Research [Marcial]

De digitale klok op het schermpje van de pc gaf aan dat het 23:42 was. Bijna middernacht. Oliver zat als enige in het wiskunde lokaal. Enkel zijn gezicht werd verlicht door het scherm, voor de rest was de ruimte volledig duister, aangezien hij niet de moeite had genomen om het licht aan te doen sinds de zon naar beneden was gegaan. Ettelijke uren zat hij al op dezelfde stoel, zonder ook maar één keer op te staan. Bij afloop van de laatste wiskundeles van die dag was hij naar het lokaal gegaan en had gewoon naar de leerkracht moeten knikken om duidelijk te maken wat hij wilde. Enkel in het wiskundelokaal waren computers ter beschikking voor studenten die deze zelf niet hadden. En omdat Oliver nu niet de meest sociale persoon was, hadden de docenten onderling besloten om hem ’s avonds als de lessen afgelopen waren toestemming te geven tot de faciliteiten. Met als voorwaarde dat hij na afloop de sleutel terug in de daarvoor voorziene box deponeerde. De muis schoof heftig heen en weer over het tafelblad en slechts af en toe typte hij iets in op het toetsenbord. Zijn computer skills waren allesbehalve getraind en iemand anders zou hem misschien uitlachen met de manier waarop hij met zulke technologie omging. Nooit had hij er interesse in getoond, tot een week terug toen er elf mutanten waren ontvoerd. Maar nu wilde hij informatie die hem anders niet geïnteresseerd had. Hij wilde weten wat er zich op het vasteland afspeelde, hoe mensen over mutanten dachten, of er vreemde dingen in het nieuws kwamen, of er een oorlog op komst was. En dat niet omdat hij bang was voor zichzelf, noch voor de ontvoerden. Maar wel omdat hij wist dat Allison zich er in zou gaan moeien. En hij wilde haar beschermen op elke mogelijke manier, ookal besefte hij dat ze via haar mutatie honderd keer zoveel informatie kende die hij ooit zou vinden op het internet.

Zijn blik was geconcentreerd op het scherm gericht, zijn zware wenkbrauwen stonden in een diepe frons waardoor het leek alsof hij het scherm met zijn blik in tweeën probeerde te splijten. Waar hij normaal in het openbaar altijd een gespannen lichaamshouding zou hebben, zat hij er redelijk ontspannen bij. Allemaal te danken aan het uur van de dag, 23:45:, en de positieve ervaringen van de afgelopen dagen. Geen enkele avond was hij gestoord geweest, was hij zelfs überhaupt iemand in de gangen tegen gekomen als hij na middernacht weer naar zijn kamer ging. Studenten lagen op dit tijdstip merendeel in hun bed. Maar hij had te vroeg gejuicht. De deur van het lokaal stond op een kier, en Oliver hoorde iemand passeren. Meteen minimaliseerde hij de internet browser en keerde zich op zijn stoel. Met opengesperde ogen die ijs leken te schieten staarde hij naar de deur, wachtende op de persoon die aan de andere kant stond. Hij voelde hoe zijn hartslag langzaam maar zeker klom en hoe ook de energiedeeltjes in zijn lichaam op begonnen te spelen.

Normaal hielp het gekraak dat uit de radio op zijn kamer kwam wel bij het slapen. Het zorgde ervoor dat het gepiep in zijn rechteroor wat naar de achtergrond verdween zodat hij zou kunnen slapen. Op dit moment waren er echter teveel prikkels om goed te kunnen slapen en telkens als hij bijna in slaap viel, leek het gepiep weer de overhand te nemen. Marcial wist dat het geen zin had om in bed te blijven liggen, dus had hij ervoor gekozen om op te staan. Nu struinde hij door de donkere gangen van de school terwijl zijn blauwe kijkers constant heen en weer schoten. Als iemand hem zo zou zien, zou die persoon waarschijnlijk denken dat hij ze zag vliegen. De waarheid was dat hij de elektromagnetische velden die door heel de school liepen kon zien en daar haalde hij constant informatie uit. Hij kon zien wie er op dit moment lag te spelen met zijn of haar mobieltje in plaats van te slapen. Hij kon zien wat ze verstuurden en naar wie. Hij kon hun browsergeschiedenis checken en zo te weten komen waar mensen naar zochten.

Het was door zijn mutatie dat hij te weten was gekomen wat er gebeurd was van zodra hij op het eiland was aangekomen. Het was ook door zijn mutatie dat hij direct een manier had gevonden om zich nuttig te maken. Op het moment dat ze opzoek waren gegaan naar mutanten die konden helpen om diegene die zelf iets wilden doen tegen te houden, had hij zich na wat twijfelen toch aangemeld. Hij wist dat zijn mutatie in dit geval wel van pas kon komen en dat hij echt wel zou kunnen helpen.

Een frons was op zijn voorhoofd te zien terwijl hij een conversatie tussen twee mensen las en vanaf het moment dat hij doorhad waar het juist over ging, wapperde hij snel met zijn hand om het weg te krijgen. Waarom zouden mensen in godsnaam zo’n dingen naar elkaar sturen? Ze waren zich er duidelijk niet van bewust dat er misschien mutanten waren die vanop een afstand mee konden lezen. De jongen schudde zijn hoofd terwijl hij even over zijn rechteroor wreef, alsof hij het gepiep probeerde weg te vegen. Het was toen hij het wiskundelokaal passeerde, dat hij weer iets interessants opving. Marcial stopte met lopen en draaide wat met zijn hand zodat er een venster voor zijn neus opende. Net hetzelfde venster dat de persoon in het lokaal aan het bekijken was.

Hij hield zijn hoofd een tikkeltje schuin terwijl hij terug een paar passen achteruit zette en zich omdraaide zodat hij recht voor de deur stond. Een zwakke glimlach krulde om zijn lippen vanaf het moment dat de ander het browsertabblad sloot, waarschijnlijk omdat die persoon hem had gehoord. Zachtjes duwde hij de deur open en meteen begint hij met zijn vingers tegen zijn bovenbeen te tikken van zodra hij merkt dat de ander hem aanstaart. Als hij niet zo’n watje was geweest, zou hij de ander waarschijnlijk wel recht hebben durven aankijken. Blauw tegen blauw, al waren zijn ogen net dat tikkeltje donkerder. In plaats van dat ook effectief te doen, keek Marcial naar de grond en duurde het even voordat hij de moed had gevonden om iets te zeggen.

”Waarom zoek je die dingen op?” De woorden zijn meer gemompeld, maar het is stil genoeg in het lokaal om hem te kunnen verstaan. Een beweging van zijn hand en het venster klapt zo terug open op de computer van de jongen voor hem. ”Je bent toch niet van plan om iets te ondernemen?” Een trilling in zijn stem die wel verraadde dat hij toch iets of wat nerveus was. Nog een paar bewegingen om een kijkje te nemen in de browsergeschiedenis. Marcial likte even over zijn droge lippen terwijl hij de informatie in zich op nam, iets dat voor de ander moest lijken alsof hij gewoon voor zichzelf uit staarde.

Hij had stappen gehoord, daarna een stilte alsof de persoon halt hield. Oliver hield zijn adem in en keek over zijn schouder, naar de dunne streep licht die via de gang het lokaal binnenviel. Opnieuw het geluid van schoenzolen op de vloer en even later het silhouet van een persoon die verscheen in de deuropening. Langzaam ging de deur open, waardoor Oliver kort zijn ogen dichtkneep om het felle licht te weren. Hij kon niet zien wie of wat het was, doordat hij werd verblind door het tegenlicht. Een zacht geroffel weerklonk, en hij kon vaag opmaken hoe de persoon tegenover hem met zijn vingers een melodie op zijn broek roffelde. Hij wilde iets zeggen, vragen wat de persoon wilde of hem zeggen dat hij toestemming had om in het lokaal te zijn. Maar zijn mond voelde als verdoofd aan waardoor hij niets over zijn lippen kreeg. Zijn lichaam daarentegen stond op springen van de spanning en voornamelijk de energie die door zijn lichaam raasde. ’Waarom zoek je die dingen op?’ De stem van de jongen klonk gedempt, alsof zijn mond verscholen zat achter iets, maar Oliver kon niet zien wat. Vanuit zijn ooghoek zag hij beweging op zijn scherm, en argwanend keek hij ernaar. De vetgedrukte titel van het krantenartikel sprong meteen weer in zijn oog, het tabblad was vanzelf weer geopend. Mutants declare war. x Oliver trachtte zijn rug wat te rechten, maar was niet in staat om te bewegen zonder dat de pijn de overhand nam. Waarom voelde hij zich zo in het nauw gedreven? Hij deed niets wat als overtreding gezien kon worden, en hij was er zeker van dat hij zijn mutatie onder controle had. ’Je bent toch niet van plan om iets te ondernemen?’ Opnieuw bewoog zijn scherm en Oliver fronste zijn wenkbrauwen waardoor er een woeste uitdrukking op zijn gezicht verscheen. Op een of andere manier voelde hij zich in het nauw gedreven. De manier waarop hij werd benaderd, toegesproken.. alsof hij de oorzaak was van dit allemaal. Hij wilde het niet, maar hij voelde een zekere spanning in zijn lichaam opbouwen. Zonder nadenken drukte hij zichzelf op uit zijn stoel waardoor hij lichtjes boven de andere jongen uit kwam. Behendig draaide hij de toren van de computer naar hem toe en trok de hoofdkabel uit die het ding van stroom voorzag. Nadat het scherm volledig zwart was geworden keek hij weer naar de jongen en ademde beverig in als poging om zichzelf onder controle te houden. ’Ik hoop niet dat ik iets moét ondernemen.’ sprak hij met een lage stem waarin duidelijk hoorbaar was dat hij een poging deed om kalm te blijven. Wantrouwig staarde hij de jongen aan, niet wetende wat hij in een situatie als deze moest doen. Doordat hij zo met zijn eigen houding bezig was, had hij nog niet eens door dat de jongen voor hem misschien minstens even onzeker was als hijzelf.