Onderwerp: Just Around The Riverbend zo maa 19, 2017 11:09 am
The heron and the other are my friends
Charlotte had het vreselijke nieuws gehoord dat er mutanten waren meegenomen van het eiland. Hoe had het kunnen gebeuren dat niemand dat had gemerkt? De blondine maakte zich toch wel lichtelijk zorgen, waren ze allemaal wel zo veilig op dit eiland als ze hadden gedacht? Met haar blik dromerig wat voor zich uit gericht wandelde ze door het bos heen, maar anders dan andere keren was ze uitgekomen op een plaats die ze nog niet eerder bezocht had. Een groot meer, hoe kon het dat ze die nog niet eerder had gevonden. De blondine knielde neer aan de oever en boog zich wat voorover om het water in te kunnen kijken. Zo snel zag ze niets, geen enkel teken van leven. Met haar vingertop raakte ze het water aan. Kringen gingen het hele meer over, en na een paar seconden verschenen er karpers onder haar neus. Sommige kwamen met hun monden kort boven water, maar verdwenen toen weer net onder het oppervlak. Charlotte nam de tijd om de dieren te bewonderen. Zacht begon ze een liedje te neuriën wat de laatste tijd heel vaak in haar hoofd zat. En dat neuriën ging over in een zacht gezang. “Have you ever heard the wolf cry to the blue corn moon?” Met haar vinger ging ze over het gras heen, waar een paar blauwe bloemetjes uit de grond schoten. “Or asked the grinning bobcat why he grinned?” ging ze verder terwijl ze haar blauwe ogen weer op het water van het meer richtte. Er was niemand hier, moederziel alleen was ze. Alleen zij en de natuur.
Onderwerp: Re: Just Around The Riverbend za maa 25, 2017 1:28 pm
De jongen had iet wat verbaasd opgekeken toen hij werd gevraagd om de school te beschermen. Zijn gave om te veranderen in vogelsoorten leek van pas te komen om het schoolgebouw te patrouilleren. Natuurlijk had Simon hier meteen een 'ja'-antwoord opgegeven. Wat een eer was het! Daarom was hij nu op pad richting het meer om zijn zintuigen wat af te scherpen. Kleine dieren die zich voortbewogen in het bos moesten door hem worden gezien, zodat hij in het schoolgebouw de kleinste dingen op zou merken. In de vorm van een havik fladderde hij op naar een van de lege takken van de bomen die rond het meer stonden. Het water ribbelde rustig over zijn gehele oppervlak en af en toe zag hij de zilveren flitsen van vissen. Hij liet zijn snavel over zijn witte verendek op zijn borst glijden, maar bij het minste gekraak van een twijgje keek hij al op. Zijn scherpe blik werd gericht op een meisje, eentje die hij wel kende. In zijn havikvorm kraaide hij zachtjes en dook recht voor haar voeten naar beneden. Net voordat hij de grond zou raken, trok hij op en zorgde voor een subtiele landing. Het kostte maar enkele momenten, maar bijna geen energie. Simon keek richting Charlie en hield zijn kopje iets schuin. Zou ze hem herkennen of dacht ze dat hij gewoon een bosbewoner was?