Onderwerp: Little little birdy in the sky {&Lisa's bae} zo jan 22, 2017 7:39 pm
Ziva Dias||Lisa's bae
De donkerharige meid voelde zich altijd heel vrij in haar hippogrieven lichaam. Djez had een bepaalde vrijheid die Ziva als mens nooit zou hebben. De vrijheid van letterlijk staan en gaan waar je wilde. De opverklakkige, gemakkelijke gedachte gang die ze had als Djez gaf haar de rust die ze soms nodig had. Dan hoefde ze niet na te denken over moeilijke dingen, diepgaande dingen. Zodra de wind door haar veren en vacht danste voelde ze zich pas echt levend. Het was een genot waar ze nooit genoeg van kon krijgen en ook never nooit zou kunnen missen. Ziva kon zich geen leven meer voorstellen zonder Djez, zonder alles dat het met zich mee bracht.
Maar ergens had het feit dat je een hippogrief was, ook wel wat nadelen. Ten eerste het onsterfelijke gedeelte. Ziva had als baby het eeuwig leven gekregen en dat was niet altijd zo'n gave geweest. Ze wilde wel eens weten hoe het was om oud te worden en dan niet enkel als persoon, maar dat ook je lichaam mee ouderde. Kinderen krijgen, bijvoorbeeld. Dat was ook iets dat het eeuwig leven van haar had ontnomen. En de versterkte zintuigen die ze als mens had, waren ook niet altijd even aangenaam. Maar de meid mocht alles behalve klagen. Ze had het uiteindelijk allemaal super voor elkaar, beter dan menig ander mutant. Ze hield van hoe ze was, van Djez en al van de kleine merel waar ze mee kon communiceren. De oranje achtige ogen van de hippogrief keken naar het vogeltje dat in het niet viel naast haar. Mirlo tjierpte en Djez snaaide mee, een schel en fel geluid. Maar het was een vrolijk geluid, eentje van geluk.
Ziva draaide een kwartslag, waardoor haar rechtervleugel lager kwam te hangen dan haar linker en ze zo een draai kon maken. Echter was die scherper dan ze gepland had en raakte ze met de onderkant van haar vleugel een boomtop. Door de harde klap sloeg de top van de boom er af en kantelde Ziva met haar kop het bos in, tegen een andere boom aan. De hippogrief maakte een paniekerig geluid, terwijl ze volledig de controle verloor en ze met redelijk wat snelheid naar beneden tuimelde. Op de grond kwam ze met een doffe dreun tot stilstand, werd de lucht voor een moment uit haar longen drukt. Ziva plaatste haar klauwen onder haar borst, om vervolgens ook haar benen onder haar achterkant te duwen. Zo had ze wat meer de ruimte om rustig te ademen. Ze bekeek de wond die ze op haar vleugel gekregen had en een redelijke plek was bedekt met rood bloed. Ook voelde ze dat ze wat schrammetjes had opgelopen door de takken die ze onderweg tegen was gekomen. Mirlo hupte chaotisch langs haar op en Djez schudde haar kop om hem duidelijk te maken dat het allemaal weg ging. Toen het geluid van een ander wezen bij Ziva doordrong, stond ze binnen no time op haar klauwen en hoeven, sloot ze haar vleugels om haar lichaam. Echter hing haar rechter vleugel een beetje naar beneden. Niewsgierig wie haar naderde, kantelde ze haar kop en zochten haar oranje achtige ogen naar een gedaante.
Onderwerp: Re: Little little birdy in the sky {&Lisa's bae} ma jan 23, 2017 4:56 pm
HOW AM I SUPPOSED TO KNOW? i never know if someone is doing what they want or what i tell them to
Het was een hele mooie winterdag. Buiten lag er een dun sneeuwtapijt en aan de hemel scheen de zon fel. Ideale omstandigheden om in te gaan wandelen. Syler had uit zijn kast een dikke winterjas genomen en samen met een sjaal en handschoenen was hij klaar om naar buiten te gaan. Een muts was misschien iets te veel. Langs de andere kant hield hij ervan om een muts op te hebben in de winter. Als hij kon droeg hij ze ook in de zomer, maar daarvoor werd het altijd te warm. Nog voordat hij zijn kamer verliet, nam hij zijn muts toch meer en trok die op zijn hoofd. Syler liep er misschien bij alsof dat het buiten min 50°c was, maar hij zou het zeker niet koud hebben.
Eenmaal dat hij buiten was en het bos had bereikt, was hij toch blij dat hij zich wat dikker had ingepakt. Hij hield sowieso niet van de koude en soms leek het alsof hij sneller koud had als andere mensen. Misschien stelde hij zich aan of hij kon er gewoon echt niet goed tegen. Het bos was wel prachtig om in rond te wandelen en zeer ontspannend. Als je op het pad bleef kwam je zo nu en dan wel iemand tegen, maar als je van het pad afdwaalde was je praktisch alleen. Het enige wat je soms zag, of eerder hoorde waren de konijnen die weg spurten als je te dicht in de buurt kwam en de vogels die weg vlogen. Syler zat altijd veel liever buiten als binnen. Dat kwam omdat hij in zijn leven al zo vaak binnen had gezeten zonder een mogelijkheid te hebben om naar buiten te gaan. Daarom greep hij elke kans die hij kreeg om naar buiten te gaan. Het was veel te benauwd als je heel de dag door tussen vier muren moest blijven zitten.
Syler moest eerlijk toegeven dat hij schrok wanneer hij het wezen ineens voor zijn neus zag staan. Gelijk stak hij zijn armen beschermend voor zich uit en zakte hij een beetje door zijn knieën. Voor zijn eigen veiligheid had hij gelijk enkele stappen naar achter gezet. ‘Whooo, kalm aan,’ sprak Syler met rustige woorden. Zijn licht grijze ogen waren strak gericht op het mythische wezen dat voor hem stond. Hij wilde het liefst geen klap krijgen van de hoeven, nog de klauwen, maar hij vermoedde dat hij veilig zat. Zolang er een menselijke geest in haar zat en niet zijn mutatie tegenhield zou ze kalm blijven. Het was iets waar Syler niet direct aan dacht, maar zo werkte het wel. Of dat hij het nu zo wilde of niet. ‘Ik ga je niets doen.’ Nog steeds hield hij zijn armen beschermend voor hem en stond hij licht gebogen. Wanneer je een rustige wandeling wilde maken in het bos, verwachten je niet meteen een Hippogrief tegen te komen. Syler wist daarom niet meteen hoe hij moest reageren, maar hij was vast wel goed? Geen onverwachte bewegingen maken en zo. Dat was waarschijnlijk belangrijk? Wist hij veel, hij was nog nooit in contact gekomen met een mutant die zo iets kon.
