It's about what it can become [Closed]

Julie was die ochtend op zoek gegaan naar de eigenaar van haar nieuwe werkplek. Dit omdat alle correspondentie simpelweg gebeurd was via email en ze het maar normaal vond dat ze hem ook echt leerde kennen voor ze in zijn zaak begon te werken. Ze was snel even binnengesprongen in O’shaes maar Esmee wist haar te vertellen dat de grote baas niet aanwezig was. De iets oudere blondine wist er ook meteen bij te vertellen dat Tobias op sommige dagen kinderen hielp met schoolwerk en/of andere dingen op school in zijn vrije tijd. Op weg naar de school, ze ging er zelf ook dus ze wist de weg met haar ogen toe, liep Juliette verschrikkelijk te slenteren. Iets binnen in haar wou echter helemaal niet dat ze de persoon met de o zo familiaire naam opzocht.

Zonnestralen kwamen neer op de nog grijze stenen van de stoep. Het had die ochtend kort geregend maar het was alweer volledig droog en de lucht was nu blauw en helder, zelfs de temperaturen waren aangenaam. De zolen van haar sneakers piepten hoog en onregelmatig tegen de glanzende grijze stenen in het stadscentrum terwijl ze haar kin nog iets dichter tegen haar hals trok, dieper in de jas die ze die ochtend aan had gedaan. Een stille zucht verliet Julies mond, ze had haar mails telkens geëindigd met Julie Dubois, het was makkelijk. Het was een naam die ze zichzelf aangemeten had, zichzelf gegeven had. Juliette was wat haar moeder haar gedoopt had maar een achternaam was haar nooit geschonken door de afwezigheid van een vader. Dubois was een naam die ze zelf gekozen had eenmaal ze er alleen voorstond, gewoon omdat het makkelijk was om door het leven te gaan met een achternaam. Alles aan elkaar kwam men op haar naam uit maar ze verkoos om zelfs haar originele eerste naam af te korten. Ze hoopte echter dat er niet gestruikeld zou worden over het feit dat ze niet meteen haar volledige naam gegeven had, een naam die ze droeg uit verplichting.

Voor ze de poorten van de school binnenwandelde haalde ze nog eens diep adem. De blondine kon het namelijk niet blijven uitstellen, ze had reeds een belachelijk lange omweg genomen naar de school. Herinneringen van de net iets te vrolijke, iets wat ze op latere leeftijd beseft had, blonde tiener raasde door haar hoofd. Dankbaarheid leek haar hart te doen verkrampen wanneer ze dacht aan alle dingen die hij voor haar gedaan had, voor haar opgevangen had zonder ook maar één keer schuld op haar te schuiven of slechts één teken van verdriet te laten zien. Alle herinneringen lagen kwetsbaar aan de oppervlakte nu ze op het punt stond iemand te ontmoeten met dezelfde naam. Ergens leek ze bang dat iemand met dezelfde naam ontmoeten ervoor zou zorgen dat de zeer kwetsbare en zeer belangrijke herinneringen zouden verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Julie viste haar handen uit haar zakken en rechtte haar rug voor ze het plein opwandelde. Esmee was duidelijk geweest over het feit dat Tobias de buitenlucht verkoos wanneer hij met kinderen werkte en voor Julie leek dat een logische keuze, zelfs in herfsttemperaturen als deze. Wat zaten ze allen te doen in muffe lokalen als ze buiten voldoende natuur hadden om van te genieten, al was dat misschien een mening gevormd door haar verleden. Het was vrij stil op het plein ondanks de kleine groepjes studenten en kinderen verspreid over de vele bankjes. Er was echter maar één enkele persoon die er ouder uitzag dan de gemiddelde persoon aanwezig op de open vlakte. Julie wandelde kalm zijn richting uit terwijl ze probeerde om de kinderen niet te storen in hun bezigheid, “Tobias?” vroeg ze eenmaal ze hem bereken had. Ze wou namelijk wel zeker zijn dat ze de juiste persoon had voor ze zich voorstelde. Aangezien hij leek te reageren op de naam praatte ze verder voor er effectief oogcontact geweest was. ”Ik wou mezelf komen voorstellen voor ik startte met werken,” vervolgde ze. Het zou door anderen misschien als ratelen kunnen overkomen maar haar natuurlijke affiniteit met haar stemgeluid deed het allemaal vlot en aangenaam klinken ondanks haar alom aanwezige accent. Haar effectieve voorstelling bleef echter uit eenmaal ze besefte dat ze was beginnen praten voor ze ook echt bevestiging gekregen had. Ze besloot daar dan ook eerst op te wachten.

And suddenly...
I felt nothing.

Herfst lucht droeg volgens Julie een zeker verdriet met zich mee alsof de bomen ongelukkig waren over het loslaten van hun bladeren en die bladeren ongelukkig waren over het meegezeuld worden door de lucht en die lucht ongelukkig was over de hoeveelheid vocht er aanwezig was. Wanneer men inademde droeg de herfst de meest verschillende geuren met zich meer en dat was precies wat ze opmerkte op het kleine pleintje voor ze haar voeten in beweging bracht. De geur van de regen hing nog in de lucht ondanks de zonneschijn samen met de geur van dode bladeren op de grond, het was een staat waarin Julie schoonheid zag. Die bladeren die lagen te sterven zouden net voldoende voedingsstoffen geven om nieuwe bladeren te kunnen doen groeien aan het uiteinde van de, op die moment kale takken. Kinderen waren gezeten op bankjes en kort gleden Julies ogen over de verschillende jonge kopjes. Sommige blond, anderen brunet, nog andere zwartharig en hier en daar was een roodharige aanwezig. Verschillende groottes en bouwen, verschillende interesses zichtbaar aan de materialen die ze met zich meedroegen. De ene had een boek naast zich liggen waar duidelijk een heleboel bladeren tussen vastgeklemd zaten, enkelen hadden een stapeltje steentjes terwijl anderen de voorkeur gaven aan nootjes zoals eikels en kastanjes. Dan had je natuurlijk ook nog die ene enkeling die met een hele zak aarde op een bankje zat, ze begreep hem wel. Aarde verschilde namelijk overal terwijl je dezelfde soorten stenen in elke stad wel kon vinden. Een stapeltje zand van het bos was nooit hetzelfde als een stapeltje van het strand of vanuit het midden van de stad, het deed de blondine kort staren naar het kleine kereltje. Zijn ouders zouden niet gelukkig zijn maar in zijn hoofd moest dat plastic zakje vast een schat bevatten.

De docent wandelde door de banken met kinderen door terwijl Julie op de andere jonge man afstapte. Ze knikte eens beleefd maar kort, niet meer acties vuilmakend dan nodig waren. De blondine sprak de jongen voor haar aan zonder hem ook rechtstreeks aan te kijken. Het was één van de dingen waar ze nog aan moest werken, oogcontact lag voor haar zeer moeilijk en zeer gevoelig. De jonge man leek echter ook afgeleid en haar woorden leken voor een korte tijd dwars door hem heen te gaan alsof er ernstige zaken door zijn hoofd zwommen. Het duurde echter slechts enkele tellen voor hij zij blik op haar vestigde waardoor ook zij haar blik vastpinde op zijn gezicht, en haar een glimlach worp. Ze wou terug glimlachen maar lucht leek te blijven haperen in haar luchtpijp en al het bloed leek weg te trekken uit haar handen en gezicht waardoor die aardig koud begonnen aan te voelen. Julie kende dat gezicht, jonger en met net iets meer kinderlijke rondingen maar ze herkende die ogen, die glimlach. In realiteit duurde het slechts enkele honderdsten van seconden maar het voelde aan als minuten voor haar adem zich weer verplaatste en ze eindelijk vrij kon uitademen. Haar herinneringen waren duidelijk trucjes met haar aan het uithalen, het was enkel en alleen omdat hij dezelfde naam droeg dat haar hersenen de bijhorende kenmerken in haar herinneringen plaatste.

Terwijl zijn woorden haar oren bereken nam ze de tijd om haar hartritme opnieuw te normaliseren met behulp van diepe ademhalingen. Zijn hand werd uitgestoken naar haar en kort twijfelde ze, Juliette was namelijk niet het type om handen te schudden al helemaal niet met mannen maar aan de andere kant zou ze wel gaan samenwerken met de man voor haar dus moest ze wel. Haar ranke vingers omsloten zijn hand en zonder enige pauze werd haar blik getrokken door een stervormig litteken op de pols van de jonge man. Julies lichaam voelde eerst gloeiendheet en vervolgens ijskoud, haar adem verliet haar mond in schokjes terwijl ze de handdruk afsloot met één enkele strakke op en neer beweging. Ze trok haar hand weg alsof ze het verbrand had aan de huid van de blonde jongen. Tijd vertraagde opnieuw, flashbacks naar een sigaar die met een sissend geluid de pols van haar Tobi raakte terwijl de jongen weigerde te huilen. Ze schudde haar hoofd kort om de gedachten van haar af te schudden en knikte licht bevend om haar naam te bevestigen. “Aangenaam en maak je maar geen zorgen, ik was ook nog zeer druk met school,” beantwoordde ze hem, ze deed haar best om haar stem stabiel te houden maar zelfs haar perfect egale stem liet op die moment een bibber doorklinken. Het koste verschrikkelijk veel moeite om haar normaal uitdrukkingloze gezicht in een glimlach te forceren terwijl de realiteit tot haar doordrong en nog meer moeite om hem zo te houden. ”Aangezien het volgende week mijn eerste dag is leek het me wel handig om elkaar ten minste al eens gezien te hebben,” zei ze vervolgens met een zeker sarcasme in haar stem wat haar accent en het beven net iets meer benadrukte. Het zou namelijk lichtjes ongemakkelijk kunnen worden wanneer hij haar niet herkende wanneer ze zich kwam aanmelden voor haar eerste werkdag. Juliette was niet dom, ze wist dat de kans gigantisch was dat ze oog in oog stond met de enige persoon die haar jeugd dragelijk had gemaakt maar vanbinnen schreeuwde iets om te zwijgen, om niets te zeggen, bang van afwijzing.

Haar blauwe blik gleed nogmaals over het pleintje terwijl ze met enkele diepe ademhalingen en een mantra, on a la chance qu'on se fait, on a la chance qu'on se fait bleef zich traag herhalen in haar hoofd. Eenmaal ze zich terug iets beter voelde keerde ze haar blik terug naar hem, “Teacher during the day, barkeeper at night?” vroeg ze hem, dit in de hoop dat het niet te zeer was opgevallen. Ze maakte zichzelf echter geen blaasjes wijs, ze wist dat het onmogelijk was om haar roodomrande ogen niet te zien. Haar stem was terug op diens gekende aangename volume ondanks het feit dat ze het een verschrikkelijk humoristische tegenstelling vond waarin de jonge man zich bevond. Ze vroeg zich zelfs af wat de ouders ervan vonden dat de eigenaar van de bar omging met hun kinderen, er hing namelijk een heleboel vooroordelen rond een professie als barkeeper. Mensen hielden nu eenmaal van vooroordelen, die persoon zal wel slecht zijn want hij heeft ooit toen hij dertien was in ene bende gezeten, die persoon is niet te vertrouwen want hij heeft ooit drugs gedaan, die persoon is de dochter van een slet dus zal ze er zelf wel één zijn en die jonge dame is schaars gekleed dus ze zal wel elke avond iemand anders in haar bed hebben. De maatschappij hield van dat soort schandalen en leefde ervan of ze nu waar waren of niet, het was een kenmerk van de moderne leefwereld die Juliette verafschuwde. Een kenmerk waar ze zelf onder geleden had in Frankrijk. Haar blik dwaalde kort naar een kleine blondine met een lage levensenergie, misschien was het voor kinderen als haar, kinderen als Julie zelf dat Tobias met kinderen werkte. Dit voor ze haar blik terug op de man naast haar richtte, wachtend op zijn antwoord, wachtend op meer antwoorde. Wachtend op meer duidelijkheid van de jonge man, een zekere bevestiging. Al was ze honderd procent zeker dat het onmogelijk was om de goedlachse tienjarige te herkennen in de emotieloze twintiger die momenteel voor hem stond.

And suddenly...
I felt nothing.

Het zien van kleine kinderen die genoten van hun schooltijd was ten allen tijden een steek in het hart voor Julie. Zelf was die kans haar namelijk volledig ontnomen, zij had nooit in het zand gespeeld met klasgenootjes, nooit had ze haar gevonden schatten kunnen delen met de leerkracht of met vriendjes en slechts op enkele uitzonderlijke momenten had ze zonlicht op haar huid gevoeld. Het was pijnlijk duidelijk hoeveel zij gemist had in haar eerste levensjaren nu ze aan het kijken was naar de jonge kinderen die met een brede grijns hun werkjes aan het invullen waren. Als zij dat had gedaan, had ze misschien nu gestudeerd of had ze tenminste een sollicitatiebrief kunnen schrijven in plaats van letter per letter op een toetsenbord te moeten typen. Ondertussen kon de blondine met enige zekerheid zeggen dat niet naar school geweest zijn een regelrechte ramp was in het algemeen. Bijna een even zere ramp als haar ademhaling op het moment dat haar blik op het gezicht voor haar gericht werd. Realiteit leek in elkaar te vallen en in die eerste enkele seconden dacht ze werkelijk dat het leven een verschrikkelijk misplaatst grap met haar aan het uithalen was. Dat zou verklaren waarom de jonge man er stond in een wit shirt wat belachelijk koud leek in de temperaturen die heersten in het koude Zwitserse stadje. De korte stoot van lichte paniek moest opgepikt zijn door Tobias aangezien die met een bezorgde blik en op een haastige manier op zoek ging naar iets in zijn zakken. Zijn bezorgde blik werd vergezeld door een bijna even bezorgde vraag of alles wel oké was met haar, ze besloot de vraag echt enkel te beantwoorden met enkele knikjes aangezien ze op die moment haar stem nog niet vertrouwde. Zijn blik hield haar blauwe ogen kort vast en herkenning leek meer en meer op te bouwen in haar lichaam. Elk zenuwuiteinde in haar huid stond op high alert en haar fight or flight mechanisme leek in werking te treden aangezien ze de adrenaline door haar lichaam voelde razen. Dit detail was niet echt behulpzaam terwijl ze haar ademhaling en hartslag probeerde te kalmeren. Aan zijn kant leek herkenning vluchtig door zijn blik te vliegen waarna zijn wenkbrauwen geërgerd samentrokken, dit waarschijnlijk doordat hij haar noch haar reacties kon plaatsen.

Het was echter makkelijker om te kalmeren eenmaal ze zichzelf wijsmaakte dat het haar eigen herinneringen waren die aan het vervormen waren door de aanwezigheid van vadertje tijd. Al deze gedachten en leugens vlogen echter regelrecht door het raam – of in de wind in dit geval, eenmaal de donkerroze ster op Tobias’ pols in haar gezichtsveld viel. Ze had de handdruk uitgevoerd uit beleefdheid, het was een handeling die zo veel gebruikt werd en zo veel macht kon uitoefenen zonder tekenen naar de buitenwereld te vertonen. Het was een handeling die gebruikt werd om deals te sluiten, zowel deals in het licht als deals die nooit het daglicht zouden mogen zien. Juliette was geen fan van de betekenis die een simpele handdruk kon meedragen en dat was de reden waarom ze het zelden tot nooit uitvoerde. Maar nu had ze een uitzondering gemaakt, simpelweg omdat ze beleefd wou zijn tegenover haar werkgever. Op het moment dat de adem haar ontnomen werd, voor de tweede keer op zeer korte tijd had ze misschien wel al spijt van die actie. Ze was – volgens haar, beter af geweest zonder het litteken te zien. Op die manier kon ze zichzelf blijven wijsmaken dat het haar herinneringen waren die spelletjes met haar speelden. Haar hand had ze teruggetrokken alsof het zijne gloeiendheet geweest was en er trok een rare gezichtsuitdrukking over de blonde jongen zijn gezicht. Net als de man voor haar haalde Julie enkele keren diep adem. Dit in de hoop van haar stem opnieuw te kalmeren. Ze had het geluk van een van nature zeer aangename stem te hebben maar op die moment was de onrust enigszins te horen en ze wou nu ook niet de meest verschrikkelijke indruk maken op de persoon die haar werk zou gaan geven – niet dat zijn indruk nog veel kon verslechten nadat ze haar hand regelrecht uit het zijne gerukt had. ”Ik zou daar geen probleem mee hebben, zo lang ik daarna de rekening niet voorgeschoteld krijg,” beantwoorde ze zijn opmerking, haar stem klonk opnieuw iets luchtiger en ze haalde opgelucht adem dat ze de persoon naast haar niet had doen gaan lopen. Verwarring was nog steeds aanwezig en haar hart en longen voelde aan alsof ze tien keer te groot waren voor de ruimte die ze elkaar ter beschikking stelden. ”Is er een evenement?” vroeg ze, puur uit interesse voor ze vervolgde, ”Ik denk wel dat het goed gaat komen, ik ben vrij stressbestendig,” meldde ze toen hij haar meldde dat hij ene drukke week verwachtte. Stressbestendigheid, iets wat je leerde wanneer elke nacht het einde van je leven kon betekenen of elke sirene hoop betekend, elke politieauto verlossing zou kunnen betekenen en elke stilte die hoop weer plattrapt.

Zijn blik gleed naar een kleine blondine die opgewekt aan het praten was met enkele andere en Julie kantelde kort haar hoofd – een teken van nieuwsgierigheid in haar geval, voor ze hem opnieuw aansprak. Zijn lach deed haar vragend opkijken voor ze hem liet uitspreken. Was het niet vreemd hoe mensen niet leken te veranderen? Tobi had er destijds alles aan gedaan om haar gelukkig te houden, om haar te beschermen en hier stond iemand waarvan ze negenennegentig procent zeker was dat het dezelfde persoon was, die nog steeds gepassioneerd was door het helpen en ondersteunen van kleine kinderen. ”Ik heb de neiging om kinderen af te schrikken,” meldde ze terwijl ze schaapachtig voor zich uitkeek. Het was waar, door haar gebrek aan gezichtsuitdrukkingen was het onmogelijk voor kinderen om een connectie te maken met haar en was hun eerste reactie meestal angst, extreme angst… met huilen en schreeuwen. Haar gedachten dwaalden even weg naar die ene keer dat ze een kleuter wou helpen maar in plaats daarvan beschuldigd werd van hem pijn te doen. Dit enkel en alleen omdat hij begon te schreeuwen omdat ze niet lachte naar hem. Sindsdien had ze geen kinderen meer geholpen noch aangeraakt, noch rechtstreeks aangekeken.

Ze werd opgeschrikt uit haar gedachtegang toen de man naast haar terug iets zei. Haar blik werd opnieuw op hem gericht, ze schrok er niet van dat hij vlot haar accent geraden had. Men kon er namelijk onmogelijk naast dat ze van Frankrijk afkomstig was met de scherpe i-klank en rollende r en verbasterde Engelse klanken. ”Ah oui, the city of love om meer precies te zijn, beantwoordde ze de vraag. Het was makkelijker om zijn identiteit verder uit te pluizen als hij zo’n mooi voorschot gaf. Angst voor afwijzing raasde echter door haar aders en ze wou in geen geval het risico nemen dat hij achter haar identiteit zou komen. Dat was iets dat ze probeerde te voorkomen. Het was echter een zure smaak die achterbleef in haar mond, ze haatte het om te verwijzen naar Parijs met zijn geliefkoosde bijnaam. De stad droeg enkel een romantische vibe voor toeristen en de gelukkigen onder de inwoners. Mensen zoals Julie hadden een zekere haat voor de verzuurde en duistere stad en ze hoopte diep vanbinnen dat ze er nooit meer een voet binnen zou moeten zetten, ”Ooit al geweest? In Frankrijk bedoel ik,”. Nieuwsgierigheid kent geen grenzen en dat werd wel duidelijk wanneer de vraag haar mond verliet nog voor ze er goed en wel over nagedacht had.

And suddenly...
I felt nothing.

Als ze ook maar een iets breder spectrum van emoties had gehad, had ze waarschijnlijk medelijden gevoeld voor de blonde jongen. Hij leek zo verschrikkelijk verward en daarbovenop leek hij ook nog eens bezorgd en dat allemaal omdat Juliette er maar niet in slaagde om enigszins kalm te blijven onder de huidige omstandigheden. Terwijl ze nog steeds alles aan het doen was om zichzelf te kalmeren knikte ze enkele keren naar hem. Het was haar bedoeling geweest om hem gerust te stellen maar leek eerder het omgekeerde effect te hebben en hem nog bezorgder te maken. Waar ze echter niet wijzer uit raakte was het feit dat door alle bezorgdheid en enige verwarring ook ergernis te zien was, zelfs wanneer hij haar vroeg of ze echt nergens wou gaan zitten. Een stille, ”Het is oké,” verliet haar mond en dankbaarheid voor het feit dat haar mutatie bestond overvloede haar kort. Het was dankzij dat dat haar stem enigszins normaal klonk, moest ze dat niet gedaan hebben had haar stem hoogstwaarschijnlijk geklonken als een muis die vastgeklemd zat tussen de klauwen van een kat – heel onvast en onzeker over de komende minuten. Haar herinneringen die nog maar net achter slot en grendel gestoken waren barstten terug vrij wanneer haar blik viel op het stervormige litteken op de man zijn pols en ze veroorzaakten de geur van verbrand vlees in haar neus. Het leven was voor de zoveelste keer een spel aan het spelen met haar en stilaan was ze het beu om telkens de pineut te zijn van plottwists in real life.

Julie was zeer dankbaar voor het feit dat Tobias zijn best deed om het gesprek aan de gang te houden want zelf zij, hoe emotieloos ze ook mocht zijn, kon zich voorstellen dat dat in die omstandigheden niet zo vanzelfsprekend was als men zou denken. ”Een fout die ik zeker niet in de weg ga staan,” beantwoordde ze en als ze niet beter had geweten had ze de onderliggende klank verkeerd opgenomen als humor in plaats van stress. Maar de zin was gevormd uit waarheid, verslaafd was ze niet maar alcohol had haar lege hart volledig gevuld tijdens eenzame koude nachten en zo was er een zekere verstandhouding ontstaan tussen haar en het sterksmakende drankje – in eender welke vorm ze het in haar handen kon krijgen. Net als hij liet ze haar blik mee glijden met de pas van enkele kinderen die op weg waren naar hun docent en weer terug terwijl ze luisterde naar zijn uitleg over de evenementen. ”Klinkt logisch genoeg…” mompelde ze wanneer hij klaar was met zijn uitleg, ”en leuk natuurlijk,” vervolgde ze voor ze haar blik opnieuw op de persoon richtte en hem meldde dat ze stressbestendig genoeg was. Op zijn beurt leek hij tevreden te zijn met die melding en ze knikte eens kort om duidelijk te maken dat ze zijn opmerking gehoord had, niet in staat om een correct antwoord te vormen op de zes woorden die hij geuit had.

Het was pas wanneer het onderwerp verschoof naar kinderen dat Juliette leek te beseffen dat ze het eigenlijk niet ze slecht had daar in de herfstkou en Tobias was – net als hij altijd al geweest was, aangenaam gezelschap. Het huidige onderwerp maakte haar echter wat ongemakkelijk terwijl verschillende voorvallen met huilende of zelfs schreeuwende kinderen door haar hoofd flitste. Een lach klonk stil tussen hen in en even moest ze enkele stappen terugnemen in haar hoofd om te realiseren dat het geluid vanuit haar mond gekomen was. Het algemene geluid van de lach had echter geen twijfel overgelaten, hij was droog en bijna koud te noemen – iets dat net voorkomen werd door haar stemgeluid, met die steeds aanwezige hoeveelheid sarcasme helemaal onderin. ”Wie weet, sommigen zijn hun hele leven net dat beetje kinds denk ik,” meldde ze hem maar als een kind – negentien was lang nog niet volwassen in haar ogen, die al bijna tien jaar volwassen moest zijn was het moeilijk om het zich in te beelden. Het waren die gedachten en het feit dat ze haar filter soms, om niet te zeggen meestal, thuis liet liggen die ervoor zorgde dat de volgende woorden haar mond verlieten. ”Ik kan me zelfs niet inbeelden wat hun denkwijze is,” het was stil geweest en ze had haar blik op die moment gericht op enkele kinderen die plagerig tegen elkaar aan het duwen was maar de zuurtegraad van de woorden viel niet te missen. Als afleidingsmanoeuvre van haar eerdere woorden richtte ze haar blik opnieuw op de Tobias, ”Ik betwijfel ook dat jouw aanwezigheid enigszins gaat helpen met het feit dat een glimlach zo compatibel is met mijn gezicht,” meldde ze met een prachtig voorbeeld van sarcasme in haar woorden verweven.

Julie moest toegeven dat ze naar een duidelijk teken had lopen vissen maar wanneer zijn schouders bijna levenloos op en neer gingen bij het vermelden werd haar aandacht getrokken. Het waren echter de woorden – die net als die van haar meestal, een zekere bittere ondertoon met zich meedroegen wanneer er gesproken werd over de verschrikkelijk stad dat haar vermoedens stevig in plaats hielden net als een paal stabiel gehouden werd met enkele liters cement. Ze voelde het kriebelen diep vanbinnen, de nieuwsgierigheid, de nood om meer te weten te komen van de man die slechts enkele centimeters van haar verwijderd stond. Net als emoties was uitgebreid liegen niet voor haar weggelegd, dus hield ze het bij een vage en stille, ”Niet iedereen is fan van het land zeker niet van de hoofdstad.” Ze hoopte nooit te moeten terugkeren en ze was vrij zeker dat niemand haar op de hoogte zou brengen wanneer haar moeder ziek zou worden nog veel minder wanneer ze moest overlijden. In tegenstelling tot veel van de jongens – met uitzondering van degene die naast haar stond, werden meisjes normaal nooit vredig of eigenlijk in het algemeen losgelaten en zij stond hoogstwaarschijnlijk in een zwart boekje dat gereserveerd was voor mensen die ze liever dood dan levend zagen. Niet dat ze hierom rouwde, haar moeder had minimaal bijgedragen in haar zorg en veel liefde had Juliette niet op overschot voor de vrouw die haar ter wereld gebracht had.

Haar gedachten werden onderbroken door de stem naast haar, ”Frankrijk, Genosha, Sundberg en heel kort Spanje maar dat is het zo wel,” zei ze nadat ze eens kort nagedacht had. Ach dat was het leven van iemand die geen roste cent op overschot had gehad. Ze kon zich zelfs niet volledig herinneren hoe ze precies in Spanje geraakt was maar ze was vrij zeker dat het niet op een witte of normale manier gebeurd was. Het was makkelijk geweest om als volledig emotioneel afgesloten straatkind geld te verdienen maar het was even makkelijk geweest om datzelfde geld uit te geven aan alcohol om dat vervolgens te gebruiken om alle pijn – psychisch en fysisch, te doven. Dat was wat ze gedaan had voor ze gehoord had van Genosha en in die richting getrokken was. Ze schudde de gedachten van zich af en richtte haar blik opnieuw omhoog, ”Behalve Frankrijk nog veel andere landen gezien?” vroeg ze hem met een geïnteresseerde blik.

And suddenly...
I felt nothing.

Na de minieme mental break down die ze gehad had enkele seconden was ze echt blij dat het gesprek gewoon verder leek te gaan en dat de jongen haar geruststelling leek te accepteren. Het gesprek leek zelfs niet enkel verder te gaan maar het leek ook nog eens een aangenaam gesprek te zijn, al was ze niet zeker dat ze een goed persoon was om de sfeer van een gesprek te beoordelen. Haar opmerking over het betalen van haar rekening leek hij te kunnen appreciëren en dat was te zien aan de manier waarop zijn mondhoeken de hoogte in krulden. Ze betrapte zichzelf erop dat ze zijn lichaamshouding probeerde na te bootsen. Ontspannen, aangenaam, open maar merkte al even snel dat het niet zou uithalen aangezien haar spieren na jaren van dezelfde gesloten en niet ontspannen houding weigerden mee te werken aan wat ze wou bereiken. In een nonchalante beweging besloot ze snel twee vingers te laten glijden over haar pols, het punt waar ze haar eigen hartslag kon voelen door de flinterdunne huid. Een gewoonte die ze zichzelf had aangeleerd na een stressvolle of drukke of rechtuit beangstigend bedreigende situatie, gewoon om zichzelf duidelijk te maken dat zij er nog steeds was, dat ze nog steeds leefde, dat er nog steeds een hartslag was die haar voordreef. Slechts enkele slagen lang hield ze de druk op de bleke huid voor ze haar handen weer allebei in haar zakken stak. Het ritmische ba-dump ba-dump was er nog steeds, weliswaar sneller dan ervoor maar het was er nog steeds om haar eraan te herinneren dat leven altijd de betere optie was. Dat idee was een leugen die haar – in haar ogen, wijs waren gemaakt maar waar ze steevast aan vasthield ondanks de vele keren dat ze het had willen negeren.

Zijn woorden klonken, niet negatief noch positief, ”Wie niet werkt niet wint zeker?” meldde ze, het was een twist op het o zo gekende gezegde, een versie waar ze het iets meer mee kon vinden dan het originele zinnetje. Ze was reeds binnengewandeld in de gezellige bar en in die moment had het haar een fantastisch leuke plek geleken om gewoon wat rond te hangen- dat zei veel want Julie vond niets echt leuk. Nieuwsgierigheid had zijn hoofd opgestoken en nu was ze werkelijk benieuwd naar wat voor evenementen de knusse bar in petto had en aan welke ze zou mogen deelnemen. Terwijl mogelijkheden door haar hoofd gleden klonk Tobias’ stem weer in haar oren en ze richtte haar blik opnieuw op hem, ”Ah mijn lessenrooster,” zei ze, een beetje schaapachtig terwijl ze in haar nek wreef, ”Ik ga niet zo veel naar school,” gaf ze vervolgens toe, ”slechts een drietal vakken met slechts enkele uren in de week vooral voormiddagen,” vertelde ze verder met haar aangenaam stemgeluid. Ze had het werkelijke getroffen met haar lessen, Engels en Frans vielen hoofdzakelijk op voormiddagen en Literature deed ze enkel wanneer ze er zin in had – iets waar haar docent weinig tot geen begrip voor had, ze stond namelijk niet te popelen om literatuur te verwerken wanneer een kinderverhaal soms al te veel was. Zijn verhaal over kinderen leidde tot herinneringen die ze met alle macht opnieuw naar haar achterhoofd verbande voor ze een kort knikte als bevestiging op zijn bevestiging. ”Ha, je onderschat de koppigheid van mijn gezicht,” meldde ze hem met een scheve grijns. Het was geen glimlach maar ook geen scherpe sneer, het voelde eerder leeg als het aangedampte spiegelbeeld van de onderliggende persoon die een stralende glimlach wou geven.

Parijs leek bij allebei zuur na te smaken en zij wist goed genoeg waarom maar was doodsbang om enige vorm van herkenning te laten doorschijnen aan de blonde jongen die naast haar stond. ”Deal,” meldde ze hem, ze zou nooit een aanbod van een drankje afslaan, al helemaal niet wanneer het gratis was, maar toch klonk het lichtjes dof door de aanwezig bittere smaak in haar mond, een nasmaak die wederom weerspiegeld werd in de glimlach die de jongen haar wierp. Een glimlach waar ze los doorheen keek omdat zij het eerste jaar diezelfde glimlach gedragen had, leeg en vals. Hun gesprek vloeide echter al snel weg van de duistere stad in het hartje van Frankrijk en richtte zich meer op de andere reizen die beide gedaan hadden. Zijzelf had amper genoten van haar vrijheid aangezien je zonder een rosse cent niet echt die mogelijkheid had maar het ontluchtte haar hart dat de jongen – waarvan ze ondertussen 99% zeker was dat het haar Tobi was, meer van de wereld gezien had tussen Parijs en Sundberg door. ”Ja ik heb gehoord dat je echt gestudeerd hebt voor… wat was het woord ook al weer…” ze liet de laatste woorden in de lucht hangen aangezien het correcte woorden voor ’mixer van verschillende alcoholen’ maar niet in haar brein wou komen.

And suddenly...
I felt nothing.