Here comes the sun

Het waren vreemde tijden op Genosha en iedereen kon erover meespreken. Niets was nog zo gestructureerd als het eerst was en er heerste een serieuze onrust. Kellin ging niet ontkennen dat hij er ook last van had, ook hij leefde met de onzekerheid. Wat ging er namelijk allemaal nog gebeuren? Was het ontvoeren van studenten de eerste stap? Vele waren zich aan het voorbereiden op een mogelijke oorlog, maar de jongen niet. Hij zag niet in waar hij zou passen. Er waren groepen gevormd om het eiland te controleren, maar het was niet dat hij extreem nuttig zou zijn. Kellin was de persoon die zijn eigen hand meer pijn zou doen wanneer hij iemand sloeg in het gezicht. Als hij iets niet was, dan was het een gedreven vechter. Waarschijnlijk zou hij zich nog gaan verstoppen als ze het eiland zouden aanvallen. Hij kon verdwijnen naar de diepe zee en daar alles afwachten. Dat was het plan dat hij in zijn hoofd had vanaf het eerste moment. Volgens Kellin was het dat of sterven. Niemand ging echt wat aan hem hebben.

Terwijl vele studenten tegenwoordig niet meer naar de lessen gingen, bleef Kellin braaf gaan. Het was om zichzelf iets te doen te geven, want anders ging hij enkel nadenken. Er werd tijdens de lessen van hem verwacht dat hij zou opletten, dus dat was wat hij probeerde. Vaak kwamen er toch vragen van studenten, maar dat was normaal.
Nadat de lessen gedaan waren besloot Kellin om naar buiten te gaan. Normaal ging hij naar de bieb of zijn kamer, maar hij wilde de frisse wind nog eens voelen. Hij besloot op dat moment om naar de speeltuin te gaan zonder een echte reden te hebben.

Op de speeltuin aangekomen viel het hem gelijk op dat hij niet de enige was. Er zat een meisje op een schommel met een koffer in haar buurt. Ondanks alles bleven er nieuwe studenten bijkomen, wat je bijna een wonder kon noemen. De docenten gingen ervan uit dat Genosha nog steeds veiliger was voor mutanten dan de echte wereld, een geruststellende gedachten. Niet iedereen geloofde het, maar wie weet hadden ze alles nog wel onder controle.
Ondanks dat Kellin niet de meest sociale was, wandelde hij toch op haar af. Het lesboek dat hij had meegenomen van de vorige les hield hij beschermend tegen zijn borst gedrukt. ’Net aangekomen of van plan om te vertrekken?’ vroeg hij het meisje. Kellin zat al enige tijd op Genosha, maar hij had nog niemand weten vertrekken. Al bestond de mogelijkheid natuurlijk altijd.

Alles begon zeer goed. Kellin had zijn grenzen verlegd door naar het meisje te gaan en haar aan te spreken en ze reageerde er normaal op. Ze vertelde niet iemand te zijn die weg ging, maar juist iemand nieuw. Het was hem niet ontgaan dat ze haar koffer steviger beet had genomen. Voor het grootste deel van zijn tijd keek Kellin enkel naar mensen en wat ze deden, hoe ze reageerde op verschillende situaties zonder dat hij er wat mee te maken had. Observeren was een groot deel van zijn leven geworden sinds hij weer onder de mensen kwam.
Voor heel even had hij gedacht dat het meisje eens een conversatie normaal zou starten. Ze wilde zeggen dat alles er mooi uitzag, maar dan verbrak ze haar zin toen ze omhoog keek. Je moest geen genie zijn om te weten waarom.

Je zou denken dat iemand het wel gewoon werd als mensen vreemd keken, maar dat was niet het geval. Iedere keer bleef even ongemakkelijk, maar hij kon er wel al iets beter mee omgaan. Ook al hield dat in dat hij een masker moest opzetten en zijn grenzen moest verleggen. Kellin nam het uiteraard niemand kwalijk, als hij in de schoenen van een ander stond dan deed hij waarschijnlijk ook hetzelfde. ’Valt het zo hard op?’ vroeg Kellin en daarbij kantelde hij zijn hoofd een tikkeltje. ’Ik dacht nog wel dat de make-up zou helpen,’ ging hij verder. Het was een poging van hem om humor te gebruiken, maar zo goed was hij sociaal niet. Hij wist niet snel wat hij tegen andere moest zeggen. Humor was echter iets goed om het ijs mee te breken, of dat werd hem toch verteld. ’Grapje, het was een… grapje,’ zei hij dan toch voor de zekerheid voor het geval dat het niet duidelijk was en hij zichzelf voor schut had gezet. Het was dan in elk geval niet de eerste keer, maar het werd er nooit echt beter om. Kellin had eigenlijk al spijt van de grap die hij geprobeerd had om te maken.
Hij stond er dan ook licht ongemakkelijk bij. ’Ik ben trouwens Kellin, aangenaam.’ Het was een poging van hem om de aandacht te verleggen. Zijn boek hield hij voor even met maar één hand vast zodat hij zijn andere naar haar kon uitsteken.