[AC] Insecurities ~

Even the devil

Alec had zich wat meer op de achtergrond verscholen, nadat hij zijn controle had verloren over zijn mutatie. Hij bevond zich niet alleen meer op de achtergrond hij had ook geen idee hoe hij zijn controle weer terug kreeg. Het was alsof het moment dat de demon er uit was gekomen niet terug op zijn plek kon gaan. Het maakte hem boos. Al het kracht dat hij erin had gestoken om alle demonen die in zijn lichaam zaten op hun plek te houden totaal was verdwenen. Het beetje kracht dat hij had gebruikte hij voor de trainingen die hij nodig om terug controle te houden. Hij wist nu zo ongeveer hoe hij een demon niet moest overlaten lopen naar iemand die hem aanraakte. Het enige probleem was dat hij niet zeker wist of het hem was gelukt om alle demonen in zijn lichaam te houden. Het was een knagend gevoel en hij probeerde elk mogelijk contact met mensen te vermijden. Behalve een aantal docenten die hem hielpen hield hij contact mee. Maar hij had geen kamergenoot meer en hij was niet van plan nog op zoek te gaan naar een nieuw iemand.

Het koude water stroomde over zijn lichaam heen en wreef door zijn zwarte krulletjes. Zijn hoofd leunde tegen de muur en rustig zuchtte hij. Een koude douche was het enige waardoor zijn demonen op zijn plek bleven. Zijn lichaam was door de demonen al veel warmer, maar nu ze wisten hoe ze eruit moesten al helemaal. De koude douche liet zijn lichaam afkoelen en eindelijk voelde hij totaal geen druk. Het was een moment dat hij even vrij kon ademen. Voor hij het wist stond hij zo’n dertig minuten onder de douche. Hij had zijn ogen geopend en de kraan uit gedraaid. Alec had het gevoel dat hij een grote zware deur was waar honderde mensen tegen aan bonkte om hem open te krijgen. Er zat al een barst in de deur; de vraag was wanneer de rest van Alec zou breken. Hij trok een donkerblauwe spijkerbroek aan met een een simpel t-shirt. Zijn haar liet hij zoals het was. Met een wilde bos zwarte krulletjes kon hij ook niet veel mee. Hij was ooit erg netjes geweest, heel erg verzorgd. Maar hij had teveel aan zijn hoofd om aan zijn uiterlijk te denken. Veel zorgen maakte hij er ook niet over hoe hij eruit zag, zolang hij er maar schoon was.

Hij verliet zijn kamer zonder doel om ergens heen te gaan. Ondanks zijn demonen in zijn lichaam werd het alleen zijn wel een beetje te veel. Hij wilde gewoon mensen zien plezier hebben en praten. Hij hoefde niet per se mee te gaan in de gesprekken, maar het zorgde er wel voor dat hij minder eenzaam was. Zo zeker als hij er uit zag liep hij richting een van de drukste plekken van de school. Sinds de lounge er was waren er veel mensen te vinden. Hij zuchtte diep, voordat hij de ruimte in liep. Zijn bruine ogen gingen de ruimte door, waardoor hij niet bepaald op lette tegen wie hij liep. Gelijk was hij weer terug op de plek waar hij was. Een verontschuldiging kwam zijn kant op en hij keek het meisje licht verbaasd aan. “Het is goed?” Het klonk eerder als een vraag, maar voordat hij verder iets kon zeggen draaide het meisje alweer om en liep weg. Alec draaide zich weer om verder de ruimte in te lopen, maar iets in zijn binnenste knaagde iets. Het voelde niet bepaald goed om het meisje weg te laten lopen zonder dat hij vroeg hoe het met haar ging. Zonder echt zeker te weten of er geen demon uit zijn lichaam achter het meisje is aangegaan. Doelbewust liep hij de ruimte uit en vroeg aan een aantal mensen of ze een meisje hadden gezien met een boek in haar handen en lichtblonde haren. Hij werd naar buiten gestuurd waar hij nog een aantal mensen vroeg om hulp en hij uiteindelijk richting het bos liep.

Het was best frisjes, maar tegenover zijn warme lichaamstemperatuur was het best lekker. Alec zag verder geen mensen die hij verder om hulp kon vragen, dus bleef hij zoekend om zich heen kijken. Kort bleef hij stilstaan en hoorde hij het gekraak van bevroren blaadjes. Hij liep richting het gekraak en bleef stevig doorlopen. Hij zag nog net een paar plukjes blonde haren achter een boom gaan en een tevreden zuchtje verliet zijn mond. “Hey,” riep hij richting het meisje. Alec liep verder tot hij bij de dikke boom was en zich naar het meisje toe draaide. “Gaat het wel?” vroeg hij. Zijn stem klonk niet bezorgd. Het was eerder of hij wilde weten of ze een demon in haar lichaam had zitten, maar voor de rest kon het hem weinig schelen wat er met haar was.

Even the devil

Het was niet zo zeer dat Alec iets kon schelen of het meisje pijn had door de botsing die ze hadden gehad, maar het was eerder om zeker te weten of er geen demon of demonen uit zijn lichaam waren gegaan. Hij kon amper het verschil voelen als er een demon uit zijn lichaam was gegaan. Het gedrang en geduw in zijn lichaam zou hij blijven houden en het werd er niet meer of minder op als er eentje uit zijn lichaam was gegaan. Het maakte hem best boos dat hij het meisje achterna moest gaan om te vragen hoe het ging. Het liefst wilde hij de demon - als die al naar haar lichaam was gegaan - gewoon zijn gang laten gaan. Maar hij wist dat zijn trainingen die hij had gehad voor niets waren geweest als hij dat zou doen. Het was allemaal een beetje dubbel, maar hij bleef met een stevig tempo het meisje achtervolgen.

Op het moment dat hij in het bos was en even moest stilstaan om te luisteren waar ze was, twijfelde hij of hij niet gewoon terug zou lopen naar het schoolgebouw. Het was dat hij het gekraak van bevroren bladeren hoorde dat hij toch niet terug kon gaan naar het schoolgebouw. Hij had haar tot aan het bos achtervolgd, dus het zou nu wel zonde zijn als hij nu voor niks helemaal hier naar toe was gelopen.
Alec riep het meisje toe, toen hij een lok van haar blonde haren achter een dikke boom zag gaan. Hij zuchtte tevreden, omdat hij er aan dacht dat hij binnen de kortste keren weer terug kon gaan naar het schoolgebouw. Hij hoefde dan nooit meer aan het meisje te denken of iets in die richting.

Nadat hij zich had omgedraaid naar het meisje, toen hij bij de grote boom was aangekomen, had hij gevraagd hoe het met haar ging. Hij kon moeilijk gelijk op het demonen onderwerp komen. Voor een seconden waren zijn ogen gericht op de deodorant die uit haar handen was gevallen en over de grond was gaan rollen. Hij trok een wenkbrauw naar haar op, maar zijn gezicht stond al snel weer net zo strak als het eerder had gestaan. Het meisje stotterde, maar al snel zei dat ze zich prima voelde. Dat was voor hem genoeg om te weten. Het was tijd om terug te lopen naar het schoolgebouw. Hij deed al een stap opzij en wilde weer weg gaan lopen, tot de blondine aan hem vroeg hoe het met hem ging. Alec had zijn schouders opgehaald en hij deed zijn handen in zijn broekzakken. “Het gaat wel goed,” sprak hij. Hij bekeek het meisje van top tot teen en bleef staan waar hij stond.

De demonen in zijn lichaam maakte het er niet geheel makkelijk op om bij het meisje te blijven staan. Het werd al helemaal moeilijk toen ze haar hand uitstak en zichzelf voorstelde als Celine. Nog een keer kwam er een wenkbrauw omhoog en keek naar haar hand die wachtte tot hij haar hand zou aannemen, maar hij bleef er nog voor een paar tellen naar staren waarna hij zijn hand ook uitstak. Zijn handdruk was niet stevig genoeg om te zeggen dat hij echt haar hand aan wilde nemen om zich voor te stellen. Maar dat had zo zijn redenen. “Alec.” Zijn antwoord was kort, maar dat was omdat hij hier niet was om vrienden te worden. Vrienden maken stond nou niet bepaald op zijn lijstje.

Na het voorstellen had hij haar hand snel losgelaten om hem vervolgens weer in zijn broekzak te doen. Een stilte die tussen hen in viel zorgde er niet voor dat het wat minder ongemakkelijk werd. Maar toch wist hij niet zo goed wat hij tegen haar moest zeggen. Toen er een glimlach op haar gezicht kwam werd het zelfs voor hem vreemd. Wat lachte ze nou? “Wat is er met jou?” vroeg hij een beetje op een norse toon. Wat er ook was waarschijnlijk vond hij het niet bepaald om te lachen.

Even the devil

  Voor een lange tijd vanuit de donkere hoekjes toe te kijken hoe andere mensen hun leven leidden en er steeds nieuwe mensen kwamen had Alec deze blondine nog niet opgemerkt. Hij wist zeker dat hij haar wel had opgemerkt, want mensen die zichzelf snel voor schut zette waren snel op te merken. Maar nou kon hij niet bepaald zeggen dat hij echt elk nieuw persoon die op Genosha kwam zou herkennen van gezicht, want sommige mensen die er al een tijdje waren kende hij ook niet. Misschien wel van gezicht, maar welke naam bij het gezicht hoorde was voor hem een raadsel. Deze blondine was voor hem dan ook een totaal onbekende, maar dat betekende niet dat hij haar niet achterna zou komen nadat ze een botsing hadden gemaakt. Het waren zijn voeten geweest die hem naar haar hadden toe geleid, maar als je hem echt ging vragen of het hem echt kon schelen dan nee. Het boeide hem niks en als het aan hem lag zou hij ook snel weer weg lopen.

Het meisje zorgde er alleen zelf voor dat hij bij haar bleef. Alec had nog wel een beetje een hart om niet weg te lopen, terwijl het gesprek nog aan de gang was. Het meisje stelde zichzelf voor als Celine, maar het duurde even voordat hij ging voor stellen. Hij had zijn handen in zijn zakken gedaan en haar blijven aanstaren. Het gesprek viel stil en Alec was niet van plan om verder te praten, maar Celine was dat waarschijnlijk ook niet van plan. Ze vond het in ieder geval wel heel grappig om bij hem te staan of er was iets anders waardoor ze moest lachen. Het werkte hem nogal op zijn zenuwen.

Ze vond het niks bijzonders en verontschuldigde ze zich zelf. Alec snoof zijn neus op en rolde met zijn ogen. “Zeg het gewoon,” zei hij op dezelfde norse toon. “Je lacht niet voor niets,” spoorde hij haar opnieuw aan. Al was het niet zo’n aansporen waardoor je het echt zou willen vertellen.
“Niet zo’n vrolijk persoon hm?” Sprak ze, waarbij ze hem recht aankeek. Het klonk bot en geïrriteerd en even gingen zijn mondhoeken bij hem omhoog. “De prinses kan dus toch iets ander zeggen dan sorry,” zei hij iets minder nors. De blondine verbaasde hem toch wel even, maar het zou niks veranderen aan zijn humeur. “Kijk alleen wel uit bij je dat doet, niet iedereen houd er van,” vervolgde hij, terwijl zijn lichte glimlach weer verdween. Hij ging met een hand door zijn zwarte krullen. “Was je echt van plan die deobus op mij te gebruiken?” vroeg hij om het gesprek nog wel aan de gang te houden, voor zover het een gesprek was. En die deobus was het enige waarover hij door kon vragen. Zijn ogen vielen even op de deo en gingen toen weer naar haar.

Vel¤