Closed - Is this the end?

Na een flinke wandeling was hij eindelijk daar waar hij wilde zijn. Op de hoge kliffen die hem een uitzicht gaven over de open oceaan. De golven onder hem kon hij uit elkaar horen vliegen, iedere keer dat die weer tegen de klif aan botsten. Het had iets rustgevend, dat moest hij eerlijk toegeven, zelfs met het grauwe weer. De lucht was volledig grijs en er was geen straaltje zon te bekennen, ook de wind stond had die dag, maar het was nog geen storm en het was droog.
Judas ging dichter bij de rand van de klif staan, dichter dan dat echt veilig was, maar dat leek hem weinig te doen. Eerst keek hij gewoon uit over de wilde zee. Hij vroeg zich af hoe het aan de andere kant was bij de mensen. Was daar ook iedereen op de hoogte van wat er gaande waren? Wisten ze dat het oorlog was en waren ze zich aan het klaarmaken om aan te vallen? Wie weet, misschien dat ze allemaal al onderweg waren en dat hij dadelijk het eerste vliegtuig over zou zien vliegen, gevolgd door een hoop anderen en boten die verschenen vanuit de horizon. Als dat zo was wist Judas niet of hij zou maken dat hij op de school was om ze te waarschuwen. Het was een moeite die hij vast niet zou nemen. Hij zou toch niet snel genoeg zijn als hij helemaal terug moest lopen. Een boot of vliegtuig was sneller als hem. Judas had meer gewicht om mee te sleuren dan de normale mens.

Uiteindelijk richten Judas zijn grijze kijkers op de onderkant van de klif, waar de golven telkens kapot sprongen. Onbewust had hij een stap dichten naar voor gezet om nog een beter beeld te krijgen, maar dat was zijn fout geweest. Hij voelde onder zijn voet wat steentjes bewegen en toen brak er een stuk af. Judas kon voelen hoe de zwaartekracht hem naar beneden trok en nog maar net kon hij de rand van de klif vastgrijpen met twee handen.
Judas zijn hart ging als een gek te keer door de plotselinge angst en adrenaline. ’Shit, shit, shit, shit,’ zei hij luid tegen zichzelf. Zo goed als hij kon probeerde hij zich vast te houden aan de rand van de klif. Zijn vleugel die hij nog kon bewegen bewoog hevig, in een poging terug naar boven te kunnen klimmen, maar het had geen zin. Er zaten teveel gaten in om heel het gewicht omhoog te krijgen en daar speelde zijn linkervleugel een grote rol in. Het ging hem niet lukken om weer omhoog te klimmen.

Judas wierp heel snel een blik op de oceaan onder hem. Ineens zag het er zoveel malen gevaarlijker uit. Wie weet wat hem daar beneden tegemoet ging. Zoveel rotsen die onder water lagen en onzichtbaar waren voor het blote oog. Hij kon enkel zijn handen voelen weg schuiven en de pijn in zijn armen begon ook te veel te worden. Elk spiertje in zijn lichaam deed zijn uiterste best om hem boven te krijgen, maar het was niet genoeg. Langzaam verloor hij de grip van de rand van de klif voor dat hij los liet.
De jongen kon zich niet herinneren of hij toen iets geroepen had of niet. Zo ja, was het volledig onbewust gebeurd. Voor dat hij het wist lag hij beneden in het ijskoude water. Hij had een rots geraakt, maar hij kon niet zeggen hoe en wat er precies geraakt was. Het enige waar hij zich mee bezig kon houden was het proberen boven te komen, maar ook dat ging niet zo vlot. Hij was volledig gedesoriënteerd en wist niet waar het wateroppervlak was. Was dat echt de manier hoe het met hem moest eindigen?

Het was dom geweest van hem en de val was zijn eigen schuld. Wie ging er ook zo dicht bij de rand van een klif staan? Dat was het domste dat je kon doen doordat het zo onvoorspelbaar was. Judas had het kunnen verwachten dat hij naar beneden viel, gezien het geluk nooit een keer aan zijn kant wilde staan. De stenen die onder zijn voeten weg vielen was daar het perfecte voorbeeld van en hij vervloekte het allemaal. In zijn ogen was hij de meest gebroken mutant van heel het eiland en dan bedoelde hij het niet mentaal. Er zaten wat vijzen los en hij was niet de meest positieve, maar hij was wel een kapotte mutant. Hij liep letterlijk rond met een mutatie die kapot was en het ging zijn ondergang worden. Het zorgde ervoor dat hij zichzelf niet op de rand kon heffen en dat hij naar beneden werd getrokken.

Tijdens zijn landing in het water moest Judas met zijn hoofd tegen een rots zijn geland. Veel herinnerde hij niet van de korte periode dat hij in het water gelegen had. Voor de landing had hij vaag het idee gehad dat iemand zijn naam geroepen had, maar het had zijn verbeelding best kunnen zijn. Zeiden ze niet dat je heel je leven voorbij zag flitsen wanneer het einde naderde? Misschien was dat een deel daarvan geweest.

Het volgende dat hij wist lag hij niet langer in het water en hoestte hij een hoeveelheid water op. Zijn hoofd leek op barsten te staan, maar hij kreeg zijn lichaam niet zo ver om te bewegen zodat hij er een hand tegen kon leggen. Heel zijn omgeving was één grote waas waar hij niets van uit kon maken. De geluiden om hem heen hadden nog nooit zo dof geklonken als op dat moment. Hij kon er niet van opmaken en het was lastig om zijn ogen open te houden. Het liefst van al wilde hij ze gewoon sluiten, gaan slapen en zijn hoofd rust geven. Misschien was het wel gewoon een droom en kon hij daarom niet bewegen.

Met die gedachten vielen zijn ogen zacht weer dicht. Het korte moment dat hij bij bewustzijn was geweest had niet zo lang geduurd, maar hij was niet volledig weg. Hij vond enkel absoluut geen kracht om helemaal wakker te blijven en dat wilde hij niet. Daarvoor deed zijn hoofd te veel zeer.
Door het zeewater plakte zijn haar tegen zijn hoofd en door de lichte kleur kon je duidelijk de rode verkleuring zien. Het liep verder over zijn gezicht. Een hoofd bloedde over het algemeen al zeer hard en doordat het vermengt werd met water zag het er nog eens zo erg uit dan het eigenlijk was.  

Ondanks de temperatuur de laatste dagen gestegen was op Genosha, was het water nog steeds niet warm geworden en had het nog een ijzige koude temperatuur. Er te lang in blijven was helemaal geen goed idee, maar de twee broers zaten vast daar beneden. Van de koude had Judas geen besef en dat maakte het zo gevaarlijk. Hij mocht niet gewoon blijven stil liggen, maar het was zo makkelijk. Als hij zou bewegen, hield hij zijn lichaam een beetje warm, maar het koste teveel energie die hij er niet in wilde steken.
Slapen klonk dan wel weer als een geweldig plan en dat was ook wat hij wilde doen. De val die hij nog maar enkele minuten geleden had meegemaakt, was hem helemaal ontgaan. Hij was het vergeten en de wonde op zijn hoofd moest daar de oorzaak van zijn. Het was niets vreemd als hij daar een hersenschudding aan over zou hebben gehouden.

Zijn iets wat goede vleugel hing levenloos over de rots. De veren die er nog aan hingen, plakten tegen de koude rots aan de ongeveer de helft ervan hing nog in het water. Ondertussen werd de andere nog steeds het het gareel tegen Judas zijn rug gedrukt.
Judas had geluk gehad dat er iemand was om hem op zijn zij te draaien wanneer het nodig was. Nadat het water uit zijn systeem was gehoest, ademde hij weer min of meer normaal. Soms met een zachte trilling in, maar dat kwam vooral door de koude van het water en de wind waar zijn lichaam op reageerde. Dat, en de shock die het had moeten doorstaan.

Door het lawaai van de zee en de wind heen kon Judas vaag iets horen. Het klonk als een stem, maar hij wist niet van wie en het leek bijna een onmogelijke taak te zijn om de woorden ook effectief te horen. Hij wilde zich niet concentreren op wat er gezegd werd, dat zorgde er enkel voor dat het voelde alsof zijn hoofd op ontploffen stond. Judas besefte niet volledig wat er aan de hand was, voor hem kon het even goed een droom zijn waar hij in verzonken was.
Een zachte kreun verliet zijn mond wel wanneer er tegen zijn wang getikt werd en zijn gezicht vertrok even van ongemak. Niet omdat het pijn deed, maar omdat hij met rust gelaten wilde worden. Judas wilde de hand weg slaan, maar het enige waartoe hij zichzelf kon krijgen was het bewegen van zijn vingers. Ook al dacht hij dat hij een volledige arm beweging gemaakt had.

Het was het plotselinge gebrek aan water dat zorgde voor een kleine reactie van de jongen. Misschien wel een combinatie van zijn natte kleding en de snijdende wind die tegen hem aan kwam. Misschien was het gewoon het besef dat hij aan het dromen was en ieder moment wakker kon schrikken. Dan kon hij Mattheüs zijn blik tegemoet komen die vast raar keek door zijn plotselinge reactie. Een uitleg ging zijn broer niet krijgen. Judas zou gewoon weer op zijn zij draaien en verder slapen. Het was te vroeg om wakker te worden.
Judas schrok echter niet recht, maar draaide zich wel op zijn zij. Het koste hem meer moeite dan je voor mogelijk kon houden en zijn hoofd leek hem te straffen voor de beweging. De koude was enkel niet logisch als ze op zijn kamer waren, tenzij Mattheüs besloten had het raam te openen midden in de nacht. Wanneer hij wakker was, moest hij hem duidelijk maken om dat niet te doen. Het was warmer, maar dat was nog geen reden om het raam te openen.

Een zacht gemompel verliet Judas zijn mond. Het was een poging om te zeggen dat het raam gesloten moest worden, maar het was een onsamenhangend gemompel van enkele klanken. Hij was niet langer in het water, maar weer bovenop de klif waar hij vanaf gevallen was. Het was niet iets waar hij zichzelf volledig van bewust was. De klap die hij had gekregen tegen zijn voorhoofd moest gezorgt hebben voor een lichte hersenschudding. Of toch iets dat erop leek. Niet vreemd als je van hoge kliffen naar beneden viel.

Langzaam bracht hij een hand naar zijn voorhoofd recht naar de plek die het meeste zeer deed. Hij voelde de oneffenheden waar zijn huid een open wonde vormde en het was op dat moment dat hij het pas echt kon voelen pikken. Judas was nog suf, maar langzaamaan kwam er toch iets van reactie. Zijn ogen openen was iets dat nog niet lukte, ook al probeerde hij het wel.
Het was nog maar net dat hij op zijn zij was gaan liggen, maar de harde, oneffen ondergrond zorgde ervoor dat hij al snel weer op zijn rug ging liggen. Het was zeker niet zijn bed waarin hij lag, dat zou toch net iets aangenamer zijn dan de koude rotsen waar hij op lag.
Ergens begon hij te beseffen wat er precies aan de hand was en wat er net gebeurt was, enkel drong het niet volledig tot hem door. Nadenken leek pijn te doen en al het andere dat hij voelde eiste alle aandacht. Hij verwachten nog steeds om ieder moment wakker te worden in zijn bed met een open raam, maar die kans werd steeds kleiner.
Als hij zijn bed maar ooit terug zag...