With great caution - Archer

Hij voelde zich alles behalve op zijn gemak. Hij had het al moeilijk gehad op Genosha. Nieuwe mensen, elke dag nieuwe studenten die aankwamen. Marcial had zelf niet veel meegekregen van het gevecht, maar de bommen had hij ‘zien’ aankomen. De radiogolven van de vliegtuigen waren hem opgevallen en hij was ingebroken in hun boordcomputer. Hij had net op tijd naar buiten kunnen lopen vanaf het moment dat hij wist wat er juist ging gebeuren. Of hij een poging had gedaan om anderen te waarschuwen? Jawel. Hij had berichten rondgestuurd met de melding dat iedereen zo snel mogelijk naar buiten moest rennen. Hij had ervoor gezorgt dat het bericht zowel op mobieltjes, als op computers als op televisies terecht was gekomen. REN!

Marcial was blijven rennen en had zich pas op de grond laten zakken toen hij een eind van de school weg was geweest. Hij had geen idee gehad hoeveel mensen naar buiten hadden kunnen lopen voordat de bommen op de school gedropt waren, maar hij hoopte dat het grootste deel van de mensen had gered hadden. Nee, hij was geen sociaal persoon en hij had met het grootste deel van de school nooit een conversatie gehad, maar dat wilde niet zeggen dat het hem niets kon schelen.

De jongen was rillend op zijn knieën blijven zitten en het was alleen zijn broer geweest die hem had gevonden en zo ver had gekregen dat hij mee evacueerde. Zijn lichaam had gespannen gestaan tijdens de treinrit en zelfs nu ze veilig waren, bleef hij over zijn hele lichaam rillen. Er waren veel meer mobiele apparaten in Sundberg en veel meer mobiele apparaten betekende ook veel meer mensen. Het zou een hele tijd duren voordat hij zich weer op zijn gemak zou voelen. Gelukkig had hij altijd zijn broer nog om op terug te vallen.

Marcial had zichzelf een weg naar het sports center gevonden en hij had zichzelf hoog op de tribunes gezet. Zo had hij een mooi uitzicht over het veld zonder dat hij moest communiceren met anderen. Hij had zijn armen om zijn eigen lichaam heen geslagen terwijl hij het rillen van zijn lichaam wat onder controle probeerde te houden. Het was duidelijk dat hij zich niet op zijn gemak voelde. Waarom had hij weer gedacht dat het een goed idee zou zijn om even buiten te komen? Juist om de omgeving even te bekijken, om te kijken welke plekjes hij meer zou kunnen bezoeken. Hij kon nu al zeggen dat het sports center niet een van die plaatsen was, maar hij bleef gewoon zitten terwijl hij de elektromagnetische velden die om hem heen hingen in de gaten hield, zoekend naar iets interessants.

Mensen die de broertjes Castellan kenden, zouden het waarschijnlijk wel met elkaar eens zijn als een van hen zei dat ze een uniek stel waren. Marcial die niet tegen teveel volk om zich heen kon en makkelijk flippen als mensen hem nog maar aanraakten. Zijn broer was misschien beter in het hele sociaal zijn dan hij was, maar ook Archer had zo zijn problemen. Het ding was dat zijn oudere broer de enige was die hem kon rustig krijgen als hij weer eens een ‘crisis’ had. Archer was dan ook de enige die hij echt vertrouwde, de enige waarbij hij zichzelf kon zijn.

De jongen speelde wat met zijn vingers terwijl hij zijn blauwe kijkers over het veld liet glijden. Zijn blik viel op een bekend gestalte onderaan het sportveld en een grijns kroop om zijn lippen. Een gestalte dat hij overal zou herkennen. Zonder nog veel tijd te verliezen stond hij op en met grote stappen probeerde hij zo snel mogelijk beneden te komen. Hij hoopte dat Archer niet zou weggaan voordat hij de kans had om beneden aan te komen. Eenmaal op de grond, begon Marcial lichtjes te lopen. Hier en daar maakte hij een korte bocht, ervoor zorgend dat mensen niet per ongeluk tegen hem aan zouden lopen.

”Archer.” Op een klein afstandje van zijn broer bleef hij staan. Zijn hoofd kantelde een beetje naar rechts terwijl hij toekeek hoe de roodharige jongen heen en weer rende. Hij had zijn oudere broer niet meer gezien sinds de evacuatie en dat was misschien voor het grootste gedeelte zijn eigen schuld. Marcial had gewoon wat tijd nodig om aan de nieuwe omgeving te wennen, zeker nadat hij met veel geweld uit zijn vertrouwde omgeving gerukt was. ”Sorry dat ik niets meer ben komen zeggen. Ik...moest even wennen.” Marcial richtte zijn blik op de grond terwijl hij wat onhandig met zijn vingers begon te spelen. Hij durfde zijn broer niet eens meer aan te kijken.

Voor een moment leek het alsof hij Archer’s aandacht nooit ging kunnen trekken. De ander bleef gewoon doorlopen zelfs nadat hij zijn naam geroepen had. De rode haarkleur en het spoor van verbrand gras dat hij achterliet was echter wel genoeg voor hem om te beseffen dat zijn oudere broer er niet helemaal met zijn hoofd bij was. Het was pas toen Archer zich terug omdraaide om terug te lopen, dat hij leek door te hebben dat hij er was. Een glimlach krulde om zijn lippen toen de ander naar hem toe kwam.

Marcial verstijfde voor een moment toen Archer zonder iets te zeggen ineens zijn armen om hem heen sloeg. Het duurde echter niet erg lang voordat hij volledig ontspande en zijn eigen armen zelfs om zijn broer heen sloeg. Archer mocht dan ouder zijn, Marcial was toch nog altijd de grootste van de twee. Het was iets dat hij altijd wel grappig gevonden had, de jongste zijn en toch groter dan de ander.

Net als Archer liet hij na een tijdje rond en zette hij een klein pasje achteruit. Hij richtte zijn blik op Archer’s wang, het dichtste dat hij kwam als het om het aankijken van iemand ging. Het gebeurde eigenlijk nooit dat hij iemand recht in de ogen keek, zelfs zijn eigen broer niet. Marcial haalde zijn schouders op toen er gevraagd werd hoe het met hem was. ”Het gaat wel,” Hij antwoordde toch na een moment. Hij richtte zijn blik op zijn handen en het was op dat moment dat hij een rode veeg op zijn vingers opmerkte, bloed. Hij had zichzelf toch niet gesneden ofzo?

Het was pas na een paar seconden dat hij zich realiseerde dat het bloed waarschijnlijk niet van hem afkomstig was, maar van zijn broer. ”Archer? Volgens mij bloed je.” Hij hield zijn hand op, de palm naar Archer gericht zodat hij het bloed op zijn vinger kon laten zien. ”Je bent gewond geraakt en je hebt niks gezegd.” Hij trok een conclusie. Misschien een beetje overhaast. Misschien had Archer gewoon geen tijd gehad om hem te vertellen wat er juist met hem gebeurd was. Hij had zijn gezicht ook een tijd niet laten zien, misschien had hij de ander gewoon geen kans gegeven om iets te zeggen.