You & I

Met een kleine glimlach op haar gezicht liep ze door de gangen. Overal om haar heen was de liefde te zien. Iedereen leek op deze dag warmere kleuren te dragen zoals rood en roze, ook zij was daar schuldig aan. Zij had zelf drie rozen gestuurd, naar haar zusjes. En naar Yale nog een bloemetje dat de maan wat representeerde, omdat ze wist dat Yale het wat moeilijker had de laatste tijd. Dacy en Juno leken haar een beetje buiten te sluiten, waar de drie vroeger altijd heel hecht waren geweest. Maar kleine meisjes werden groot, en breuken konden ontstaan. Om Yale een beetje te helpen bracht Eden vrij veel tijd met haar door, waar ze zelf erg van genoot, Yale was en bleef haar lievelingetje. Het mocht eigenlijk niet, maar het was nou eenmaal zo. Ze hield zielsveel van haar en dat wilde ze laten zien.

In haar kamer was het nog steeds vrij leeg, ze had nog geen kamergenote. Misschien zou ze daar zelf naar op zoek moeten, maar dat zou dan even moeten wachten. Terwijl ze haar kamer binnen liep merkte ze meteen de aanwezigheid van iets op haar bureau, een bloem. Verbaasd liep ze dichterbij, en haalde voorzichtig de roos uit een boek wat op haar bureau had gelegen. Haar hart maakte een klein sprongetje toen ze de boodschap las. Het prieeltje, half tien vanavond. Ze wist niet van wie deze roos was, het kon echt iedereen zijn, maar het maakte wel nieuwsgierigheid in haar los.

Precies op tijd liep ze naar het prieeltje, het kaartje in haar hand houdend. De roos had ze in een vaasje gezet, naast haar bed. De geur die de bloem af gaf vond Eden erg prettig. Ze moest zeggen, de roos had haar erg nieuwsgierig gemaakt. Stiekem hoopte ze dat de bloem van iemand afkomstig was die al een tijdje in haar hoofd zat, maar ze wist dat ze haar hoop niet te veel moest koesteren. Het was slechts een mogelijkheid, maar als het waar zou zijn, dat zou veel voor haar betekenen. Onderweg werd ze afgeleid door een paar bloempjes, madeliefjes. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht, en ze knielde om eentje te plukken. Zij wist de betekenis ervan maar al te goed, maar die hield ze nog even geheim.
Ze zag het prieeltje, verlicht en al, zo viel het wel op. Buiten was het al donker, maar toen ze voorbij de heg kwam maakte haar hart voor de tweede keer vandaag een sprongetje. Midden op het pad bleef ze wat verlegen staan, tegenover de jongen op de trap van het prieeltje. Een glimlach sierde op haar gezicht, maar ze durfde hem niet aan te kijken, dus keek ze maar naar de grond. Als hij dit allemaal voor haar had gedaan.. och, het was alles waar ze voor gehoopt had. Even keek ze naar hem op, maar maakte haar blik meteen weer los. Het was allemaal zo prachtig dat het haar in verlegenheid bracht.

Jacket x Outfit x Shoes  

Natuurlijk had ze verwonderd met de roos in haar hand gezeten aan het raam, terwijl ze rustig naar buiten had gekeken. Eden was niet het enorm dromerige type, ze was juist erg down-to-earth, maar deze bloem had haar toch een beetje in de zevende hemel gebracht.

Braaf was ze naar het prieeltje gegaan, en had nog even een madeliefje geplukt voor de zender van de roos. Toen ze de jongen zag van wie de bloem afkomstig was stopte ze met lopen, en voelde hoe haar hart een sprongetje maakte. Ze glimlachte, haar hopen waren uitgekomen. Ze moest toegeven dat hij in haar hoofd had zitten rondspoken, Joshua. Sinds het bal al, waar ze elkaar hadden ontmoet. Verlegen keek ze naar de grond. Het prieeltje was prachtig verlicht, voor haar, en ze vond het prachtig, wonderschoon was het. Net alsof ze in een sprookje stapte, net als op de avond van het bal.

De jongen kwam rustig naar haar toegelopen, al had zijn geruststellende houding nu niet echt effect op haar. Ze voelde hoe haar bloed extra rondjes maakte door haar lichaam. Hij stopte voor haar, vrij dicht bij, en Eden durfde maar niet op te kijken. Op het bal was dat anders geweest. Maar nu, nu had hij dit allemaal voor háár gedaan. "Ik was al bang dat je niet kwam.." zei hij zacht, en ze glimlachte eventjes. "Hoe zou ik dit alles kunnen afslaan?" Vroeg ze op hetzelfde volume. Even keek ze op, en vond meteen zijn mooie groene ogen. Lang hield ze het echter niet vol.
De jongen streek een pluk zacht uit haar gezicht, en bij zijn aanrakingen schoten er honderden impulsen door haar heen. Ze had zichzelf nog zo toegesproken dat dat niet zou gebeuren, dat ze bestendig hiertegen zou zijn. Hij tilde haar hoofd wat op, en ze werd nu gedwongen om op te kijken. Niet dat ze dat erg vond, ze verdronk in zijn ogen. "Geen reden om verlegen te zijn, it's just you and me here." Hij stond inmiddels dichterbij, en ze liet haar bloempje wat verschrikt vallen. Het gaf niet, want ze was toch te gefascineerd door Joshua. Nog steeds voelde ze wen adrenalinerush, maar wel een goede, het was prettig. Na iets wat een eeuwigheid leek maakte ze haar blik los en pakte ze het madeliefje weer op. Ook zij stond nu dichter bij hem, ze had zelfs een stapje naar Josh toegedaan.  Zacht bracht ze zijn hand weer naar beneden, en drukte voorzichtig het bloempje in zijn hand. "Dankjewel, meneer Valentine." Zeui ze zacht. Zijn hand liet ze niet los, dat was haar houvast.

Jacket x Outfit x Shoes  

Vanaf het moment dat ze de jongen had zien staan bij het prieeltje had haar hart een sprongetje gemaakt. Heel het prieeltje was verlicht, en vormde een baken in de donkere winternacht. Ze stond aan de grond genageld, en had even tijd nodig om alles in haar op te nemen, het was allemaal zo speciaal ook. Stiekem had ze wel gehoopt dat de roos van Joshua vandaan kwam, en het gevoel wat door haar heen ging bij de ontdekking dat de bloem inderdaad van hem afkomstig was, was onbeschrijfbaar. Hij wist keer op keer hoe hij met haar hart moest spelen, waarschijnlijk zonder dat hij het zelf door had.

Hij kwam op haar aflopen, en ze haalde even diep adem. Wat hij met haar deed door haar alleen al aan te kijken was magie, en ze was compleet onder zijn invloed. Ze durfde hem niet eens aan te kijken, en toen ze dat heel kort toch deed, verdronk ze meteen in zijn ogen, waarna ze weer weg keek. Ze was zenuwachtig, en haar bloed maakte honderden extra rondjes door haar lichaam. Hij vertelde haar dat ze niet zenuwachtig hoefde te zijn, en zodra zijn hand haar wang raakte werd ze nu wel gedwongen om hem aan te kijken. Niet dat dat erg was, nee zeg, zijn groene ogen waren het mooiste wat ze vandaag had gezien. Haar bloempje had ze laten vallen, maar dat was ze al bijna weer vergeten.
Na een tijdje maakte ze haar blik toch los, en raapte het madeliefje op. Eden was niet Eden als er een betekenis achter had gezeten, de natuur was haar grootste vriend, en de meid drukte zich uit met behulp van die vriend. Eden bracht Joshua's hand naar beneden, en legde daar voorzichtig het bloempje in. "Dankjewel, meneer Valentine." Zei ze zacht. Zijn hand liet ze niet los, dat was haar houvast. Haar vingers had ze met die van hem verstrengeld, en ze stond dichterbij dan ze eerst had gedaan. Zijn glimlach verlichtte heel haar wereld, een fel brandende ster in de avond. “With pleasure.” Sprak hij, en ze glimlachte weer.

Langzaam begon ze zich wat meer te relaxen, alleen al door hier zo te staan met hem. Meer had ze eigenlijk niet nodig op deze avond, het was voor haar al genoeg om hem aan te kunnen kijken. Met zijn vrije hand streek hij een pluk haar achter haar oor, en weer voelde ze tintelingen op de plaats waar hij haar huid aanraakte. Wat de jongen vervolgens deed liet haar een beetje schrikken. Zacht drukte hij zijn lippen op die van haar, en Eden reageerde vrijwel meteen. Haar ogen sloten als automatisch, en ze kuste hem terug, zacht, maar ze reageerde wel. Haar armen sloegen zich voorzichtig om zijn hals, en haar handen speelden wat met zijn lange haar. Het was misschien cliché, maar ja ze verloor inderdaad al het besef van hetgeen om haar heen, dankzij Joshua. De tijd was al lang gestopt, en ze wilde nu gewoon bij hem blijven. Na een tijdje trok ze zich zacht terug en fluisterde in zijn oor: "Hoeveel verassingen heb je nog voor me in petto?"


Jacket x Outfit x Shoes  

Het bloempje wat ze in zijn hand had gedrukt had een speciale betekenis. Eden was niet Eden geweest als ze niet iets van haar liefde voor de natuur had verwerkt in haar gevoelens over Joshua. Haar gevoelens.. dat was iets waar ze niet zeker meer over was. Ze twijfelde constant, maar aan de andere kant, iedere keer dat ze aan hem dacht verscheen er een glimlach op haar gezicht. Niemand wist dit, behalve Joshua zelf misschien, en de planten tegen wie ze had gepraat. Zij zouden niets zeggen, maar waren enorm goede luisteraars. Af en toe leken ze te reageren, door hun takken mee te laten voeren door de wind. Dat kon natuurlijk ook gewoon toeval zijn maar Eden wist wel beter. De natuur had ook emoties, het was een gecompliceerd systeem. Iets dat zij beter begreep dan anderen, vandaar dat achter haar bloem een betekenis zat.

Een madeliefje, het bloempje wat ze in zijn hand had gedrukt, betekende een paar verschillende dingen. Onschuld, nieuwe beginselen, maar ook ware liefde. Iets waar ze nog niet helemaal zeker over was bij Joshua. Haar gevoelens zaten wat opgekropt, en Eden kennende zou ze die niet zomaar loslaten. Maar die eerste twee zag ze wel in hem. Onschuld in hoe ze met elkaar omgingen, en een nieuw begin, wat ook weer het eiland symboliseerde. Eden had haar vingers zich laten verstrengelen met die van hem, en zocht naar houvast in de situatie. "Dankjewel, meneer Valentine." Zei ze zacht. “With pleasure.” Sprak hij, en ze glimlachte weer.
Kort streek hij een pluk haar achter haar oor, en ze zweerde dat ze nu al zou kunnen smelten. Ja, ze had wel eens iets voor een jongen gevoeld. Ze had zelfs een relatie gehad voor een tijdje. Maar dit, dit was onbeschrijfelijk. Alleen de aanraking van zijn vingers gaf haar al een warm gevoel in haar buik. Voor ze het wist boog hij zich naar voren, en drukte zacht zijn lippen op die van haar. Eden liet zich meeslepen in de kus, en verloor al het besef van de wereld om haar heen. Momenteel was hij haar wereld, en ze legde haar armen in haar nek, om nog dichter bij hem te staan. Ze voelde hoe hij haar nog iets dichter naar zich toe trok, en hoe ze met de seconde meer van hem leek te willen. Een tijdje stonden ze zo, al kon Eden zich geen moment meer voorstellen waar ze niet zo met hem bezig was. Dit gebeuren, hij, was het enige wat nog in haar hoofd zat.

Uiteindelijk trok ze zich toch terug, heel zachtjes en voorzichtig. Afstand nemen deed ze niet van hem, net zoals hij dat niet van haar deed. Ze keek hem aan, en zag in zijn ogen een wereld vol natuur terug. Eden wist niet hoe het was gekomen dat ze zo snel voor Joshua was gevallen, maar het kon haar vrij weinig schelen. Hij gaf haar een gevoel wat ze nog nooit had gehad, en waar ze meer van nodig had. Er verscheen een grijns op zijn gezicht, wat er voor zorgde dat bij haar een ietwat verlegen glimlach verscheen. Eden voelde hoe ze aan het blozen was, maar ze kon ook niet anders bij hem. Ze hadden nog geen enkele stap naar achter gedaan, en haar hand gleed van zijn nek naar haar wang. Zacht streek ze even over zijn wang heen, waarna ze in zijn oor fluisterde: "Hoeveel verassingen heb je nog voor me in petto?"
"Ik zit vol met verassingen," zei hij zacht terug, en zachtjes begon ze met lachen om zijn wenkbrauwen. Die geheel hun eigen show opvoerden. Hij deed een stap naar achter, en haar grijns maakte plaats voor een protesterend gezicht. Al snel had ze door waar hij heen wilde -het prieeltje-, dat nog steeds prachtig versierd was. Ze legde haar hand in de zijne, en volgde hem naar het prieeltje toe. "Mijn prinses, pas op het opstapje," zei hij, en bewoog zijn arm zo dat ze zijn hulp kon gebruiken. Er verscheen een grijnsje op haar gezicht, en ietwat ondeugend kaatste ze zijn aanbod terug. "Het zou toch jammer zijn als ik was gevallen, wie had me dan opgevangen?" Vroeg ze, perfect gespeeld alsof ze van de treden af zou vallen. Een echte hulpeloze prinses, iets wat ze niet was, maar dat had hij al eerder ontdekt.

Ze werd weer naar hem toegetrokken, en ze legde haar handen op zijn armen. Kort keek ze verwonderd om zich heen, de lichtjes zo in de donkere nacht waren niet te beschrijven. Het was net zo magisch als op de avond van het bal. "Ik kan niet geloven dat je dit allemaal hebt opgehangen.." Sprak ze terwijl ze nogmaals alles bekeek. Iedere keer weer verbaasde ze zich erover. Niemand had ooit zoiets voor haar gedaan. "Het betekent echt veel voor me Josh." Zei ze zacht, en keek de jongen weer aan. Het was alsof de jongen een aantrekkingskracht had tot haar, die ervoor zorgde dat ze nu haar lippen op die van hem drukte. Zachtjes zoals je van Eden gewend zou zijn, en niet zo lang als net. Hij was een stuk dapperder hierin dan zij. Ze maakte een einde aan haar kusje en fluisterde: "Hoe kan ik je ooit bedanken?"

Jacket x Outfit x Shoes