De afgelopen dagen waren een helse bedoening geweest voor Jacob. Verschillende mensen die hem over het eiland kwamen vertellen, hem rondleidden en wist-hij-veel-wat -nog-allemaal. Alles was heel goedbedoeld geweest en ongelooflijk vriendelijk van hen, maar na al die jaren van afzondering in de Oostenrijkse Alpen, was zo veel contact er net over geweest. Hij had behoefte aan wat rust en daarvoor kende hij de ideale locatie. Tenminste, dat dacht hij.
Op minder dan vijf minuten had hij het bos al bereikt. De grote, sterke loofbomen deden hem meteen aan thuis denken en terwijl hij tussen de bomen doorliep, rook hij weer die bekende geur, al was er hier wel een subtiele zeegeur in verweven. Hij had het gevoel dat sinds hij 'anders' was, ook zijn reukorgaan lichtjes was verbeterd. Maar heel zeker was hij daarover niet.
Na een kleine vijf minuutjes wandelen bereikte hij een boom die groter was als eender welk gevaarte in dit bos en hij besloot dat dit een ideale plek was om te ontspannen. Hij nestelde zich tussen de wortels, die zo groot en dik waren dat hij er amper boven uitstak, en kruiste zijn armen achter zijn hoofd. Een tijdje luisterde hij naar het gefluit van de vogels, totdat zijn oogleden zwaar werden en alles vervaagde.
OOC: Voel je vrij om zijn rust te verstoren!
