Onderwerp: The boy who cried wolf ma okt 30, 2017 8:26 pm
A friend is a sweet person when your life isn’t so sweet
Alles was voorbij en toch had hij het gevoel dat hij nog altijd middenin de chaos zat. Het enige verschil was dat hij nu wel compleet in controle was over zijn eigen lichaam en dat er niemand was die hem ‘bestuurde’. Hij zat ook niet meer in een kooi die ervoor zorgde dat er om de zoveel tijd elektrische schokken door zijn lichaam gejaagd werden. Je kon zeggen dat hij vrij was, maar waarom voelde het dan niet zo? Misschien omdat het genezen van een geest langer duurde dan het genezen van een lichaam. De blauwe plekken die her en der over zijn lichaam liepen waren langzaam aan het vervagen, maar de blik in zijn donkere kijkers was nog altijd leeg. De pretlichtjes die normaal in zijn ogen op en neer dansten waren nergens te bekennen. Er kon zelfs geen klein glimlachje vanaf toen hij mensen voorbij gelopen was. Hij had zelfs niet de moeite genomen om op te kijken, was gewoon naar de grond blijven kijken terwijl hij zijn armen om zijn eigen lichaam had geslagen.
Er was niemand te zien in de speeltuin, wat misschien ook maar goed was. Hij had momenteel echt geen behoefte aan gezelschap en het ging waarschijnlijk nog een hele tijd duren voordat hij weer een beetje op zijn oude zelf ging lijken. Vanaf het moment dat hij de controle over zijn eigen lichaam had teruggekregen, was hij door zijn knieën gezakt. De vlammen om zijn lichaam waren langzaam gedooft en met tranen die over zijn wangen liepen had hij naar de grond gekeken. Hij had gewoon niet meer geweten wat te doen en toen er bommen op het schoolgebouw neergelaten waren, was alles alleen maar erger geworden. De chaos, het geschreeuw. Het was alleen omdat iemand hem meegesleurd had, dat hij op de boten en laten op de trein naar Zwitserland terecht was gekomen. Als hij aan zijn eigen lot was overgelaten, zou hij waarschijnlijk net zoals zoveel anderen gewoon dood zijn geweest.
Walsh wilde zich op de glijbaan zetten, maar de elektrische schok die hij voelde van zodra hij er een hand opzette, was genoeg om hem terug te doen deinzen. Die kleine schok was al genoeg om hem terug te brengen naar de tijd dat ze met z’n elven vast hadden gezeten. Tranen sprongen in zijn ogen terwijl hij een paar passen achteruit zette en op de duur gewoon door zijn benen zakte. De jongen krulde zichzelf op tot een bolletje en zijn schouders schokten wat terwijl de tranen over zijn wangen stroomden en er zachte snikken te horen waren. Misschien was het beter geweest als hij ook gewoon omgekomen was. Dan hoefde hij nu niet met al die angst te leven.
Onderwerp: Re: The boy who cried wolf di okt 31, 2017 11:35 am
It's time for you to shine
Het was niet alleen een lichamelijke strijd geweest tijdens het gevecht op Genosha, maar het raakte je ook diep van binnen. Na het gevecht waren ook nog bombardementen geweest en Kylie wist op het nippertje weg te komen, dankzij een aantal andere mensen. Ze had de afgelopen paar nachten veel gehuild in haar slapen. Elke keer als ze haar ogen dicht deed hoorde ze het geschreeuw en het vuur weer voor ogen. Het was voor een klein meisje net zo moeilijk als elk ander persoon die vrienden had verloren tijdens de bomaanslagen. En nu zat ze hier in Sundberg, een klein stadje in Zwitserland, waar tot nu toe wel alles rustig bleek te zijn.
Kylie had hier en daar wat blauwe plekken zitten en een kleine tweedegraads brandwond op haar heup. Als ze iets meer haar mutatie onder controle had dan kon ze er voor zorgen dat het iets sneller weg ging, maar ze had er even genoeg van. Soms wenste ze dat een normaal meisje was zonder mutatie, dan was ze waarschijnlijk ook niet gewond geraakt. Maar Walsh had er niks aan kunnen doen dat hij onder controle was geweest van een andere mutant. Hoe moeilijk het dan ook was voor haar ze moest het hem wel zeggen. De vraag was alleen waar ze hem kon vinden.
Ze liep van de ene plek naar de andere, maar na twee uur had ze hoop al weer opgegeven. Ze was nog moe van de nachten amper slapen en alleen maar huilen. Kylie had haar handen in haar bruine jas gedaan en schopte wat herfstbladeren vooruit. Ze liep nu al voor de tweede keer door het park. En de eendjes die ze de eerste keer zag zitten in het water waren er nog steeds. De eenden kwaakte haar na, terwijl ze voorbij liep richting de speeltuin. Ze liet een klein zuchtje horen en liep verder de speeltuin in. Kylie keek rustig in het rond en pas na de derde keer kijken zag ze dat er een klein jongetje op de grond zat te huilen. De roodharige meid was een beetje afwezig en in gedachten gezonken dat het iets langer duurde. Ze liep op Walsh af en kwam stilletjes naast hem zitten. De laatste keer dat ze hem had aangeraakt was op het strand, toen ze hem wilde overhalen om uit de controle van de gemene mutant te springen. En dat was voor Kylie wat slecht afgelopen. “Wees maar niet bang, Walsh.” Zei ze zachtjes. “Ik ben nu hier.”
Onderwerp: Re: The boy who cried wolf di okt 31, 2017 7:46 pm
A friend is a sweet person when your life isn’t so sweet
Hij hield zijn handen over zijn gezicht geslagen terwijl heel zijn lichaam schokte. Het was vast een raar zicht om hem hier zo te zien zitten, maar op dat moment gaf hij er echt niet om. Hij was gewoon kapot. De jongen zou gewoon graag zijn ogen sluiten en alles even vergeten. Het probleem was dat alles juist terug kwam in de vorm van nachtmerries als hij zijn ogen sloot waardoor er geen mogelijkheid voor hem was om even aan alles te ontsnappen.
Waarom was het gebeurd, waarom hadden ze het juist op hen gericht? Het was niet alsof ze een heel leger zouden vormen om alles en iedereen aan te vallen. Ja, sommige mutanten, waaronder hijzelf, hadden mutaties die misschien als gevaarlijk beschouwd konden worden. Maar dat was juist de reden waarom ze naar school gingen, om te leren om hun mutaties onder controle te krijgen zodat ze geen mensen zouden pijn doen. Omdat heel het vechten nog niet genoeg was geweest, hadden ze nog eens bommen op de school gegooid. Op de een of andere manier was de jongen daar toch zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
En nu was hij hier. Helemaal alleen met zijn gedachten, of dat dacht hij toch. Het was pas toen ze haar mond opendeed en er woorden uitkwamen, dat hij doorhad dat Kylie naast hem zat. Langzaam hief hij zijn hoofd uit zijn handen en roodomrande ogen kijken naar zijn beste vriendin, het meisje dat hij had pijn gedaan. ”Het s...spijt me.” Het speet hem dat hij zo makkelijk te manipuleren was geweest, het speet hem dat hij zo lang weg was geweest, het speet hem dat hij haar pijn had gedaan.
Tranen liepen nog altijd langs zijn wangen terwijl hij gewoon naar haar keek. Hij wilde haar wel een knuffel geven, maar hij durfde geen onverwachte beweging te maken. Walsh was gewoon bang dat hij haar weer per ongeluk pijn zou doen. Hij wist niet waar ze juist pijn had en hij wilde niets erger maken door haar aan te raken. Daarbij wist hij niet eens of ze kwaad op hem was, of ze wel wilde dat hij haar een knuffel gaf. Dus legde hij zijn handen gewoon op zijn schoot terwijl zijn schouders nog steeds schokten door de snikken die over zijn lippen rolden.
Onderwerp: Re: The boy who cried wolf ma nov 06, 2017 12:58 pm
It's time for you to shine
Dat ze Walsh had gevonden op het moment dat ze de hoop een beetje had opgegeven had ze wel geluk. Hoe moeilijk ze het ook vond ze moest er wel even doorheen bijten. Ze kon namelijk niet voor altijd blijven hangen in het verleden, terwijl ze banger werd voor mensen die haar pijn hadden gedaan. Vooral niet als die mensen vrienden van haar waren. Walsh was slechts één van haar leeftijdsgenootjes en het was voor hem net zo moeilijk als voor haar. Dat kon ze hem en zichzelf gewoon niet aan doen. Als een van hun twee dan contact zou moeten zoeken met elkaar dan wilde Kylie graag degene zijn die hem als eerst zou vergeven. Ze zou hem door deze moeilijk tijd heen trekken, terwijl ze er zelf overheen zou komen.
Kylie wilde haar arm om heen doen, maar dat risico wilde ze niet nemen. Ze wist hoeveel van zijn mutatie hij onder controle had. Als ze zelf echt zo’n mutatie waarmee ze heel snel geen helen dan had ze dat gedaan. Dan wilde ze graag hem knuffelen en vasthouden net zo lang tot hij niet meer huilde. Nu zou ze het moeten doen met enkel woorden en haar aanwezigheid op laten merken. Ze vond het vreselijk om hem te zien huilen en haar tranen prikte al in haar ogen. Ze vond het sowieso al moeilijk om andere mensen te zien huilen, maar al helemaal als het Walsh was. Kylie wilde er niet eens bij na denken hoe moeilijk hij het wel niet eens had gehad. Al kon ze zich wel een beetje een beeld voor ogen zien. Het had hem nooit mogen overkomen.
“Het s...spijt me.” Zei hij met roodomrande ogen, toen ze die eenmaal zag kon ze haar eigen tranen ook niet meer onderdrukken. Haar onderlip begon een beetje te trillen en ze schudde haar hoofd. “Het is niet jouw schuld.” Ze probeerde hem een beetje te troosten. In haar zak zocht ze naar een aantal zakdoekjes die ze na enkele seconden had gevonden. Ze haalde eentje uit en gaf hem aan Walsh, waarna ze zelf er ook eentje uit pakte. “Ik vergeef het je, echt waar.” Zei ze, terwijl ze met haar eigen zakdoekje haar wangen probeerde te drogen. “Ik zal je hier doorheen trekken.” Ze slikte even en keek hem met een glimlachje aan; hopend dat hij zou stoppen met huilen en er ook zekerder over werd dat alles goed kwam.
Onderwerp: Re: The boy who cried wolf vr nov 10, 2017 8:29 pm
A friend is a sweet person when your life isn’t so sweet
Natuurlijk was hij opgelucht toen Kylie hem vertelde dat het niet zijn schuld was. In principe was het dat ook niet, maar dit alles zou waarschijnlijk niet gebeurd zijn als hij een beetje sterker was geweest. Hij wist zelf ook wel dat Mira het waarschijnlijk makkelijk had gehad om hem aan haar wil te onderwerpen. De angst en de constante schokken die door zijn lichaam gejaagd werden, hadden hem zowel fysiek als mentaal gewoon uitgeput. Heel erg veel weerstand had hij niet meer gehad toen ze uiteindelijk zijn hoofd binnengedrongen was. Het was Mira geweest die Kylie via hem pijn had gedaan, maar waarom voelde hij zich dan nog altijd zo slecht?
Met trillende handen nam Walsh het zakdoekje van haar aan. Zijn schouders schokten nog een beetje na terwijl hij de tranen van zijn wangen veegde. Natuurlijk was hij er wat langer mee bezig aangezien de tranen bleven lopen, maar het zorgde er tenminste voor dat hij toch langzaam begon te kalmeren. De snikken klonken al wat minder hevig dan eerst, maar dat kwam waarschijnlijk ook door het feit dat Kylie hem vergeven had. Betekende dat dat hij zijn beste vriendin niet kwijt was?
De jongen keek even naar de grond voordat hij voorzichtig een stukje dichterbij schoof en twijfelend zijn armen een stukje spreidde. ”Mag ik...misschien...knuffel?” Hij zou nooit vrijwillig toegeven dat hij zelf had gevraagd om een knuffel als iemand hem ernaar zou vragen. Hij was een man, mannen hadden geen knuffels nodig en toch was dat hetgeen dat hem op dit moment het meest zou kunnen kalmeren. In de tijd dat hij in de cel had doorgebracht, had hij lang geen knuffels gekregen en als hij eerlijk moest zijn, verlangde hij gewoon naar een goede stevige knuffel. Walsh beet zijn lip terwijl hij zijn donkere kijkers op Kylie richtte, wachtend op een negatieve of een positieve reactie.
