M
et een grijnsje om zijn lippen liet hij het horloge rond zijn vingers draaien terwijl hij met zijn andere hand zijn koffer voortrok. Een horloge dat hij iemand in een broekzak had zien steken, een horloge dat hij er met gemak terug uit had gegritst. Maxwell had al heel wat uurwerken in zijn collectie, maar dit exemplaar had hij toch nog niet. Als iemand van zijn siblings er zou achter komen dat hij op dag een al iets gestolen had, zouden ze hem waarschijnlijk op zijn kop geven. Hij was zelfs misschien nog maar twee minuten op het eiland en hij had het al moeilijk met zijn losse handjes en de drang om alles te hebben. Met een zachte klik, maakte hij het ding vast aan zijn pols in de hoop dat Kira’s blik er niet direct op zou vallen. Hij dacht er niet direct aan om het ding gewoon in zijn zak te steken. Stiekem wilde hij er ook gewoon mee pronken en dat kan natuurlijk niet als hij het gewoon in zijn zak stak. Een stralende glimlach verscheen op zijn gezicht eens hij aan het onthaal kwam en al snel kreeg hij te horen waar hij juist moest zijn. Natuurlijk was Kira er al, iedereen was er ondertussen al. Maxwell zelfs had nog een paar dingen moeten doen voordat hij had kunnen komen, vandaar dat hij helemaal als laatste was gearriveerd. Wat hij nog allemaal had moeten doen was voor de mensen die hem kenden en een beetje nadachten waarschijnlijk niet zo erg moeilijk. Heel zijn collectie inpakken en ergens onderbrengen natuurlijk. Hij kon onmogelijk alles meebrengen naar het eiland, dus had hij het grootste gedeelte ergens in een opslagplaats weten onder te brengen terwijl hij de rest in zijn koffer had gepropt. Daarmee dat zijn koffer best wel groot was, bijna groter dan dat de jongen zelf was.
Voor de deur van de kamer die hij met Kira zou delen, bleef hij staan. Zijn mondhoeken krulde om in een van de zeldzame gemeende glimlachjes die alleen voor zijn siblings bedoeld waren en zachtjes klopte hij met zijn knokkels op de deur. Heel even bleef hij wachten, maar Maxwell was nu eenmal niet een van de meest geduldige personen. Het duurde dan ook niet lang voordat hij de klink naar beneden duwde en zijn gewicht wat tegen de deur zette zodat deze openzwaaide. ”Heb je me gemist?” De pretlichtjes dansten in zijn ogen op en neer vanaf het moment dat hij Kira spotte. ”Natuurlijk heb je me gemist.”
