do you dare to look him right in the eyes

Derek herinnerde zich nog al te goed hoe er overal om hem heen vuur was geweest die dag. Het gebouw wat beetje bij beetje steeds verder in elkaar stortte, de overvloed aan gewonde studenten, dode studenten. Hij had zijn eigen veiligheid voorop gesteld, immers had hij toch niet echt vrienden gemaakt in de periode op het eiland. Die dag had hij wel beseft dat hij misschien beter nooit naar het eiland toe had moeten gaan. Dan had hij zich gewoon ergens in een grot kunnen verstoppen, al was er een grote kans dat de lokale bevolking erachter zou komen wat er tijdens de volle maan door hun bos heen spookte. Uiteindelijk was hij toch naar het eiland toegegaan, maar daar was nu ook niets meer van over.

Echt veel had hij niet, hij had nooit veel persoonlijke bezittingen gehad omdat hij gewend was om van het minimale te leven. Hij had een rugzak bij zich met wat schone kleding, daar bleef het ook wel bij. Met zijn gebruikelijke emotieloze uitdrukking liep hij door de straten van het dorp heen, het leek hem een beetje een dooie boel hier. Precies goed voor hem. Bij elke stap die hij zette begon hij wel meer zijn twijfels te trekken aan het feit dat hij een huis ging delen met Octavia. Ze was de enige persoon waarmee hij enigszins een band had opgebouwd op Genosha, waarvan het ook nog eens de vraag was of die eerder positief of negatief was geweest. In elk geval, het zou hopelijk een stuk beter zijn om in een dorp te wonen dan op een eiland. Daarbij had hij ook al de bergen en bossen gezien, wat hem iet wat gerust stelde voor het moment dat er weer een volle maan zou komen. Op het eiland had hij zich ingesloten gevoeld, omdat alles zo dicht bij de andere studenten was geweest. Nu kon hij wat meer zijn personal space krijgen – hoopte hij dan toch.


Het papiertje waarop het huisnummer stond geschreven verfrommelde hij in zijn hand toen hij stilstond voor het juiste adres. Derek viste de sleutel van het huis uit zijn broekzak en duwde met zijn schouder de deur open, om die vervolgens normaal achter zich dicht te duwen. Vrijwel meteen gingen zijn ogen naar de koffer die er stond, zijn huisgenoot was er al. Great. De donkerharige man liep door naar de keuken en haalde een keer diep adem toen hij de tafel zag. Een paar spiertjes in zijn kaken bewogen lichtelijk geïrriteerd door de troep die zich nu al in zijn huis aan het vormen was. Boven hoorde hij wat herrie, dus zette hij traag zijn tas neer en liep naar de trap. Zijn gezicht leek op onweer te staan toen hij alle kledingstukken zag liggen. Wat in hemels naam was hier gebeurd? In zijn weg naar boven raapte hij een aantal dingen op – want als er iets was waar hij niet zo goed tegen kon, dan waren het wel mensen die hun spullen overal neergooide. De deur van de badkamer stond open, en zonder dat hij er aan dacht dat ze misschien wel haar privacy wilde verscheen zijn gestalte in de deur. De kledingstukken in zijn hand vergat hij meteen toen hij zag hoe ze het bad zo vol had laten lopen met zeep dat het overal op de grond lag. “Wat the fuck?” vroeg hij terwijl hij de kledingstukken naast zich op de grond liet vallen en naar het schuim wees wat zich overal en nergens in hun badkamer bevond. De pizza in haar hand was hem ook al opgevallen. “Ik wist niet dat ik met een varken opgescheept zou worden, anders was ik wel wat anders gaan zoeken.” Oh nee, als het zo zou gaan dan sliep hij binnen een paar dagen wel ergens in een grot in de bergen, werkte prima voor hem. Het viel van zijn gezicht af te lezen dat hij alles behalve geamuseerd was, iets wat Octavia natuurlijk weer geweldig zou vinden. De tijd op het eiland had hem wel laten inzien wat voor een persoon ze was.

do you dare to look him right in the eyes

Voor sommige mutanten was het een hele switch om opeens in een stad te wonen, maar voor Derek gaf het eigenlijk weinig problemen. Hij was geboren en opgegroeid in Los Angeles, had na zijn zeventiende een paar jaar in New York doorgebracht voordat hij naar Genosha was gebracht omdat ze hem hadden opgespoord. Tijdens de volle maan had hij zichzelf niet in de hand, welke weerwolf wel eigenlijk. Octavia wist welk monster hij werd, ze was er immers ooit bij geweest. Op het eiland had hij geen dodelijke slachtoffers gemaakt, maar elke andere volle maan van zijn leven wel. Het scheelde een hoop dat er veel natuur om de stad heen lag. Bergen, bossen. Genoeg plaatsen waar hij zichzelf weg kon stoppen als de tijd daar was. Het was misschien wel een goed idee om Octavia dan niet mee te nemen, voordat ze weer de kettingen los zou maken om vervolgens wat met hem rond te sollen. Zij mocht dan misschien wel een immortal zijn, er waren hier genoeg mensen die dat niet waren en hij wilde stoppen met het kweken van nog meer bloed aan zijn handen.

De troep die hij had gevonden had hem alles behalve vrolijk gemaakt – niet dat hij ooit vrolijk was, hij was van nature een nogal nors persoon. Toen hij het spoor van eigendommen volgde wat op de trap lag besloot hij om er een aantal op te rapen voordat hij straks ergens achter zou blijven haken en onderaan de trap zou liggen in plaats van boven aankomen. Zijn ogen gingen naar het meisje in het bad, om vervolgens de kleding naast zich neer te laten vallen. Het leek erop dat ze zichzelf prima aan het vermaken was in hun nieuwe huis. De pizza, de muziek, de overload aan badschuim. Deze dag kon echt niet beter worden. Kuch, sarcasme.

Er was geen spiertje in zijn gezicht die ook maar vertrok toen ze hem corrigeerde. “Ik ben niet achterlijk, Octavia.” Natuurlijk wist hij wel dat ze een draak was en geen varken, maar op dit moment gedroeg ze zich eerder als een varken. Want als er iets was waar hij niet zo goed tegen kon, dan waren het wel mensen die hun spullen overal en nergens neergooide en anderen de troep achter hun kont op lieten ruimen. Hij was nu niet perse een wolf met smetvrees, maar het zou toch wel fijn zijn dat het huis straks niet ging ruiken naar rottende pizza en dat de trap geen plaats zou worden waar hij ooit zijn nek nog eens zou breken door alle kledingstukken die erop rondzwierven. Hij had er dan ook nu al spijt van dat hij had ingestemd met het voorstel dat Octavia bij hem zou komen wonen. “Nee bedankt,” klonk het dan ook nors van zijn kant toen ze hem vroeg of hij soms een stukje van haar pizza wilde. Zijn eetlust was nihil op dit moment en haar gedrag maakte het er niet bepaald beter op. Derek deed zijn best om haar niet te laten zien hoe geïrriteerd hij wel niet was op dit moment, iets wat verdomd moeilijk was wanneer iemand wist wat de grenzen waren en er zonder ook maar te knipperen over ze heen stapte. “Dat mag je mooi zelf doen, ik ga niet steeds mijn halve dag verspillen aan het opruimen van de rotzooi die jij maakt.” Zijn toon was alles behalve geamuseerd, terwijl hij zijn kaken op elkaar klemde om ervoor te zorgen dat hij niet nog meer dingen zou zeggen. Hij wist dat ze er op uit was om hem te irriteren. Vervolgens maakte ze een beweging met haar hand. Met een hoorbare zucht draaide hij zich om en leunde tegen de deurpost aan, terwijl hij zijn ogen op het plafond gericht hield. Respect voor privacy had hij dan wel weer. “Ik had kunnen weten dat dit een slecht idee was..” mompelde hij geïrriteerd. Hij had gewoon ergens anders heen moeten gaan.