Onderwerp: Closed - Still here. ma okt 30, 2017 9:28 pm
Judas keek naar het grote kruis dat in het midden, achter het altaar stond. Er stond een diepe frons op zijn gezicht wat aangaf dat hij aan het nadenken was. Hij vroeg zich vooral af waarom hij nu weer besloten had om naar de kerk te gaan. Zijn armen had hij over elkaar heen geslagen en nonchalant hing hij op één van de bankjes. Naast hem stond er nog een beker cola die hij eerder gaan kopen was met nog halve hamburger bij. Er hing al een vlek saus op het hout, maar dat leek hem niet te deren. Voor hem was de plaats niet zo heilig als voor sommige andere mensen, hij was enkel nieuwsgierig geweest. Wat maakte deze plek zo speciaal dat er zoveel mensen heen kwamen? Hij was er nog steeds niet achter en het voelde dom om daar te zitten. Ergens had hij ook echt het gevoel dat dit geen plek was voor hem, dat hij er simpelweg niet thuis hoorde. Misschien wel door alle ravage dat hij zelf al had veroorzaakt. Hij bracht het slechtste in een mens naar boven. Voor hetzelfde geld had hij één groot gevecht kunnen veroorzaken tussen alle mutanten. Het was hem eerder gelukt bij de normale sterveling, dan moest het ook lukken met mutanten.
Terwijl dat de gedachten door zijn hoofd spookten nam hij de beker cola weer vast en begon ervan te drinken. Hij deed niet de moeite om in stilte te drinken en respect te tonen. De vleugels die op zijn rug gebonden werden, drukte onaangenaam tegen de bank achter hem en toch bleef hij rustig zitten. Van één voelde hij het ongemak sowieso al niet. Zijn ogen gleden uiteindelijk weg van het kruis, naar een beeld van Maria en nadien naar enkele Engelen. Wie weten waren Engelen wel echt, maar niet de geestelijke versie. Wel een mutanten versie en hij was de gevallen onder hem. “Sucks to be you guys,” zei hij voordat hij het laatste beetje cola door zijn rietje zoog en vervolgens de beker weer naast hem neer te zetten.
Over zijn voorhoofd liep nog steeds een litteken dat tot in zijn haarlijn ging. Dat was wat overgebleven was van zijn val van de kliffen. Zoveel mensen lagen in het ziekenhuis door de oorlog en hij had een litteken door zijn eigen stommiteiten. Het zou hem niet meer mogen verbazen. Rustig verzetten de man zich zodat hij met zijn rug op de bank kon gaan liggen. Daarbij stoten hij de beker op de grond en nam hij de hamburger weer in zijn handen. De gespen van zijn harnas had hij ook los gemaakt, zodat hij één vleugel over de leuning van de bank kon laten hangen, of het steunde er in elk geval toch tegen en de andere hing op de grond. Nu dat hij het makkelijker had gemaakt voor zichzelf nam hij een hap van de hamburger. Het was toch fijn om weer eens wat anders te kunnen eten dan enkel het eten dat ze serveerde op Genosha, zelfs wanneer dat het lekker eten was geweest.
"PEOPLE DON'T ARRIVE BROKEN, THEY START WITH PASSION AND YEARNING TILL SOMETHING COMES ALONG THAT DISABUSES THEM OF THOSE NOTIONS"
Onderwerp: Re: Closed - Still here. do nov 02, 2017 12:52 pm
Lorelei voelde zich absoluut niet op haar gemak, een nieuwe omgeving, nieuwe kamer, nieuwe ritmes. Hoe mooi de omgeving ook was, ze kon er niet aan wennen. En daar kwam dan ook nog eens bij dat ze continu een knagend gevoel van wantrouwen voelde wanneer ze andere mensen tegen kwam. Wanneer zowel mutanten als het Amerikaanse leger blijkbaar plotseling konden besluiten om aan te vallen, bleef er eigenlijk niemand over die ze kon vertrouwen. Dus in al die angst en onwennigheid had Lorelei behoefte aan een bekende omgeving. Het meisje begaf zich naar de kerk die in het centrum van Sundberg stond, hopend daar tot rust te kunnen komen. Ze had een lange donkerblauwe rok aan, met een lichtblauw bloesje, versierd met kanten randjes. Van het bloesje waren uiteraard alle knoopjes dichtgemaakt. Ze had niet veel kleren momenteel, maar voor deze gelegenheid had Lorelei geprobeerd haar netste outfit samen te stellen. Onder haar kleren hing een dun kettinkje met daaraan een bescheiden zilveren kruisje tegen haar huid aan. Haar winterjas was iets te groot en hing ruim over haar lichaam, maar ze mocht niet klagen, deze kleding was gedoneerd door vrijgevige bewoners. Misschien moest ze voor hen ook een kaarsje branden.
Onder weg probeerde ze zo veel mogelijk oogcontact te ontwijken. Bij de kerk aangekomen duwde ze de zware houten deur open en glipte naar binnen. Ze knoopte haar jas open en liep voorzichtig verder. Haar voetstappen waren licht en ze deed haar best niet over de oude grafstenen in de gangpaden te lopen. Dat daaronder al lang geen lichamen meer lagen deed voor Lorelei niets af aan het respect dat je voor zulke dingen moest hebben.
In de kerk stonden verschillende beelden, subtiel in kleuren gehuld door de glas-in-loodramen. In de linker kapel zag Lorelei enkele kaarsjes branden. Daar stond ook de donatiebox met verse kaarsen. Lorelei opende haar schamel gevulde portemonnee en telde haar munten. Ze pakte twee smalle witte kaarsjes en liet de muntjes een voor een in de box glijden. Het gerinkel galmde door de vrijwel lege kerk. Zorgvuldig stak Lorelei de kaarsjes aan en plaatste ze in een houder. Daarna zonk ze door haar knieën en geknield op een gebedsbankje begon ze te bidden. Met haar ogen gesloten en haar gedachten op God gericht vond ze een moment van rust. Ze sprak haar dank uit en vroeg God de vrijgegevige mensen te zegenen. Het meisje stond weer op en liep terug naar het hoofdgedeelte van de kerk. Waar ze net nog zo rustig was geweest begon er nu een gevoel van onbehagen te groeien. Haar blik werd getrokken door een figuur die in een van de banken hing. Hij zat niet, nee, hij had zichzelf haast over de bank gedrapeerd, een onbeschaafde hoeveelheid plek innemend. Maar het meest opvallende was natuurlijk de vleugel die over de bank hing. Lorelei slikte een brok in haar keel weg en vermaande zichzelf. Ze mocht niet oordelen, ze moest iedereen met open en vergevingsgezinde blik tegemoet treden. Toch trilden haar handen lichtjes terwijl ze zijn richting op liep. Het voelde verkeerd om hier iemand met engelenvleugels te zien, hoewel dit de plek was waar je die misschien juist zou verwachten. Vooral zijn eerdere gedrag kon Lorelei maar moeilijk van zich af zetten, dus veel hoop dat hij hier was met goede bedoelingen had.
Lorelei nam plaats op het puntje van de bank, zo min mogelijk plaats innemend, zo ver mogelijk weg van hem. "Judas," sprak ze met schorre stem. Ze schraapte haar keel en plakte een glimlach op haar gezicht. "Fijn je hier te zien." Leugenaar. Ze voelde een steek van schaamte, beloofde zichzelf hiervoor later boete te doen. "Gaat het beter met je hoofd na het ongeluk?" Ze hoopte van wel, kon zichzelf zelfs als lichtelijk bezorgd omschrijven. Ondanks haar onprettige ervaringen met hem was ze wel emotioneel betrokken bij de ongelukkige val die hij op Genosha had gemaakt - al wist ze er nog steeds het fijne niet van, was er nou een ander aanwezig geweest? Haar blik viel op de beker die op de grond lag en bleef daarop hangen, twijfelend of ze er iets van moest zeggen.
