Wasting all my time on you

Allen was druk bezig, drukdrukdruk. En dat terwijl ze hier pas net waren. Waarmee? Overal mee, maar vooral met de omgeving verkennen. Want elke vierkante meter die hij hier leerde kennen zorgde voor een gevoel van controle, een groeiende hoop dat dit toch een nieuwe thuis plaats kon worden, net zoals Genosha dat had was geweest. Zo was hij vandaag het bos in getrokken. Waar het in het begin heerlijk herfstig weer was geweest begon het nu een beetje klam te worden. Mist dampte uit de bodem, wat eigenlijk wel paste bij de aankomende Halloween. Allen stapte onbezonnen door, genietend van de stapels bladeren waar hij doorheen kon schoppen. Tot hij iets hoorde wat geen vogeltje was. Nee, dit was een mens. Gehum. Onmiddellijk trok het de interesse van de muzikant-kant van Allen.

De melodie had iets treurigs, hij kreeg er haast heimwee van. Toch zocht hij het geluid op, nieuwsgierig als altijd. Wie o wie zat er hier in z’n eentje te neuriëen? De verrassing die hij vond was helaas niet zo leuk als hij had gehoopt. Een jongen zat ineengedoken op de grond en alles schreeuwde verdriet. Even bleef Allen in doodse stilte staan, verstijfd. Niet goed wetend wat hij moest doen, zeker niet toen hij de jongen herkende. Deze situatie leek zo kwetsbaar, dat zelfs de flapuit Allen zocht naar de juiste woorden om de breekbare jongen niet te pijnigen. Het was moeilijk. Maar hij kon en zou niet zomaar weglopen. Dat was hij aan zijn bandgenootje verschuldigd. “Siem,” begroette Allen de ander met een ongewone kalmte. Zijn bezorgdheid probeerde hij niet al te duidelijk te maken, maar het was goed hoorbaar. “Ik kom erbij zitten, ok?” Dit was Allen’s poging tactvol te zijn en Simon een optie te geven hem weg te sturen. Allen liet zich zakken op een kleine afstand van het hoopje mens, arme Simon. “Wil je-“ Erover praten? “Een stukje chocolade?” Allen viste een reep uit de buitenzak van zijn grote jas, hopelijk was het niet te erg gesmolten. Zwitserland hé, dan moest je wel de wereldberoemde chocolade aanschaffen. "Tis met caramel."

OOC: poor bby :c

Allen vond het altijd vervelend om mensen verdrietig te zien. Helaas was zijn repertoire van opvrolijk-acties niet altijd even geschikt, soms vonden mensen het helemaal niet grappig als je dan een taart in hun gezicht duwde of een flauwe grap maakte. Helaas. Want dat waren dingen die hij makkelijk vond. Makkelijk en vermakelijk. Iemand troosten, dat was moeilijk. Maar wel de moeite waard, zeker voor een vriend. En Simon rekende hij zeker onder zijn vrienden, de jonkie van de band JotBW.

Hij viste een reep chocolade uit zijn zak, en hield die uitnodigend omhoog. Chocolade maakte alles beter. Allen stak een stukje in zijn mond en gaf de reep door aan Simon. “Neem zo veel je wilt.” En dat meende hij oprecht, vrijgevig als hij was, zelfs met chocolade. Simon vroeg naar de rest, lief. Het was een gek idee dat de bandleden elkaar zo lang niet hadden gezien, daar moest spoedig verandering in komen. Aangenomen dat iedereen OK was, jeetje, hij had nog niet eens over de andere mogelijkheid nagedacht. Dat wilde hij ook helemaal niet...

“Ja, ze zijn allebei in orde, relatief gezien. Gelukkig.” Allen glimlachte lichtjes. “Wren is helemaal heel enneh, Charlie heeft een paar lelijke brandwonden, maar dat komt wel goed. En ik.. Kun je zien.” Hij maakte een knikkende beweging naar zijn mitella. “Hoe is het bij jou?” vroeg Allen dan. Hopend op goed nieuws. “Heb jij iets van Conor gehoord?”