I don't want to cry
but tears keep coming

Daar zat ze dan. In bad met een zakje M&M’s. Het water was veel te warm toen ze erin was gestapt maar het maakte haar even niet uit, de pijn van het hete water voelde misschien wel fijn. Ze had haar hand op haar voorhoofd liggen en ze probeerde te kalmeren, maar vooral ook niet in paniek te raken. Iets wat ze wel wilde doen maar het had geen zin. Het was nu eenmaal zo gegaan en ze kon er niets meer aan doen. Ze was wel boos op dat hij gewoon maar zonder iets te zeggen naar buiten was gestormd, want nu wist ze niets en moest ze er alsof alleen mee dealen. Zachtjes zonk ze een beetje verder weg in het bad tot haar lippen het water raakte. Ze keek recht voor haar uit, nadenkend. Ze was nog steeds zo kwaad op wat hij had gezegd en dat hij haar alleen durfde te laten, maar ze wist dat het misschien voor nu wel even beter was, ook al had ze gehoopt op een andere uitkomst. Het liefst wou ze dat ze er zelf ook voor kon wegrennen maar ze zat er al in.

Ze had de deur open laten staan, iets wat misschien niet zo handig was aangezien Lorise haar vriendje ook meenam het huis in, maar ze had geen idee wanneer ze binnen zouden komen. Nu was het vast niet zo dat ze meteen de badkamer in zouden komen lopen, en zelfs dan was er nog genoeg schuim waardoor het geen grote schrik zou zijn. Toch, ze had er beter wel rekening mee kunnen houden. Rustig pakte ze wat M&M’s en ging nog een keer over alles heen wat er was gezegt. Tuurlijk had Adrian ook wel een punt en ze snapte het wel, alleen het was alweer zo lang geleden dat ze dingen voor hem achterhield die ze niet had mogen achterhouden. Het was zo lang zo goed gegaan en om er nu meteen weer vanuit te gaan dat ze vanalles voor hem achterhield was iets te ver gezocht. Zo gek was het toch niet dat ze dit hem nu pas vertelde? Nadat ze het zelf een beetje kon laten bezinken? Urgh, ze had werkelijk waar een hekel aan dit soort situaties. Zeker nu dat hij weg was gestormd en dat ze niet wist waar hij heen was gegaan. Het irriteerde haar. Hij had toch op z’n minst iets kunnen zeggen?

Wat ze wel wist was dat als hij te lang weg zou blijven, dit misschien nog een staartje kon krijgen, of nou ja eigenlijk zou hij nog wel een laag over zich heen krijgen. Ze kon het hem wel verzekeren. Hoe erg dit ging worden lag volledig aan hem. Ze zuchtte en even zakte ze volledig onder water, gewoon om het los te laten want het lukte maar niet. Wat als hij het niet wilde hebben? Hoe moest ze dat aanpakken? Ze had geen idee hoe ze daarmee zou moeten dealen. Wanneer ze weer boven water kwam voelde ze zich niet beter, in feite zelfs erger. Tranen voelde ze weer tegen haar ogen aandrukken en ze probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat het wel goed zou komen. Het zou allemaal wel goed komen, uiteindelijk. Zachtjes aaide ze over haar buik heen en ze werd al snel weer emotioneel. Waarom moest ze nu met zoveel emoties dealen? Hoorde dit er ook bij? Ze haalde even haperend adem en veegde een traantje weg..

(&Lorise)

I don't want to cry
but tears keep coming

Ze had ergens stiekem gehoopt dat het nog wel even zou duren voordat Lorise en Charlie thuis zouden komen, puur omdat ze zichzelf in die tijd misschien wel kon herstellen. Aly had er nooit veel zin in om zwak over te komen op andere mensen, die hoefden haar niet zo te zien. Hoewel het misschien niet altijd goed was om die act op te houden, zeker niet wanneer het totaal niet eerlijk was naar de mensen om haar heen. Toch hield ze het wel het liefst verborgen voor de meeste mensen. Nu had ze het misschien ook net iets te vol gehouden met Adrian en hij kende haar daarvoor iets te goed. Daarom hadden ze ook ruzie gehad. Ze miste het feit dat ze niet een glaasje wijn erbij kon pakken om te relaxen, want het bad hielp haar genoeg. Het bleef nog een beetje teveel bij haar hangen en loslaten kon ze niet. Daarbij wist ze niet wat er nu zou gebeuren, ze wist niet wanneer Adrian terug zou komen maar ze gokte wel dat het nog over kon duren.

Toch hoorde ze ineens geluid in het huis. Was hij toch al teruggekomen? Ze dacht niet meteen aan Lorise en Charlie en meteen begon ze alweer een beetje te stressen, voor mocht het wel Adrian zijn. Verder dan de badkamer kon ze tenslotte niet kijken en het was ook heel goed idee om nat en naakt door het huis te lopen om erachter te komen. Ze hoorde wel dat diegene de trap op kwam, dus het kon wel Adrian zijn maar ook Lorise, of Charlie. Dat laatste hoopte ze maar niet. Ze kwam een beetje rechter in bad en probeerde wat tranen weg te vegen al ging dat niet even makkelijk met natte handen. Daarbij was het nog wel te zien aan haar ogen.

Het duurde niet enorm lang voordat ze Lorise binnen zag lopen, gelukkig, dat was beter dan de andere twee opties. Ze sloot de deur weer achter haar en kwam dichterbij, had waarschijnlijk echt wel gezien dat Aly niet gewoon maar in bad zat, anders zou ze niet binnen blijven. Vragend zei ze haar naam waarop Aly haar ook gewoon aankeek. Ze probeerde het niet zo zeer meer te verbergen, dat had toch geen zin. Zachtjes schoof ze wat schuim dichterbij om haarzelf wat te bedekken, niet dat Aly zich ongemakkelijk zou voelen wanneer Lorise een boob van haar zou zien, maar het was misschien netjes voor haar vriendin. “Mag ik vragen wat er is?” Vroeg ze voorzichtig en Aly ademde even diep in en uit. Peinzend keek ze haar aan en ze wist dat ontkennen niet zou werken. Plus, ze was het ook niet van plan om weer te doen na het gebeuren met Adrian. ”Adrian is net weggestormd.. We hadden ruzie.” Zei ze gewoon direct. Wel wilde ze liever de reden waarom nog een beetje uitstellen, ze wou het er niet weer meteen uitvlappen zoals ze eerder had gedaan.