lage zelfbeeld nog dieper gezonken.

Em momenteel leek het werkelijk of er geen redden aan was. Een zielig hoopje mens, zonder enige zelfbeheersing. Zo zag ze haar spiegelbeeld weerspiegeld in het glanzende wit van de wc-bril. Er stond buiten de deur iemand moeite te doen, bezorgd te zijn om haar. Maar Lorelei wist dat dat alleen maar was omdat hij haar niet kon zien. Nee, als hij haar zo zag zou hij lachen. Haar pijn doen. Alweer. Misschien verdiende ze dat wel. Misschien was dit allemaal een straf van god, omdat ze haar familie in de steek had gelaten.
Hij leek het te accepteren, maar Lorelei bespeurde twijfel in zijn stem. Dus probeerde ze hem weg te jagen. Maar zelfs dat kon ze niet. “Ik...” Lorelei zocht naar een slap excuusje, iets over hoe ze toch niet ging slapen of.. Tja. Liegen zat niet in haar bloed, dus dit was geen succes. “Wacht even,” zei ze dan maar, om tijd te rekken. Het meisje reikte naar achteren en drukte lang en hard op de spoelknop van de wc. Haalde haar handen nogmaals door haar haar, probeerde zich te fatsoeneren zo goed en kwaad als dat ging zonder enige tools.

Stond dan op, voelde hoe haar benen trilden. Legde haar hand op de deurklink. Die bewoog een klein beetje maar ze twijfelde nog. “P-pas op, ik doe de deur open,” waarschuwde ze dan, waarna ze de deur op een kiertje opende. Ze schrok zichtbaar toen ze haar ogen op hem richtte – bewust had ze natuurlijk geweten dat buiten iemand stond, en de stem was duidelijk van een man geweest, maar ze schrok toch. Hij was best wel lang, en ze voelde zich plotseling weer klein, nog kleiner. Ze beet op haar lip, maar zette dan toch een paar voorzichtige, schuifelende pasjes zodat ze het hokje uit was. “ehm.. hoi.” De charme spatte er weer eens van af, ze voelde zich ontzettend nerveus, haar wangen begonnen te gloeien, ze werd zelfs een beetje draaierig en licht in haar hoofd. Haar benen waren van pudding gemaakt. Oh god, waar was ze mee bezig, ze had zich beter gewoon kunnen opsluiten, al was die jongen er de hele nacht blijven staan.

Schuifelen, voetje voor voetje, kwam ze de wc uit. De misselijkheid die kwam na het overgeven negerend. In ieder geval had ze nu geen honger, bedacht ze zich met een steek van schuldgevoel. Het felle witte licht van de TL-buizen maakte het er niet echt beter op. Zijn hoi klonk lief, maar wel een beetje droog. Ach, dat was met haar begroeting natuurlijk ook het geval geweest. Toen de jongen vroeg of ze hier weg wilde was ze al halverwege een bevestigende knik toen ze haar tong tegen haar tanden drukte en de vieze zurige smaak proefde. "Misschien eerst even wat water," gaf ze aan met rasperige stem aan, zekerder dan ze zich voelde.

Licht trillerig liep ze naar een wasbak, alsof ze over het dek van een schip liep, haar benen voelden als de pudding die ze net nog had lopen schranzen. Ze draaide, draaide, draaide de kraan ver open, tot het water eruit spatte. Ze maakte een kommetje van haar handen, bedacht zich, en spoot eerst wat zeep op haar handen, om die dan vlug te wassen. Ze wierp een blik in de spiegel, vormde een verontschuldigende glimlach voor als de blonde jongen keek. Voor haar voelde het alsof ze nu al te veel tijd in beslag nam, hoe kort het ook duurde. Ze wilde hem niet tot last zijn - hoewel hij hier uit vrije wil bleef. Ze had hem immers meermaals geprobeerd weg te sturen. Het koele water dat ze naar binnen klokte vulde haar maag tot een kolkende zee. Ze moest zichzelf inhouden om niet meer te drinken.
Lorelei draaide de kraan dicht, draaide zich om, veegde met haar mouw langs haar mond om de waterdruppels weg te vegen. Ze haalde haar neus op. Keek hem met waterige ogen aan, te passief om zelf actie te ondernemen en de ruimte te verlaten, maar wel benieuwd naar hem. "Wat deed je eigenlijk hier?" vroeg ze dan kleintjes.

Lorelei kon niet geloven wat er hier gebeurde. Een jongen die bezorgd was om haar en hij zag er zo lang en stoer uit. Maar natuurlijk knaagde ook de onzekerheid aan haar. De eeuwige onzekerheid, als een inktzwart, onvermijdelijk monster voor het witharige meisje. Altijd aanwezig in de schaduwen, klaar om over haar blijdschap heen te kruipen als een harige spin over een ijsje. Onzekerheid, knagend aan haar hele wezen. Als ze nou gewoon wat mooier was.. Wat minder bleek.. Dikkere lippen, dunnere taille. En vooral wat minder vet, behalve op de plekken dat leuk vonden. Het was precies andersom op haar lichaam, realiseerde ze zich met een zachte zucht.

En toen ze een klein, iniminie nieuwsgierig vraagje stelde keerden haar hersenen de woorden die hij sprak ondersteboven en haalden er één simpele boodschap uit. Vriendin. Vriendin. Hij.. Natuurlijk. Hij had een vriendin. Natuurlijk. Hij vertelde haar over zijn vriendin omdat hij wilde dat ze weg ging. Omdat hij haar vies vond. Hij had liever zijn vriendin gevonden hier. Om haar zou hij echt bezorgd zijn. Lorelei voelde haar ooghoeken prikken. Haar hartslag versnelde. Ze keek weg. Wreef haar handen langs haar broek. ''Ik..Eh.. moet gaan. Groetjes aan haar- je vriendin. Doei.'' Lorelei snelde richting de deur, trok waar ze moest duwen, vervloekte zichzelf voor de honderste keer vandaag, zei inwendig sorry tegen God en liep dan vlug de gang op. Fuck. Sorry. Ze had echt een koekje nodig.

OOC: Topic uit denk ik?