Wat heupwiegend liep ze door de gangen heen. Op haar gezicht lag een zelfverzekerde grijns, en ze liet haar ogen onbeschaamd over alles en iedereen heen glijden. Ze genoot wel van de blikken, dat zou zij immers ook doen. Maar de blikken was ze gewend. Als je je halve leven in het circus doorbracht als danseres, vaak met kleding aan die niet veel aan de verbeelding overliet, dan zou je de blikken gewend zijn zoals Adara het was. Ze reageerde er ook niet meer raar op, ze kon wel beter. En bovendien, ze was veel te benieuwd naar alle mutanten en het eiland. Het eiland, wat voorlopig een thuishaven voor haar zou moeten worden. Ze zou maar eens op verkenning moeten, wilde ze haar toekomstige thuis goed leren kennen. Het was apart voor haar om vast te zitten op één plaats, zeker omdat ze hier niet zomaar weg kon. Heel haar even was ze om de paar weken verhuisd naar een andere plaats. Zelfs toen ze nog niet in het circus zat was ze wel eens weg gelopen van huis, om op zoek te gaan naar iets anders, naar een betere plek. Ze hoopte maar dat ze dat hier in dit eiland ook kon vinden. Haar circus, haar familie, had haar geen toekomst kunnen bieden zoals dit eiland het had gekund. Zonder spijt was ze vertrokken, enkel met haar herinneringen. Afscheid nemen was nooit haar ding geweest, ze wilde liever dat het snel over was en vertrok vaak gewoon, zonder haar gedag te zeggen.
Ze kwam aan bij een balie aan, hier zou ze vast haar spullen op moeten halen. Dat wilde zeggen, ze had haar grote weekendtas en haar kleine koffertje aan een vrouw gegeven met de mededeling dat ze nieuw was. Die vrouw had gezegd dat ze het weer kon ophalen als ze klaar was om naar haar kamer te gaan. Daar was het nu wel tijd voor, dan kon ze mooi haar kamergenotes ontmoeten. Nog iets wat ze niet gewend was, tenminste, niet de afgelopen jaren. Toen had ze haar eigen trailer gehad. En daarvoor had ze het op zich wel kunnen vinden met haar trailergenootje, maar ze was nu wel klaar voor echte vriendinnen. Het enige probleem was nu dat ze alleen een meisje achter de balie zag.
"Hey, heb jij misschien mijn koffers? Grote weekendtas en kleine koffer." Vroeg ze aan het meisje. Ze had nooit echt manieren geleerd, maar ze vroeg het vriendelijk genoeg. Gelukkig kon het meisje haar helpen, en gaf haar haar spullen. Dat, samen met een sleutel en een kamernummer. Adara bedankte het meisje kort, voordat ze vertrok naar haar kamer.
Nummer 33, hier zou het moeten zijn. Haar eerste echte stap naar deze plaats haar thuis maken. Ze had niet veel mee behalve kleding, dus het uitpakken zou vrij gemakkelijk gaan. In de koffer zaten een paar meubeltjes, die voor haar belangrijk waren. Foto's, beeldjes en wat andere dingen. Ze besloot niet te kloppen, en gewoon binnen te lopen. De deur was open, wat waarschijnlijk betekende dat haar kamergenotes er al waren. Rustig opende ze de deur, en bleef daar even staan om de kamer te bekijken.
"Bună Ziua," sprak ze kalm. Ze realiseerde zich nu dat het in het Roemeens was, en dat de meisjes haar waarschijnlijk niet zouden verstaan.
"Ik bedoel, hallo." Ging ze verder in het Engels. Wel met overduidelijk accent, dat kon ze niet helpen. Ze sprak beter Hongaars dan Engels.. ach. Zonder onderweg te stoppen liep ze naar het vrije bed, de zelfverzekerdheid was duidelijk te merken. Maar dat was nou eenmaal Adara. Met een plof ging ze op haar bed zitten, en bekeek haar kamergenotes eens. Nu toch wat minder opvallend dan net in de gangen.
"Ik ben Adara, goed kennis te maken." Clothes x Shoes
