Wren legde met een tevreden zucht het één-laatste A4tje dat ze in haar handen had neer. Zo. Ze was er bijna. Ze was deze ochtend met een enorme stapel begonnen, nadat ze ze eindelijk geprint had. Dat was ook nog een hoop werk. Of ze daarvoor het account had gebruikt dat een leraar was vergeten af te sluiten nadat ze hem afgeleid had? Misschien. Het kopiëren had haar in ieder geval geen cent gekost. Het was niet illegaal als de ander gewoon dom was.
Daarna was ze door de hele school gegaan met de A4tjes. Ze had ze overal gehangen, zodat mensen zeker zouden weten dat er een event was en dat ze mee zouden doen. Je kan je afvragen waarom Wren zich ineens zo aan het inzetten was voor de community en waarom ze überhaupt iets deed voor iemand anders. Nou, het zat zo: het was voor JotBW. Voor de band waar ze zo'n supergoede manager voor was. En als ze dan kon helpen met hun event te promoten door overal posters op te hangen, dan zou ze dat doen. Natuurlijk zou ze het ook niet erg vinden als Allen blij was dat ze er moeite voor had gedaan, maar dat was weer een andere zaak.
Ze was nu in het cafetaria, waar ze op elk stoeltje een poster had gelegd en middenop elke tafel nog één. Ze had er daarvoor één op elke deur van elk lokaal gehangen en was zelfs naar andere delen van de school geslopen om ze op de deuren van de training rooms te hangen en op de deuren van de dorms. Ja, ook die van de jongens. Ze was toch geen kamers binnen gegaan? Geen problemen dan.
Daarnaast hingen de posters nu ook op de kasten in de bibliotheek, de muren van het sportcentrum en op de zijdes van de paarden in de stallen. Zelfs op de schommels had ze een paar posters geplakt. Bang dat ze weg zouden waaien was ze niet, aangezien ze duct tape gebruikt had. Als mensen het nu niet zouden weten, leefden ze onder een steen.
Ze had het poster niet echt zelf gemaakt. Dat was meer een band effort geweest, iets wat ze de rest had opgedragen. Want een event moet je wel promoten, anders gebeurt er nooit iets, had ze de band wijs verteld. Ze hadden het aangenomen en waren creabea aan de slag gegaan. En nu hadden ze een prachtig poster, met muziekinstrumenten, felle kleuren en Word Art slogans. Het was gewoonweg perfect.
Toch was Wren wel blij dat ze nu bijna klaar was. Ze hoefde er nog maar eentje kwijt.. wat zou ze daar nu eens mee doen? Hmm. Haar ogen scanden de omgeving, snel, in de hoop dat er iemand in de buurt van haar zou zijn. Ah! Daar! Een paar tafels verderop ging net iemand zitten, voorlopig alleen. Wren toverde een grote lach op haar gezicht en liep naar de vreemde toe. Het boeide haar niet dat die persoon al praktisch tussen de posters zat; ze wilde gewoon van dat laatste ding af, zodat ze klaar zou zijn. Pff, alsof ze het in ging lijsten en boven haar eigen bed ging hangen. Nee, ze zou het gewoon in iemand zijn klauwen duwen.
'Heeeeey,' begon ze dan ook, onnatuurlijk joviaal voor haar doen. 'Hier! Wel komen, hé?' Ze duwde de andere persoon zonder pardon het poster in de handen, zodat er niks meer aan gedaan kon worden. Wren wilde bijna weglopen toen ze zich nog iets bedacht. 'Ooooh ja, je gaat het ook aan iedereen die je kent vertellen toch? Toch? En like ons op Facebook, Instagram, Twitter, I don't know, all that jazz,' voegde ze eraan toe. Nu kon ze niet meteen weglopen, ze moest eerst een antwoord uit dit persoon krijgen. Zelfs als het op ruzie uitliep door haar pusherigheid kon ze nog hard de naam van de band schreeuwen als ze aan ging vallen, als vorm van sluipreclame. Als de reactie wat positiever was bleef ze erbij zitten tot de ander op zijn minst hen op één van de vormen van social media bezocht had. De oude missie was over, maar er was weer een nieuwe begonnen! Wat had ze toch een druk leven.
OOC: Feel free to join in!
