Sometimes sunny, sometimes stormy, but always me. ~Closed

Vanessa wandelde door het park. Ze had een strakke blauwe jeansbroek aan met enkele scheuren ter hoogte van de bovenbenen en knieën. Daarboven droeg ze een bordeaux gekleurd fijn gebreid truitje met een diepe V-hals. Tegen de koude buiten had ze er een lange zwarte mantel over aangedaan met een zacht gekleurde sjaal. Aan haar voeten droeg ze enkellaarsjes met een elegante fijne hak. Ze was niet bepaald gekleed op het simpele leven in Sundberg, maar ze voelde zich graag elegant en genoot er van om er goed uit te zien wanneer ze over de straat wandelde voor welke gelegenheid dan ook. Haar haren had ze los over haar schouder liggen en ze vielen van zichzelf in een losse vlotte krul. Met een vriendelijke glimlach op haar lippen begroette ze de mensen die haar passeerden op de smalle paden van het park. Ze hield van het park. Het park in Sundberg was dan ook veel mooier dan waar zij was opgegroeid. Dit park had veel meer kleur en ook meer mensen dat er van kwamen genieten. Een gure wind scheerde langs haar gezicht, terwijl ze haar jas wat dichter toe trok. De temperaturen leken met de minuut te dalen. Ze kon dan ook niet verwachten dat het in de winter nog lekker warm zou zijn.

De haren die in haar gezicht waren gevlogen door de wind veegde ze er vlotjes weer uit. Toch lukte het haar niet zo goed als ze had gehoopt. Met een stevige windvlaag, dat ze zelfs een stapje opzij moest zetten om niet omver te vallen, vlogen verschillende strengen haar voor haar ogen. Vluchtig probeerde ze de haren weg te vegen, maar toch bleef ze verder wandelen ondanks dat ze niets zag. Eenmaal ze alles van voor haar gezicht had stopte ze vluchtig aangezien ze nog maar enkele decimeters voor een persoon stond. Ze had nog maar slecht een stap moeten zetten of ze was er pardoes tegen aan gelopen. Ze zette een kleine stapje achteruit en glimlachte verontschuldigend naar de persoon. ”Excuseer,” zei ze vluchtig voor ze een poging deed om langs de persoon heen weer weg te wandelen aangezien ze een blos naar haar wangen voelde trekken. Stiekem hoopte ze dat de persoon het zou laten gaan of dat niemand anders het had gezien. Vluchtig keek ze eens om zich heen om te zien of er nog andere mensen in de buurt waren. Het was ook weer typisch voor haar onhandige zelf om zoiets voor te hebben. Ze was deze ochtend toch beter voor de paardenstaart gegaan voor ze het huis verliet.

Het prachtige geluid van de gitaar was haar niet ontgaan en dat was misschien ook wel het geluid dat haar had afgeleid. Echter kon ze het geluid niet lokaliseren en ergens vond ze dat toch wel jammer. Mensen die hun talenten deelden met de buitenwereld moeten beloond worden, dat was toch haar opinie op dat gebied. De wind had verschillende keren haar haren in de war gegooid en zag er niet naar uit dat het natuurelement hun zomaar met rust zou laten. Een zucht rolde over haar lippen naar buiten terwijl ze de haren van voor haar gezicht probeerde te halen. Dat was echter buiten de aard van andere mensen in het park gerekend. Met een zekere kracht liep ze tegen een jongeman aan die zich op hetzelfde pad als zij bevond. Haar oren vingen het gerinkel van centen op die de grond raakte. Toch had ze niet onmiddellijk de neiging om te helpen met ze op te rapen. Misschien zou hij wel denken dat ze de vergulde schijfjes zou stelen. Langzaam zakte ze door haar knieën en raapte de muntjes rondom haar op. Bijna meteen stak ze haar hand naar de jongen uit, als teken dat ze het wel zeker wilde terug geven.

Met het nodig gerinkel liet ze de centen in de pet vallen en voor de eerste keer na hun botsing keek ze de jongen aan. Hij zag er zeker niet slecht uit, maar dat was niet waar ze zich nu mee moest bezighouden. ”Euhm.. Ja, zo kan je het verwoorden,” beantwoordde ze gevolgd door een grinnik. Ze ging niet ontkennen dat ze het wel degelijk ene goedgeplaatst grapje vond. Al had hij het misschien niet zo bedoeld. Haar blik viel op de gitaar die zich op zijn rug bevond. ”Was jij de persoon die net muziek zat te spelen?” vroeg ze nieuwsgierig terwijl haar haren in een hand samenhield over haar schouder. Ze was namelijk niet van plan om nogmaals met een gezicht vol haar voor de jongen te staan. ”Het was echt prachtig,” complimenteerde ze hem, aangezien het haar wel duidelijk leek dat hij het was door de hoeveelheid muntjes die zich in de dubbelgevouwen pet bevonden. ”En ik was duidelijk niet alleen,” doelde ze naar haar compliment. Terwijl ze dat uitsprak liet ze haar blik op de centen vallen. Ze moest redelijk luid spreken om boven het geritsel van de bomen en het geruis van de wind uit te komen. Ze hoopte dan maar dat haar compliment nog goed overkwam ondanks de kracht die ze op haar stembanden moest zetten.