I just came to say HELLo

”His home is where his heart is at the parties that he rolls. He tells himself he can't be lonely cause he's never on his own, but all the friends he makes at night, in the morning they are gone, and he's left with his four walls, his aching head, his silent phone” Olivia danste zingend de kamer door terwijl ze haar lange haren borstelde. Ze was het zat om steeds op haar kamer te zitten en Olivia had zojuist besloten dat het totaal geen kwaad kon om de omgeving een beetje te verkennen. Het was namelijk niet zo dat Olivia kon zeggen dat ze ontzettend veel vrienden had hier. Om eerlijk te zijn had ze er helemaal geen. Dat is niet gek, want Olivia is nog niet zo lang geleden aangekomen op het eiland. Het was wel ontzettend eenzaam. Vooral voor Olivia, die graag mensen om zich heen had.

Het was nu ongeveer zeven dagen geleden dat ze op het eiland aangekomen was. Olivia wist het niet precies eigenlijk, omdat ze niet op de tijd en datums gelet had. Er waren nog geen lessen en Olivia had nog geen verplichting. Dat maakte het leven op Genosha eiland niet echt spannend.
Achja. Het is niet zo dat Olivia veel heeft geprobeerd om het leuker voor haar te maken. Dat moest nu veranderen.

Olivia gooide de haarborstel –die ze nog steeds vast had- met een boogje op haar bed en ze griste de outfit die ze klaar had gelegd, van haar bed af. Ze hees zich in de strakke broek en Olivia moest moeite doen om de broek over haar kont heen te krijgen. Uiteindelijk lukte het wel, na een paar niet-charmante dansmanoeuvres en Olivia knoopte het knoopje dicht. Haar bloes was makkelijker aan te krijgen, en ze rolde de mouwen op voor een nonchalant effect. Daarna pakte ze éen van haar winterjassen en ze liet deze casual openhangen, om vervolgens een geruite sjaal om haar hals te wikkelen. Haar haren liet ze gewoon naturel over haar rug hangen, het zou toch wel door de war gaan door de stevige wind die opstond. Klaar om weg te gaan griste Olivia haar sleutels en mobiel uit een schaaltje dat op het nachtkastje naast haar bed stond, en ze trok de deur open om weg te gaan.

Wacht. Olivia had echt het gevoel dat ze iets vergeten was. Met een frons trok Olivia de deur achter haar dicht en ze maakte aanstalten om aan te lopen, tot ze merkte dat ze koude voeten kreeg. Nog steeds licht fronsend keek ze naar beneden om vervolgens op te merken dat ze nog geen schoenen droeg.
Hoe dom kon iemand zijn om op enkel sokken de deur uit te gaan? Oké, het was misschien best grappig. Olivia grinnikte en trok haar kamerdeur weer open om vervolgens een paar schoenen uit te kiezen. Ze koos uiteindelijk voor haar lita’s, omdat die een hak hadden van vijftien centimeter. Nu was ze één meter vijfenzeventig in plaats van één meter zestig. Dat was een heel verschil, toch?

Olivia klikte zonder te kijken een liedje aan in de playlist van de telefoon en terwijl ze de oordopjes in haar oren deed, wandelde ze naar buiten. ”I’m in his favourite sundress, watching me get undressed, take that body downtown.” Olivia zond zachtjes mee met de muziek en met haar handen in de zakken van haar jas wandelde ze op haar gemak naar buiten. Waar zou ze eens heen gaan? Het sportveld? Ze had nog nooit een groot sportveld van dichtbij gezien, en het zou er ongetwijfeld rustig zijn. Ze had namelijk nog nooit iemand tijdens de ontbijtjes, lunch of diners horen praten over sport en sportactiviteiten. Misschien was het veld er alleen maar om indruk te maken op de nieuwelingen. Olivia wist het niet.

Het was niet lang lopen en het duurde niet lang tot ze bij het veld was. Olivia gaf een klein duwtje tegen het ijzeren rek tot ze de mogelijkheid had om het veld te betreden, en Olivia bleef even staan om de omgeving in zich op te nemen. Het veld was gigantisch, groen, en onaangeraakt. Het veld zag er niet uit alsof het veel werd gebruikt. Het was er inderdaad ook leeg, op twee rondrennende mutanten na dan. Op één van de gigantische banken van de tribune zat een meisje in gitzwarte kleren de jongens uitgebreid te bekijken. Ze had een norse blik op haar gezicht en Olivia aarzelde even voor ze de trappen van de tribune opliep.

Ze had ergens wel een idee wie het meisje was. Olivia had tijdens de eetmomentjes veel gehoord over een meisje dat helemaal gekleed ging in zwart, met kort haar. Ze bleek een best gevaarlijke mutatie te hebben. Olivia wist er niet veel van af, het was iets met ballen die vlogen ofzo. Het klonk best cool.
Zonder al te veel moeite bereikte Olivia de bovenste rij van de tribune en ze ging op hetzelfde bankje als het meisje zitten. Olivia keek het meisje met de norse blik naast haar aan, en ze glimlachte kleintjes. ”Het is koud  hè, vind je niet?”

Het was geen spetterende openingszin, maar het was beter dan niks.

Olivia fronste toen het meisje een kort en bot antwoord gaf.
Oh.
Dan niet.

Geschrokken van de afkeurende blik wendde Olivia zich af en ze pakte haar telefoon uit haar zak om haarzelf een houding te geven. Niet wetend wat te doen startte ze de app ‘twitter’ maar op en begon ze haar timeline te lezen. Niet dat die erg interessant was, maar het was beter dan het chagrijnige meisje naast haar.
Zouden mensen zoals haar niet eenzaam zijn? Olivia kon zich niet voorstellen dat het meisje vrienden had, vooral niet door haar gedrag, en als je geen vrienden had was je toch erg eenzaam? Olivia zou dat wel zijn, in ieder geval.

Voordat Olivia op Genosha eiland aankwam, had ze veel vrienden. Heel veel zelfs. Ze was altijd omringd met mensen en ze leerde snel nieuwe mensen kennen.
Hier op Genosha eiland was dat wel anders. Iedereen leek hier zo’n andere mentaliteit te hebben. Alsof bijna iedereen erg op zichzelf was. En waren ze dat niet, dan zat iedereen al in vaste groepjes. Best jammer, want Olivia wilde zich geen indringer in één van die groepjes voelen, en ze had verder nog niemand anders leren kennen.
Helaas.

Het was Olivia duidelijk geworden dat het zwartharige meisje naast haar niet voor reden vatbaar was. Misschien was het beter om gewoon te gaan. Olivia streek een pluk van haar lange haren achter haar oren terwijl ze op stond en aanstalten maakte om weg te gaan. Echter trokken de handelingen van het norse meisje naast haar Olivia’s aandacht. Wat was ze aan het doen? Nieuwsgierig ging Olivia weer zitten.
In haar hand had ze een bungelende worm en daaronder hield ze een aansteker. Olivia’s mond vormde een kleine ‘O’ van verbazing toen het meisje met een sadistische grijns de worm aanstak. ”What the hell. Wat is jouw probleem?” Olivia zag met grote ogen toe hoe het meisje naar haar toe liep en de worm in haar schoot gooide. Het kronkelende beestje scheidde een rottende geur af en Olivia slaakte een gilletje terwijl ze op stond. Op haar broek was een kleine brandplek ontstaan en met haar slanke handen veegde Olivia het roet van haar broek af. De worm lag nog steeds op de grond te kronkelen en Olivia keek geschokt naar het kleine beestje. Om het diertje uit zijn lijden te verlossen trapte Olivia een keer met haar rechtervoet op het beestje. Ze schraapte een paar keer met haar schoenzool over de brandende insect, zoals iemand ook een sigaret uit zou draaien. Toen het vuur gedoofd was zette Olivia een stapje naar achteren en keek ze naar de zwarte plek die de regenworm op de grond had veroorzaakt.

Geschokt keek Olivia het norse meisje nogmaals aan, en zonder iets te zeggen draaide ze zich om. Met kleine, snelle stapjes wandelde Olivia weg van het gestoorde zwartharige meisje.
Zonder achterom te kijken trok Olivia de deur van het ijzeren hek achter haar dicht en ze verliet het sportveld.

Great. Ze vond het hier al niet zo geweldig, maar nu was dat gevoel nog meer bevestigd. Ze wilde naar huis, zodat ze niet meer tussen de gekken hoefde te leven.

Je wist immers nooit of Olivia aangestoken werd door de gekte van anderen. Bah.