Breaking point (&Adrian)

I don't want to cry
but tears keep coming

Ze was kapot, echt kapot. De laatste dagen waren zo zwaar geweest voor haar. Eerst al de aanval op het strand van Genosha, vlak nadat ze erachter was gekomen dat ze niet alleen was in haar eigen lichaam. Dat was al behoorlijk stressvol geweest, maar ze had het overleefd. Vervolgens het bombardement.. Heel goed kon ze het niet meer herinneren want er was zoveel chaos geweest. Ze wist alleen dat ze zo snel mogelijk moest rennen en proberen niet geraakt te worden, zoals iedereen deed. Het was een groot moment van angst maar gelukkig hadden haar overlevingsinstincten haar wel naar Europa gebracht en had ze het naar de trein gemaakt. De gehele reis naar Zwitserland had ze zichzelf tegen Adrian aangeplakt, durfde hem ook niet los te laten. Het had niet veel hoeven schelen ze waren elkaar misschien kwijt geweest, maar was dankbaar dat dat niet was gebeurt. Helaas had niet iedereen het overleefd..

Nu was het de bedoeling om weer leven op te bouwen in Sundberg. Ze hadden hier gelukkig plek voor de gevluchte mutanten, want waar hadden ze anders heen gemoeten? De wereld lag in oorlog tegen ze en dit zorgde ervoor dat ze bang werd. Ze vertrouwde het niemand tot ze haar ongelijk zouden bewijzen, tot dan legde ze enkel haar vertrouwen in de andere mutanten die ook gevlucht waren, met name Clyde. Hij was bij ze gebleven.
Stilletjes was Aly bezig met het huis. Veel had ze de laatste dagen eigenlijk al niet echt gezegd, maar dat kwam vooral door de schrik. Ze had wat tijd nodig om haar gedachten op een rijtje te kunnen zetten en daar werkte opruimen het beste mee.

Na een tijdje was ze bezig gegaan in de badkamer en toen ze die helemaal opgeruimd had ging ze voor de spiegel staan. Nog altijd was er wat ongeloof maar ze had de test gezien, een bewijs die nu alleen wel verwoest was. Zachtjes wreef ze even over haar onderbuik en draaide ze zijwaarts. Ze was het natuurlijk nog niet zo heel lang dus veel was er nog niet te zien, maar ze kon het verschil al wel een beetje zien. Haar blik ging van de spiegel naar beneden, naar haar buik. Langzaam begonnen wat tranen over haar wangen te glijden. Niet zozeer omdat ze ontevreden was dat dit was gebeurt maar meer omdat de afgelopen dagen slopend waren geweest en ze had nog niet gehuild terwijl dit wel nodig was. Ze was het aan het opkroppen en nu kwam het er even uit. Het was zelfs meer alsof ze bij haar ongeboren kindje aan het uithuilen was, alsof hij of zij haar zou troosten.

Wanneer ze weer de spiegel in keek zag ze ineens een vorm achter haar staan. Via de spiegel keek ze Adrian aan en ze voelde zich betrapt, omdat ze aan het huilen was. Het was niet dat hij haar nooit eerder had zien huilen, maar ze wist nu niet dat hij achter haar stond. Sowieso moest ze het hem nog vertellen, dat was wel belangrijk, maar ze voelde zich zo klein en angstig. Ze was er zelf nog vooral bang voor. Rustig draaide ze zich om en keek ze hem nu recht in de ogen aan, waardoor ze meer moest huilen. Haar handen had ze nu om haar lichaam heen geslagen omdat ze zich een beetje koud voelde en ze zichzelf probeerde te troosten. Ze keek meteen naar beneden uit schaamte voor haar tranen en zwakte.

(Adrian)

I don't want to cry
but tears keep coming

Alles was zo chaotisch en hectisch dat ze niet de tijd had gehad om uit te huilen en na te denken over haar volgende stappen, maar nu zou het misschien wel weer wat makkelijker gaan worden. Ze waren veilig en hadden een fijn plekje, maar het moest wel wennen. Aly was eigenlijk wel gehecht geraakt aan de school op Genosha, plus het was daar ook wat warmer dan hier. Zwitserland was damn koud. Maar het zou in ieder geval goed komen nu. Het moest er alleen nog even inzinken. Je kon niet ineens vanuit een angstige vlucht situatie meteen weer naar relaxed gaan. Zeker niet nu er eigenlijk voor haar meer op het spel stond dan alleen haar eigen leven of die van Adrian.
Ze zocht troost bij het enige persoon dat nog niet terug kon praten of het überhaupt kon begrijpen, maar toch het voor het moment even goed om te huilen. Het was alleen omdat ze Adrian in de spiegel had zien staan dat ze op had gekeken en zichzelf had omgedraaid.

Zoals ze had verwacht kwam hij er meteen aan en hij sloeg zijn armen stevig om haar heen. In elkaar gedoken liet ze zich knuffelen terwijl de tranen over haar wangen liepen. Het maakte even helemaal niets uit dat ze zwak was, ze had het nodig. De afgelopen dagen waren tenslotte niet niets, dus hij zou het snappen. Hoewel hij van een ding nog niets afwist en dat moest ze hem nog vertellen. Nu lukte het alleen niet. Ze zou eerst weer rustig moeten worden om het hem te kunnen vertellen. Het was daarbij misschien niet alleen stressvol voor haar maar ze wist dat Adrian er waarschijnlijk ook van zou schrikken, iets wat ze er nu niet bij kon hebben maar ze wilde het wel graag loslaten.
’Rustig maar, we zijn veilig. Alles komt goed!’ Zei hij tegen haar en ze kroop wat dichter tegen hem aan. Bleef stil maar ze kon niet veel zeggen. Ze kon alleen maar uithuilen en proberen om rustiger te worden, te ontspannen. In een ding had hij gelijk en dat was dat ze veilig waren. Hier zouden ze normaal behandeld worden en ze zouden worden beschermd, dus er was niets om bang voor te zijn. Toch had ze even de tijd nodig om de spanning van haar af te zetten.

Ze had zo een paar minuten lang de tijd genomen om de tranen te laten gaan en het voelde al meteen een stukje beter, waardoor ze steeds weer wat rustiger werd. Kort maakte ze zich even los van zijn omhelzing en wreef de tranen onder haar ogen weg, om vervolgens haar armen ook om hem heen te slaan. ”Dankje,” Fluisterde ze zachtjes, om te laten weten dat ze het fijn vond. Zachtjes snikte ze een beetje na. ”Het werd even teveel.” Liet ze weten waarna ze weer een beetje losliet om hem in de ogen aan te kijken. Ze wist een glimlachje op haar gezicht te toveren. ”Ik wilde eigenlijk even in bad gaan, om te ontspannen.. Wil je er ook bij?” Legde ze vervolgens uit met een wat schorre stem van het huilen. Zo kon ze de sfeer misschien een beetje meer ontspannen maken voordat ze hem de volgende schrik zou bezorgen, als het haar lukte. Zachtjes wreef ze ook over zijn arm heen, omdat ze hem ook wilde steunen. Het had ook niet makkelijk kunnen zijn voor hem..

I don't want to cry
but tears keep coming

Het voelde altijd fijn om getroost te worden door Adrian, zeker wanneer hij haar vertelde dat alles goed zou komen en dat ze veilig was. Ze geloofde hem ook zeker wanneer hij dat zei, hoewel hij nu niet wist wat zij wist. Hier wilde ze eigenlijk verandering in brengen, maar hoe? Ze had het nog nooit iemand moeten vertellen dus ze wist nu niet zo goed wat ze ermee aan moest. Daarbij wist ze nog niet eens zeker of ze dit überhaupt kon, het feit dat ze zelf geen moeder meer had die haar hierin kon steunen had hier ook iets mee te maken. Hoe kon zij het dan wel doen? Zoveel vragen, het maakte haar helemaal gek. Ze wou wel toegeven dat ze er bang voor was maar er was voor haar ook geen andere optie, ze zou het niet weghalen want dat voelde ook niet goed.

Dus ze moest het hem vertellen. Snel droogde ze haar tranen en bedankte ze hem even voor zijn steun. ‘Ik denk dat het uiterst normaal is na alles.’ Zei hij terug, maar hij wist niet dat het om meer ging dat alles wat er de afgelopen dagen was gebeurt. Ja, dat was zeer heftig en het had een flinke impact op haar gemaakt, maar dit alles samen maakte dat het zo hoog lag en dat nu dan ook een beetje doorbrak. Hij streelde even zachtjes over haar wang heen en ze sloot haar ogen terwijl ze zachtjes haar hoofd schudde en nog een paar tranen wegveegde. Niet te opvallend anders zou het vragen opbrengen. ‘Maar het komt goed Aly, dat beloof ik je.’ Vervolgde hij en even moest ze weer met de tranen vechten. Haar kin trilde lichtjes en ze moest even naar beneden kijken om haarzelf weer op te pakken. Ze ademde diep in en keek hem vervolgens weer aan met rode huiloogjes. Om te laten zien dat het oké was liet ze een klein glimlachje zien, hoewel hij nu waarschijnlijk wel wist dat er misschien meer aan de hand was, mocht hij de kleine hints oppakken. Ja, ze moest het hem wel vertellen. Ze kon het niet langer stil blijven houden voor hem want hij was vast ook niet gek.

Haar aanbod om in bad te gaan was misschien een goed idee om de sfeer weer een beetje rustiger te krijgen. Ze probeerde zelf ook weer te stoppen met huilen en want dat zou niet gaan werken. Het zag er tenslotte ook niet zo sexy uit als de tranen over haar wangen zouden blijven lopen. Nee, niet meer huilen, het was klaar nu. Hij trok wel even zijn wenkbrauw op, had haar vraag niet echt zien aankomen. Nou ja, ze moest ook wel toegeven dat het niet zo smooth was. ‘Ga maar even rustig alleen, ik ben deze ochtend al in de douche gegaan voor je wakker was. Maar ik wil wel gerust bij je blijven?’ Legde hij uit waarop ze kort glimlachte en knikte. Ze ontving zijn kusje en reageerde er zachtjes op. ”Oké,” Zei ze zachtjes waarna de zich omdraaide om het bad vol te laten lopen, maar dat zou nog wel even duren. Ondertussen.. Moest ze het zeggen? Ze was zo ongeduldig en ze voelde de zorgen weer opkomen. ”Euhm.” Ze beet even nadenkend op haar lip en keek hem weer aan. Nog steeds zagen haar ogen er waterig uit van het huilen net. Het was duidelijk te zien dat ergens over aan het twijfelen was en dat ze iets wilde vertellen maar het niet echt durfde. ”Er is trouwens iets wat ik moet vertellen maar je moet me beloven dat je niet gek wordt of iets, so don’t freak out.” Zei ze met wat moeite. Haar hart klopte in haar keel en de zenuwen speelden zeker op. Ze wist niet hoe hij zou reageren dus het was eigenlijk best eng, zeker aangezien het niet niets was..

I don't want to cry
but tears keep coming

Ze vond dat het eigenlijk moeilijker was om niet te huilen dan dat ze wilde en dit was te zien, wat misschien wel aangaf dat er wel iets meer was. Nu wou ze hem dit gevoel niet geven want ze kende hem en ze wist dat hij er een hekel aan had. Toch had ze zichzelf weer hervonden. Het was haar idee geweest om in bad te gaan maar hij ging niet mee, al bleef hij wel bij haar. Dat was prima, zolang hij maar bij haar zou blijven. Ze zette dus alleen het bad aan voor haarzelf en toen vond ze dat ze het moest vertellen. Hij zou anders toch misschien vragen gaan stellen dus ze kon het meteen nu doen. Het was alleen nog de vraag, hoe? Gelukkig doorbrak Adrian dit ongemak door even over iets anders te beginnen. ‘We moeten Dux nog gaan halen trouwens, ik denk dat die best wel wat trauma heeft opgelopen na alles..’ Zei hij waarop ze hem weer even aankeek. Ohja, die moesten ze ook nog gaan halen. Dat was misschien wel een voordeel aan dit alles, dat ze de vrijheid hadden om Dux zelf bij huis te houden. Zo kon Adrian de hele dag met hem bezig zijn. ”Ohja dat klopt, die zal wel blij zijn.” Zei ze met een glimlach. Ze had zelf totaal geen problemen met Dux dus Aly stond er volledig achter om hem in huis te nemen.

Maar goed, toen moest ze beginnen. Het was misschien niet heel handig van haar om hem ook te vragen niet gek te worden, want dat bleek meteen niet helemaal goed te vallen. Het zorgde er meteen al voor dat Adrian gespannen werd, zijn fronsende blik zei genoeg. Ai, misschien had ze dat niet moeten zeggen maar ze kon het al niet meer terugnemen. ‘Aly, for crying out loud. Je loopt hier al dagen mee rond, ik zie heus wel dat er iets aan de hand was. Maar het word nu echt tijd dat je het me gaat zeggen of ik ga hier werkelijk ontploffen.’ Beet hij was gevoelloos naar haar toe. Ze keek hem meteen volledig verschrikt aan. Deze reactie had ze niet helemaal verwacht en het was een beetje bot, iets wat haar meteen niet lekker lag. Hij volgde wel meteen met een ‘sorry’ maar daar dacht ze nu niet overna. Ze was vooral geschrokken van wat naar haar toe hapte. ’Ik beloof het.’ Zei hij nog maar het veranderde niet zoveel. Ze zuchtte even en keek weg terwijl ze met haar hand een tikje gestressed door haar haren haalde.

Ze wilde zich volledig omdraaien maar in plaats daarvan draaide ze zich terug. ”Je hebt geen idee, geen idee hoe lastig deze laatste week voor mij is geweest, geen idee.” Beet ze terug waarbij ze duidelijk haar stem aan het verheven was. Haar ogen waren weer wazig en het leek alsof ze weer wilde huilen, daarom draaide ze zich om en keerde ze hem de rug toe. ”Dit..” Begon ze, maar ze besloot haar zin niet af te maken. ”Ik wou je dit op een andere manier vertellen als je niet gewoon naar me kan luisteren.” Zei ze boos maar ze wou hem nog niet aankijken. Ze had er zelf nog veel gemengde gevoelens over dus dat maakte het nog lastiger. Het lag ook niet in haar planning maar dit maakte haar boos. Ze wou het wel anders zeggen maar zijn opmerking had haar humeur doen omslaan, iets wat ze misschien moest afleren. Nu draaide ze zich weer om en wilde het zeggen maar ze vond het nog steeds lastig. Ze sloeg haar armen om haar heen en liet haar blik naar de grond vallen. ”Ik ben zwanger..” Zei ze nu waardoor het leek alsof ze zich schaamde. ”Wou je dat horen?” Vroeg ze vervolgens nog een tikje kwaad terwijl ze hem weer aankeek.

I don't want to cry
but tears keep coming

Het was op zich wel goed dat hij over Dux was begonnen want dat zorgde ervoor dat haar zenuwen weer een beetje minder werden, een beetje maar. Ze wist nog steeds niet hoe hij zou reageren en hoe het gesprek verder zou gaan, maar daar wilde ze ook niet over nadenken. Aly wist dat zijn hond veel voor hem betekende en ze had zeker geen moeite met een hond in huis. Ze wist dat ze er uiteindelijk toch aan moest geloven, als het wel niet hier in Sundberg was dan wel nadat ze van Genosha af waren gekomen. Het enige wat ze niet wist was dat het al zo snel was, en dat het noodgedwongen moest. Het hele bombardement was geen goede manier geweest om te verhuizen, zeker niet aangezien Genosha wel een speciaal plekje had gekregen in haar hart, en in die van de meeste studenten.

Wanneer ze eenmaal begonnen was ging het al helemaal fout. Ze had iets gezegd wat ze beter niet had kunnen zeggen want Adrian kreeg weer eens het gevoel alsof ze dingen voor hem achterhield. Ja, op zich snapte ze waar het vandaan kwam want ze had in het begin wel vaker dingen voor hem verzwegen, maar het lag nu compleet anders. Deze keer was het iets waar ze zelf ook moeite mee had als het ging om ermee dealen, zeker met de oorlog gaande. Ze vond dat ze volledig in haar recht stond om het nu pas te vertellen dus ze vond zijn reactie volkomen nutteloos. Het was nergens voor nodig om haar zo aan te vallen en daarom werd ze zelf ook kwaad, iets wat ze hem ook goed liet weten. Een gesprek die ze eigenlijk rustig had willen voeren leek om te draaien tot een ruzie en ze vond het helemaal niets, maar dat betekende niet dat ze zichzelf niet zou verdedigen. Op zulke momenten ging het er fel aan toe omdat ze het allebei altijd nodig vonden om mee olie op het vuur te gooien.

‘Ik heb geen idee? Heb je al wel eens nagedacht hoe het voor mij was?’ Vroeg hij meteen fel terug nadat ze tegen hem was uitgevallen. Nog steeds keek ze hem aan met vol ongeloof. Ze snapte niet waarom hij het nodig vond om zo ongevoelig te doen. ‘Ik was degene die op zijn tippen moest lopen, omdat ik bang was dat ik iets verkeerd had gedaan al die tijd lang. En dan ga je mij nog de schuld geven dat ik geen idee had hoe moeilijk dit alles was voor jou?’ Ging hij verder en ze kon goed zijn dat hij zich ook kwaad aan het maken was. Ze hoopte serieus niet dat Lorise nu binnen was want dat arme kind zou zich nog rot schrikken als ze hun zo tegen elkaar tekeer hoorde gaan. Omdat ze hier nu niet op wist te reageren draaide ze zich kwaad om, wilde hem niet eens aankijken. Ze vond het onterecht en voelde nu alsof ze gedwongen werd het te vertellen op een manier die zij niet koos. Het maakte haar ontzettend boos. Ze wist ook dat omdraaien hem altijd kwaad maakte, maar dat maakte haar nu niets aan. Het was de enige manier waarop ze zichzelf kon kalmeren want oogcontact ging zeker niet helpen. ‘Juist ja, zeg maar dat ik degene ben die niet naar je luistert. Jij bent degene die hier al een weeklang haar mond houd, hoe kan ik dan in godsnaam naar je luisteren?’ Riep hij haar nog toe en het brak haar. Het maakte haar kwaad maar ze voelde ook hoe ze de tranen moest binnenhouden omdat ze hier zo’n hekel aan had. ”Ik had zelf ook tijd nodig.” Probeerde ze rustig terug te zeggen maar het was wel te horen dat ze nog steeds boos was.

Nu moest ze het ook vertellen, ondanks dat ze zich er niet goed bij voelde. Ze voelde zich weer misselijk en beroerd door alle woorden die heen en weer geroepen werden. Het was ook zeker niet goed voor haar om zich zo op te winden maar goed, ze kon er niets aan doen. Uiteindelijk had ze zich weer omgedraaid naar hem maar ze keek hem nog niet aan, deels uit schaamte maar ook nog steeds omdat ze geïrriteerd was. Nu keek ze al helemaal niet meer uit naar zijn reactie en ze hoopte dat hij haar hier ongelijk in ging bewijzen maar ze had geen idee, ze wist niet hoe hij zou reageren. Ze had haar armen om haar lichaam geslagen en ze had het gewoon gezegd zonder er doekjes om te winden. Omdat de discussie nog steeds niet gewonnen was vroeg ze hem nog of dit was wat hij wilde horen maar hij leek geen woorden te kunnen vinden. Ze keek hem weer aan maar hij leek nu volledig verrast. Zijn volgende reactie stond haar alleen weer niet aan, want zonder iets te zeggen stormde hij het huis uit. ”Adrian!” Riep ze hem nog kwaad na, maar het had geen zin. Ze klemde haar kaken op elkaar sloeg keihard de badkamerdeur dicht. ”Fuck!” Riep ze kwaad terwijl haar ademhaling snel ging. Voor een moment wilde ze het hele huis op overhoop halen maar dat leek haar toch niet zo’n goed idee, dus ze ging maar voor het plan dat ze al had. Ze wou eigenlijk een flink glas wijn pakken en in bad kruipen maar dat eerste deed ze toch maar niet. In plaats daarvan liep ze naar de keuken voor een zakje M&M’s. Ze had honger en kon zo gelijk haar stress weg eten in bad..