S.O.S.

Godzijdank had Wren zich nog wel kunnen herinneren waar de kamer was waar ze heen wilde. Ze kon het immers niet meer op haar telefoon opzoeken - die was compleet naar de maan. Hoe dat was gebeurd wist ze niet meer, maar ze had het ding nog wel meegenomen met de hoop er later de simkaart uit te kunnen halen. Hoe dan ook, dat was niet het belangrijkste waarvoor ze de jongens dorms ingelopen was. Het was meer dat vervelende, pijnlijke gevoel geweest, over haar hele gezicht. Het deed pijn om haar mondhoeken te bewegen, pijn om de wind in haar gezicht te voelen. Zodra ze zichzelf in een plasje water had kunnen observeren snapte ze ook waarom.
Ze was echt helemaal kapot.
Wren was er om eerlijk te zijn nogal verbaasd over. Haar ene oog zat zowat dicht en beide ogen waren mooi blauw. Er zat een hoop opgedroogd bloed in en onder haar neus, een lip was gescheurd en bijna alle noembare onderdelen van haar gezicht waren gezwollen of bedekt met blauwe plekken. Ehh. Als ze dit bij zichzelf had gedaan moest ze het nog wel weten, maar wat er echt was gebeurd? Om zichzelf wat rust te geven voordat ze opstond was ze nog even bij de Observatory blijven zitten om daarover na te denken, maar het mocht niet baten.

En nu was ze dan in de dorms, en klopte ze op de deur van meneer Allen Springs. Ze had niet geweten waar ze anders heen zou moeten - haar kamergenootje Karma zou toch geen poot uitsteken om haar te helpen, dat wist ze nu ook al. En om zelf wat te gaan doen, bah, daar had ze ook geen zin in. Ze mocht dan een tijdje bewusteloos zijn geweest, echt uitgerust voelde ze zich niet.
Het mysterie bleef, maar Wren had zo ondertussen wel een idee van wat er gebeurd was. Er waren een paar simpele feiten die haar hielpen het mysterie te doorgronden. Ten eerste: ze was best wel pijnlijk en gewond, dus ze had een episch gevecht geleverd. Ten tweede: er was niemand meer in de buurt toen ze wakker werd, dus ze moest die andere persoon wel even goed een lesje geleerd hebben, dat die er zo vandoor gegaan was! Ten derde: als ze zomaar lekker op de grond was gaan liggen - wie had het er over flauwvallen? - dan betekende dat dat ze echt superhard gevochten had en toen zo overtuigend gewonnen dat ze daarna gewoon een dutje had kunnen doen. En haar telefoon, die was tijdens het epische gevecht kapot gegaan. Ofzo.

Dus ja, dat was echt totaal het antwoord. Wren klopte nog een keer aan, wat harder. Pff, alsof zij geduld had. 'Alleeeeen,' zei ze, zo hard als ze kon terwijl ze ook nog zielig moest klinken. 'Doe nou open! Pleassseeee,' klaagde ze. Ze had hulp nodig en iemand om zielig tegen te zijn over haar verwondingen, zelfs nu ze toch wel zeker was dat ze overtuigend gewonnen had. Maar goed, beetje zielig doen hierover tegen haar bestie had ze wel even nodig, want het deed best wel heel erg veel pijn, zeg maar. Auwie. Cri. Al die dingen. Nou goed, als hij maar snel open deed, anders zag ze zich genoodzaakt de deur in te trappen!

OOC: so sad, pllz help. Allen eerst please!

Languit lag hij op z'n bed te chillen. De jongen had nog net genoeg initiatief getoond om zijn schoenen uit te trekken, maar verder voelde hij zich ontzettend lui. Allen had vaak boordevol energie, maar soms had je gewoon van die dagen dat je enkel domme filmpjes wilde kijken en verder helemaal niets. Nou, vandaag was dus zo'n dag. Als iemand hem zou vragen wat het interessantste aan zijn hele dag was geweest...
Dan zou hij waarschijnlijk het tragische verhaal van 5% batterij over vertellen. Zodra hij die waarschuwing op het schermpje had zien verschijnen wist hij al dat het menens was. Allen had zijn arm opzij geslingerd richting zijn nachtkastje, in een poging het levensreddende oplaad draadje tevoorschijn te vissen. Maar hoe hard hij ook z'n best deed, hij kreeg het niet te pakken. Verdorie, waar was Charlie als je hem nodig had? Al zou zijn broer eerder het hele apparaat tot kortsluiting drijven dan de batterij perfect opladen, vreesde Allen. Toen herinnerde hij het zich weer. Hij had zijn snoertje meegenomen naar de les om daar zijn telefoon op te kunnen laden. En zijn tas had hij uiteraard gewoon in een hoek van de kamer geslingerd. Zo. Ver. WEG.

Hij vond zichzelf al heel zielig, maar het stemmetje dat door de deur klonk was pas echt gevuld met triestheid. Dramatisch gooide hij zijn benen over de rand van zijn bed en sleepte zichzelf richting de deur. "Kom aaallll!" riep hij haar toe, terwijl hij kort zocht of er hier ergens nog een schoon shirt lag. Uiteindelijk greep hij een willekeurig shirt van een stapel, onderwierp hem aan de sniff-test en wurmde gauw zijn hoofd door het gat. Helemaal super representabel slingerde Allen de deur open. Zijn Heeyy verstomde toen hij zag hoe ze eruit zag. "DAmn. Welke Hulk heb jij boos gemaakt?" vroeg hij dan. Ze zag eruit alsof ze de hele toneel make-up kit leeg had geroofd voor bloed en beurse plekken. Als vanzelfsprekend liep hij richting zijn kast, ervan uit gaande dat Wren zichzelf wel binnen liet. In die geordende chaos zocht hij een handdoek die hij haar toewierp. "Haal eerst eens wat van het bloed van je gezicht af - voorzichtig." Het zag er behoorlijk pijnlijk uit, al was het bij Wren nooit te voorspellen of ze zich aan zou stellen of juist expres stoer liep te doen, waardoor de echte schade lastig in te schatten was. "En seriously, wie heeft dit gedaan??" Natuurlijk vroeg Wren er soms wel om, maar dat betekende nog niet dat hij niet aan haar kant stond!

Het deed allemaal best wel heel erg zeer. De semi-euforie die ze voelde over haar (waarschijnlijk) gewonnen gevecht woog daar niet echt tegenop. Ze was stiekem wel blij dat ze haar toegetakelde gezicht niet weerspiegeld kon zin in Allens deur. Het kwam eigenlijk nauwelijks bij haar op dat hij misschien wel zou schrikken of walgen van haar gezicht; ze wou gewoon eerste hulp, van een vriend. En in haar boekje stond Allen wel altijd voor haar klaar, als het echt nodig was, dus was ze zonder te twijfelen hierheen gegaan. Daarbij, het deed teveel pijn om er niet over te gaan klagen en zielig over te doen. Dat mocht ze wel, vond ze zelf. Want damn, haar huid voelde onzettend beurs en haar hoofd klopte ook flink. Waarschijnlijk omdat ze toch een keer de grond had geraakt ofzo. Ze was blij dat al haar tanden nog in haar mond zaten. Ademhalen ging wel wat lastiger door het bloed in haar neus. Dus, dat. Zielig zijn mocht ze zeker weten.

Ein-duh-luk ging die deur open. Ze wist dat Allen op z'n minst zo hondslui was als zijzelf, dus op zich was ze er niet ontzettend beledigd over. Jaja, hij kwam al. Wren zou nog op zijn deur zijn gaan slaan in haar ongeduld, maar ze vond dat dat niet goed ging passen bij haar zielige attitude. Daarbij was ze stiekem best moe en had het "slapen" op de grond niet geholpen. Vreemd. Ze voelde alsof er iets was dat ze keihard aan het vergeten was, maar dat was vast een vage droom die ze tijdens haar vloerslaapje had gehad. En dromen waren supervluchtig, en Wren was te lui om erachter aan te gaan. Dus stond ze er niet verder bij stil.

Allens begroeting verstomde en hij vroeg wie haar te pakken had gekrijgen. Voordat ze daar een goed antwoord op had - ze wist het echt niet meer - was hij alweer weg. Ze volgde hem snel zijn kamer in en deed de deur oh zo netjes achter zich dicht. Ze had er echt geen zin in dat iemand langs zou komen en zou janken dat er een meisje in de jongensdorm was. Boohoo, get over yourself. Dus, deurtje dicht en geen problemen. Als het echt moest kon ze wel wat lager praten, probleem opgelost.
Dankbaar nam ze de handdoek aan die Allen haar toewierp. 'Thanks,' zei ze dan ook, waarna ze haar gezichtsspieren maar stil besloot te houden zodat ze haar gezicht schoon kon vegen. Ze had eigenlijk een spiegel nodig, maar bij gebrek aan haar telefoon deed ze het maar op gevoel. En zoveel zin om haar beaten up look te zien had ze ook niet. Zo, beetje deppen. Eerst maar rond haar neus en mond, daar zat naar haar gevoel het meeste. De blauwe plekken kon ze niet wegdeppen, dus dan maar daar beginnen toch? Het deed wel pijn, dus af en toe maakte ze een geluidje als ze te hard op een pijnlijke plek drukte. Maar goed, pijn deed het toch wel, dus ze ging gewoon door.

Opnieuw vroeg hij naar de dader, waarop Wren haar schouders ophaalde. 'Ik heb echt geen idee. Vreemd hé?' Zelf was ze er ook niet helemaal over uit. 'Maar aangezien ik in m'n eentje wakker werd, denk ik dat ik die ander wel een goed lesje geleerd heb. Vast weggerend!' Ze zei het met teveel trots en het was waarschijnlijk niet slim haar van het tegendeel proberen te overtuigen. 'Het moet wel heftig zijn geweest, m'n telefoonscherm is ook naar de maan,' vertelde ze, terwijl ze even de simkaart in haar zak voelde. Dat was het enige wat echt nog in staat leek te zijn om te functioneren. 'Maar even serieus, ik weet het écht niet meer. Ik weet niet eens meer wat ik daar eigenlijk deed,' ging Wren verder. Ze werd even stil toen ze er weer verder over probeerde te denken. 'Ik bedoel, ik verveelde me.. ik ging lopen en ik ben toen bij het Observatory uitgekomen.. en eh, ik weet niet, toen werd ik zo wakker?' Het was beyond fishy, maar meer kon ze er ook niet van maken. 'Zou ik m'n hoofd te hard hebben laten raken?' Wren voelde even aan haar hoofd, maar ze had niet echt per se pijn op de achterkant ervan. Maar goed, aan de voorkant zou ook wel schadelijk zijn. Zo, ze vond dat ze nu wel klaar was met deppen. Met haar vingers voelde ze nog even langs haar gezicht om te checken, maar echt zeker was ze niet. Daarom draaide ze zich uiteindelijk maar naar Allen. 'Heb ik het bloed een beetje weggehaald?'

Bont en blauw was het nieuwe grijs, hoopte hij voor Wren, want ze zou hier zeker nog een paar weken mee rondlopen. Ach, gelukkig voor haar was er weinig aan haar gezicht te verpesten omdat ze toch al lelek was. Dat maakte zijn medelijden met haar niet minder. Ze mocht nog van geluk spreken dat ze hier met alle tanden in de mond stond, zo te zien. Allen trok bevreemd beide wenkbrauwen op toen Wren begon over de mysterieuze omstandigheden van haar aanvaring. "Jeez, dat klinkt echt freaky." Wren postuleerde echter algauw een zeer redelijke hypothese over de hoe en waarom. "Of misschien waren ze wel onzichtbaar in een hoekje aan het huilen, woooh, spooky~" Hij geloofde er niet helemaal in, maar de discussie was het sowieso niet waard en liever zorgde hij dat zijn beste vriendin zich wat beter over zichzelf voelde.

Haar telefoon was blijkbaar volkomen gesneuveld, ohno, ripperoni. Wie moest hij dan rond twee uur 's nachts appen dat hij al uren van plan was geweest om te gaan slapen maar steeds afgeleid raakte door het internet? Wie zou hij de meest verse memes sturen?? Het leven was hard. "Kut van je telefoon.. Je moet wel snel een nieuwe regelen hé," moedigde hij haar aan. Wren deed vervolgens een tweede poging om haar herinneringen op te halen, met enorm weinig succes. Allen begon zich zorgen te maken, was dat niet een hersenschudding ofzo? Straks was haar hele brein als een drilpudding door elkaar geschud, helemaal in stukjes, en wist ze daardoor niets meer. 'Heb ik het bloed een beetje weggehaald?' klonk het vragend. Allen richtte zijn groene ogen naar haar en bekeek haar aandachtig. Inspecteerde elk stukje van haar gezicht. In slowmotion zette hij een stap dichterbij en reikte naar de handdoek die Wren nog in haar hand had. Met een vloeiende beweging nam hij die van haar over en streek met zijn andere hand sensueel een lok van haar blauwe haren uit de weg. Met zijn vingertoppen streek hij zachtjes over haar voorhoofd. De ruwe stof van de handdoek maakte hij nat door er op te spugen, het protest dat Wren ongetwijfeld zou sputteren stoïcijns negerend. Met de natte punt poetste hij zorgvuldig een bloederige streep weg. Haar voorhoofd zag er nog steeds uit alsof ze iets te innig contact had gehad met het asfalt - wat waarschijnlijk ook zo was - maar het bloed was weg. Tevreden zuchtte de jongen, keek haar dan intens aan. "Dat is beter," verklaarde hij op zachte toon. Pas daarna deed hij weer een stapje achteruit.
''Heb je verder nog ergens pijn?" vroeg hij dan bezorgd. Onder je shirt ofzo? ''Straks heb je allerlei inwendige bloedingen en-'' Allen haalde het kleine beetje EHBO kennis dat hij dacht te hebben naar boven. "Ehm, heb je erge dorst?" Stap één: Diagnose stellen.

OOC: Schuingedrukt stukje obviously overdreven voor dramatic effect.

Terwijl ze haar gezicht aan het afdoen was, vroeg Wren zich stiekem af of haar brein er net niet zo aan toe was als haar telefoon. Oftewel, helemaal naar de tering. Het was gewoon zo raar! Hoe hard ze er ook over nadacht, ze kon zich echt niets herinneren van haar ontmoeting. Maar er was echt geen manier om te ontkennen dat ze íemand was tegengekomen; of ze zat in Fight Club, who knows. Wren kon echt niet om de feiten heen, behalve als ze voor een paar weken spiegels (en mensen, waarschijnlijk) zou vermijden. Ze wilde dat ze zich kon herinneren wie ze tegengekomen was. Het zou haar in ieder geval ervan verzekeren dat haar brein nog in een goed genoege staat verkeerde - voor zover alcohol de groei niet had geremd yadayada onbelangrijk enzo - en dat ze die ander eens goed kon terugpakken. Want zelfs als ze gewonnen had, dit was gewoon niet leuk en dat zou de dader weten ook. In theorie.

Haar bestie was het gelukkig met haar eens dat dit allemaal best wel raar en spooky was. Hij scheen ook niet te weten wie het mogelijk gedaan had, maar hij was er tenminste om voor haar te zorgen en dat was voor Wren genoeg. Ze zou voor hem hetzelfde gedaan hebben, mits Allen dom genoeg was zichzelf in elkaar te laten slaan. Dat achterwege gelaten, het ging om het idee toch?
'Ja, damn right,' antwoordde Wren nonchalant, maar ook rustig zodat ze haar mond niet teveel hoefde te bewegen. Ze zou echt wel een nieuwe telefoon krijgen. 'Ik heb de sim-kaart nog, dus ik moet alleen even een telefoontje jatten. Zou ik geluk hebben als ik tijdens gym naar de kleedkamer ga? Of zal ik gewoon die van m'n kamergenoot jatten,' speculeerde ze hardop een beetje. Meh, als ze die van Karma jatte kwam het kind er binnen 0.3 seconden achter. Maar misschien kon ze in de gymzaal haar slag nog wel slaan. Dat ze het nu gewoon over jatten had maakte Wren niet zoveel uit. Weet je, ze zou lief zijn en de sim-kaart van de ander ook laten liggen! Dat was echt een puik plan. Het moest nog even wachten, maar Wren wist zeker dat ze wel weer een telefoontje ergens vandaan zou plukken.

Hierna kwam ook nog de interne discussie op of ze nu moest gaan janken over haar verwondingen, of moest doen alsof het haar niks deed. Bij Allen was ze daar nooit helemaal zeker over; hij had negen van de tien keer toch wel door wat ze aan het proberen was. Ook al moest Wren zichzelf wel credits geven: haar interpretatie van prof voetballers was wel echt de beste. Ze kon als geen ander gillend over het veld rollen nadat iemand een meter naast haar been geschopt had.
Terwijl ze met dit dilemma bezig was had ze al bijna weer het grootste gedeelte van het bloed van haar gezicht gehaald, waardoor het eigenlijk niet meer nodig was er echt op te reageren. Jammer. Dus besloot ze maar een nu belangrijkere vraag te stellen: was al het bloed weg?

In plaats van dat hij antwoord gaf als een normale robot mens, pakte hij de handdoek uit haar handen. Betekende dat dat het bloed weg was? Wren haalde mentaal haar schouders op: dat zou dan wel. Ze dacht niet dat Allen tegen haar ging liegen daarover. Maar nee, het bleek anders te zitten. De jongen dacht dat hij wel even aan haar haren kon zitten, maar voordat ze daarover kon zeuren gebeurde er alweer wat anders. Hij spuugde op de handdoek. Hij SPUUGDE erop. 'WAT??!' sputterde Wren, verontwaardigd, maar ze was te laat om de spuughanddoek nog te ontwijken. Ze had nog willen gillen, maar haar eerdere uitroep deed al zeer aan de huid rond haar mond, dus ze besloot dat een ontzette blik richting Allen genoeg moest zijn.

'Ugh, dankje denk ik?' besloot Wren maar te zeggen, toen Allen meldde dat het zo beter was. Hij had blijkbaar niet voor niets op haar hoofd gespuugd - gelukkig maar - dus ze moest iets zeggen. Vooral omdat ze niet compleet ondankbaar wilde zijn tegenover haar homeboy. Of was hij haar ese, wat was Allen eigenlijk voor haar? Dit was best een belangrijke vraag. Ze raakte daar alweer door afgeleid, tot Allens stem weer tot haar doordrong.
Wren probeerde zich te bedenken of ze nog ergens anders pijn had. 'Ik denk m'n knieën?' zei ze. 'Wacht! Ik herinner me nog wel dat ik ging rennen en ik.. ik had een telefoon vast? Niet de mijne, maar ik weet niet van wie die wel was..?' Het werd met het moment raarder. 'Maar ik denk dat ik toen gevallen ben,' gaf ze aan, blij dat ze in ieder geval de pijn in haar knieën kon verklaren. Geïnteresseerd in de schade begon ze één broekspijp op te rollen, maar er zat gelukkig geen bloed aan. Het leek wel geschaafd te zijn, maar verder. Dus blijkbaar was ze niet zo hard gevallen? Het bracht geen verdere herinneringen terug.

'Ik lust wel een shotje,' antwoordde ze droog, zich er niet van bewust dat dit belangrijke informatie was voor Dr. Allen. 'En je moet me niet bang maken!' voegde ze er nog aan toe, toen haar brein pas echt ontcijferde wat het zou betekenen om allemaal inwendige bloedingen te hebben. Onzeker keek ze naar haar buik, alsof er een bloedvlek op haar shirt zou moeten verschijnen als dat zo was. 'Ik hoest geen bloed, is dat goed?' opperde ze. Wren was wel vaker in elkaar geslagen, maar zo erg was het nooit geweest. In de meeste gevallen was ze nog wel in staat om weg te rennen, dus meestal kwam ze er vanaf met een bloedneus en een blauw oog. Nu was blijkbaar wel wat anders geweest. 'Hoe moet ik nu weer weten of ik een interne bloeding heb?' foeterde ze, terwijl ze in haar buik begon te prikken. Als het zeer deed, was er misschien wel wat kapot?

Ugh, dit deed onredelijk veel zeer. Soms wilde ze dat ze evenveel pijn had als dat haar daden erg waren - want wat ze deed was helemaal niet erg. Dacht ze tenminste, ze kon zich er niks van herinneren. Maar als ze naar haar acties in het verleden keek, vond ze dat ze het allemaal niet zo verdiend had, hoor. Ze was een hartstikke aardige meid met een paar leuke grapjes in de aanslag. En dat sommige mensen daar nu niet mee konden dealen.
Ach, zij had geluk dat ze een amazing bestie had, die haar ging vertellen of ze dood zou gaan aan haar mogelijke interne bloedingen, of andere hersenschade. Ze wilde wedden dat er niemand zo'n goede vriend had als zij (behalve dan Charlie, natuurlijk). Want zij had altijd het beste, dus ook de beste beste vriend.

Oh, hij ging googlen. 'Ja, sure,' antwoordde Wren. Ze wist dat Google overal het antwoord op had - alhoewel niet altijd het goede antwoord - maar het was zeker het proberen waard. Haar pogingen om in haar eigen buik te prikken leverden niet al teveel op, dus zelf was ze nog geen steek verder. Maar ze had er het volle vertrouwen in dat Allen haar op zou lappen. Of een mooie begrafenis zou regelen.
Pijnlijke of gezwollen plekken? 'Ja,' antwoordde Wren. Ze tilde ook snel haar shirt een beetje op. Er zaten wel wat plekken op haar buik en zij, maar niet echt heel erg. Dus dat viel dan weer mee, toch?
Koude, vochtige, of blauwe huid? 'Blauw wel..' Wren voelde aan haar hoofd. 'Maar het voelt vooral pijnlijk en warm,' gaf ze aan. Het bonsde allemaal een beetje. Of dat goed was? Geen idee.
Geen opgehoest bloed, dat veel mee. Hartslag. Ze legde haar hand op haar pols. 'Weet ik veel,' stelde ze vast. 'Ik denk het niet, maar ik sta toch niet elke dag m'n pols te voelen.' Om eerlijk te zijn maakte dit alles haar een beetje zenuwachtig, zo onderhand. Zou ze echt naar de ziekenzaal moeten? Of naar een echt, professioneel ziekenhuis? Of zou ze gewoon dood zijn als er geen bloed meer naar haar hart gestuurd werd?
'Ja en ja, I guess,' antwoordde ze op de laatste twee. Ze kon haar geheugenverlies niet anders beschrijven. Het zou wel erg toevallig zijn als er ineens iemand rondliep met een mutatie die dit soort dingen veroorzaakte, dus waarschijnlijk kwam het door de lekkere veelvuldige klappen tegen haar prachtige koppie. 'Dorst valt wel mee, trouwens,' besloot ze er maar bij te zeggen.

'Dus, wat nu?' Ze keek een beetje hulpeloos op naar Allen, niet zeker wat ze nu moest doen. Moest ze haar erfenis gaan verdelen? Nah, het ging allemaal naar haar kat natuurlijk. Die kon wel wat met leuke t-shirts. Erin slapen, ofzo. Of zou ze nu zo langzamerhand toch maar eens naar de ziekenzaal moeten en een mutant aanklampen die kon helen? Jammer dat Allen niet zulke powers had, dat was nu wel handig geweest. 'Moet ik naar de ziekenzaal? Moet ik blijven liggen?' vroeg ze zichzelf af. Dit was toch wel een beetje verontrustend.. Maar ze hoopte dat Google en Allen met hun gebundelde krachten toch zouden kunnen helpen!