Calm is a gift

Hij had weer zijn momentje. Zijn momentje van totale chaos waar hij blind was voor alles en iedereen. Maar tegelijk alles waarnam. De prikkels die hij binnen kreeg waren ongelofelijk. Het overkwam Damian de laatste tijd vaker sinds het bericht van de ontvoerde mutanten zich had verspreid. De mensen op het eiland waren onrustig, ze verzamelden zich vaker op plaatsen, hun emoties swingen de pan uit en Damian nam alles waar. Zelf was hij niet zo geraakt door het bericht. Dat was niet omdat hij niemand kende die ontvoerd was, dat het hem zo weinig deed. Eerder feit dat het sowieso ging gebeuren. Hij zat wel in met het welzijn van de ontvoerde mutanten. Want waar ze ook waren, goed kon het niet zijn.

In zijn blindheid ging de jongen naar het bos, weg van de massa mutanten. Hij verdween wel vaker in het bos, in het begin dat hij op het eiland was vaker dan nu. Het was ondertussen al meer dan een jaar dat hij hier zat. Damian had ook geen intenties om snel te vertrekken. De docenten hadden hem enorm geholpen om zijn mutatie min of meer te controleren. Op zijn ouders kon hij sowieso niet rekenen, die achtten hem dood al wisten ze maar al te goed dat hij springlevend was.
Damian sloot zijn ogen toen hij het centrum van het bos bereikte en richtte zich met zijn geestesoog op alles wat leefde. De prikkels waren hier veel rustiger, enkel dieren en planten waren aanwezig en die gaven geen sterke emoties af. Hun spirituele energie die hij zag was ook veel lichter dan dat van mensen. En zeker dan dat van mutanten.

Damian bleef de hele voormiddag in het bos en had een vos naar zich toe getrokken. Hij had aanleg om dieren op hun gemak te stellen. Ze waren extreem gevoelig als een onbekende geest de hunne aanraakte. Maar waren gemakkelijker om vertrouwen te winnen dan een mens. De vos bleef enkele minuten tot hij weg wilde, Damian liet hem gaan en was fysiek gezien terug alleen. De wind trok door tussen de bomen en nam een ziltige geur met zich mee. De jongen keek even in de richting van de zee vooraleer hij recht stond.

Hij meed de zee (of was het de oceaan?) meestal. Maar door het constant open zetten van zijn geest was hij in een verdoofde toestand. Hij nam zich voor om zich dan weer af te sluiten voordat hij alle levende wezens in de zee kon zien of voordat zijn geest naar hen zou reiken. Zeewezens waren anders, ze waren in grotere aantallen dan je zou verwachten en hun energie was anders samengesteld. Toen aan de rand van zijn geestesoog een sterke energie waarneembaar was, tussen al de zeewezens die hij ondertussen ook waarnam, ging hij sneller stappen. Pas wanneer hij zich op zijn fysieke zgeichtsveld richtte merkte hij dat hij naar een mens liep aan de rand van het water, en niet één of ander wezen in het water. Bij het afremmen gooide hij een gezellig hoopje zand op het meisje. Meteen volgde er een reactie. Hij keek ietwat verontschuldigend, het feit dat ze snauwde deed hem weinig. Mensen deden verbaal hem vaak weinig. Onbewust streek hij met zijn geest langs de hare en voelde haar oppervlakkige emoties, met name frustratie. Hij trok zich terug, wetende dat mensen voelden als hun geest beroerd werd. "Mijn excuses, ik was teveel gericht op wat in de zee zit dan wat er op het strand lag". Sociaal zijn was niet zijn sterkste punt, jammer dat Damian dat zelf niet zo goed wist.

Frustraties, zo wist hij zeker want niet alleen haar ziel straalde het uit maar ook haar gezicht. Een kleine grijns ontglipte de jongen. Hij was het wel al gewoon dat mensen gefrustreerd reageerden op zijn mutatie. Wie zou niet gefrustreerd zijn wanneer ze merken dat hun gedachten, gevoelens, geheimen of lichaam volledig toegankelijk is voor een ander? Maar goed, Damian wende zich geestelijk af van haar al bleef hij vage prikkels ontvangen. Hij bood zijn excuses aan voor het half overrompelen van het meisje. Damian had ook niet verwacht dat hier iemand zou zijn. Als hij had gekeken met zijn fysieke ogen dan had hij niet zoiets lomps gedaan.

Ondertussen sprak het meisje, nog steeds klonk er frustratie door al leek die geleidelijk aan wat weg te zakken. De jongen grinnikte en keek toe hoe ze nog wat zand verwijderde. "Begrijpelijk, zal niet nog eens gebeuren", beloofde hij. Niet dat het een grote belofte was. Het was eerder logisch dat je mensen niet begroef onder het zand. Tenzij ze het vroegen. Ondertussen stelde de blondine zich voor als Julie. Hij knikte en stak zijn hand uit. "Damian, de jongen die mensen onder zand begraaft, aangenaam", hij grijnsde een tweede maal. Ondertussen was zijn hoofd wat rustiger geworden nu hij fysiek een verzetje had.