Something just like this {&Lawrence}

Sinds de school ingelicht was geweest over de ontvoeringen, was het niet meer hetzelfde geweest. Iedereen was ofwel bang, verward, kwaad of liep rond met heel andere emoties. De onrust was goed te voelen in de lucht. Niemand liep nog volledig zorgeloos rond door de gangen, maar vele waren wel gedreven. Er waren meer trainingslessen die dagelijks doorgingen. Heel veel studenten gingen erheen om hun mutaties op punt te zetten, maar Lawrence was naar geen enkele les meer gegaan. Het leek hem verspilling van zijn tijd om samen te trainen met de andere mutanten. Hij had zijn eigen doelen die hij ging volbrengen en hij was er zeker van dat ze meer gingen uithalen dan urenlange trainingen. Ze konden niet eeuwig blijven trainen. Er moest actie worden ondernomen en wel zo snel mogelijk. Als alles ging volgens plan, dan moest Lawrence enkel nog een manier af het eiland vinden. Dat ging het grootste probleem worden.

Die dag had Lawrence echter gekozen om naar het bos te gaan. Hij wilde dan wel niet samen trainen met de andere studenten, maar dat wilde niet zeggen dat hij helemaal niet wilde trainen. Er mocht enkel niemand in de buurt zijn want alle keren ervoor was het verkeerd afgelopen. Langs de andere kant had hij nog nooit zoveel controle gevoeld. Misschien kwam het door zijn gedrevenheid, maar hij had zelfs het gevoel dat hij de controle zou kunnen houden over zijn menselijkheid in Basilisk vorm. Er was echter maar één manier om daarachter te komen.
Enkel werd zijn plan verpest. Op een bepaald moment had hij een zacht geluid gehoord en niet lang nadien vond hij ook de bron. Lawrence was niet langer alleen in het bos. Enkele meters voor hem stond er nog iemand.

Lawrence kon juist nog het zachte geluid dat het metaal maakten horen, maar daar bleef het bij. Het geluid van metaal. Verder werd hij er niet veel wijzer van. Hij bleef gewoon ter plaatse staan om verdere ongelukken te voorkomen. De geleidestok die hij bij had liet hij op de grond steunen en hij legde beide handen erop neer. Hij ‘keek’ verder gewoon naar voor. ‘Is er een probleem?’ vroeg hij vervolgens droogjes. Lawrence maakte zich niet druk om het feit dat er misschien een wapen op hem was gericht, wel omdat zijn tijd werd opgehouden.
Dat hij misschien iemand was tegengekomen die hier niet hoorde, was in zijn hoofd voorbij gekomen. Het was de mensheid eerder al gelukt om mutanten te ontvoeren, dus waarom zou het geen tweede keer kunnen? Dat ze Lawrence maar meenemen, recht naar hun hol. Van daaruit zou hij de meeste schade kunnen aanrichten. Jammer genoeg was dat een plan vol gaten. Dat Valkyrie niet op het eiland was, wilde zeggen dat ze nog steeds vast zat, dus ze waren niet kunnen ontsnappen. Met andere woorden zou het Lawrence helemaal niet lukken om te ontsnappen als hij daar terecht zou zijn gekomen.
Bij die gedachten werd zijn greep rond zijn geleidestok steviger om zijn eigen emoties zo in toom te kunnen houden.

Het had een rustige wandeling moeten zijn door het bos. Lawrence was zich van geen kwaad bewust en volgende gewoon mooi het pad dat door het bos liep. Zoals steeds hield hij zijn geleidestok voor zich uit om een obstakel mee op te merken moest die er zijn. Hij wist niet dat hij achtervolgd werd dus liep hij verder. Het bos was altijd een plek geweest waar hij tot rust kwam. Het was het geluid van de wind door de bladeren en de frisse geur van de natuur. Hij ontspande erdoor en dat was ook precies wat hij nodig had. Teveel stress was niet goed voor hem, voor niemand niet en hij had er teveel aan en het werd enkel meer. Het zou een verstandige keuze zijn om erover te gaan praten met iemand, maar dat zag de jongen niet zitten. Alles behalve. Hij stapelde alle liever op totdat het teveel werd voor hem.

Lawrence had het geluid van het metaal niet fijn gevonden, zeker niet omdat hij niet wist wat het was. Toch probeerde hij kalm te blijven onder de hele situatie. De gedachten dat de persoon echter iemand was die niet op het eiland hoorde te zijn, kwam te laat. Eigenlijk was dat een optie geweest die hij had moet overwegen na de recente gebeurtenissen. Als iemand een wapen met zich meedroeg was dat toch nooit een goed teken? Langs de andere kant waren ze op genosha allemaal wapens als het erop aankwam. Hij zou echter niet direct schrik krijgen van een wapen. Als het moest kon hij het vast wel aan.

Een vrouwelijke stem vroeg aan hem of hij op zoek was naar problemen en dat deed hem zijn wenkbrauw optrekken. Eigenlijk had hij absoluut geen zin in problemen en was hij daar ook niet naar op zoek. Niet op dat moment in elk geval. Lawrence was enkel naar het bos gekomen om te kunnen trainen want daar leek het hem de beste keuze. Er waren normaal minder mensen die hij toevallig tegen het lijf kon lopen. Jammer genoeg was hij toch één eenzame ziel tegen gekomen. Hij ging haar niet meteen vertellen dat hij in het bos was om te trainen. ’Die moet ik niet zoeken, meestal komen ze vanzelf naar mij toe,’ zei Lawrence kalm. Het was waar. Sinds hij op Genosha was, had hij al genoeg mee mogen maken. Moest hij ooit probleem vrij zijn zou hij een gat in de lucht springen, maar die dag ging nooit komen, daar was hij zeker van. Elke ontmoeting kon verkeerd lopen en als hij zijn plan wist te volbrengen, gingen de problemen er niet op beteren.
Lawrence kon horen hoe ze een stap naar hem toe zetten en gelijk verplaatste hij zijn gewicht naar achteren. Echter dwong hij zichzelf om te blijven staan en niet naar achter te deinzen. Hij mocht van zichzelf geen angst tonen. Iets wat niet makkelijk was als je niet precies wist wat de andere persoon bij zich had. ’Met andere woorden, als jij geen problemen wilt zullen die er ook niet komen.’ Zijn eigen houding was totaal niet bedreigend en ook al kon hij niet zien hoe dat zij erbij stond, was het vast niet de meest open en vriendelijke houding.

Lawrence was naar buiten gegaan om alleen te kunnen zijn met zijn gedachten, om eens te zien of hij effectief zijn mutatie onder controle kon houden. Dat was van essentieel belang als hij wilde helpen in de komende oorlog, want dat was het geworden. Het waren mensen geweest die achter de ontvoering zaten, dat kon gewoon niet anders. Mensen waren altijd het grote probleem van de wereld. Ze zochten problemen waar er geen waren en daardoor hadden ze problemen gekregen met mutanten.
Zijn mutatie oefenen kon goed zijn voor wanneer hij zijn zicht weer had. Hij kon zich niet inbeelden hoe dat moest zijn, maar het zou zeker vreemd zijn om alle mensen weer te zien. Eerst moest hij het hebben van zijn andere zintuigen, maar één had voor een lange tijd afwezig geweest. Nu kon hij de mensen ruiken, horen en dat was soms al iets wat zijn mutatie een prikkel gaf. Het kon wel eens gevaarlijk zijn als hij de mensen er ook nog eens bij kon zien. Als hij die extra kracht er weer bij kreeg. Een klein iets dat hem ineens zoveel meer macht gaf over iedereen. Hij zou weer de echte king of the serpents zijn, zoals het in boeken wel eens vernoemd stond. Het was een gedachten waar Lawrence kracht uit haalde, maar hij was niet zeker of dat het de goede kracht was.

Helaas was het niet het juiste moment om daarover na te denken, want hij was niet alleen. Een meisje had hem benaderd, dat kon hij horen aan haar stem en ze had gelijk een wapen erbij getrokken. Alsof Lawrence ieder moment zou aanvallen, maar dat deed hij niet. Hij kon wel horen hoe ze bewoog wanneer dat hij dat deed. Het was duidelijk dat ze hem niet vertrouwde, maar als zij niet voor problemen ging zorgen, dan deed hij dat ook niet. Zo simpel was het. Lawrence had er absoluut geen zin in, want er was al genoeg waar hij zich druk om moest maken.

Lawrence verzetten zijn gewicht van zijn linker been naar zijn rechter toen het meisje vroeg wat hij in het bos deed. Waarom wilde iedereen altijd weten wat je deed? ’Kijken naar de groene blaadjes aan de bomen en de vogeltjes die fluitend door de lucht fladderen,’ zei de jongen waarbij het sarcasme er duidelijk vanaf liep. Het gaf ook aan dat hij het gesprek niet wilde voeren en het liever voor zichzelf hield. Niet iedereen moest altijd weten wat hij deed, zeker niet wanneer hij zijn mutatie wilde gaan oefenen. ’Jij?’ kaatste hij vervolgens de vraag terug. Als zij zo graag wilde weten wat hij daar deed, dan wilde hij ook weten wat zij daar deed. Lawrence vond dat het zijn recht was om dat te mogen weten, zelfs al had hij gelogen tegen haar. 'Loop je altijd rond door het bos, mensen bang maken met je wapen?' vroeg Lawrence en er was toen te horen aan zijn stem dat hij het niet fijn vond. Hij had er een hekel aan als mensen een wapen bij zich hadden, zeker als het gericht was op hem.