Rachelle Rose Banks

• Naam Rachelle Rose Banks
• Bijnaam Poltergeist
• Leeftijd 18
• Geboorteplaats New York
• Geboortedag 23 February

• Karakter Rachelle is een stil meisje, ze zal niet snel gesprekken aangaan omdat ze nooit een goede socialisatie heeft gehad. Als kind leefde ze in een fantasiewereld, en alleen maar in die fantasiewereld, die uiteindelijk helemaal geen fantasiewereld bleek te zijn. Het was heel echt. Door wat er is gebeurd zal ze ook niet zo snel vrienden maken, bang om ze pijn te doen wanneer haar demons jaloers zouden worden. Ze probeert ze onder controle te houden en ze komt al een heel eind maar ze weet ook dat het elk moment mis kan gaan, daarom gaat ze het risico liever niet aan.

• Uiterlijk Rachelle heeft zwarte haren en donkere ogen met lichte sproetjes op haar wangen. Meestal is ze gekleed in zwarte kleding omdat het haar favoriete kleur is. Ze heeft een lief gezichtje, en ze is ook zeker wel heel lief alleen heeft ze ook een duistere kant. Hier zie je alleen niets van. Haar stem is daarbij ook heel lief en daarvan zou je ook totaal niet verwachten dat het was een heel duister iemand zou komen.

• Mutatie

Telekinesis - Het bewegen van voorwerpen met enkel en alleen gedachten. Rachelle kan dit ook, alleen gebruikt ze het niet vaak omdat ze het niet zo goed onder controle heeft. Meestal wordt dit alleen gebruikt door haar duistere kant die vaak alleen s’nachts naar buiten komen. Deze heeft hier wel alle controle over maar gebruikt de telekinese vaak niet in een positieve zin voor anderen. Vaak wordt het gebruikt om mensen bang te maken door geluiden te maken of rond te spoken en dingen te laten vallen. Hij kan zelfs mensen oppakken met de telekinese, allemaal dingen die Rachelle zelfs nog niet zo goed kan. Dit komt ook deels doordat Rachelle bang is om het te gebruiken, daarom doet ze het bijna nooit.
Voordelen: Voor Rachelle zitten hier vrij weinig voordelen aan omdat ze er zelf niet zoveel controle over heeft, maar haar duistere kant wel. Ze durft het niet te gebruiken.
Nadelen: Haar duistere kant maakt hier wel gebruik van en deze heeft dan ook vaak zeer kwade gedachten. Hij is snel boos, jaloers of geïrriteerd, wat hij dan in de nacht laat merken door te gaan spoken. Rachelle heeft geen controle over hem. Hij doet wat hij zelf wil en hij kan met de telekinese mensen heel veel pijn doen of tot waanzin drijven.

Poltergeist - Rachelle haar alter ego, een monsterlijk iets wat diep in haar gegrond zit waar ze geen controle over heeft. Hij is altijd kwaad of jaloers en wil mensen altijd pijn doen, in tegenstelling tot Rachelle zijn zijn gedachten altijd puur evil. Hij heeft controle over haar telekinese en over Rachelle wanneer ze ligt te slapen. Wanneer ze alleen wakker is kan hij niets doen, hij kan hooguit tegen haar praten maar daar luistert ze niet meer naar. Soms en alleen wanneer Rachelle zelf ook boos is, kan hij haar uitschakelen om controle te krijgen. Dan kan hij ook met haar lopen en bewegen, iets wat hij niet kan doen wanneer ze ligt te slapen, dan is hij meer een soort spook. Onzichtbaar. Hoewel alles wat hij doen Rachelle dan wel droomt. Ze krijgt altijd alles mee van wat hij doet met een helder beeld. Hierdoor is het soms lastig voor haar om dromen te onderscheiden van wat hij/zij doet, maar daar komt ze dan achter als ze wakker is.
Voordelen: Voor Rachelle heeft dit geen voordelen, het enige voordeel dat er is is dat ze hem onder controle heeft als ze wakker is, maar die controle raakt ze krijg zodra ze gaat slapen.
Nadelen: De Poltergeist doet dingen die Rachelle liever niet heeft omdat ze mensen geen pijn toewenst, en de Poltergeist kan een zeer grote bedreiging vormen. Er zit geen stop op, hij kan alles maken omdat hij onzichtbaar is en gebruik kan maken van telekinese. De enige manier om hem uit te schakelen is door Rachelle wakker te maken zodat ze weer controle heeft. Dan kan hij niets meer. Het enige is dat als ze weer gaat slapen de poltergeist ook weer terug is.

• Geschiedenis Rachelle’s moeder was een alleenstaande moeder met weinig vrienden. Het feit dat ze zwanger was geworden was eigenlijk een ongeluk geweest en niet helemaal de bedoeling, maar het wegdoen was ook geen optie. Haar vader wilde er niet aan beginnen en was weggegaan, maar voordat Rachelle al geboren was hield het leven voor hem al op. Het was een ongeluk geweest, dachten ze. Rachelle’s moeder zei dat ze er niets mee te maken had, maar hier was maar weinig van waar. Het is alleen nooit bekend geworden en ze wist zelf ook niet dat ze er zelf iets mee te maken zou hebben. Het was een ongeluk.

Bij de geboorte van Rachelle was haar moeder al diep verzonken in een depressie. Ze slikte verschillende medicijnen om van haar gedachten af te komen en de krachten die ze had te onderdrukken omdat ze er niets mee te maken wilde hebben. Hierdoor had Rachelle niet de moeder die ze nodig zou hebben. Ze was er wel altijd voor haar in haar jongere jaren waarop ze nog niets anders kon, maar langzamerhand werd Rachelle steeds verder weggedrukt omdat ze al meer op zichzelf kon. Vrolijk was haar moeder bijna nooit en dat maakte dat ze kleine Rachelle zich heel snel eenzaam begon te voelen.

Hier begonnen de stemmen op te spelen. Omdat ze niemand anders had om mee te spelen of te praten kwam ze erachter dat ze niet alleen was. Ze had vrienden, in haar hoofd. In het begin was dit nog erg onschuldig, ze zou er alleen mee spelen en iedereen dacht dat ze gewoon een rijke fantasie had. Dat was normaal bij kinderen, die bedachten wel vaker onzichtbare vriendjes, niet heel veel bijzonders aan. Het zou wel overgaan.
Haar moeder gaf hier alleen niet zoveel aandacht aan, ze zat zo diep in de medicijnen dat het haar niet eens opgevallen was dat haar kind aan het praten was tegen onzichtbare figuren. Ze was alleen maar met zichzelf bezig en haar werk.

Op school werd het ook nauwelijk opgevallen omdat Rachelle hier meestal niet veel praatte, ze wist namelijk wel dat het allemaal in haar hoofd zat en dat andere mensen het niet hoorde. Het  zou misschien vreemd lijken als ze ineens random tegen ‘niemand’ zou praten. Ze was niet dom.
Toch maakte ze op school wel een beetje zorgen aangezien het meisje geen vrienden had en met niemand praatte, ze probeerde eigenlijk elk contact te vermijden, zelfs met de leraren en ze wisten niet waarom.

Later werd het op school alleen maar lastiger, leerlingen begonnen het ook op te vallen en dit leverde pesterijen op. Omdat ze vreemd was, niet praatte en altijd alleen maar zwart gekleed was. Ze werd een buitenbeentje en dit werd steeds duidelijker. Rachelle wist niet hoe ze ermee om moest gaan, ze had bijna tot geen sociale ervaringen en praten met andere mensen was lastig voor haar, en dit werd hierdoor alleen nog maar lastiger. Ze had alleen de stemmen in haar hoofd om tegen te praten en deze waren het ook niet altijd eens met wat de anderen tegen haar zeiden, maar er was eentje het ergst. Ze had een stem en die hier altijd kwaad om werd, en die nam dan de overhand over alle stemmen.

Naarmate de pesterijen erger werden, werd de stem ook kwader. Het was niet zichtbaar van de buitenkant maar er gingen een hoop kwade dingen om in haar hoofd. Daar waar er eerst nog plaats was voor lieve gedachten werd nu een hoop kwaad gevestigd zonder dat ze het echt doorhad. Rachelle wilde er niet alleen aan toegeven. Ze probeerde de stemmen te onderdrukken wanneer deze steeds kwader werden en het haar te veel begon te worden, en het lukte haar bijna. Alleen overdag kon ze de stemmen een beetje onder controle houden.

Vervolgens begonnen haar mutaties in werking te treden en ging het langzaam van kwaad tot erger. Ze was nu 16 jaar oud en s’nachts wanneer ze lag te slapen begonnen de stemmen het over te nemen. Ze kwamen erachter dat ze geluiden konden maken. Dat ze dingen konden laten bewegen en dat ze hiermee mensen bang konden maken. Haar moeder was het eerste slachtoffer van deze paranormale activiteiten door het huis. Voetstappen, spullen die vielen tot harde bonken op de muur. Het begon allemaal nog redelijk kalm maar de ‘poltergeist’ werd steeds agressiever en haar moeder steeds banger, ze begon zichzelf tot waanzin te drijven. Meerdere malen was ze naar haar dokters geweest om te vertellen wat er gebeurde en dat de medicijnen niet meer zouden werken, maar volgens hun kon dat niet.Rachelle merkte het ook wel aan haar moeder dat ze vreemd deed en ze had zelf ook al vreemde dromen gehad over dat ze in haar moeders kamer was, geluiden aan het maken, ze wist alleen niet dat dit echt was.

Tot een avond, in haar droom werd ze agressiever en begon ze haar moeder uit haar bed te trekken. Ze gilde en was bang, en Rachelle was degene die haar bang maakte. Ze maakte haar moeder zo bang dat ze teveel pillen begon te slikken. Waarom ze dit droomde wist ze niet tot ze de volgende ochtend wakker werd en haar moeder overleden vond. Overdosis, net zoals in haar droom. Dit zette haar hele leven op z’n kop, ze wilde nooit haar moeder vermoorden, ze had geen controle over zichzelf wanneer ze sliep. Daarom pakte ze een paar weken laten al haar moeders geld en ging ze ervandoor, in de hoop dat ze het kon ontvluchten. Dit kon alleen niet, het was haar, zij deed het.

Ze kon het een tijdje onder controle houden, er waren vele nachten waarop er niets gebeurde. Tot ze iemand ontmoette, een jongen, en ze werd al snel verliefd. Hier bleken de stemmen het uiteindelijk ook niet mee eens te zijn, en ook hem dreef ze tot waanzin. S’nachts wanner ze samen in bed lagen kwamen de geluiden weer, en het werd steeds erger. Haar vriend legde de link al snel met Rachelle en ging weg. Het eindigde in een ruzie waarom Rachelle huilend probeerde hem tegen te houden, maar dat lukte niet meer. En toen raakte ze plotseling alle controle kwijt. Ze viel eerst op de grond, om vervolgens weer op te staan en de jongen koelbloedig te vermoorden, en weer weg te rennen.

Wanneer ze weer wakker werd wist ze wat ze had gedaan en omdat het op camera’s stond wist de politie het ook, waardoor ze op de vlucht sloeg. Op zoek naar hulp, en die vond ze wanneer ze een mutant tegen het lijf liep die haar hierheen bracht, naar Genosha..