The heron and the other are my friends

Charlotte had het vreselijke nieuws gehoord dat er mutanten waren meegenomen van het eiland. Hoe had het kunnen gebeuren dat niemand dat had gemerkt? De blondine maakte zich toch wel lichtelijk zorgen, waren ze allemaal wel zo veilig op dit eiland als ze hadden gedacht? Met haar blik dromerig wat voor zich uit gericht wandelde ze door het bos heen, maar anders dan andere keren was ze uitgekomen op een plaats die ze nog niet eerder bezocht had. Een groot meer, hoe kon het dat ze die nog niet eerder had gevonden.
De blondine knielde neer aan de oever en boog zich wat voorover om het water in te kunnen kijken. Zo snel zag ze niets, geen enkel teken van leven. Met haar vingertop raakte ze het water aan. Kringen gingen het hele meer over, en na een paar seconden verschenen er karpers onder haar neus. Sommige kwamen met hun monden kort boven water, maar verdwenen toen weer net onder het oppervlak. Charlotte nam de tijd om de dieren te bewonderen. Zacht begon ze een liedje te neuriën wat de laatste tijd heel vaak in haar hoofd zat. En dat neuriën ging over in een zacht gezang. “Have you ever heard the wolf cry to the blue corn moon?” Met haar vinger ging ze over het gras heen, waar een paar blauwe bloemetjes uit de grond schoten. “Or asked the grinning bobcat why he grinned?” ging ze verder terwijl ze haar blauwe ogen weer op het water van het meer richtte. Er was niemand hier, moederziel alleen was ze. Alleen zij en de natuur.

{+Simon} {Outfit}