Winter is here

De winter was zonder twijfel Vincents favoriete seizoen. Wanneer het weer er zin in had (lees: er een reële kans was in te sneeuwen), was Vincent het best gehumeurd. Want sneeuwval, zelfs het allerkleinste beetje, betekende dat de wereld wit kleurde. Alle chaos en vloekende kleuren verdwenen en maakten plaats voor serene, wit met zwart gekleurde rust. Precies zoals zijn kamer. En de inhoud van zijn garderobe. En vrijwel al zijn andere bezittingen. Het was niet dat hij andere kleuren écht niet kon uitstaan – ik bedoel, hij had immers wel degelijk een kleine verzameling aan bordeauxrode accessoires voor op exceptioneel goede dagen – maar hij had wel degelijk een probleem met te veel kleuren en het trieste feit dat het grootste deel van de mensheid schijnbaar een slechter gevoel voor kleur had dan een kind van drie. Vincent hield van rust. Rust en orde. En de wintermaanden brachten deze rust en orde.

Naast dat Vincent een stuk minder overprikkeld en geïrriteerd was tijdens de kou, was de winter ook de tijd waarin hij bijna non-stop bezig was met zijn kunst. In geen enkel ander jaargetijde kon Vincent met alleen zijn witte bladen en zwarte inkt zó dicht bij de realiteit om hem heen komen. Nu betekende dit niet dat hij in andere jaargetijden maar af en toe een tekeningetje maakte, nee, want ook dan tekende hij veel, maar in de winter tekende hij meer dan veel. In de winter tekende hij aan één stuk door, gedreven door het maagdelijk wit om hem heen als inspiratiebron en het feit dat de wereld eindelijk eens leeg was van altijd maar die mensen.

Ja, dat bracht hem op het aller beste van de winter: mensen bleven zo veel mogelijk binnen. En dat betekende dat Vincent zich niet met iedere stap die hij zette hoefde te ergeren aan de mensen om hem heen, dat hij niet ieder moment van de dag bang hoefde te zijn besmet te raken door andermans vuil. De winter was zijn kans om uit te rusten.

Dus, wat was Vincent nu aan het doen? Precies, tekenen. En waar deed hij dat? Wel, op het schoolplein. Hij zat op een bankje, diep weggestopt in zijn trots: zijn nette wollen herenjas. En een van zijn andere trotsen prijkte aan zijn voeten: zijn glanzende, nog nettere herenschoenen. Om zijn handen tegen de hitte en het vuil te beschermen droeg hij zijn trouwe witte handschoentjes en in zijn gehandschoende hand rustte een zwarte, duur ogende pen. De punt van de pen kraste over het blad en vormde de wereld om hem heen in verbazingwekkende gelijkenis. Zijn focus was compleet.

Tot dit niet meer het geval was, omdat een of andere gek besloot de deur naar het schoolplein te openen. Een jongen in een rood met witte trui en een kerstmuts had besloten dat het tijd was om naar buiten te gaan. Vincent keek even geïrriteerd in zijn richting, maar besloot dat de jongen waarschijnlijk alleen een voorbijganger was en gauw het toneel weer zou verlaten. Hij was allang tevreden dat de jongen met zijn rood en wit geen bijzonder gekke kleuruitbarstingen droeg. Rood kon Vincent waarschijnlijk het best verdragen van alle daadwerkelijke kleuren. Kijk, is dat niet mooi.

Het mocht niet ontkend worden dat Vincent toch zeker een seconde overspoeld werd door paniek toen bleek dat het bankje waarop Vincent zat het doel was van de kerstige knul. Sterker: niet per se het bankje, maar Vincent zelf. Het drong pas tot hem door toen de jongen een kop dampende chocomelk naast hem op het bankje zette en hem met een bijzonder aangename stem vertelde dat hij dat vast wel kon gebruiken. Vincent was verbaasd. Nee, meer dan verbaasd. Hij was volledig van zijn stuk gebracht. Laten we even duidelijk maken dat Vincent geen vrienden had. Dit vond hij niets ergs en hij wilde er ook zeker niet zielig over doen, het was gewoon een feit: Vincent had geen vrienden. Maar, waar anderen zonder vrienden nog wel mensen hadden waarmee ze optrokken uit noodzaak, omdat zij ook geen vrienden hadden en alles beter was dan alleen zijn, daar betekende een gebrek aan vrienden voor Vincent ook een gebrek aan ‘vrienden’. Vincent was niet zo leuk, of lief, of vriendelijk. Hij was beleefd, extreem beleefd en wel opgevoed maar dat sloot niet uit dat hij niet verschrikkelijk naar kon zijn naar zij die dat verdienden. En God, waren er veel mensen die dat in zijn ogen verdienden.


Hij was dan ook niet gewend aan dergelijke vriendelijke gebaren.  “Eh-“ stamelde hij, van de kop naar de jongen kijkend en weer terug naar de kop. “Dankje?” Het klonk wat onzeker en hij was zich geheel bewust van hoe onbeleefd dit wel niet moest klinken. Het idee dat iemand hem zou zien als onbeleefd was genoeg om hem een nieuwe mini paniekaanval te bezorgen. Om rustig te blijven, ademde hij eenmaal diep in, liet de lucht langzaam ontsnappen. Dit moest anders. Zo was hij niet opgevoed. Hij deed de dop op zijn pen en legde deze voorzichtig, haast plechtig, precies in het midden van het blad van het tekenblok op zijn schoot. “Ach, hoe durf ik- Het spijt me. Dankjewel,” sprak hij, een glimlach rond zijn lippen forcerend. Hij pakte de mok van het bankje en sloeg zijn gehandschoende handen eromheen. De mok was heet, zo heet dat hij bijna zijn handen verbrandde maar gezien het bijna was en niet helemaal, was de hitte precies goed om Vincent te laten beseffen dat hij het inderdaad wel kon gebruiken. Het was dan geen thee, maar hé, beggars can’t be choosers. En het was een goede dag om te leren dat hij ook wel eens zijn bek mocht houden. Kerst kon hem gestolen worden, maar met warme chocolademelk kon iemand zich moeilijk blijven verzetten tegen de kerst-spirit.

Vincent voelde zich bijna schuldig dat hij de vreemdeling blijkbaar het gevoel gaf dat hij zich nader moest verklaren. De jongen die, nu Vincent op durfde te kijken om hem beter te zien, een aller kunstzinnigst gezicht had, met een behoorlijke kaaklijn en felblauwe ogen die diep in zijn gezicht lagen, hem uitgelegd waarom hij dacht dat Vincent de warme chocolademelk wel kon gebruiken. Het lag aan zijn handen, die door de kou inderdaad behoorlijk waren verkrampt. De stem van de jongen was zacht, haast muzikaal, en Vincent merkte dat, hoewel hij dit absoluut niet wilde, de uitleg in die stem hem daadwerkelijk gerust stelde. Genoeg voor hem om zich te herpakken en zijn onbeleefde antwoord over te doen.


“Graag gedaan! Ik ben Victor trouwens,” sprak de jongen, met de toch wel afzichtelijk gele mok in zijn handen. Gewoonlijk zou Vincent wellicht iets gezegd hebben over de mok en hiermee de hele goede – voor zijn doen in ieder geval – sfeer verpest hebben. Vandaag echter, hield Vincent wijselijk zijn mond. Hij had ten slotte, zo bedacht hij zich nu, momenteel zelf een al even lelijke mok in zijn handen. Van deze mok keek Vincent weer op naar de absoluut niet onaantrekkelijke jongen en zijn heel wat minder aantrekkelijke trui. Vincent zijn mondhoeken gleden omhoog, en terwijl hij bedacht hoe de situatie verbeterd zou kunnen worden (doordat de jongen zichzelf bijvoorbeeld kon ontdoen van die drukke trui), kleurden zijn oren en wangen lichtjes iets roder. “Aangenaam, Victor,” antwoordde hij de jongen, even plechtig als altijd. “Ik ben Vincent. Dublin. Vincent Dublin.”


Hij wist niet waarom hij na al die jaren nog altijd zijn achternaam vermeldde wanneer hij zichzelf voorstelde. De familietrots was er tijdens zijn opvoeding haast letterlijk in gestampt, maar de daadwerkelijke trots was allang verloren. Hij kon zich de laatste keer dat hij met een gevoel van gemis aan zijn ouders had gedacht niet eens meer herinneren en vroeg zich af of zo’n moment ooit wel had bestaan. Maar zijn opvoeding, zoals bij iedereen, was hardnekkig blijven hangen en kleine dingetjes als dit – maar ook grote dingetjes – waren deel geworden van hem als persoon. Nu hij hier zo aan dacht, realiseerde hij zich dat het hem eigenlijk ontzettend dwars zat. Hoe zijn verleden hem had gevormd zonder dat hij hier een eigen zeggen over had. De volgende keer zou hij proberen de achternaam achterwege te laten.


Eveneens met dank aan zijn opvoeding, had hij na het noemen van zijn naam de kop in één hand genomen zodat hij de ander kon uitsteken naar de jongen. Victor, de vreemdeling die inmiddels een naam had, was echter afgeleid en had zijn blik gericht op het tekenblok in zijn schoot. Hij vroeg Vincent wat hij aan het tekenen was, en dit toverde een glimlach op Vincent zijn gezicht die wel degelijk oprecht was. “Als je wilt, mag je wel kijken,” sprak hij. Zijn tekenkunst was iets waar hij moeilijk stil of ingetogen over kon blijven. Zijn trots in dit gebied was terecht, en speelde veel minder mee in zijn air van arrogante klootzak dan zijn trots op ieder ander gebied. Met zijn vrije hand tilde hij eerst de pen op, welke hij naast zich neer legde, en vervolgens het blok, om deze de jongen voor te houden. “Nu teken ik.. wel, nu teken ik de wereld. De omgeving en haar schoonheid. Maar ik teken ook mensen, heel zelden, als ik er zin in heb. Of de natuur, of – “ Hij viel stil en bedacht zich dat hij uiterst asociaal bezig was. Met haast gepijnigde, verontschuldigende ogen keek hij op naar de jongen. “Oh, excusez, zou je wellicht willen zitten?” vroeg hij, al druk in de weer om plaats te maken op het bankje.