Animal Empowerment De mutant die over deze gave beschikt, zal sterker, fitter, sneller en ga zo nog maar even door, worden in het bijzijn van dieren. Het is niet dat ze de energie van dieren hiervoor steelt, meer dat zij en het dier samen een derde vormen. In het bijzijn van dieren krijgt haar immuunsysteem en uithoudingsvermogen een boost, waardoor ze zich dus algeheel fitter en sterker voelt. Haar fysieke kracht neemt ook letterlijk toe, wat resulteert in net een beetje meer spiermassa. Haar wonden zullen op versneld tempo helen. Zelfs is ze in staat haar verouderingsproces tegen te gaan wanneer ze is verbonden met de energie van een dier dat steeds aan haar zijde blijft. Hier heeft ze echter geen weet van.
Animal Imitation Wanneer Penelope haar focus legt op één dier, kan ze ook diens eigenschappen overnemen. Ze kan geen fysiologische veranderingen ondergaan zoals shapeshifting, maar wel kan ze bijvoorbeeld plotseling zien in het donker zoals een kat, zich opvouwen als een slang of verstoppen als een schildpad. Misschien krijgt ze plotseling de speurneus van een jachthond of de sprintsnelheid van een cheetah. Hoe langer ze dus verbonden is met een dier, hoe dierlijker ze zich zelf gaat gedragen. Dit kan ook nadelen hebben, bijvoorbeeld dat ze plotseling schuw wordt voor mensen of de aandrang krijgt te jagen. Daarnaast is het ook niet handig als je het liefst net als je huisdier de hele dag in een doos ligt te pitten.
Animal Scrying Wederom iets dat tot uiting kan komen op het moment dat ze met een dier in verbinding staat; ze kon door hun ogen kijken. Ook al bevindt het dier zich aan de andere kant van de wereld, Penelope kan zien wat haar dier ziet. Doordat dit zelfs met de kleinste dieren als insecten lukt, kan ze snel mensen opsporen, perspectieven zien die mensen niet kunnen zien en heel onopvallend informatie verkrijgen.
Animal Empathy Het is haast niet meer dan logisch dat Penelope, in zulke dichte verbinding met dieren, precies weet hoe ze zich voelen en waarom ze zich zo voelen. Hiervoor hoeft ze zich niet eens echt in te spannen, dit is gewoon iets dat ze onbewust oppikt. Wanneer een dier stress ervaart, weet ze dus precies wat er aan de hand is en wat ze moet doen om dat op te lossen. Mocht het een gezondheidskwestie zijn echter, brengt ze de dieren wel naar de dierenarts. Door haar verleden heeft ze enigszins verstand van de simpele zaken in de diergeneeskunde, maar ze beschikt nu eenmaal niet over de juist diploma’s en apparatuur om dit zelf te kunnen afhandelen.
Appearance
Het eerste wat opvalt aan Penelope’s verschijning, moeten wel haar rode lokken zijn. Het lange, golvende haar is zelden in losse staat. Ze draagt het, vooral in verband met haar werk, veelal opgestoken en zo nu en dan in een losse staart. ‘s Avonds zal ze het wel vaak uitschudden. De combinatie van haar grijsgroene ogen en haar haast ivoorwitte huid -te danken aan haar Engelse komaf- wekt de verkeerde indruk dat Penny ietwat fragiel is. Opvallend zijn ook haar scherpe jukbeenderen en het karakteriserende kuiltje in haar kin. Qua lichaamsbouw is ze met haar 1,75 van gemiddelde lengte en slank gebouwd. Je vindt haar meestal in kleding die haar lichaam goed aansluit, ergens te midden houdend tussen casual en chique.
Character
Penelope is een vrouw die goed weet wat ze wil. Ze is vastberaden, staat stevig in haar schoenen en hoeft nooit lang na te denken over de keuzes die ze maakt. Zonder moeite hakt ze knopen door, waardoor ze nogal direct en resoluut overkomt, soms zelfs een tikkeltje hard. Het tegengestelde is echter waar. Onder dit harnas verschuilt zich een zorgzaam persoon. Ze weet haar weg vooral rond dieren te vinden en is een tikkeltje wantrouwender naar mensen, omdat ze die niet zo goed kan lezen. Ze heeft op de harde manier geleerd dat haar naïviteit haar enkel afstraft, en het goede zin in alle mensen die ze ontmoet is dus ook wat afgezwakt. Dit betekent echter niet dat ze niet het beste voor heeft met haar medemens. In tegendeel, ze zal altijd handen naar wat moreel goed is. Penelope is eigenlijk altijd wel op zoek naar iets waar ze moedergevoelens over kan koesteren, al is het niet zo onaangenaam als het klinkt om haar ‘slachtoffer’ te zijn. Ze is redelijk geordend en artistiek -al zolang ze zich kan herinneren speelt ze piano en één kamertje in haar huis is speciaal toegewijd aan haar schilderingen. Vaak neemt ze een koele houding aan, maar dit is echter meer om zich te wapenen tegen angsten die haar soms kunnen overvallen. Toch deinst ze niet terug om die angsten juist af en toe op te zoeken en ze uit te dagen. Gewoon om even te laten zien wie er nu eigenlijk de baas is.
History
I Of het Penelope was die haar ouders dreef tot het beginnen van een dierentuin of dat het de dierentuin was die Penelope dreef geboren te worden was nooit helemaal duidelijk. Hoe dan ook, iets, het lot wellicht, zat Penny de eerste jaren van haar leven heel erg mee. Kort nadat ze bij haar moeders familie in Oxford geboren werd, -Stukken hygiënischer dan dat vieze dierenpark dat je een thuis noemt, Bronwyn had met name haar moeder haar over de streep getrokken- kwam Penelope voor het eerst thuis. Thuis. Blackpool Zoo. Voor haar tweede levensjaar kende ze de namen van alle dieren beter dan die van haar afkeurende familie in Oxford, tot groots amusement van haar vader. Haar vader, hij was eigenlijk de enige persoon met wie ze, naast de dieren, een goede relatie opbouwde. Al vanaf jonge leeftijd werd haar duidelijk dat ze van haar moeder totaal geen hoogte kon krijgen. De meeste dagen spendeerde Bronwyn binnenshuis, in een door bomen omringde bungalow aan de rand van het reservaat. Alexander en Penelope waren er echter altijd samen op uit en Penny hielp waar mogelijk.
II Toen Penelope zeven jaar was, werden haar zusjes geboren. De lastige bevalling van de tweeling zorgde er echter voor dat de mentale gesteldheid van haar moeder nog verder aftakelde, en uiteindelijk werd ze gediagnostiseerd met een postnatale depressie. Penny zag eigenlijk geen verschil met de normale gang van zaken. Het bleek dan ook dat er met haar moeder iets meer aan de hand was dan de dokters haar hadden opgedrukt. Penelope wilde dit echter allemaal niet zien en raakte meer en meer verweven met de dieren om haar heen.
’Catch a shooting star and put it in your pocket, save it for a rainy day…’ De regen overstemde de steeds zwakker wordende stem van het meisje. Het pluizige diertje in haar handen beefde met haar mee bij weer een geluid van kletterende borden en geschreeuw en de sterke lucht van alcohol. Papa was aan het werk. En er zat soms niets anders op dan slaapliedjes zingen voor je konijn.
Dat zijn dochter een bijzondere band had met de dieren, was Alexander inmiddels wel duidelijk. Zelfs voor wat hij van haar kende gebeurde er echter op een avond iets bijzonders. De dierenartsen waren ten einde raad toen één van de olifanten al meerdere dagen vreemd gedrag vertoonden. Tegen beter weten in, werd gevreesd dat ze de rest van de kudde ook zou besmetten met dit vreemde virus en zat er niets anders op dan haar in te laten slapen. Penelope zat echter plotseling rechtop in haar bed, waarna ze zich in haar pyjama’tje naar het olifantenverblijf haastte. Zij wist namelijk precies hoe het zat. Het dier was niet ziek, enkel in verwachting. Onder toeziend oog van een handjevol stomverbaasde artsen en dierenverzorgers nam het kleine meisje het van hun over. En zo werd ze hoogstwaarschijnlijk de eerste achtjarige die een olifantenkalf ter wereld bracht.
III ’Bronwyn, de tweeling oké, maar besef je wat we ons op de hals halen als we ook dat andere kind van je meenemen? Ze is… Ze is ons te speciaal hoor.’ Een harde klap van een hand op de tafel deed het roodharige meisje vanaf haar verstopplekje achter de deurpost ineenkrimpen. ‘God en raap jezelf bij elkaar. Je bent beter af zonder die klaploper.’ Penelope sloeg haar armen om haar schouders en beet zo hard op haar lip dat het bloed te proeven was. Oh, hoe ze wenste dat ze nu een hyena was, omdat stomme gezicht van haar grootmoeder te kunnen verscheuren.
Een auto-ongeluk. Dat was alles wat er voor nodig was om plotseling haar vader bij haar weg te rukken. Haar moeder was verre te onstabiel verklaard om nog voor haar kinderen te kunnen zorgen, en diens moeder had erop toegezien de tweeling te redden van de in haar ogen onvertoonbare beestenboel. Fern en Lyanna waren tenminste nog vormbaar. Zo kwam het dat Penny op vijftienjarige leeftijd in een pleeggezin terecht kwam en de dierentuin een geheel nieuwe eigenaar kreeg, wat misschien nog wel het meest hartverscheurende van allemaal was. Het stel dat haar onder zijn hoede had genomen wist totaal geen grip op haar te krijgen, tot ze op een dag besloten een hond te adopteren. Penelope bloeide helemaal op en pas nu voelde het alsof haar leven écht kon beginnen.
IV Een middelbare schoolcarrière en niet te vergeten een aantal relaties verder, werd Penelope voor het eerst écht verliefd. Samen met Devon studeerde ze zoölogie. Hun voornaamste doel was om er samen opuit te trekken en nieuwe soorten in kaart te brengen. Penelope was ontzettend gelukkig in de periode van haar relatie met Devon en het enige dat van haar onstuimige jeugd over leek te zijn gebleven, was de liefde voor het dierenrijk. Na het afstuderen was het dan zo ver; hun ontdekkingsreis kon beginnen.
Ze moest enorm veel moeite doen om haar pas bedeesd te houden. Het was nog vroeg in de morgen en als er iets ongunstig was tijdens het wachten tot de dieren vanzelf uit het dichte bladerdek van de Amazone tevoorschijn zouden komen, was het wel een enthousiast gestamp. Zo stil als een muis, dat kon ze wel. Met een buik vol figuurlijke vlinders en een thermosfles vol koffie begaf ze zich dus rustig richting de man die al uren in dezelfde houding met haar rug naar haar toegekeerd had gezeten. Penelope streek hem zacht over zijn schouders, drukte een kus op zijn wang. Haar rode haar viel tot over Devons borstkas. Ze beet op haar lip en kon een grijns toen echt niet langer onderdrukken. En ze fluisterde de drie woorden in zijn oor. ‘Ik ben zwanger.’
V Van het regenwoud naar een klein dorpje in Zwitserland. Een plek waar hun kindje in alle rust op kon groeien en Devon en Penelope het wat rustiger aan zouden kunnen doen met hun werk. Omdat Penelope de dieren echter niet kon missen, startte ze een veilige haven voor ieder dier in de omgeving van Sundberg dat wel een veilige haven kon gebruiken. Daarnaast wilde ze niet de hele tijd stilzitten. Ze nam het zichzelf dan ook uitermate kwalijk, de miskraam die volgde. Vele weken te vroeg beviel Penelope van een zoontje, en ademhalen deed hij niet. Bear, besloot ze hem toch te noemen, en hoewel ze hem nooit heeft leren kennen, voelt het alsof ze moeder is.
VI Het was niet veel later dat de relatie tussen Devon en Penny op de klippen liep. Penelope trok zich na het verliezen van haar zoon terug in de wereld van de dieren, want dat was nu eenmaal de enige manier die ze kende om met gebeurtenissen als deze om te gaan. Devon besloot terug te keren naar zijn familie in Engeland. Aangezien Penelope niet zoveel had om naar terug te gaan en ze te zeer gehecht was geraakt aan zowel haar pension als Sundberg, besloot ze te blijven. Tot op de dag van vandaag, een kabbelende tien jaar nadat haar gezin instortte later, stopt ze haar hart en ziel in beide deze dingen, en inmiddels is het asiel uitgegroeid tot een plaats waar veel inwoners met liefde en plezier hun dieren komen adopteren en is het uitgebreid tot een centrum dat vooral op vrijwilligers draait. De wereld verkennen vind ze inmiddels niet meer nodig. Alles wat ze liefheeft, bevindt zich immers recht onder haar neus.
.
'Maybe that's why I love animals so much: you look into their eyes, and you see exactly what's in their heart'
