I have battled demons that won't let me sleep

Het gebeurde weer. Elke avond. En nu Jensen en Logan beide uit haar leven verdwenen leken te zijn voelde ze zich eenzamer dan ooit tevoren. De nachtmerries waren erger geworden sinds de dag dat Genosha aan was gevallen door haar eigen mutanten, die onder de macht van één of ander kind waren gekomen. Clarissa herinnerde zich nog hoe ze zich verstopt had in de sewers, ze had haar dierlijke gestalte aangenomen omdat ze geen controle over haar shifting had wanneer haar angst onhandelbaar werd. En dan was er nog het bombardement, het engste wat ze in haar hele leven mee had gemaakt. Nog altijd hoorde ze het geschreeuw, zag ze de vlammen die voor de verandering niet van haar afkomstig waren. Het ergste was misschien wel geweest dat iedereen om haar heen verbrand was, en de vlammen haar niks hadden gedaan. Ze had daar gestaan totdat iemand haar uit de vuurzee getrokken had. Clarissa had geen idee wie het geweest was, maar de persoon in kwestie had haar uit haar korte shock moment getrokken. En nu waren ze hier, in een vreemd dorp met vreemde mensen.

Een angstig geluid had haar keel verlaten toen ze wakker was geworden van een nachtmerrie, die had ze zowat elke nacht, nog altijd. De tranen stonden in haar ogen en ze meende iets te zien in de hoek van haar kamer. Zweet stond op haar voorhoofd en voordat ze het wist rende ze buiten, in haar nachtkleding over de met straatlampen verlichtte straat. Het eiland met mutanten was één ding geweest, maar een dorp, een samenleving, dat zorgde ervoor dat ze niet goed meer functioneerde. Het was ook maar een kwestie van een halve minuut voordat het meisje verdwenen was en de tijger de overhand had genomen.

Met grote passen sprong de tijger over een omgevallen boomstam heen. Op de grond liet ze brandplekken achter waar haar poten de met blaadjes bezaaide aarde raakte. Na een tijdje vertraagde ze haar pas, ze was moe aan het worden. Maar de duisternis om haar heen was beangstigend, en zodra ze een zacht gekraak hoorde liet ze haar kop dan ook zakken om een lage grom te laten horen. De oren van de tijger lagen plat op haar kop, er leek geen enkele andere emotie te zijn dan angst.

I have battled demons that won't let me sleep

Clarissa snapte gewoon niet waarom hij niet voor haar terug was gekomen, waarom hij niet de persoon geweest was die haar uit de vlammen getrokken had. Was hetgeen wat er tussen hen dan gebeurd toch niets geweest? Waren zijn woorden leugens geweest? Het waren alleen de gedachten eraan al die er al meerdere keren voor gezorgd hadden dat ze de controle verloor. De nachtmerries waren erger dan ooit nu ze zich niet meer in zijn veilige armen kon nestelen wanneer ze sliep. Het voelde net alsof er een stukje van haar hart afgescheurd was. En ze haatte het gevoel.

De nachtmerries waren elke nacht anders. Het waren mixen van gebeurtenissen uit haar verleden en bepaalde monsters die elke keer terugkwamen. Soms leek het erop dat haar hoofd spelletjes met haar speelde wanneer ze wilde slapen, alsof er iets was wat haar geen rust gunde. Vaak werd ze schreeuwend of huilend wakker, maar aangezien ze alleen in een huis was gezet stoorde ze er niemand mee. Het enige eraan was wel dat ze zichzelf dan trillend onder haar dekens verstopte, immers was er niemand die ze kon roepen wanneer ze het gevoel had dat ze elk moment aangevallen kon worden door de monsters onder haar bed. En wanneer ze dat niet deed eindigde zo'n nacht negen van de tien keer buiten haar huis, ergens in de wildernis die de Tigris opzocht om zich te verschuilen.

Haar poten lieten smeulende plekken achter op de bosgrond, telkens weer wanneer ze neerkwamen op de droge ondergrond. Haar temperatuur was zo hoog gestegen dat het dit fenomeen mogelijk maakte, iets wat haar wel vaker was overkomen. De warme adem van de tijger zorgde ervoor dat er dampwolkjes zichtbaar waren in de koude nacht. Zelf voelde ze de kou niet. Toen ze een zacht gekraak hoorde gromde ze zachtjes om het andere wezen af te schrikken, maar haar houding verklapte een heleboel. Het andere wezen was ook een katachtige, zag ze nu. De luide brul die het andere beest produceerde zorgde ervoor dat ze een stap achteruit zette, haar kop nog altijd iets lager en haar scherpe tanden zichtbaar. Een luide grauw verliet haar eigen keel dit keer – luider dan je zou verwachten gezien haar angstige houding. De grond onder haar poten begon warmer te worden, waardoor er kleine vlammetjes ontstonden rondom haar poten. Zelf voelde ze er weinig van, en haar ogen waren dan ook zo gefixeerd op de ander dat ze het niet eens merkte.