Unnatural Selection |& Jezz

et een in zwart gehulde handschoen betrad Theo het gebouw waarin hij zou slapen. In zijn ene hand had hij een fancy zwart ogende koffer bij, terwijl zijn andere hand diep verborgen zat in zijn jaszak. Met een koude blik bekeek hij het zootje ongeregelde. Echt, de vrouw die hem de sleutel moest geven leek ten eerste gekleed in een zwarte vuilzak, en zag er ook gewoon uit alsof ze net uit een doodskist was gekropen. In plaats van doods voorzich uit te staren zorgde de ijskoude blik die ze van Theo kreeg er toch voor dat ze in beweging kwam, vanuit een schuif haalde ze de sleutel en legde die op de balie. Voor ze ook nog werkelijk iets kon zeggen haalde Theo zijn neus op en draaide zich met veel bravoere om. Het feit dat hij niet meteen een lift zag, zorgde er ook meteen voor dat hij zijn oordeel over deze plek had gemaakt. Een armzalig hoopje bij elkaar. Maar goed, hij was uiteraard erger gewend aangezien hij tot enkele weken hiervoor in het weeshuis zat. Maar van de luxe waar hij nu uit kwam, namelijk het penthouse van een of ander luxe hotel in New York, was dit basically een half rotte boerderij.

"Ik had op zijn minst een welkomstcomité verwacht. Niet zo zeer van die domme broer van je, maar zeker wel van de mooiste vrouw op het eiland." Of ze dit nu zou appreciëren of niet, heel veel maakte het hem niet uit. Het was algemeen geweten dat hij haar zo genaamde broer niet mocht, hij tolereerde hem maar verder dan dat ging het echt niet. Een kleine vijf minuten later stond hij op de gang waar de gemengde kamers zich bevonden, of althans zo had docent huppeldepup het hem uitgelegd. Het was zo iets jarig 70 om een gemixte gang in te voeren, en dan bedoelde hij zoiets als van in de jaren 1900. Een zucht schoof over zijn welgevormde lippen, zijn aandacht verplaatste zich al heel snel naar een deur die open werd getrokken. En ja hoor, daar kwam ze als de ware rode furie die ze was. Voor slechts enkele luttele seconden speelde er een zweem van een glimlach om zijn lippen, waarop het duo elkaar tegemoet liep. 'Eindelijk uit je bed gekropen om het belangrijkste moment in je leven mee te maken?'

Outfit

oewel Jezebel zich prima wist te vermaken met haar broer, de belachelijke weddenschappen die zij met hem hield en het volk om haar heen, bleef het een feit dat tot dusver al haar herinneringen op Genosha zonder Theodore waren. Sinds ze Theodore had ontmoet, in het weeshuis, jaren geleden, waren ze nooit langer dan een dag zonder elkaar geweest. De jongen met wie ze even vaak slaande ruzie had als nachtelijke avontuurtjes kon haar het bloed onder de nagels vandaan halen, maar het was nu, nu ze elkaar zo lang niet hadden gezien, dat ze door had hoe veel waarde ze eigenlijk hechtte aan zijn aanwezigheid. Aan zijn jaloerse opwellingen, juist de ruzies en het vervolgens weer bijleggen. Aan zijn blik wanneer ze iets deed waar hij het niet mee eens was, of wanneer hij verveeld was. Het was eigenlijk altijd zijn blik. Buiten alle andere dingen was het zijn blik waar ze op viel. Het maakte niet uit waar en wanneer of hoe hij zich voelde, elke blik sierde hem en de een maakte haar nog weker dan de andere. Niet dat ze dat ooit toe zou geven, maar hé, ze mocht het wel denken.

Ze wist dat hij vandaag zou aankomen en hoe erg ze het ook wilde onderdrukken en negeren; ze was zenuwachtig. Theodore had haar via een smsje laten weten dat het deze dag zou zijn, maar de boodschap was, zoals ze van hem gewend was, vaag geweest en meer dan de datum had ze er niet uit kunnen halen. Dit resulteerde erin dat ze in de eerste plaats redelijk royaal had uitgeslapen in de hoop dat hij vanzelf naast haar bed zou staan en toen dit niet het geval was een ruim uur voor de spiegel had gestaan om te twijfelen tussen vier praktisch dezelfde zwarte jurkjes. Het was tegen drieën toen ze volledig klaar was, haar lichaam in een zwart satijnen jurkje, een van haar bontjassen over haar schouders, hoge hakken en haar vertrouwde – maar vandaag nog wildere – warrige kapsel. Vanaf dat moment was het wachten en iedereen die Jezebel kende, wist dat wachten, zoals zoveel andere dingen, viel binnen de categorie ‘licht tot matig irriterend’.

Inmiddels was het tegen vijven en een zeker iemand had nog altijd niets van zich laten horen en was nog altijd niet op wonderbaarlijke wijze voor haar neus verschenen om haar te verrassen. In die uren wachten had Jezebel al minstens 50 keer een gefrustreerde zucht geslaakt, vier keer haar lippenstift bijgewerkt en was ze twee keer bijna in slaap gevallen. En dit alles terwijl ze met een schuin oog haar telefoon in de gaten hield voor een bericht van haar levende voodoopoppetje. Jezebel bereikte zo ongeveer tien keer per dag het punt waarop ze ‘er klaar mee’ was en dit was één van deze momenten. Juist op het moment dat ze passief-agressief had besloten dat ze maar weer een dutje zou gaan doen, lichtte haar telefoon op. De naam waar ze de hele dag op had zitten wachten scheen van haar scherm en met een lichte glimlach pakte ze het toestel op om het bericht te lezen. “Ik had op zijn minst een welkomstcomité verwacht. Niet zo zeer van die domme broer van je, maar zeker wel van de mooiste vrouw op dit eiland.” Het bericht was geheel in thema van de berichten die ze gewoonlijk uitwisselden. Beledigingen verpakt in complimenten. Complimenten verpakt in beledigingen. En hoewel ze ergens kookte om zijn opmerking over Aëshma, groeide de glimlach op haar gezicht lichtelijk. Want, en dat was toch wel degelijk de belangrijkste boodschap die ze uit dit berichtje moest halen, hij was er. Het was haast alsof het gemis, hem zo lang niet zien, haar rationeler had gemaakt waardoor ze bij dit bericht niet direct door het lint schoot. Nu was ze nog blij om hem te zien. De vraag was hoe lang dit zo zou blijven.

Toen ze de deur opende, was haar glimlach verdwenen en was haar blik weer neutraal, ongeïnteresseerd als altijd. Ze kon hem natuurlijk niet tonen dat het tienermeisje in haar, die ze iedere dag van haar leven onderdrukte want tienermeisjes waren het walgelijkste gespuis dat er op de aarde rondliep, even aan het spelen was met haar anders zo afgevlakte persoonlijkheid. Zijn ogen vonden de hare, een glimlach speelde heel even rond zijn lippen en zij kopieerde dit, terwijl ze op hem afliep. “Eindelijk uit je bed gekropen om het belangrijkste moment in je leven mee te maken?” vroeg hij haar, zijn stem druipend van de arrogantie, precies zoals het hem sierde. Jezebel trok haar wenkbrauw op en schudde haar hoofd afkeurend, maar bleef naar hem toelopen om hem, toen ze eindelijk tegenover elkaar stonden, te omarmen. Zijn opmerking verder negerend, pakte ze zijn kin tussen duim en wijsvinger en trok ze zijn gezicht naar haar toe zodat ze hem kon zoenen. “De volgende keer dat je een welkomstcomité verwacht,” begon ze na de kus, “mag je laten weten hoe laat je aankomt.” Haar toon was geïrriteerd en fel, maar rond haar lippen hing een klein glimlachje. Ze nam zijn vrije, gehandschoende hand in de hare en trok hem mee naar de deur van hun kamer. “Welcome in hell,” sprak ze sarcastisch terwijl ze hem voorbij het bordje van hun kamernummer met de hierachter met marker getekende 6 trok, de kamer binnen. 

et was iets typisch voor Theo om te doen. Eerder vandaag toen hij op dat bootje zat, eentje die je even goed kon vergelijken met een rubberen reddingsboot for all he cared, had hij een sms gestuurd naar Jezebel. Meedelend dat hij vandaag aan zou komen. Naar een uur had hij aan de persoon die hem was komen halen niet gevraagd. Waarom zou hij ook right? Dan verpeste hij het gehele speciale moment van dat hij eindelijk zou aan komen op het eiland. Maar hij was er eindelijk geraakt, 3de klas bootje of niet. De school zelf was ook niet super luxueus. Maar dan ook echt gewoon helemaal niet. Voor een eiland als dit, had hij toch veel meer verwacht. Zelfs het personeel hier, over die vuilniszak had hij echt niet gelogen. Het enige waar de jongen eigenlijk momenteel mee bezig was, was het willen zien van Jezebel. Hoe stom het ook mocht klinken, de jongen had haar gemist. Al zou hij daar niet voor uitkomen, dat was helemaal zijn stijl niet. Plus, daar zou hij het einde echt niet van te horen krijgen als haar idiote broer er achter kwam. Op iedereen van de zonden na, was Aëshma een van de personen die hij niet had gemist. Hell, hij was blij geweest toen dat rotjong eindelijk was vertrokken. Nadeel was wel dat Jezebel meeging, like in plaats van dat ze gewoon bij hem was gebleven. Dat zou veel beter zijn uitgedraaid, en misschien waren ze dan hier totaal niet verschenen. Chillen met haar in een of ander beachouse in California stond ook nog op zijn lijst. Maar voor nu was het dit..

Kort had hij haar laten weten dat hij was gearriveerd. Natuurlijk op hun normale manier van communiceren, er zat meer belediging achter dan iets anders. Al was die niet naar haar gericht. Zoals hij had verwacht kreeg hij geen reactie terug, niet dat het hoefde want hij stond al bijna bovenaan de trap. Een zucht schoof over zijn lippen, die tassen begonnen wat irritant te worden. Uiteindelijk wandelde hij de gang op. Zij stond al op de gang, en zo wandelde het duo elkaar tegemoet. Op het eerste zicht spatte het er niet van af dat ze een diepe connectie hadden met elkaar. Maar het was die kleine hint van een glimlach, die toets van vreugde in zijn ogen toen hij haar zag, dat alles uiteindelijk zou veranderen aan het beeld van dit alles. Wanneer ze afkeurend met haar hoofd schudde verdween die zweem van een glimlach, maar de vreugde bleef zichtbaar als je hem recht in de ogen keek. Vlak bij haar hield hij halt, alsof er iemand een stopbord had geheven. Voor een moment dat uren leek te duren sloot hij haar in zijn armen. Hier was het dan. Het moment dat hij gewonnen had van Aëshma, voor enkele seconden, hij kon haar in zijn armen sluiten terwijl die broer van haar in geen velden te bespeuren was. Theo legde zijn hoofd in haar hals en trok haar wat dichter tegen zich aan. Het was dan pas wanneer een vleugje van sinaasappel en jasmijn zijn neus bereikte. Juist zoals het hoorde! Lang kon hij niet bedwelmd worden door de geur want voor hij het wist drukte het meisje haar lippen op de zijne. Gevolgd door een mini tirade. Theo’s kaak verstrakte even. [b]’Je mag hopen dat ik volgende keer al helemaal wat stuur.’ Zijn toon was dan weer vlak. Niets liet merken dat hij het niet meende.

Gewillig en het korte conflict al weer in zijn achterhoofd geplaats liet hij zich mee de kamer in trekken. Als het kon zou Leviathan lachen om haar opmerking, maar het was Theo die een kort gniffel geluidje liet weerklinken waarop hij met zijn voet de deur dicht deed. Zijn tas zwierde hij meteen aan de kant, waarop hij het meisje bij haar heupen nam en haar tegen de deur aan drukte gevolgd door een lange, maar ook hunkerende kus.

e kleine verandering in zijn gezicht, zijn kaak die verstrakte, de algehele vreugde die zijn gezicht verliet, alles kwam bij Jezebel binnen en ze genoot ervan. Het maakte haar niet uit dat ze moest oppassen, wilde ze het niet direct tot een ruzie laten uitlopen en dat de opmerkingen die tot dusver tussen hen gewisseld waren van weinig liefde spraken. In de eerste plaats kon ze vaak wel van een ruzie genieten en was Theodore haar favoriete persoon om uitgebreide, slaande ruzies mee te hebben. Tevens was hij een van de weinigen met wie ze het ook ooit weer goed maakte, een van de weinigen die het waard was om met omwegen een sorry te horen. Daarnaast was de liefde er wel degelijk, niet in hun woorden, maar juist in de kleine, snerpende opmerkingen. Zo hoorde het. Toen hij haar dus liet weten dat ze maar moest hopen dat hij de volgende keer überhaupt iets zou laten horen, voelde ze iets van vreugde. Theodore was thuis en het echte feestje zou beginnen.

Ze had hem mee de kamer ingetrokken om hun nederige stulpje te laten zien, compleet met het grote bed waar ze hem om had gevraagd. Toen ze hem om dit bed had gevraagd, had ze volledig achterwege gelaten dat dit nodig was gezien Aëshma het grootste bed in de kamer had geclaimd. Voor zover Jezebel wist, in ieder geval als geen van de andere zondes contact met Theo had gehad en hem had ingelicht over de kamerindeling, was Theodore überhaupt nog niet bekend met het feit dat ze hun kamer zouden delen met haar broer. Toentertijd had ze uitgekeken naar het moment waarop Theodore hierachter zou komen, een ruzie onmogelijk uitblijvend, maar nu hij zijn tas opzij wierp en haar tegen de deur drukte om haar lang en vol verlangen te zoenen, had ze bijna spijt. Als ze hem nou nog even van deze ontdekking vandaan kon houden, nog even kon genieten van dit hartelijke weerzien.

Ze sloeg haar armen om zijn nek en beantwoordde zijn kus vol overgave. Vervolgens fluisterde ze, als antwoord op zijn opmerking van eerder, “laten we hopen dat er voorlopig geen volgende keer is.” Dat was ongeveer hoe ver de liefdesuitingen voor haar gingen. Dit was haar ‘ik heb je gemist’. In vergelijking met haar gewoonlijke gedrag, was dit een verschrikkelijk zoetsappige opmerking. Ze had een van haar benen opgetrokken en deels om zijn been gewikkeld, maar nu liet ze deze weer zakken en haalde ze ook haar armen weer van zijn nek los. Ze drukte nog een kleine kus op zijn lippen en trok haar hoofd naar achter, om te zien hoe zijn lippen inmiddels bedekt waren met haar lippenstift. Met haar duim veegde ze eenmaal over zijn welgevormde lippen – een van de vele goede dingen die hij van zijn ouders had geërfd. Niet om de lippenstift weg te halen, maar eerder om het verder uit te vegen, naar beneden, onder zijn mondhoek. “Handsome as ever,” grinnikte ze, waarna ze tussen hem en de deur vandaan glipte en hem voor ging naar het door hem opgestuurde bed.

Met een theatraal gebaar liet ze zich achterover op het bed vallen, met haar armen wijd en een van haar benen opgetrokken. Vanaf het bed bekeek ze de jongen die ze zo lang had gemist. Hij was geheel in het zwart gehuld en het stond hem, zoals hij ongetwijfeld zelf ook wist, prachtig. Zijn haar was goed verzorgd, mooi in model gebracht en zijn huid was nog altijd volledig zuiver. Voor iemand die jaloezie in plaats van lust als hoofdzonde had, was hij absoluut gezegend met een onnatuurlijk goed uiterlijk. “En, wat vind je?” vroeg ze met een ondeugende glimlach, zich ervan bewust dat Theodore het hele eiland waarschijnlijk niks vond. Te min voor hem. Toch, zij en Aëshma – vooral zij – hadden hun best gedaan om de kamer zo veel mogelijk naar hun standaarden te krijgen. “We moeten alleen nog een nieuw bureau. Oh, en een salontafel.” Beiden had zij gebroken tijdens hun overname van de kamer, maar dat maakte niet uit. 

et waren die kleine opmerkingen naar elkaar toe die hij had gemist. Natuurlijk behandelde hij elk persoon gelijk, maar het feit dat het bij Jez meestal nog tien stappen verder ging dan bij enige andere sterveling maakte haar in dat opzicht speciaal. Al waren dat nooit de woorden die over zijn lippen zouden rollen. Zo was hij dan weer niet. Nee, Jezebel moest het maar doen met zijn opmerkingen zo zat hun relatie nu eenmaal in elkaar. Dat ze van geluk mocht spreken dat hij überhaupt iets had laten weten was ook van zelf sprekend. Het merendeel van de tijd bewaarde hij liever die radio stilte, zodat hij op zijn minst van uit het niets kon opduiken en het leven van iedereen kon verpesten. Want dat was hij zeker van plan! Niet bij haar, misschien een beetje. Maar vooral bij die oh zo geweldige broer van haar. Die knul had nog een open rekening bij hem staan, eentje die hij zeker zou gaan verrekenen nu hij hier op het eiland was.

Nog altijd wist hij de reden niet waarom Jezebel een groter bed aan hem had gevraagd. Maar na een grondige afweging van zijn opties besloot hij maar dat het beter was voor hem om inderdaad een goed bed te hebben. Het was net daarom dat hij een van zijn kennissen had gecontacteerd, om op zoek te gaan naar het best mogelijke en grootste bed wat gemakkelijk over te brengen was naar het eiland. Met hier en daar wat puzzelen had hij uiteindelijk ook weten te zorgen dat er enkele van de mensen die hij had ingehuurd mee gingen om het bed in elkaar te zetten, dat was werk bespaard voor Jezebel, en dan was hij tenminste zeker dat het ook werkelijk perfect in elkaar stond om het simpel te zeggen. Toch besteedde de jongen nog geen tijd aan het uiterlijk van de kamer dat kwam later wel. Eerst moest hij haar onder handen nemen. Iets wat hij ook met volle plezier deed. Ruw, maar toch nog zachthandig had hij haar tegen de muur gedrukt om vervolgens zijn lippen op de hare te drukken en er zo voor te zorgen dat ze helemaal geen kant meer op kon. Ze beantwoorde dit door haar armen om zijn nek te slaan en vervolgens een zacht fluistering tegen zijn lippen te plaatsen. Een rilling trok over zijn ruggen graat, Theo’s hand dwaalde af langs haar heup naar haar onderrug waarop de jongen haar perfect ondersteunde. Van zodra haar vinger over zijn lippen gleed sloot de jongen even genietend zijn ogen. Dit was iets naar wat hij al die tijd had gehunkerd. Hoe graag hij het ook wilde ontkennen, Theo had haar nodig en zij had hem nodig. Hoe het ooit was gekomen dat ze voor elkaar geselecteerd werden snapte hij niet. Iedereen vergeleek hun met vuur en olie, het ene maakte het andere erger en andersom. Maar hij kon niet zonder. Kort schudde hij zijn hoofd op haar opmerking, wilde haar nog bij haar arm grijpen om haar terug te trekken maar besloot dat het voor even wel genoeg was.

Wanneer hij zich uiteindelijk had omgedraaid naar haar en zo een tijdje op zijn plek bleef staan, alsof hij als het ware de David van Michelangelo was, nam hij de ruimte in zich op. Wat hij opmerkte was dat er twee bedden stonden. Het eerste wat daarbij in hem op kwam was dat Jez gewoon een nieuw ruimer bed had gewild voor als hij er eindelijk was. Maar haar kennende was het iets helemaal anders, of moest hij zeggen iemand? Zijn nekhaar schoot al meteen overeind bij de gedachte alleen al. Aëshma. Waarom had hij ook gedacht dat het niet zo was. Hier en daar in de kleine details school die broer van haar, een shirt dat slordig was weg gestopt maar nog volledig in het zicht, een hint van de aftershave die de jongen altijd gebruikte. Theo had zijn vuisten inmiddels gebald, tot het moment dat zijn knokkels haast bijna helemaal wit zagen. Iets wat niet te zien was aangezien hij handschoenen aan had. ’Over wat? Het feit dat we hier op dit onbenullige eiland zitten? Of dat we een kamer delen met die verdomde broer van je?’ Spuugde hij bijna naar haar. Fel keek hij haar aan. Hoe had ze het in godsnaam in haar hoofd kunnen halen dat hij het werkelijk oké vond dat ze een kamer deelden met die omhoog gevallen idioot? En dat hij er niet eens zou achter komen.. ’Misschien moet je maar aan hem vragen voor nieuwe meubels, aangezien het waarschijnlijk door hem is dat ik een bed moest laten overkomen.’ Theo schudde geïrriteerd zijn hoofd om vervolgens zijn tas weer vast te nemen en die op de zetel te werpen. Als ze ook maar een seconde dacht dat hij hier nog zou blijven in deze kamer dan zat ze echt fout.

e omslag in zijn gezichtsuitdrukking was geweldig. Het was alsof ze hem kon zíen denken. Het ene moment gleden zijn ogen rond de kamer, het volgende moment versmalden zijn ogen, spuwden ze vuur. Ze had kunnen weten dat het niet lang kon duren voor het tweede bed hem opviel, Aëshma zijn inbreng in de inrichting en zijn eigendommen tot hem doordrongen. Het speet Jezebel, welgeteld drie seconden, maar toen viel haar blik op zijn gehandschoende vuist. Hij was boos. En niet zo’n beetje ook. Direct na deze constatering, brandde hij los. “Over wat? Het feit dat we hier op dit onbenullige eiland zitten? Of dat we een kamer delen met die verdomde broer van je?” Jezebel ontving de woorden met een lichte glimlach, een zwak geamuseerde blik in haar ogen. Zijn ogen spuwden vuur en keken haar recht aan. Hij was woedend, leek oprecht beledigd. Alsof hij verbaasd was dat ze dit had kunnen doen. Alsof hij niet had verwacht dat ze zo kon zijn, het in zich kon hebben. “Misschien moet je maar aan hem vragen voor nieuwe meubels, aangezien het waarschijnlijk door hem is dat ik een bed moest laten overkomen!”

Jezebel lag nog altijd op bed te kijken naar hoe haar favoriete persoon vol geweld zijn tas op een stoel wierp. Een moment draaide ze haar ogen van hem af, naar het plafond. Ze sloot haar ogen, ademde diep in en kwam overeind. There we go. “Theodore fucking Remmington,” begon ze op een snerpende toon, terwijl ze op de geheel in het zwart gehulde jongen afstormde. “Je dacht toch niet dat ik op je zou wachten?” De toon waarop ze het zei, wát ze zei, was gemeen, maar dat maakte niet uit. Niemand ging haar vertellen met wie ze wel en niet een kamer mocht delen, ook Theodore niet. “Na jaren in die walgelijke panden kan ik niet eens meer alleen op een kamer slapen al zou ik het willen!” Ze stond inmiddels voor Theodore, tussen hem en de deur in, en drukte nu met haar wijsvinger ruw in zijn borst. “Jij was hier niet. Jij moest je zo nodig wentelen in luxe terwijl wij hier al het werk deden. Heb je enig idee hoeveel moeite het kostte om deze kamer te regelen? Natuurlijk niet!” Al dit had ze in zijn gezicht staan schreeuwen, en nu draaide ze zich van hem af alsof hij werkelijk waar walgelijk was.
“Gelukkig was Aësh er wel, ’s nachts,” klonk het snerpend, terwijl ze alvast een preventieve stap achteruit zette. Ze keek hem wel aan, klaar om te zien hoe de woorden hem zouden raken, wat ze bij hem teweeg zouden brengen. Het was duidelijk dat opnieuw haar demonische kant het van haar had overgenomen. Een normaal mens had zich bij de eerste blijken van woede al verontschuldigd, ‘het is niet wat het lijkt!’ geroepen, uitgelegd dat dat bed ook voor hem een goede uitkomst was, want anders had hij weer jaloers moeten zijn omdat haar lieftallige broer het grootste bed had. Echt, het was allemaal voor hem geweest hoor! Of, dat had ze dus moeten zeggen, maar dat zei ze niet. In plaats daarvan maakte ze het erger waar het erger kon en was ze klaar voor het schreeuwende geweld dat ze zo had gemist, misschien nog wel meer dan hun momenten van vrede. “Ik had verwacht dat je het leuk zou vinden,” besloot ze, haar stem zoetsappig, haar ogen sarcastisch en uitdagend op Theodore gericht, duidelijk makend dat ze preciés had geweten dat hij zo zou reageren. En dat het haar daarom te doen was. 

waad was nog licht uitgedrukt bij wat er nu allemaal door zijn lichaam ging. Inmiddels was het al van laaiend overgeschakeld naar furieus. Hell, waarom had ze hem dat niet gewoon verteld? Dat had alles nu wel even makkelijker gemaakt, dan was hij niet eens deze verdorde kamer binnen gewandeld. Want ja, dat was wat het nu was. Een dorre kamer die stonk naar Aëshma. Echt hoor er scheelde zo veel aan die jongen, niet alleen die ziekelijke band had die de bebaarde kerel had met zijn Jezebel, gewoon alles. Teveel om te beschrijven. En dan ging zij nog, van iedereen die het kon doen, ging zij met hem op de kamer. Natuurlijk was het om hem te stangen, dat wist hij goed genoeg. Maar als er een ding was waar hij letterlijk zo kwaad van kon worden dan was het dit wel. Jezebel wist om zijn knoppen in te drukken, ze wist het beter dan alle andere zondes op Kira na misschien. Geen seconde week zijn blik af van haar gezicht, nog steeds die furieuze uitdrukking. Het was dat hij zijn handschoenen nog aan had, anders was het al lang gebeurd dat hij zijn nagels in zijn eigen handen had geduwd uit razernij en dat hij die pijn op haar of op Aëshma had geprojecteerd. Dat hij die handschoenen aan had was dus wel degelijk met voorbedachten rade geweest, dat en het stond goed.

Zijn tas had hij op een stoel gesmeten, en het was niet veel later dat zij overeind kwam. Onrustig ging zijn borst op en neer door de wilde ademhaling die duidelijk kwam door de emoties die door zijn lijf gierde. Zich rustig houden was niet moeilijk, maar hij wist het buiten het ballen van zijn vuisten en die versnelde ademhaling nog goed in toom te houden. De manier hoe ze op hem afstormde bracht hem vaag terug naar een van hun eerste ontmoetingen in het weeshuis. Hij was er al langer geweest dan haar, maar hij was letterlijk ook een van de eerste personen geweest die haar toorn had mogen ondergaan. De manier waarop ze zijn naam haast uit spuwde zorgde ervoor dat hij zich steviger vast zette op de grond, merendeels om een gemep op zijn borst te ondergaan iets wat waarschijnlijk nog wel ging komen als het zo verder ging tussen het duo. Zijn ogen vernauwde zich tot spleetjes toen Jezebel verder ging, zijn gezicht verraadde buiten zijn blik helemaal niets meer. ’Is het kleine meisje bang? Bang dat er demonen schuilen in het donker en ze je zullen mee nemen.’ Sprak hij op een smalende toon. Zoals altijd gedroeg Jezebel zich als een jonge tiener die een tirade afstak tegen haar ouders omwille van dat ze iets niet kreeg of in die aard. In dit geval projecteerde ze dat op hem, was hij de ouder in kwestie die haar had achter gelaten. Het harde gepor op zijn borst deerde hem niet al te veel. ’Werk? Een beetje wat onbenullige stervelingen wat bang maken met jullie mutaties. Vergt heel veel zweet en tranen hoor.’ Ging hij verder op die smalende toon. Hier was hij dan, de passief agressieve Theo. Al zou het niet lang duren voor ze hem zo ver dreef dat het terug merkbaar zou zijn. Ze zou hem dwingen om zijn rust te verliezen, om buiten zichzelf te treden zelf als nodig was.

Zijn mond vervormde zich tot een strakke lijn na haar opmerking. Zijn kaak verstrakte zich weer en de jaloezie steeg omhoog. Woorden die ze niet meende. Maar zo verraderlijk. Woorden die hem inderdaad verder dreven dan eerst. De keuze die ze had gemaakt om zich naar achteren te wenden was een slimme keuze, want anders had hij haar nu een klap tegen haar wang gegeven. Zijn jaloerse kant kwam omhoog, en niet zo’n klein beetje. Maar wat zij kon, kon hij beter. ’En jij denkt dat ik de voorbije weken alleen heb geslapen?’ Sprak hij spottend. Kort fronste hij zijn perfecte wenkbrauwen. Theo zette een stap in haar richting zodat de afstand tussen de twee werd beperkt tot enkele centimeters. Maar in plaats van haar te dwingen in een hoekje, rechtte hij uiteindelijk de vest die hij aan had, streek zijn haar weer perfect in model en draaide hij zich om. Zijn tas greep hij weer vast en zonder een woord te zeggen wandelde hij naar de deur om naar buiten te gaan.

ijn snerende sarcasme, de kleinerende toon in zijn stem maakten dat haar bloed kookte van woede. Het maakte niet uit dat ze elkaar lang genoeg kenden voor hem om te weten dat ze niet bang was in het donker en voor haar om te weten dat hij dat wist. Haar handen – of beter vuisten – jeukten, met ieder woord dat hij sprak werd haar drang om uit te halen groter. Wat haar zo mogelijk nog meer frustreerde dan zijn smalende woorden, was het feit dat hij zijn gezicht perfect in de plooi wist te houden. Buiten zijn ogen, die vuur spuwden, was hij emotieloos, neutraal. Theodore was hier beter in dan zij. Hoewel zij in het dagelijks leven een gezicht droeg dat niets meer toonde dan algehele desinteresse en afkeuring, en hoewel ze bij groeiende woede haar gezicht nog wel in de plooi kon houden, brak dit gezicht wanneer ze echt, echt boos was. Wanneer ze door het lint ging. Jezebel wist dat Theodore momenteel echt, echt boos was en toch wist hij zijn gezicht strak te houden. Hij liet het voordoen alsof haar woorden hem niets deden en precies daar kon ze niet tegen.

Maar na haar laatste opmerking brak ook zijn gezicht. Zijn mond vertrok tot een lijn, zijn kaken spanden aan. Haar lippen, in een reactie op zijn reactie, krulden zelfingenomen omhoog. Maar zijn weerwoord, die hij snel klaar had, deed dit glimlachje weer verdwijnen. “En jij denkt dat ik de voorbije weken alleen heb geslapen?” Een rilling liep over haar rug bij het horen van de toon van zijn stem, de uitspraak kwam als een klap. Heel even, haast onzichtbaar, verried haar gezicht de verbazing en de pijn die ze voelde. Met grote ogen keek ze hem aan terwijl hij op haar af stapte.  Deze emoties waren echter van korte duur. Met een seconde of twee veranderden ze in blinde woede. “Dat hoop ik voor je,” sprak ze, haar ogen versmallend en haar lip trillend, niet omdat ze op het punt stond in tranen uit te barsten, maar van boosheid, omdat ze op het punt stond te ontploffen. Toen hij in plaats van iets te doen – iets wat hen of de ruzie verder kon helpen – zijn kleding en zijn haar fatsoeneerde en zich vervolgens van haar wegdraaide, knapte er iets in haar. Hij had zijn tas weer opgepakt en was opnieuw onderweg om de kamer te verlaten. Jezebel stoof erachteraan, al schreeuwend dat hij terug moest komen, dat hij een lul was, dat hij bovenal zwak en zielig was als hij nu zou weglopen. Verblind door woede, haar vuisten gebald, richtte ze al haar aandacht op de tas waarmee hij zich zo graag uit de voeten wilde maken. Vrijwel direct begon de stof te kraken en scheuren tot hij uiteindelijk open knalde, al Theodores eigendommen over de vloer verspreidend. “Blijf. Hier.” brieste ze. “Of ben je bang voor ‘de mooiste vrouw van het eiland’? Want dat is terecht.” Ze keek hem recht aan, woedend, haar haar wilder dan ooit door haar tirade van zojuist. 

et feit dat hij zich voelde zoals hij zich voelde was een ding, het niet laten zien dat dit hem deerde was een volkomen andere zaak. Als hij ook maar een moment van zwakte zou tonen aan Jezebel zou zij daar gebruik van gaan maken om verder op hem in te hakken. En dat kon hij niet toestaan, niet zolang hij Theo was. Het was moeilijk ja, maar hij ging haar niet de voldoening geven haar te laten zien dat de woorden die ze op hem afvuurde wel degelijk aan kwamen. Jezebel wist dat, al drong dat nu niet tot de roodharige vrouw door omdat ze te blind was gemaakt door haar woede. Niet zijn probleem. Maar als zij wilde spelen, wie was hij dan om haar plezier af te nemen? Het volledige plezier gunde hij haar wel niet,het was een beetje een geven en nemen. Zij mocht hem roasten als ze wilde, maar voldoening gaf hij haar niet. Een perfecte pokerface, zo zou je het ook nog wel kunnen noemen. En man, wat had hij geluk dat hij de afgelopen weken en ook vroeger in het weeshuis genoeg spelletjes had gespeeld om dit te kunnen.

Het moment was van korte duur, maar ze had hem heel even gepakt. Maar een weerwoord had hij zeker en vast al klaar. Een dat het minieme glimlachje op haar gezicht al snel weer verpulverde. Man, wat kon hij hiervan genieten! Beide zondes konden elkaar verder drijven dan de andere dat konden, dat was gewoon een feit. Uiteindelijk zouden ze er wel beide uitkomen als overwinnaars, maar alles wat hierop volgde maakte dit moment voor hem nog veel intenser. Theo liet zijn Hollywood-glimlachje verschijnen toen ze hem met grote ogen aan keek. Natuurlijk kon hij haar met die woorden terug pakken. Haar lippen begonnen te trillen, iets wat hij opmerkte toen hij op haar afwandelde. Het leek bijna alsof ze zo zou gaan stomen, de woede die nu door het meisje ging was om van te smullen. Haar woorden deden hem even kort zijn schouders op halen. ’Hoop, het blijft een mooi woord.’ Ging hij genietend van dit alles verder. Al draaide hij zich na zich fatsoenlijk te maken om. Het besluit stond vast dat hij zijn uit trede zou gaan maken, en of hij werkelijk alleen had geslapen? Wie weet, misschien was hij ook wel bang om ’s nachts alleen te zijn in een kamer. Het stampen van haar voeten liet hem kort met zijn ogen rollen. Zo standaard weer deze actie. Het geschreeuw dat er op volgde maakte het alleen nog maar erger voor haar, en hij begon zich steeds meer te vermaken.

Het moment waarop zijn tas uit elkaar spatte deed hem niet eens meer schrikken. Hier was ze dan, zijn furie, die haar krachten niet kon beheersen omdat hij haar verder dreef dan ooit. Zijn ogen vernauwde zich terwijl hij met zijn ogen langs de spullen ging die rondom hem verspreid lagen. Hoofdschuddend draaide hij zich om naar het kleine kind dat achter hem stond. Koeltjes kruiste hij zijn armen over elkaar en keek haar met een ondoorgrondelijke blik aan. ’Bang? Je maakte een grapje.’ Sprak hij met een grimas tot achter zijn oren. ’Ik dacht, ik laat je deze nacht alleen dan kan je lekker slapen met Aëshma in dat grote bed hier.’ Sprak hij schouderophalend doelend op het feit dat ze toch zo graag bij hem was ’s nachts. ’Ik ga wel even langs bij Kira en Maxwell.’ Klonk Theo’s stem op een monotone toon. Als ze toch zo graag bij die kut broer van haar was, kon ze net zo goed het bed uit testen voor zijn part hoor.

Kort knielde hij neer, stak zijn gehandschoende hand uit naar een langwerpig maar ook vrij breed fluwelen juwelen doosje. Galant rechtte hij zijn rug en keek haar recht in de ogen aan. Voor enkele seconden zonder ook een teken van woede of wat dan ook er in. ’Ik heb me niet enkel en alleen in luxe gewend, ik heb ook werkelijk gewerkt aan iets, om geld vast te stellen en te blijven verdienen terwijl we hier zijn. Ik heb ook iets speciaals* in elkaar laten zetten. Als je het nog hebben wilt.’ Theo reikte het doosje naar haar toe, in de hoop dat er niets zou gebroken zijn binnen in door de kracht waarmee het net tegen de grond was gekwakt. 'Ik zou het wel ten allen tijden in het oog houden, we weten hoe graag Maxwell dingen steelt.'

*

ijn reactie op de gehavende tas en de kracht waarmee de inhoud over de vloer verspreid was, was zoals die van een vader wanneer zijn kind de muren te lijf is gegaan met watervaste stiften. Een zeer kalme vader, die zijn woede uitte in een plastic glimlach en een sarcastische blik en waarbij de straf hem meer zit in het feit dat het kind nooit zeker weet wanneer de echte woede zal komen. Het schudden van zijn hoofd, alsof ze een klein kind was. Hoe hij het vooralsnog klaar kreeg om zijn rust te bewaren. Hij had zich naar haar toe gedraaid en zijn armen over elkaar geslagen. “Bang? Je maakt een grapje,” sprak hij, terwijl hij haar recht aankeek. “Ik dacht, ik laat je deze nacht alleen dan kan je lekker slapen met Aëshma in dat grote bed hier.” Terwijl hij sprak haalde hij zijn schouders op. “Ik ga wel even langs bij Kira en Maxwell.” Jezebel slaakte een gefrustreerde kreet uit, zo een die in stripboeken wordt omschreven als ‘ARRRRGHHHH!’, en spiegelde vervolgens zijn beweging door net als hem opstandig haar armen over elkaar te slaan. “Wel, als je erop aandringt,” begon ze, terwijl ze hem strak aan bleef kijken, op zoek naar een reactie. Dit was hun probleem. Dit was precies hun probleem en tevens wat hen het perfecte duo maakte. Geen van hen gaf ooit iets toe. In alle walgelijke dingen die ze elkaar toewierpen, nam nooit iemand iets terug. Terwijl ze momenteel niets liever wilde dan de nacht doorbrengen met Theo, zou ze dit niet zeggen. Niet nu hij dit eveneens niet wilde toegeven, in plaats daarvan opperde dat ze dan maar de nacht met Aëshma doorbracht. Ze wist dat hij dit niet meende, hij wist dat zij haar voorgaande opmerkingen niet had gemeend. Het was een opeenstapeling van zaken die ze niet écht zo bedoelden, die ze alleen zeiden om de ander te choqueren en pijn te doen, maar toegeven dat ze het niet echt meenden was uit den boze. En daarom was iedere ontmoeting tussen de twee één grote escalatie. “Doe ze de groeten,” klonk ze nog sarcastisch, doelend op Kira en Maxwell.

Terwijl zij hard haar best had staan doen om haar emoties in bedwang te houden, hem niet te geven wat hij wilde – hier was ze wellicht een beetje laat mee – was hij temidden van al zijn eigendommen gebukt om een duur ogend fluwelen doosje op te pakken. Hij kwam overeind, zijn rechte houding alleen al verried de opvoeding die hij had gehad. Hij beantwoordde haar blik, die hem geen moment uit het oog had gelaten. De blik die de hare beantwoordde leek even leeg van woede, en het moment oogcontact dat ze wisselden verzwakte op wonderbaarlijke wijze zelfs haar woede. Verzwakte haar überhaupt. Het feit dat zijn ogen voor heel even niet verrieden dat ze met haar woorden zoals altijd te ver ging, bracht haar van haar stuk. Toen hij vervolgens sprak en haar het doosje aanreikte, bekroop een gevoel van schuld haar dat ze zo snel mogelijk weer naar de achtergrond forceerde.

Ze keek van het doosje op naar Theodore, daarna weer terug naar het doosje. Langzaam, bijna plechtig nam ze het doosje aan. Nooit eerder had ze zulk zacht fluweel gevoeld. Ze liet haar vingers over het oppervlak van het doosje glijden, over de gouden letters waarmee de merknaam in de zwarte stof was gegrafeerd. Ze was er zeer zeker van dat ze het niet wilde openen, niet wilde zien wat erin zat. Theodore kennende was het prachtig en ontnam het haar ieder recht om boos te zijn. Toch, omdat Jezebel zichzelf altijd dwars zat, of misschien omdat ze stiekem helemaal niet boos wilde zijn op Theodore – maar ha, wat een onzin – opende ze het doosje. Vol verbazing keek ze naar het glinsterende ding temidden nog meer glanzende, zwarte stof. Het was, inderdaad, prachtig. Het sieraad was meer diamant dan ketting, iedere millimeter van het ding was belegd met stenen. Ze hapte naar adem, staarde vol ongeloof naar het ding en keek vervolgens op naar Theodore. “Is ‘ie…” begon ze. Ze wilde vragen of hij echt was, eraan toevoegen dat, als dit het geval was, ze die hele ketting niet eens waard was, maar Theodore kennende; natuurlijk was ‘ie echt. “Dankjewel,” sprak ze zacht, wat onwennig omdat iemand bedanken absoluut niet haar ding was. Met het doosje nog altijd open in haar beide handen, alsof het iets heiligs was, stapte ze voorzichtig op Theodore af, ervoor zorgend dat ze geen van zijn spullen verpulverde onder haar hakken. Toen ze voor hem stond ging ze op haar tenen staan en drukte ze zeer lichtjes haar lippen opnieuw op de zijne, nog niet volledig klaar met de ruzie om hem vol overgave te zoenen maar zonder enig idee wat ze anders zou kunnen doen. Geen enkele reactie was gepast in dit geval, zo bedacht ze zich.