Onderwerp: Skywatching [open] do jun 22, 2017 10:36 pm
Soleil zat zich een beetje te vervelen. Zoals altijd eigenlijk. Ze was hier op een nogal gekke tijd aangekomen, er waren blijkbaar leerlingen verdwenen enige tijd terug. Daardoor stonden de meeste studenten er niet echt om te springen vrienden te maken, zeker niet met een meisje zoals Sol, die toch wel met een gebruiksaanwijzing kwam en niet altijd al te gemakkelijk in de omgang was. Maarja, wat doe je eraan, peinsde Sol. Ze kon moeilijk mensen dwingen om vrolijk te zijn. En een simpel goocheltrucje (of echte magie) zou hun leven niet opeens beter maken. Het enige wat ze hen kon bieden was geld en dat was nou niet echt iets waarmee ze graag te koop liep, uit angst om geldwolven te trekken. Dus zat ze maar een beetje ongemakkelijk in haar eentje op de trap van het kleine gebouwtje, niet zeker hoe ze zich aan kon sluiten bij de groepjes leerlingen die her en der wel in de tuinen te vinden waren.
Als ze haar ogen dicht kneep kon ze zich bijna voorstellen dat ze in de Hongaarse zon zat. Die illusie werd abrupt verbroken toen een soort brommend geluid hoorbaar werd. Het geluid begon zachtjes, maar zwol aan, als een bromvlieg die steeds dichter bij je oor kwam vliegen. Het werd langzaamaan meer opvallend, iets wat je niet meer kon wegwuiven als een machine die wat verderop aan stond. Het was vreemd. Een geluid wat hier niet hoorde. Een dreigend gebrom. Sol stond op, liep het trapje op tot ze midden in de kleine overdekte verhoging stond. Ze volgde haar oren en draaide richting de kustlijn. En wat ze daar zag kon ze nauwelijks geloven. Een groot voertuig kwam langzaam dichterbij het eiland, qua aanzien al even vergelijkbaar met een gigantische bromvlieg als het geluid wat het ding maakte. Soleil wist niet goed wat ze ervan moest denken. Zij was hier in een bootje gekomen. Iedereen.. Alles kwam hier met een bootje. Waar moest dat ding überhaupt landen? ''Wat.. is dat,'' vroeg Sol aan niemand in het bijzonder, met een aanzwellende angst in haar stem. Dit voelde niet goed. Nee, niets aan dat gigantische zwevende zwarte gevaarte voelde goed aan. Ze draaide zich naar de ingang van het prieeltje en zocht met haar ogen contact met iemand. ''Uhmmm.. Heb je dat ooit eerder zien vliegen hier?'' Een poging tot een luchtige glimlach vormde zich op haar roze gestifte lippen. Sol wees richting de zee. Ze probeerde nog altijd niet in paniek te raken, maar de neiging om haar pistool uit haar pocket universe te vissen werd steeds groter. Haar intuïtie sloeg al lang alarm, maar rationeel gezien moest ze van zichzelf rustig blijven. De ander zou haar vast uitleggen dat die gigantische bromvlieg heel normaal was en dan kon ze misschien een vriendelijk gesprekje aan knopen. Als diegene niet meteen dacht dat ze een psychiatrische patient was met waanbeelden..
Onderwerp: Re: Skywatching [open] do aug 03, 2017 9:37 pm
Disease gets a bad rep, for being filthy, chaotic. That just describes people who get sick.
Heel de sfeer op Genosha was weg en iedereen leefde in angst of woede. Bij Sam was het de eerste optie. Hij had eigenlijk geen vrienden dus het was niet dat hij kwaad was dat er mensen weg waren, maar het bezorgde hem zorgen. Het was een enge gedachten dat studenten zo maar waren ontvoerd en het ging dan nog over sterke mutanten. Terwijl dat zeer veel studenten aan het trainen waren, bleef Sam daar zo ver mogelijk uit te buurt. Het was enkel gevaarlijk voor die mensen, gezien stress en spanning geen goed effect hadden op de mutatie van de jongen. Daarom spendeerde hij zeer veel tijd in de bibliotheek of buiten. Zoals altijd hield hij zich afzonderlijk van de rest, keek hij naar niemand en sprak hij niemand aan. Dat was in elk geval tot hij een meisje hoorde spreken en ineens werd hij zich ook bewust van het brommende geluid in de lucht. Traag hield hij zijn hoofd naar achter en één hand boven zijn ogen -om die te beschermen tegen de zon- zodat hij kon zien wat er daar aan de hand was.
Het lukte Sam juist om traag zijn hoofd te schudden terwijl zijn kaak wat naar beneden hing. Wat was dat? Kwamen ze meer mutanten stelen? Dat kon het niet zijn, de school moet daar toch op voorbereid zijn. Ze hadden het voertuig toch moeten zien aankomen, dat kon niet anders. Maar toch...dat het voertuig het eiland had weten te bereiken zonder enige hinder was geen goed teken. Wanneer er dan ook nog eens een draak boven de hovercraft verscheen tuimelde Sam achterover. “Dit is niet goed,” mompelde Sam tegen het meisje. Met grote ogen keek hij toe hoe dat de hovercraft landen. Het was hem nog niet gelukt om terug recht te staan, hij had het gevoel dat hij vastgenageld hing aan de grond. Hij had ergens anders heen moeten gaan toen hij de kans had. Het was de slechtste beslissing geweest van zijn leven om naar Genosha te gaan. Een eiland vol mutanten, dat kon niet anders dan verkeerd lopen en het was niet dat het veilig was om hem daar te hebben. Tijdens zijn periode op het eiland was hij meer te weten gekomen over zijn mutatie, maar de controle die hij had was zo goed als niks. Daarom droeg hij ook zwarte handschoenen en shirt met lange mouwen, alles om lichaamscontact tegen te gaan. “We- we moeten- uhm- we moeten-” stamelde Sam, maar verder dan dat kwam hij niet, simpelweg omdat hij niet wist wat ze moesten doen.
Disease itself,very pure. Single-minded. Bacteria have one purpose: divide and conquer.
Onderwerp: Re: Skywatching [open] di aug 08, 2017 7:49 pm
De alarmbellen in haar hoofd rinkelden luid, een groot vliegend gevaarte in plaats van de vertrouwde kleine bootjes waarmee ze de afgelopen weken sporadisch mensen aan had zien komen, precies zoals zij eerder was gearriveerd. Sowieso was sinds Het Incident de toestroom van tieners flink afgenomen. Dus om nu zo plotseling een gigantisch gevaarte te zien... Het klopte niet, haar onderbewustzijn was daar al lang over het uit. Maar Sol wilde er niet aan toe geven. Ze zocht naar een logische verklaring, zoals een.. Maandelijks convooi dat een lading boodschappen afleverde? Zoiets. Het eiland moest toch op de een of andere manier bevoorraad worden. Dat was haar beste theorie, nog net plausibel genoeg om haar ervan te weerhouden haar pistool te trekken. Maar wel een theorie die ze moest testen, om het kriebelende gevoel van gevaar te verdrijven. Ze zocht iemand om haar twijfels bij neer te leggen en vond een magere jongen, van top tot teen bedekt. Wel een beetje overdreven zo in de zomer. Maar de kans dat hij hier al langer was dan zij was groot en dat was alles wat ze nodig had.
De jongen gaf niet meteen antwoord, tuurde met een behandschoende hand boven zijn ogen richting het strand. De tijd die het koste voor hij enige vorm van respons gaf vertelde Sol eigenlijk al genoeg. Niemand moest zo lang nadenken als ze iets herkenden. Met een geshockeerde uitdrukking op zijn gezicht gaf hij dan uiteindelijk een ontkennend antwoord. Voor zover het schudden van je hoofd echt als antwoord telde. Tja, het viel te proberen. "Ok.." was haar nadenkende non-antwoord, omdat ze dan ook niet echt wist wat dat ding dan wel was. Terwijl ze haar aandacht tussen de jongen en de hovercraft kreeg ze een hoognodige portie comic relief. De jongen schrok zo erg dat hij achteruit op de grond tuimelde. Oh wat zag dat er stom uit, zoiets zag je normaal gesproken alleen in tekenfilms. Leedvermaak was een van Soleils guilty pleasures, en het zorgde dat ze soms als gemeen over kon komen. Sol kon slechts met moeite de grijns van haar gezicht vegen toen de jongen naar haar op keek. Goed was het zeker niet, wanneer je te bang was om op je benen te blijven staan.
De jongen stamelde er wat van af, en het werd nu eigenlijk een beetje aandoenlijk. Hij deed haar denken aan de jongere jongen die ze in Hongarije op straat had leren kennen. "Rustig blijven," beet ze koeltjes toe, hem streng tot kalmte manend. Oei, dat klonk wel erg hard, de vreemde indringers deden toch meer met haar dan ze wilde toegeven. "We moeten rustig blijven," voegde ze er dus zo kalm mogelijk aan toe, met een halve glimlach. Ze haalde haar pistool tevoorschijn en klikte het magazijn open. Tot haar tevredenheid telde ze vijf kogels, plus een die al geladen was. "Ik ben Sol." Met een tik van haar handpalm stootte ze het magazijn weer terug in het pistool om die vuurklaar te maken. "Hoe heet jij?" vroeg ze dan om hem hopelijk uit zijn schok en in beweging te krijgen. Sol stak haar hand naar hem uit als uitnodiging om hem overeind te helpen. Het pistool hing ondertussen zijdelings langs haar lichaam, met een nonchalance die niet bij het wapen paste. Er was geen reden om te panikeren.. Als ze nu in actie kwamen.
