Als hij heel eerlijk moest zijn, had de begrafenis van zijn moeder hem wel geraakt. Ze had hem misschien nooit geloofd als hij haar vertelde dat zijn broer hem een paar keer had proberen te vermoorden en misschien had hij haar op die momenten gehaat, maar ze was nog altijd zijn moeder geweest. Ze had hem verzorgd, had hem eten gegeven en had hem getroost telkens als hij zijn knie open had gehaald omdat hij gevallen was. Ze had zich echt als een moeder gedragen en dat had er toch voor gezorgd dat de zouten tranen toch over zijn wangen hadden gestroomd. Na de begrafenis had hij echter zo snel mogelijk willen vertrekken. Hij was al een paar dagen thuis geweest om mee te helpen met de voorbereidingen en hij wilde zo snel mogelijk naar school terug. Spijtig genoeg had zijn familie daar anders over gedacht en hadden ze hem nog zeker een week daar gehouden voordat hij terug was mogen vertrekken.
Het was toen hij terug op Genosha was aangekomen, dat hij uitgevondne had dat ze zijn kamer aan iemand anders hadden gegeven en hem naar een andere kamer hadden verhuist. Hij had het hen gewoon veel te makkelijk gemaakt door al zijn spullen mee te nemen toen hij vertrok waardoor ze zelfs niets hadden moeten verhuizen. Natuurlijk was hij in het begin wel nijdig geweest, zeker toen ook nog eens bleek dat ze hem een kamergenoot gegeven hadden. Tot nu toe bleek zijn kamergenoot echter wel goed mee te vallen, iemand die hem waarschijnlijk wel met rust zou laten als hij een van zijn slechtere dagen had.
Vandaag had hij echter geen behoefte om de hele tijd op zijn kamer te blijven, noch had hij een van zijn slechte dagen. Hij voelde zich eigenlijk nog best goed onder de omstandigheden. Hij was nog altijd aan het rouwen om de dood van zijn moeder, maar er lag tenminste toch een zwakke glimlach rond zijn lippen. Het goede aan terug op Genosha zijn, was dat hij zijn vrienden terug kon zien. Wel, eigenlijk had hij maar een echte vriend op het eiland, iemand die hem ondanks het feit dat hij soms best grumpy kon overkomen, wel met hem kon omgaan.
”Hé luilak. Het lijkt wel alsof mijn afwezigheid je een stuk minder actief heeft gemaakt.” Hij grijnsde lichtjes naar Jace terwijl hij naast de ander in de zetel plofte. ”Is het te koud om buiten te gaan?” Hij wist zelf ook wel dat de ander waarschijnlijk wel even actief als anders was geweest en op dit moment gewoon wat rust nam. Het was dan ook weekend en in het weekend hoorde je gewoon rust te pakken.
