When the wolf runs the show. [Denni]

De laatste dagen waren altijd de lastigste maar nu leek het alsof Storm nog veel verder weg was dan normaal. Hij was niet geconcentreerd, niet gefocust en al helemaal niet bij de les. Alles wat hem werd gezegd leek langs hem heen te gaan, alles wat hij deed was uit een waas van verstrooidheid en frustratie. En het was precies die toestand waar Lupos zo aan zat te vreten, de wolf hield er van dat Storm zo onstabiel was, hij hield ervan dat de jongen met zijn gedachten mijlenver weg was. Het gaf hem controle, volledige controle. Storm had het niet eens door maar Lupos had al zoveel informatie gekregen, had al zoveel keer blijk gegeven van zijn aanwezigheid. De enige die het wel op viel was de beer, de kamergenoot van Storm. Hij stelde meermaals voor om naar de ziekenzaal te gaan, om naar de kalmering te vragen die hem altijd een paar uur vooruit hielp. Maar Lupos had controle, hij zorgde ervoor dat Storm iedere vorm van hulp weigerde, dat Storm alles negeerde wat leek op iets van bezorgdheid en gezelschap. Zijn kamergenoot probeerde tot de humeurigheid door te dringen maar letterlijk alles leek langs Storm heen te lopen, tot het uiteindelijk te veel was en hij zijn geduld verloor. ‘Devon stop!’ Siste Storm, zijn ogen met die gevaarlijk roodachtige glans die je waarschuwde om het niet verder te drijven dan nodig. Hij had zijn hand tot een vuist gebaald, keek naar Devon en opende dan trillend weer zijn vingers. Hij ademde beverig uit en verliet de kamer … uit veiligheidsoverwegingen.

Het was de derde dag voor volle maan, nog twee nachten en het was tijd voor Lupos om buiten te spelen. De wolf hunkerde hier zo naar dat het voor Storm ondragelijk werd om tussen de mensen te lopen. In afgelopen week had hij zich verstandelijk genoeg van alle grote druktes vermeden, hij ontvluchtte de lessen, de vrienden, hij ontvluchtte iedereen die geen grip kon hebben op dat andere deel van hem. Het was pijnlijk om te zien, de machteloosheid werd bij Devon zelf zo groot dat ook hij radeloos werd. Dus het was beter om gewoon te verdwijnen, hij zou de drie dagen buiten door brengen, hij zou de drie dagen gewoon niets meer van hem laten horen. Het was het veiligste, het was het enige wat Storm kon doen om iedereen op afstand te houden van Lupos want hij was nu de baas. Het zou amper een fractie van een seconde duren om hem te laten transformeren. Storm was er bang voor, die angst knaagde een gat in zijn bewustzijn, genoeg om Lupos er te laten huizen. Genoeg om toch die controle weg te geven omdat hij zelf de kracht niet had om te vechten want zo gefocust hij normaal was, zo zwak was hij nu.

De bomen, het bos in het algemeen bood wat rust. Storm vond zichzelf terug in hoe verder hij door het bos wandelde. Lupos vond vrijheid in het opnemen van de geuren die zich in de natuur bevonden. Maar hij vond ook plezier in het opsporen van de mensen die door het bos wandelde, het waren er niet veel maar er waren er wel een paar mensen, enkelingen die aan het joggen waren of die gewoon door het bos dwaalden net als hij nu deed. Hij ging niet diep genoeg, hij bleef aan de rand maar het gaf voldoening. Storm sloot zijn ogen, probeerde het beetje ademruimte dat hij had te gebruiken om orde te scheppen in de chaos die Lupos aanbracht. Drie dagen … drie dagen en hij zou weer de pijn moeten doorstaan, hij zou weer de misselijkheid proeven, hij zou weer opgesloten zitten in de donkere kamer waar hij Lupos niet kon beheersen. Die angst voedde die misselijkheid, zorgde ervoor dat hij zich niet kon concentreren op de chaos in zijn hoofd. Er zou nooit een dag komen dat hij helemaal voorbereidt was op wat volle maan zou brengen. De laatste was hij menselijk gebleven door Kat, die ervoor had hij Devon bijna vermoord, een meisje gebeten en zelf twee uur klinisch dood geweest … die daarvoor had hij het opgenomen tegen een draak met als gevolg in de ziekenboeg te belanden met een haast afgevroren hand. Wat zou deze volle maan brengen? Eentje in de Danger Room, met een onbekende en haar mutaties. Het was veilig, probeerde hij zichzelf voor te houden. Hij zou Devon geen pijn kunnen doen, of Kat, of Lorise, of gelijk wie op deze school. Hij was zo opgegaan in de gedachten dat Lupos hem automatisch ergens heen had geleidt, naar een beekje waar hij zijn eigen spiegelbeeld kon zien, zijn matte bleke gezicht, de donkere vermoeide bruine ogen met dat tintje rood en kwaadaardigheid. Toen hij zijn naam hoorde, niet Hall maar echt zijn naam kwam zijn hoofd met een ruk naar boven. Lupos had het sneller door dan Storm zelf. Hij had al veel sneller de geur aan de persoon kunnen hangen nog voor Storm de stem aan de persoon kon hangen. ‘Nee.’ Je hoorde het niet, zijn lippen bewogen miniem, produceerde geen klank terwijl hij zich langzaam omdraaide en haar aanstaarde. ‘Denni nee,’ de angst voor haar aanwezigheid zo dicht bij Lupos overwelmde hem. Lupos vond plezier in de die angst, Storm kon haast voelen hoe de wolf haar helemaal begon te analyseren, van geur tot bewegingen, zelf tot de relatie en gevoelens die zijn gastheer voelde tegenover haar. En dat ging dieper, dieper dan Lupos gewoon was, maar het was bevredigend. Storm durfde zich amper te bewegen terwijl hij naar Denni keek. Het was bijna drie weken geleden dat ze hem Londen had laten zien, en in die drie weken hadden ze elkaar nog vaak gezien, zowel in als buiten de lessen. Storm wist niet wat het was, maar er was iets veranderd waardoor hij nu een hele hoop paniek moest tegenhouden. ‘Denni, je moet gaan, ik ben ver van mezelf en ik wil niet dat hij,’ hij zweeg en keek naar zijn eigen hartslagmeter, het zat al zo hoog, zo net tegen de grens dat het onuitstaanbaar werd voor hem om ernaar te kijken. Hij kwam in beweging, iedere stap die hij zette was zo voorzichtig, zo vooruitgedacht en zo vol onrust en angst. Storm bleef voor haar staan, bracht zijn handen naar omhoog en omvatte bibberend haar gezicht, toch, ondanks alles was de aanraking voorzichtig en teder. ‘Ik weet dat je wilt helpen maar dat kan je enkel doen door weg te gaan, ver weg van mij zodat ik weet dat je veilig bent.’ Prevelde hij. Zijn ogen namen ieder detail van haar gezicht op. Zijn ogen slechts een zwakke schijn van de echt zorgzame Storm. ‘Ik wil je geen pijn doen, maar hij wil wel, heel graag zelfs.’ Hij liet zijn vingers van haar gezicht dwalen en baalde zijn vingers weer tot vuisten, stapte aarzelend achteruit, weg van haar. ‘Ga.’ Knikte hij het bospad aan terug richting school. Ze mocht hier niet zijn, ze mocht hier niet zijn op zijn zwakste moment. Wat als zijn droom uit zou komen? Wat als hij straks wakker zou worden en Denni lag bebloed op de grond? Wat als Lupos haar als zijn slachtoffer zou aanduiden? En onbewust deed Lupos exact dat, hij zette de geur van Denni vast in zijn geheugen en daarmee maakte hij haar volgende slachtoffer voor volle maan …

Het was alsof de wereld langzaam stopte met draaien, alsof iedere seconde die van dan af voorbij kwam een eeuw leek te duren. Het onschuldige vertrouwen in haar stem … ze had geen flauw idee van welke dag het was, van hoeveel dagen er nog waren tot zijn volle maan. Storm sprak er niet veel over. Zeker niet met Denni dus hij nam het haar niet kwalijk dat ze het niet wist. Hij nam het zichzelf kwalijk dat hij haar niet had horen komen. Dat hij zelf in de vijf minuutjes aan rust voor zichzelf enkel maar gedacht had aan de weerwolf. Kylie had gelijk, hij was een egoïst, op de momenten als deze besefte hij dat maar al te goed. Hij had Devon afgesnauwd omdat de weerwolf zoveel van hem vroeg, hij had iedereen weg geduwd omdat hij dat het beste vond. Dus ja … dat kind had gelijk, hij dacht enkel maar aan zichzelf en niet aan de anderen. Maar kon het ook anders? Kon hij dat deel van zichzelf negeren terwijl het als een ziekte voelde op zijn huid, terwijl het als een marteling aanvoelde, als een insect dat hem van binnen uit op vrat. Kon hij het negeren? Was hij egoïstisch om iedereen op afstand te houden voor hun veiligheid?

Hij staarde naar Denni, naar de reactie van haar hele lichaam. Hij hoefde niet te kijken om het te weten, hij voelde het, hij voelde de sfeer rondom haar veranderen. Hij hoorde haar hartslag praktisch onder de grond naar hem toe daveren terwijl ze het besefte, terwijl ze besefte dat dit één van de momenten was dat je liever niet bij hem was. En toch … toch herhaalde ze zijn naam, en toch zag hij de bezorgdheid in haar ogen. Zijn handen trilden zo hevig dat hij ze echt tegen zijn lichaam moest drukken om het onopgemerkt te laten voorbij gaan. Zijn hart klopte te snel, gevaarlijk snel en het deed pijn in zijn borstkast. Hij kon zich niet bewegen, hij kon het niet terwijl hij naar haar keek en alles van drie weken geleden terug naar boven liet komen. Hoe ze tegen hem aan gekropen was, hoe ze hem welterusten had gewenst en bijna meteen naast hem in slaap gevallen was. Hoe hij nog ruim een half uur in stilte naar de regelmatigheid van haar ademhaling had geluisterd. Hoe haar warmte bij hem was achtergebleven. En hij was in slaap gevallen met haar hoofd tegen zijn borstkast, haar rust had een deken over zijn onrust geworpen en het was de eerste keer dat hij zo snel in slaap was gevallen. Lupos was er niet geweest die nacht, er was enkel die droom van haar, van Denni die door het bos rende. Ze rende voor haar leven, er hing bloed aan haar handen en ze schreeuwde, ze schreeuwde de longen uit haar lijf. Hij had haar zo gemakkelijk ingehaald, haar tegen de bosgrond gewerkt en net als zijn tanden door haar keel wilde bijten schrok hij wakker met zijn rood doorlopende ogen, de stille drift om te jagen onderaan zijn maag. En het enige geruststellend in dat moment was Denni geweest, haar ademhaling, haar hartslag zo dichtbij. Maar het had hem niet meer los gelaten, de droom had hem niet meer los gelaten. En nu hij Denni hier voor zich zag staan leek het als een levensecht beeld uit die droom. Het enige verschil was dat hij nog Storm was en niet Lupos. Hoe lang kon hij dit volhouden, hoe hard zou hij zijn best moeten doen om haar deze keer weg te krijgen? Het vooruitzicht deed pijn, maar dan weer, heel zijn lichaam deed ondragelijk veel pijn.

Haar huid voelde haast ijskoud aan onder zijn broeierig warme vingertoppen. Het bood hem geen troost, geen rust, niet zoals het normaal zou doen. Maar hij deed het, in de hoop dat het zou aan slaan en ze zou luisteren. “Ik ben veilig.” Protesteerde ze zachtjes. Hij sloot zijn ogen en schudde zachtjes zijn hoofd. ‘Je bent altijd veilig bij me Denni maar ik ben maar kwart op deze wereld momenteel.’ Hij liet haar los. Alsof hij wakker schoot en schrok van zijn eigen handelingen. Zijn vinger trilden, vonden zich een weg terug naar zijn eigen lichaam waar hij ze in vuisten weer tegen zich aan drukte. Afstand … hij moest afstand bewaren en liefst zo snel mogelijk. Lupos lag als een slang toe te kijken, hij was zo alert, hij was zo aanwezig in zijn geest dat Storm amper nog iets durfde doen. Bang dat elke beweging er eentje teveel zou zijn. Iedere stap de hij achteruit zette was voor haar een reden meer om te blijven. Hij keek over zijn schouder, naar de weg dat dieper het bos zou inleiden, hij zou niet kunnen rennen, het zou Lupos triggeren. Toen Denni weer sprak bracht hij zijn blik heel voorzichtig en kwetsbaar terug naar de hare. ‘Ik zag hem je vermoorden.’ Prevelde hij zachtjes, hij keek naar de grond, te bang om de reactie in haar ogen te zien. ‘De nacht dat je bleef slapen heb ik gedroomd hoe hij op je jaagde, hoe hij je vermoordde.’ Hij slikte moeizaam, keek haar langzaam weer aan. ‘Ik kan het niet uit mijn hoofd zetten Denni.’ Hij drukte zijn handpalm tegen zijn voorhoofd. De emoties stokten zich op in zijn lichaam en hij voelde dat beetje grip dat hij nog had langzaamaan weg glijden. ‘Hij maakt me zwak door deze dingen, ik ben te zwak doordat ik dit toelaat in mijn hoofd.’ Hij ademde scherp in en klemde zijn handen door zijn haar, kneep zijn ogen dicht en schudde hevig zijn hoofd. Hij draaide zich naar het beekje, met zijn rug naar haar toe en staarde secondenlang het water in. Ga … maar ze wilde niet gaan. Haar zelfzekerheid, de kracht van dat woord wakkerde het vijandige in Lupos aan. Hij kon het niet hebben dat iemand zich tegenover hem of Storm ging stellen, al zeker niet in deze staat. Toen ze verder ging kromp hij in eerste instantie wat ineen. ‘Snap je het niet,’ hij draaide zich om en keek haar aan, zijn blik lichtjes verhit door het temperament waarmee Lupos controle begon te nemen. ‘ik wil je niet wegjagen. Ik wil je niet wegjagen zoals ik toen heb gedaan, ik wil je niet wegjagen om je veilig te houden. Ik wil je wegjagen om je levend te houden.’ Hij keek haar doordringend aan, tikte bibberend tegen zijn eigen hoofd. ‘Hij brak me al één keer door Devon haast van me af te nemen, geen hem niet het genoegen om dat nog een keer te doen, ik weet niet,’ zijn stem stokte en hij keek naar de grond. ‘Ik heb er niets aan als je dood bent, ik smeek het je Denni, please ga terug. Ga naar Devon en blijf bij hem tot na volle maan.’ De wanhopige toon kon ze niet negeren, de angst, de smeekbede kon ze niet negeren en toch bleef ze staan. Wat moest hij doen om haar hier weg te krijgen zonder dat het Lupos zou triggeren …

Het bewustzijn van de weerwolf was zo vlakblij, het streek langs zijn geest alsof een dun glazen wand het enige was wat hem en Denni gescheiden hield. Als een tijger uit één of andere armzalige zoo wandelde hij heen en weer, wachtend tot het moment dat die wand zou breken en hij de vrijheid kreeg. Maar ondertussen keek hij, proefde hij haar twijfel en angst op zijn tong, hoorde hij haar hartslag in de aders van haar keel kloppen. Het fixeerde Lupos zo erg dat Storm onbewust ook voor een tel lang naar haar keel keek, naar de plaats waar haar slagaders zich een weg zocht naar hart. En toen haalde Lupos zijn blik ervan weg en ademde Storm haperend uit. Lupos was op zekere hoogte sterker geworden, slimmer, intelligenter. Waar vroeger zijn enige verlangen was om te jagen, te doden was er nu ook meer genot in de jacht. Was het idee om expres trager te rennen zodat zij meer angst zou voelen aanlokkender dan de snelle haal van zijn tanden. Was het idee om haar te horen schreeuwen even bevredigend als haar zien doodbloeden op de bosgrond. Dus ging hij liggen achter die breekbare wand en keek toe naar alles wat ze deed, wat ze zei. Wachtte hij tot Storm dit niet meer kon tegenhouden en zou breken, tot hij iets van emoties zou toelaten waardoor hij nog onstabieler werd dan hij al was. Het was een kwestie van tijd, de weerwolf hoefde niets meer te doen dan wachten, wachten en misschien wel watertanden bij het idee dat zij de volgende zou zijn die hij tussen zijn tanden zou rijgen.

“Waarom heb je me dat toen niet gezegd?” Onderbrak ze hem. Storm keek haar verward aan, voor een seconde omdat zijn gedachten een moment lang gedeeld waren met Lupos. Waarom had hij haar dat niet gezegd? Hij had zich niet anders gedragen die ochtend, het was deel geworden van de normale façade van hem. Hij was een goede leugenaar geworden sinds laatste volle maan, het werd gemakkelijker om dingen achter te houden. Denni had het dus niet gemerkt, ze had het niet gezien dat hij in zijn achterhoofd opnieuw en opnieuw de beelden te zien kreeg. ‘Omdat,’ hij zweeg en keek veel te lang naar een boom terwijl hij probeerde te bedenken wat hij moest zeggen. Niet omdat hij gebrek had aan woorden maar omdat hij zich amper kon concentreren op de realiteit. ‘ik wilde niet dat het invloed zou hebben op jou.’ Hij keek haar weer aan, met een moeilijke blik. ‘Wat ik droom zijn vaak verlangens, wensen, onbewuste boodschappen.’ Wat moest hij haar zeggen? Dat Lupos haar zo graag dood wilde dat het hem s’nachts wakker hield? Hij had geleerd dat de wolf zijn slachtoffers strategischer begon te kiezen. Al wie een bedreiging was voor Storm wilde hij kwijt enkel en alleen zodat hij het vrij spel zou krijgen wat hij wilde. Denni was een obstakel en obstakels moest je wegruimen. Hij zou bijna willen knikken bij die gedachten, meer die van Lupos dan de zijne maar hij deed het niet. Hij hield zijn blik op Denni gericht, begon hardnekkig te zoeken naar een restje Storm om haar gerust te stellen en weg te krijgen. Maar er was niet veel Storm meer over om te redden nu, daar zou Denni niets aan kunnen veranderen tot die volle maan was gepasseerd. Toch was het ongewoon voor Storm om zo veraf te zijn, het was ongewoon voor Lupos om al zoveel macht te hebben. Al sinds ze Londen had laten zien was Storm op één of andere manier niet meer bij de les, Lupos wist dat en maakte daar gebruik van.

Denk aan de leuke dingen? ‘Daar is het te laat voor Denni, hij is,’ hij tikte zwak tegen zijn hoofd. ‘hij is er al.’ Prevelde hij erachter. Hij kon niet terug vechten tegen Lupos, niet in dit stadium in ieder geval. Het was te laat, het kwaad was al geschied, het was enkel een kwestie van tijd voor het echt zou losbreken. Wat voor leuke dingen waren er tegenwoordig trouwens nog om aan terug te denken … Zijn verjaardag? Londen? Zijn vrienden? Allemaal genoeg herinneringen die je zouden doen lachen, maar tevens ook gevoelens en emoties zouden los maken en was het dat niet net dat hij moest tegenhouden. Hij kon haar raad niet opvolgen, zelf als hij wilde, zelf niet als ze een voorbeeld zou geven. Hij moest zichzelf afschermen, hij moest zich afschermen van haar. Hij kon Devon bellen … of Nadya, zij wisten de ernst van de situatie … zij zouden Denni hier weg krijgen. Hij voelde haar zijn broekzak, beseft dat hij alles achtergelaten had in zijn kamer om geen afleiding te hebben van het echte gevecht met zichzelf. Dus er was geen telefoon om haar in veiligheid te brengen, geen Devon, geen Nadya. Er waren enkel zijn woorden en die nam ze niet aan.

Haar zelfzekerheid had Lupos weer rechtop gekregen, hij was weer beginnen ijsberen langs die dunne breekbare wand. Toen ze zijn naam opnieuw uitsprak wakkerde het rood aan in zijn ogen, Lupos … het was Lupos nu. Storm was maar kwart op deze wereld dus ze moest zijn naam niet gebruiken, hij was de baas, hij wilde de kracht hebben. En hij werd ongeduldig, hij werd ongeduldig omdat Storm toch nog zoveel geduld kon opbrengen om geen emoties in het spel te gooien. En toen ze weer begon te spreken was het alsof Lupos vertraagde in zijn hoofd, alsof hij zijn kop draaide, haar aankeek en luisterde naar wat ze zei. Storm schudde meteen zijn hoofd, kneep zijn ogen dicht toen hij de lichtte druk voelde van de weerwolf. Breek Storm, breek; dacht de wolf. ‘Nee.’ Prevelde Storm, hij zette een stap achteruit, net niet in het beekje. Hij keek over zijn schouder en dan wild weer naar Denni, hief zijn handen afwerend op voor zijn borst haar waarschuwend dat ze niet dichterbij moest komen. En toen zei ze iets waardoor hij bevroor op zijn plek, hij bleef haar onbeweeglijk aankijken terwijl zijn wolvenzicht voor een kort moment het enige was wat hij kon zien. Toen hij weer sprak was zijn stem koud, afstandelijk en was iedere emoties verdreven uit zijn blik. De angst was weg, de twijfel en Storm hing aan een zijden draadje vast terwijl hij het defensief voor Lupos begon op te nemen. ‘Niemand kan een bodyguard zijn voor mij. Hij is te sterk, jij bent class 1 Denni, hij weet dat. Als je denkt dat je kan winnen van hem dan heb je het fout. Hij leert nog steeds bij en er is geen situatie waarin ik kan voorspellen wat hij gaat doen. Maar wat hij nu wil doen is op jou jagen.’ Hij zweeg terwijl hij haar aanwees, met de koude afstandelijkheid die ze waarschijnlijk al eens op de ziekenboeg had gezien. ‘Ga!’ Beval hij haar. ‘Dit is niet helpen, dit is in de weg lopen.’ Het klonk meer op een grom dan iets anders maar het waren hoorbare woorden geweest. Hij probeerde zijn lichaam in beweging te zetten maar Lupos hield hem tegen, nieuwsgierig als dat beest was wilde hij weten hoe ze zou reageren. Voorspelde hij dat haar reactie misschien wel zijn vrijheid zou garanderen …

Dit was zijn schuld … het is haar schuld … dit was zijn schuld … het is haar schuld. De constante weder gedachte van de weerwolf maakte hem gek, bijna zo erg dat hij luidop tegen dat monster wilde roepen. Het was allemaal veel gemakkelijker geweest toen Lupos nog niet zo ver ontwikkeld was, toen het zweeg en enkel maar kwam als het wilde jagen. Dit alles zorgde ervoor dat Storm niet de standvastigheid vond om te blijven vechten, want als hij terug duwde daar dan duwde Lupos gewoon op een andere plaats weer. De weerwolf verzette geen poot en Storm was niet sterk genoeg om te kunnen winnen. Maar met Denni in de buurt wilde hij niets liever dan winnen, hij wilde niet dat ze zag hoe allesoverheersend dit deel van hem was, hij wilde niet dat ze zag hoe kwetsbaar en gebroken hij in dit stadium was. Ze verdiende dit deel van hem niet, ze was er te gevoelig voor en Storm wist exact hoe dat zou aflopen … het zou haar breken. Lupos zou haar kapot slaan in scherven die misschien niet meer vielen te lijmen. Die gedachten waren genoeg voor Storm om een beetje energie te putten uit haar aanwezigheid en het te gebruiken tegen Lupos. Maar het enige wat de wolf deed was kijken en moest hij kunnen waarschijnlijk ook zwak emotieloos grijnzen, dit kun je niet winnen Storm.

Iedere emotie op haar gezicht kwam dubbel en dik aan bij Storm. Hij was al zo oplettend naar anderen maar hij was dat dubbel naar Denni. Haar emoties hadden het meeste impact, haar gevoelens en angst brachten hem het meest van slag. Liefst van alles wilde hij haar aanraken, haar smeken om terug te gaan naar de ziekenzaal, haar gerust stellen dat het uiteindelijk wel in orde zou komen. Maar dat deel van hem was al zover afgedreven dat hij er geen houvast meer aan had. Toen ze één van zijn woorden herhaalde schoot de paniek door zijn ogen. ‘Zijn verlangens.’ Prevelde Storm amper hoorbaar. Het was altijd was Lupos wilde. De nachten draaiden altijd om de wolf, want dan was hij het actiefst en had hij zin om de leuke dingen te doen. ‘Ik zou nooit,’ hij keek haar aan, wanhopig. Ze zou toch niet echt denken dat Storm het verlangen zou hebben haar te doden, ondanks Lupos? Die gedachten begonnen zo aan hem te knagen dat hij zenuwachtiger werd, dat hij naar zijn hartslagmeter staarde en weer naar haar, dat hij begon te wiegen op de balen van zijn voeten. Nee, dat kon ze niet denken. ‘Denni,’ hij zweeg, strekte zijn hand kort naar haar uit en trok het dan defensief terug tegen zijn lichaam. ‘Ik zou zoiets niet doen.’ Jawel, zei een stemmetje ergens in zijn achterhoofd. ‘Geloof me, alstublieft.’ Smeekte hij. Als ze Storm en Lupos als één ging zien dan was alle hoop weg. Als iemand dat van hem ging denken, buiten zichzelf, dan zou hij er alles aan doen om zichzelf en de wolf kapot te maken. Hij keek haar aan, het bruin in zijn ogen smolt onder dat gevaarlijke rode, de wanhoop, de angst, de agressie. Het beetje goede in al dat slechte en Storm probeerde er tegenop te werken maar hij was gewoon te … sterk.

Ze wist vast geen blijf met die stemmingswisselingen van hem. Wat moest het dan zijn voor Devon om die laatste week dag in dag uit met hem door te brengen. Normaal was zijn geest wel iets meer geordend, normaal kon Storm erdoorheen met kalmering en een gewoon humeurige bui. Maar het was niets in vergelijking met dit … kwam het door dat hij niet volledig was kunnen transformeren afgelopen volle maan? Of kwam het door haar. Hij keek naar Denni, kouder, afstandelijker en ondanks dat hij het niet wilde voelde dat als de enige oplossing. Het was alsof de wolf niets liever wilde dan dat de wereld rondom zich heen afbrokkelde, dat hij zijn vrienden kwetste ondanks dat hij dit niet wilde. Hij stopte met tasten in zijn zakken toen ze hem kortaf vroeg wat hij zocht. Zijn ogen keken haar aan, in zijn blik de waarschuwing om haar attitude wat naar beneden te brengen.

Alles wat hij zei kwam door Lupos maar van zodra hij het zei was het alsof een deeltje Storm noch vocht voor enige controle. Van zodra hij haar emoties zag, van zodra hij de kwetsende blik zag in haar ogen was een iets van hem dat naar adem snakte. Wat had hij gedaan? Verbouwereerd door wat hij, Lupos, net had gezegd staarde hij haar aan. Keek hij toe hoe haar ogen waterig werden en ze zijn woorden herhaalde. En wilde iets zeggen maar er kwam niets. Ook Storm ontving de volle impact van zijn eigen woorden. Hij had haar twijfel en onzekerheid gebruikt als een wapen, een wapen dat haar zou breken en dan ook meteen hem. “Ben ik niet goed genoeg, wil je dat zeggen? Was Londen niet echt genoeg voor je, dat je nu aan mijn kunnen twijfelt?” Zei ze kwaad. Hij wilde achteruit stappen maar het beekje hield dat tegen. Zijn hartslagmeter begon zachtjes te piepen en Storm staarde naar Denni zonder op het geluid in de gaan. Het zou haar maar één verkeerd woord, één verkeerde beweging kosten en die glazen wand waarachter Lupos zat zou breken. Het zou maar één verkeerd woord of beweging van hem kosten om hetzelfde resultaat te krijgen. ‘Denni,’ terug zo gebroken en helemaal in de war stak hij zijn handen in een onderdanig gebaar naar boven. ‘Laat hem je niet kwaad maken, het is exact wat hij wil.’ Hij draaide zich om en stapte met een ruime stap over het beekje. Hij baalde zijn bibberige handen weer tot vuisten. Hij draaide zich voorzichtig terug naar Denni, alsof er iemand hem met een pistool onder bedwang hield. ‘Ik wil je niet kwijt.’ Het kwam er zo zacht uit dat hij niet wist of ze het zou horen. Hij voelde de misselijkheid, hij voelde zich slap worden in zijn benen. Hij zakte tegen een boom in elkaar, probeerde alles wat hij nog had aan vechtlust te gebruiken tegen Lupos voor haar. Ze mocht hem niet zien transformeren, hij zou haar niet doden. Hij sloot zijn ogen, dacht aan haar, hoe ze Londen toonde, hoe ze hadden gedanst onder de sterren, hoe ze tegen hem aan was gekropen, haar glimlach, haar zachte blik, haar lichte ogen. En iets in dit alles verwarde de weerwolf, net genoeg om hem eventjes stil te krijgen, genoeg om zijn hartslag voor een moment naar beneden te krijgen, om Storm toch nog eventjes die rust te gunnen. Hij keek op naar Denni die daar nog steeds stond aan de andere kant. ‘Ga, als je het niet wilt doen voor mij, doe het dan voor de anderen.’ Prevelde hij. En dat was de eerste oprechte Storm-zin die er sinds ze er was, uit kwam. Hij wilde haar niet kwijt, als hij dat lang genoeg zou blijven zeggen zou het misschien nog in orde komen …

Storm was gekend om zijn charme, zijn kalmte, zijn geduldigheid en begrip. Hij had een sterke zelfzekere persoonlijkheid maar die haar Lupos ook en hij was koelbloedig, ongeduldig, gevaarlijk en bloeddorstig. Ze vulden elkaar in zoveel manieren gemakkelijk aan maar iedere keer weer was die sterkte in die persoonlijkheid hetgeen wat hen beide deed botsen. Want Lupos deed alles om een beetje vrijheid te krijgen en Storm deed alles om het in te tomen. Nu meer dan anders wilde hij de hoop opgeven. Hij had dagen, weken en maanden op Genosha gelopen zonder dat amper een handvol studenten wist wat hij echt was. Iets wat na die volle maan, het verhaal van de weerwolf en de beer, algemeen bekend was geworden. Storm wilde Lupos van iedereen weg houden, maar hij wilde hem vooral weg houden van haar, van Denni. Hij wist niet waarom het zo belangrijk was dat Lupos en Denni nooit in aanraking zouden komen maar hij wist dat het nu in ieder geval te laat was. Het enige wat hem nu nog onzeker maakte was de vraag of Denni hem en Lupos als één zag.

“Weet ik.” Antwoordde ze hem zachtjes. Maar het was niet genoeg, het was niet genoeg om de onrust voor die specifieke angst van hem te temperen. Ondanks dat Storm het nooit toonde vond hij het wel altijd belangrijk wat er over hem of dichte vrienden werd gezegd. Hij probeerde iedereen op zijn manier een beetje veilig te houden en dat was vaak met woorden. Nu leken alle mogelijk woorden tekort te schieten en was het slecht een gemompel en gehakkel van onsamenhangende zinnen. Hij probeerde haar meer dan eens duidelijk te maken dat hij zoveel liever wilde dromen over een wandeling door het bos, of een picknick op een weide, of een feestje met Camille. Maar hij kwam er gewoon niet toe, alles zat vast en het maakte hem wanhopig. Het maakte hem wanhopig dat hij de persoon om wie hem immens veel gaf hem niet zou begrijpen. En het was alsof Denni het wist, alsof ze wist dat hij niet de macht had om aan zijn woorden uit te geraken. “Ik vertrouw je” … “Het is goed” en de druk viel weg. Zomaar, als een dam die brak voelde hij iets van opluchting door zich heen gaan. Ze vertrouwde hem, ze vertrouwde hem … hij bleef dat net lang genoeg in zijn hoofd herhalen tot Lupos er humeuriger van werd en dat meteen werd overgezet op Storm. De wolf werd ongeduldiger en Storm weer afstandelijker. Zo zou het altijd gaan, hij wilde iets en Storm volgde het gedwee. Het zou nooit genoeg zijn voor de wolf om enkel te kijken. Ondanks dat hij Denni beval om terug te gaan was hij er ook deels bang voor. Want wat als ze gewoon zou weg wandelen … wat zou Lupos dan doen? Was het het waard om de wolf nog kwader te maken door haar te laten gaan of moest hij enkel wachten tot zij hem zou uitlokken tot een transformatie. Maar zou één van beide gevallen veiliger zijn? Hij keek naar Denni en besefte het meer dan anders … haar leven stond op het spel. Dit kon het laatste beeld zijn dat hij op haar wierp, de laatste herinnering aan haar kon een discussie zijn om hém. Er was nog zoveel dat hij haar wilde zeggen voor mocht dit het laatste moment zijn maar het kwam niet over zijn lippen, er was teveel onmacht, te veel angst en paniek om het er op de juiste manier uit te krijgen.

Hij wist dat hij Denni op een al veel vroeger stadium kwijt kon geraken. Niet door de fysieke kracht waarmee Lupos zijn tanden in haar nek zou zetten maar door de mentale diepte van zijn woorden. Hij kwetste haar, hij vernederde haar, hij gebruikte alles wat hij in zijn macht had om haar af te schrikken op de meedogenloze manier. En het leek voor een moment lang te lukken, Lupos zag haar verdriet, hij rook haar twijfel en angst en hij wist dat hij zou winnen. Hij was er klaar voor, de adrenaline joeg door zijn gastheer … nog enkele seconden en … Storm hield dat onbewust tegen, door weer die chaos door zijn lichaam te jagen. De hartslagmeter was voor een moment lang het enige wat geluid maakte in de omgeving. Het was alsof alle vogels en alle geluiden gerend waren van het nakende tafereel. Haar schrikreactie deed Storm schrikken wat op zijn beurt extra motivatie en wilskracht gaf aan de wolf. Hij wist hoe belangrijk het op dit punt was om zijn emoties binnen te houden, om ervoor te zorgen dat geen van hen de verkeerde woorden zou gebruiken. Van zodra hij bewoog, bewoog ze ook. Hij voelde de spanning als een veer door zich heen trekken toen hij over het beekje stapte maar zij ook begon te bewegen. Hij hield zijn handen nog steeds op, te bang om iets te zeggen maar duidelijk makend dat hij niet wilde dat ze dichter zou komen. Toch … hij hunkerde naar een beetje geruststelling van Denni. Want waar hij dat altijd voor haar had gedaan, had zij nog nooit echt een kans gehad om het te doen voor hem. En hij had het momenteel zo hard nodig, iets van troost, bescherming, iemand met de kracht om hem erdoorheen te trekken.

“En ik wil jou niet kwijt.” Er flikkerde iets in zijn in zijn blik toen hij haar aan keek. Alsof het bruin in zijn ogen een beetje terrein won op het rood van de weerwolf. Ze wilde hem niet verliezen aan Lupos. Hij sloot zijn ogen, genoeg om één enkele traan over zijn wang te laten dwalen. Waarom voelde dit zozeer als een afscheid? Omdat hij wist dat Lupos het hoe dan ook voor elkaar zou krijgen om haar neer te halen? Kon hij haar nog dichter laten met het vooruitzicht van de toekomst. Zelf als dit zou werken, zelf als hij Lupos zou kunnen tegen houden, er zouden altijd momenten zijn dat hij het opnieuw zou willen proberen. ‘Je bent me al kwijt aan hem.’ Hij opende zijn ogen en keek haar aan, gaf haar de volle lading van zijn pijn door één enkele blik. Het ondragelijke gevoel verspreidde zich door zijn lichaam, maakte zijn benen week waardoor hij tegen een boomstam aanzakte en zijn ogen sloot in de zachte paniek van het idee. Hij zag enkel haar, elk moment dat hij met haar spendeerde, dat hij haar zien wandelen had over het schoolplein, dat hij haar had zien glimlachen en plezier zag maken. De intensiteit van die herinneringen, van die emoties zorgden ervoor dat Lupos degene was die verbouwereerd stond toe te kijken, die de informatie van alles wat door Storm heen ging niet snel genoeg verwerkt kreeg. En dat zorgde voor stabiliteit, rust en iets meer controle voor Storm. Toen hij haar weer aan keek was er meer van hem aanwezig dan gelijk welk moment van afgelopen minuten. En dat beetje rust van hem gaf Denni weer wat moed om hem erdoorheen te sleuren. En terwijl ze sprak zag hij de glimlach op haar lippen, de liefdevolle Denni glimlach die hij al vaker had gezien. Hij staarde ernaar, langer dan een minuut, langer dan twee minuten en hij kon niets doen om het te beantwoorden. ‘Kom hier.’ Zei hij zachtjes. Hij zag haar twijfel bij die woorden, hij zag dat ze aarzelende over iedere pas die ze zette maar zoals hij dacht meende ze het … ze vertrouwde hem en aangezien dit Storm was stapte ze voorzichtig over het beekje. Storm keek niet naar haar, hij keek naar zijn hartslagmeter. Bij iedere pas die ze zette verwachtte hij een reactie van de weerwolf maar het leek alsof de storm was gaan liggen. Toen ze bij hem neerhurkte maakte hij zijn blik langzaam los van de hartslagmeter en zocht de lichte ogen van Denni op. ‘Ik ben niet sterker.’ Prevelde hij, zijn hoofd vermoeid tegen de boomstam rustend. ‘Maar waar ik wel sterker in ben is in wat ik voel en jij,’ hij zweeg, zijn vinger wees haar in een zwak gebaar aan. ‘Jij doet iets met me Denni.’ Hij slikte wat van zijn misselijkheid weg en sloot een moment lang zijn ogen. ‘En dat is niet goed als het op hem aan komt. Ik ben onstabieler en hij weet dat. Maar hij is ook in de war.’ Storm aarzelde een moment lang, strekte zijn vingers en streek ze over haar hand. Hij keek ernaar, naar de weg die zijn vingers bibberig aflegde alvorens hij zijn vingers weer langzaam terug trok en zijn hand tot een vuist baalde. Toen hij Denni weer aan was zijn blik kwetsbaar, zijn ogen met iets van tranen achter verscholen. ‘Hij wil je vermoorden Denni en ik,’ zijn adem stokte en hij keek eventjes naar de bomen achter haar. ‘en ik kan niet leven in een wereld waar jij er niet bent. Niet als het mijn schuld is dat je er niet meer bent.’ Hij zette zijn handen tegen de grond, duwde zichzelf wat rechter, bracht zijn gezicht dichter naar dat van Denni. ‘Kan je er voor me zijn als ik terug kom van mijn volle maan? Want dan moet je nu gaan.’ Prevelde hij voorzichtig. Hij bracht zijn hand omhoog, streek zijn vingers langs haar kaaklijn en liet zichzelf dan weer terug zakken tegen de boom. ‘Ik red me wel, het vooruitzicht van jullie veiligheid krijgt me er wel doorheen.’ Het was geruststellend bedoeld, hij probeerde iets van een glimlach op zijn lippen te krijgen maar er was enkel kort die mondhoek die naar boven ging. Ze moest nu gaan, nu Lupos nog zo verbouwereerd was door alle nieuwe informatie in Storm’s hoofd. Meer dan alles wilde hij Denni veilig, meer dan alles wilde hij zeggen wat de reden was van Lupos zijn flinke opmars vandaag. Maar hij kon het niet, niet in deze situatie …

Ze had nooit getwijfeld … ondanks dat hij de emoties bij iedere seconde zag veranderen, zag versterken … ze had nooit een moment getwijfeld. Ze was niet achteruit gedeinsd voor het mismakende rood in zijn eens zo vertrouwde ogen, ze had niet achterom naar de school gekeken toen hij haar zo hard aanpakte dat hij er waarschijnlijk zelf al half aan bezweek. Ze wist waarschijnlijk wel in welke gevaarlijke positie ze stond, ze wist dat dit kon uitdraaien in zijn grootste nachtmerrie. Maar ze was blijven staan. De meest onzekerste persoon uit zijn vriendenkring bleef staan … en het was niet voor Lupos, het was voor hem, voor Storm Hall. Net als Devon het voor hem had gedaan, net als Kat het voor hem had gedaan, net als Nadya het voor hem had gedaan. Maar dit was Denni, ze was zo breekbaar als glas, zo gevoelig voor stemmingen en zo onzeker over zichzelf dat hij zich niet kon voorstellen hoe ze het ooit tegen de weerwolf kon opnemen. Er was geen enkel scenario in zijn hoofd dat een beetje een goed einde beloofde. Of tenzij ze zou gaan … maar dat wilde ze niet. Ze bleef waar ze was ondanks dat hij zag dat haar vastberaden masker langzaam maar zeker afbrokkelde onder de vreedzaamheid van de weerwolf.

Hij zag haar bleek worden onder al die druk van Lupos. De wolf zette zoveel op hen beide dat het uiteindelijk teveel zou worden. Of het zou haar breken en hem doen transformeren, of het zou gewoon hem breken en Lupos vrij spel geven. Hij hoefde enkel maar te wachten tot één van de twee zoveel emoties zou opkropen dat het zou barsten. Denni toonde meer en meer van zichzelf, ze toonde haar angst, haar verdriet, haar bezorgdheid om Storm en Storm kon niets anders dan terug staren. Dan kijken hoe ze zo hard worstelde met haar emoties, hoe ze probeerde alles een plaats te geven in haar al misselijke lichaam. Ze had het hier al lastig mee, met de stemmingswisselingen, de onrust die hij vertoonde. Maar wat zou ze doen als hij moest transformeren, als ze zou zien hoe zijn lichaam werd gemarteld voor dat monster … als ze zou zien hoeveel pijn hij doorstond voor Lupos. Alles in hem vocht om dat moment te vermijden maar iedere seconde die voorbij kroop was er eentje dichter naar dat moment. Hij kon dan zoveel energie putten, maar hij wist dat ook die energie ooit op zou geraken. En wat dan? Zou hij haar weg krijgen voor dat moment aan brak? Als hij nu naar haar keek zag hij enkel de zwakke weerspiegeling van een gebroken ziel, maar hij zag ook dat beetje vastberadenheid dat haar op exact die plaats hield. En het was zijn taak, nu, om dat beetje vastberadenheid te doen smelten, om haar veilig en wel terug te krijgen naar de school.

Het was alsof de wind gaan liggen was in een heftige storm. Hij begreep niet waarom, hij begreep niet waarom Lupos nu, op het laatste moment besloot om niet meer door te drukken. Hij voelde verwarring, verwarring om de emoties en gevoelens diep in Storm. Het was alsof een soort van bedreiging ervoor zorgde dat de weerwolf moest gaan nadenken over zijn volgende passen. Dus het was verdacht stil in zijn lichaam op het moment dat hij neerzakte tegen de boom en alles wat Denni representeerde voor zijn netvlies afspeelde. Was het dat waar Lupos zich voor terug trok, het gevoel van Denni dat tot diep in zijn lichaam door drong? Waren het haar woorden, haar emoties die ze toonde die ervoor zorgde dat hij Lupos terug week en toekeek? Het werkte, hij wist niet voor hoe lang maar hij voelde een beetje vrede en rust in zijn lichaam. En dat kon hij gebruiken om ervoor te zorgen dat Denni veiligheid zou gaan opzoeken.

Ze vocht voor hem omdat hij niet tegen zichzelf kon vechten. Hij had er de energie niet voor, hij voelde zijn leeg op het moment dat hij weer rust had. Het enige wat hij nu nog wilde doen was haar in veiligheid brengen. Haar woorden hadden zoveel inhoud, zoveel impact dat Storm meer en meer van zijn bescherming liet zakken, dat hij meer en meer van het gevecht tegen de wolf liet varen en al zijn kwetsbaarheid naar boven duwde. En op dat moment liet hij het haar toe … liet hij het Denni toe om hem te helpen, al was het enkel maar met de liefde in haar woorden. Nee, Lupos gunde hem geen liefde en vriendschap, toch had Storm het hier op Genosha gekregen. Wie was dan de sterkste? Op het moment dat hij en Devon zaten te lachen om iets doms … op het moment dat hij met Denni danste onder de sterren van Londen … op het moment dat hij de verjaardagscadeaus uitpakte die zijn vrienden voor hem hadden meegebracht. Wie was dan de sterkste? Het deed hem pijn om te zien met hoeveel aarzeling ze naar hem toe stapte, om te zien met hoeveel voorzichtigheid ze naast hem neer zakte op de bosgrond. Maar van dichtbij hadden haar ogen nog meer effect dan van veraf. Ondanks de tranen, ondanks alle emoties boden ze hem een beetje troost. En met ieder woord dat hij zei liet ook Denni een beetje meer van haar vastberadenheid los. Hij meende het, hij meende alles van wat hij zei. Hij hoorde hoe ze zijn naam luidop sprak, met zoveel in dat ene woord, in die ene naam. Net als bij Nadya had de naam bij haar evenveel diepgang, maakte het op een zekere manier zoveel bij hem los.

“Je zult me niet verliezen, hij zal me niet vermoorden.” Ze probeerde het zichzelf wijs te maken want Storm wist dat het al te laat was om het zichzelf nog wijs te maken. Hij knikte enkel, vaag, amper zichtbaar om haar de bevestiging te geven dat het niet zou gebeuren. Maar je zag het in zijn blik, hij sprak het tegen met enkel zijn woorden. Hij ging haar geen hoop geven maar hij wist wel dat hij bijna op het moment was dat ze kon gaan. Dit zou een mooi laatste moment zijn, het was op een bepaalde manier vredig … alsof hij het nu kon loslaten en kon sterven. Ze liet haar hoofd op zijn schouder zakken en Storm sloot zijn ogen om er een beetje liefde uit te putten. ‘Ik kom altijd terug.’ En dat was de waarheid, Lupos mocht hem dan nog zo verwoesten, terugkomen zou hij altijd doen. Toen ze haar hoofd weer omhoog hief veegde hij één van de tranen van haar wang. Toen ze weer sprak was daar die oprechtheid in zijn ogen en voor even kwam er een liefdevolle zwakke glimlach in zijn lippen. ‘Niemand kan zo mooi schijnen als jij.’ Het was een zwak protest maar het was perfect. Hij liet zijn hoofd tegen de boom rusten en keek vermoeid toe hoe ze langzaam maar zeker terug naar het beekje liep. ‘Ze is veilig Storm.’ Prevelde hij zichzelf amper hoorbaar toe terwijl hij naar de korte glimlach keek die ze hem nog toe wierp. Iedere stap die ze verder van hem afzette deed hem meer ontspannen. Iedere stap die ze verder weg zette maakte hem ergens weer compleet. Ze is veilig, ze is veilig, ze is veilig … nee dat is ze niet … en dat klein beetje protest van Lupos bevestigd zijn angst. Ze was niet veilig …

Hij probeerde niet veel waarde te hechten in het gevoel van alles wat ze zei en wat ze deed. Hij probeerde niet te hard in te gaan op de bescherming die ze gaf, of de aanraking van haar lippen vederlicht tegen zijn wang, of van de blik die ze hem schonk … die blik, honderdduizend dingen in één blik. Storm kon het onmogelijk allemaal lezen, daarvoor zou hij uren naar die ogen moeten staren maar de impact was enorm. Het gevoel was enorm en zorgde ervoor dat hij net iets meer van zichzelf los liet zodat zij ook van zijn kant kon zien hoeveel dit moment en alle momenten samen betekenden. Maar hij kon er op dit moment geen waarde aan hechten, hij mocht het gevoel niet toe laten in zijn lichaam. Want ondanks dat hij zichzelf had gezegd dat ze veilig was, veilig door weg te lopen … ze zou het immers nooit volledig zijn bij hem. Denni had iemand die haar honderd procent veilig kon houden en haar vriendschap met Storm kon dat maar voor vijftig procent. Er waren zoveel scenario’s waarin hij haar veilig kon houden maar hij kon het niet tegen zichzelf. Het grootste gevaar was nog steeds Lupos en tegen hem kon Storm niets beginnen. Dat scheurde hem van binnen uit open, altijd weer dat gevoel van onmacht tegenover zichzelf. Hij liet haar die pijn niet zien, niet dat het zou uitmaken. De tranen gleden al van haar wangen en hij zag aan haar blik dat ze even verscheurd was door dit afscheid als hem.

Ze zei dat ze zou wachten op zijn kamer … Hij wilde knikken maar hij deed het niet. Storm zou daar in de komende week niet meer komen. Devon verdiende het niet om met een weerwolf drie dagen voor volle maan opgescheept te zitten, Denni evenmin. Devon deed zich dan wel kalm voor, hij deed alles wat hij kon voor zijn beste vriend maar ze wisten beide dat die ene volle maan hen altijd zou volgen. Dat de herinneringen niet zouden slijten en momenten als deze alles weer naar boven zouden brengen. Hij zou dus niet terug gaan, hij zou hier nog twee nachten en drie dagen door brengen, klaarwakker en vechtend tegen zichzelf voor hij naar de Danger Room zou gaan bij Jamie. En daar zou hij een hele nacht doorbrengen als Lupos om dan weer uitgeput en helemaal leeggezogen twee dagen in de ziekenzaal te liggen. Dat was de routine, dat was de routine voor Storm sinds acht maanden geleden. Dus ze zou kunnen wachten maar hij zou niet komen op dagen. En het idee alleen van Denni wachtend op zijn bed, met emoties die ze niet kon onderdrukken, deed hem niet zoveel pijn als het beeld dat ze hem nu gaf, van haar voorzichtige passen terug naar veiligheid.

De vage glimlach bleef op zijn lippen liggen, waarschijnlijk om het laatste wat ze had gezegd, het laatste kleine beetje lach dat ze naar buiten had gestoten. Hij wilde haar niet op deze manier laten gaan, het sprak al zijn principes als rasechte opgevoede Brit tegen. Normaal zou hij haar veilig en wel tot aan haar kamer moeten brengen maar nu was het allemaal aan haar. Hoe veraf ze ook zou zijn, zijn zintuigen stonden haarscherp op haar ingesteld, Lupos was haarscherp op haar in gesteld. En iedere pas die ze verder van hem zette was er eentje dichter bij veiligheid. Voor Storm betekende dat, dat hij iets meer kon gaan ontspannen. Voor Lupos … wel hij merkte voor het eerst op dat ze er niet meer was en hij drukte, hij drukte tegen Storm aan. Ga haar achterna, ga haar achterna leek het stemmetje hem toe te fluisteren. Storm klemde zijn tanden op elkaar, keek naar de hartslagmeter, naar de onregelmatigheid van zijn hart. Nee, hij zou haar niet achterna gaan, hij was sterker en hoe verder af ze was, hoe sterker hij mentaal werd.

Als hij had geweten dat dit zou gebeuren dan had hij haar waarschijnlijk nooit laten gaan. Ondanks dat het nacht was kon hij nog steeds haar silhouet zien tussen de bomen over het pad. Het geritsel van een haas achter zich was lang zo belangrijk niet dan haar en de tak … en het bloed. Storm duwde zich in reflex recht, zijn instinct om te beschermen voor een seconde het enige wat hem bezig hield. ‘Denni?’ De bezorgdheid was er, alles was er zo normaal aan. Hij was het even compleet vergeten. Hij moest Denni helpen, ze was gewond, ze had zich bezeerd … het was het enige logische om te doen, de rest telde niet. Maar toen hij aan het beekje kwam hoorde hij het en hij verstijfde terwijl zijn hartslagmeter weer het enige geluid was in de omgeving. ‘Nee neeneenee.’ Lupos beukte heel zijn bewustzijn tegen dat van Storm en hij won onmiddellijk. Het laatste wat Storm zag was haar, ondanks dat ze verderaf was kon hij haar zo duidelijk zien. Ze was het laatste, het laatste dat deze versie van Storm zag voor Lupos hem compleet over nam …

De transformatie verliep vlekkeloos, Lupos was zo gedreven dat zijn gastheer waarschijnlijk de pijn in een waas aan zich voorbij zou zien gaan. Hij hoorde wel diens gekreun, diens schreeuw maar het was lang zo niet bevredigend als de geur die zijn neusgaten vulde. De huid huiverde naar een vacht, botten kraakten met een mismakend geluid, krompen, rekten zich, verplaatsten zich. De eens zo bruine pupillen kregen hun volle roodachtige gevaarlijke glans. Alles duurde met gemak tien minuten maar door de gedrevenheid van de wolf lukte het hem in vijf. En in heel dat proces was Lupos maar gefixeerd op één ding. Op het meisje, het meisje met het blonde haar, het meisje met het kloppende hart, het meisje met het bloed dat in een dun staaltje langs haar been naar beneden liep. Zijn gastheer was knap en op een zekere manier elegant … Lupos was helemaal het tegenover gestelde. Hij leek op een wolf die in jaren geen eten had gehad, hij was mager, zijn stugge zwarte haren stonden overeind waardoor hij nog groter leek dan hij was. Hij was geen standaard wolf, hij was groter, gevaarlijker, gerichter. Zijn gehaverde oor stond naar voor gericht, zijn staart dominant in de lucht. Hij was lelijk, hij stonk en hij was gevaarlijk. Zijn witte tanden glommen toen zijn lange dunne tong in één beweging langs zijn tanden ging. Zijn rode ogen staarden terwijl al de rest van zijn zintuigen het jachtgebied rond gingen. Hij had gewonnen … weeral. Het kostte hem altijd enkele seconden om te wennen in de nieuwe omgeving maar net als vorige keren was hij nog steeds op hetzelfde eiland, met dezelfde geuren. Hij rook beer, draak, hij rook ontsmetting en oude boeken. De geuren waren niet veranderd maar de jacht wel. Lupos zette zichzelf in beweging, een houterige beweging die vlot door het beekje ging. Zijn rode ogen glommen in het donker terwijl hij recht naar zijn doel af draafde. Iedere stap dichter schiep een duidelijker beeld over haar. Zijn tong likte opnieuw langs zijn tanden, hij wilde huilen, hij wilde huilen naar de nacht maar de honger was te groot. Toen hij haar op vijf meter naderde vertraagde hij zijn pas, hij bleef staan, keek haar aan alsof hij verbaast was dat ze hem eerder had kunnen tegenhouden in zijn gastheer. Hij bracht zijn kop wat meer naar boven, hij kwam met zijn hoofd tot borsthoogte, hij keek naar haar, recht naar haar en wilde haar verlammen met enkel de lust en agressie in zijn ogen. Hij zette nog een stap dichter, trok zijn lippen omhoog waardoor ze de twee volle rijen aan tanden te zien kreeg. En hij gromde, een laag haast huiverig krakerig geluid. Ze is van mij, ze is van mij, ze is van mij … nee dat is ze niet …

Storm had het niet gewild, hij had niets van dit alles gewild en zoals altijd wist Lupos hem op exact die plaats te krijgen. Zelf als ze niet was beginnen bloeden, zelf dan zou hij krijgen wat hij wilde, één duw was voldoende genoeg om iemand zo fragiel en gebroken als Storm om te stoten. Ondanks dat de weerwolf eventjes verward was geweest, hij had nog steeds alle controle. Storm dacht dat de wind, de storm, gaan liggen was maar het was slechts de stilte ervoor. Storm wist maar al te goed dat hij niet mocht doen wat de wolf zei, dat hij niet mocht geloven in de kalmte, dat hij iedere keer opnieuw paraat moest staan voor een doorbraak en toch … het voelde zo goed, zo goed om eindelijk te kunnen winnen door een zwakte als haar. Storm was zwak vanwege haar, Storm was een hele maand zwak geweest vanwege haar en dat zorgde ervoor dat de weerwolf vrij spel had. Dus het enige wat Storm in dit moment kon doen was gewoon controle weg geven en het monster de vrijheid te gunnen waar het zo naar hunkerde.

Er tegen vechten had nooit geholpen, Storm wist dat transformatie doorgaans vlotter gingen als hij er niet probeerde tegen de vechten. Toch, de golven, de eerste van misselijkheid en die huiverende huid, de tweede van zijn geraamte die zich in een nieuwe positie schoof en het derde … het verlies van zijn bewustzijn. Dat bewustzijn verloor hij veel sneller dan hij zou willen, hij wilde Denni nog toeroepen dat ze moest rennen, rennen voor haar leven maar al die woorden verdwenen in een gesmoorde kreet toen zijn lichaam plaats maakte voor dat van Lupos. En hij stond daar dan gewoon, in die zwarte kamer waar hij nooit zou uit geraken terwijl de weerwolf alles overnam van wat hij lief had. Die drie seconden voor hij zijn bewustzijn af leverde aan Lupos besefte hij het, hij was haar kwijt, hij was Denni kwijt en het was allemaal zijn schuld geweest. Het laatste beeld dat hij van haar had was haar glimlach, de laatste woorden een grapje over de discussies die hij altijd maakte. Dat was het allerlaatste dat hij van Denni zag en ooit nog zou zien. Drie seconden … twee seconden … één seconde en Storm verdween in de donkere dieptes van zijn weerwolf. Verdween en hoopte misschien wel dat dit ook de laatste keer was dat Storm noch zou terug komen. Lupos kon controle blijven houden, als het Denni van hem zou afnemen kon het hem eerlijk gezegd niet meer schelen wat zijn lot was. Maar erachter komen zou hij niet meer doen, hem tegenhouden zou hij niet meer doen, niet als het Denni van hem zou wegnemen.

Lupos voelde die verlangende gedreven energie door hem heen gaan, hij voelde die focus door zich heen gaan, hij voelde die diepe drang om te jagen door hem heen gaan. Hij had al seconden en minutenlang zijn prooi gekozen en het was nu enkel een kwestie van haar te vinden. De geur van haar bloed was sterker dan normaal, omdat ze gewond was. Maar het was niet enkel dat wat hem vulde met die adrenaline waardoor zijn poten haast leken te trillen. Het was ook het horen van haar snelle ademhaling, het horen van haar razende hart. Hij voelde het haast onder zijn poten in de grond. Maar hij voelde ook een veel dieper verlangen, een verlangen dat hij deelde met zijn gastheer maar op een andere manier. Hij rook haar angst, haar zweet, haar lichaam en hij wilde het voor hem alleen hebben. Nooit eerder was de drang om te jagen zo groot, nooit eerder had hij het gevoel gehad om meer te doen dan enkel jagen, hij wilde haar ook laten lijden. Zijn gastheer was op haar gesteld en hij zag dat als een onmiddellijke bedreiging, eentje die hij wilde kwijt spelen. Hij watertandde bij het idee, het kwijl kwam in slierten van tussen zijn tanden terwijl hij haar zocht, haar vond en haar angst zag. Ze staarde hem aan en hij staarde terug, hij staarde enkel terug omdat ze zou zien dat er niets meer te vinden was van haar zo dierbare Storm. Hij wilde dat ze het zag, hij wilde dat deze blik de enige zou zijn die ze nu nog te zien kreeg. De laatste blik zou dit zijn … De rode ogen van de zwarte wolf, zijn witte tanden, het kwijl dat langzaam naar de grond druppelde. Hij wilde dat ze bang was, hij wilde haar angst proeven als zijn tanden door haar lichaam gleden.

“Dus je wilt spelen?” De woorden kwamen hem niet bekend voor, hij begreep ze niet en dat zou hij ook nooit doen. Hij hield zijn kop een halve centimeter schuin, staarde haar nog steeds met zijn onverschrokkenheid aan. Hij hief zijn poot langzaam op, zette een stap naar voor, dichter naar haar, dichter naar alles wat hij verlangde. En toen was er een korte flits en dan niets meer. In een wereld waar alles leeg was werd hij gedreven door een groter en dieper verlangen, wilde hij meer, wilde hij dat jachtinstinct aanstoken met zijn hunkering naar vers vlees en bloed. Maar er was niets, er was niets buiten een stil bos, geen dieren … geen geluiden … geen geuren. Dus de wolf stond daar, de stugge zwarte haren over zijn magere lichaam lichtjes overeind, zijn lange staart zachtjes geheven, zijn bek wat open waardoor je de rijen witte tanden gemakkelijk kon zien. Zijn poten trilden lichtjes van de adrenaline en de hunkering die door dat gehaverde lelijke lichaam door liepen. De rode ogen staarden, hij bewoog niet en tegelijk wist hij alles. Maar er was hier niets, niets dat hem tevreden kon stellen, niets waar hij zijn jachtinstinct op kon loslaten. Dus hij deed iets wat hij nooit zou doen als er binnen het bereik van zijn zintuigen een prooi zou zijn … hij begon te graven in de herinneringen van zijn gastheer. Hij ging op zoek naar de situatie net voor hij controle nam. En hij vond het, hij vond het meisje, het meisje met het blonde haar, ze stond … de weerwolf staarde met die emotieloze gejaagde blik naar een plek vlak naast een boom. Maar er was niets, niets buiten een lege plek in een lege wereld. En toch, alsof iets hem triggerde om het te doen stootte hij zijn hoofd naar boven en liet een klagelijk huiverende huil de nacht in galmen. Het was een teken voor hem dat de jacht was geopend, dat hij zou krijgen wat hij wilde en niets zou hem daarvan tegenhouden…