Onderwerp: Life is a highway || closed wo jan 03, 2018 10:02 pm
I prefer creative
Hij was de temperatuur in Sunberg nog altijd niet gewoon. Italië was nooit koud geweest en op het moment dat hij in een schilderij was opgesloten, was er nooit iets aan de temperatuur veranderd. Hij had het altijd best goed gehad en zelfs toen hij uit het schilderij was gehaald, was de temperatuur nog te doen geweest. In Zwitserland was het dus een heel stuk kouder dan hij gewend was en het gebeurde regelmatig dat hij gewoon niet kon slapen omdat hij zijn bed bijna uit rilde. Hij had al drie extra dekens op zijn bed gelegd en nog leek de koude hem altijd partte te spelen.
Ook nu leek hij maar niet in slaap te kunnen komen. Hij klappertandde al de hele nacht en zichzelf opkrullen tot een bolletje leek deze keer zelfs niet te helpen. Julian had meer warmte nodig dan hij nu had. Het probleem was dat hij zijn bed niet uit durfde te komen uit angst dat hij het dan zelfs nog kouder zou hebben.
Voor de zoveelste keer draaide de jonge man zich nog eens op zijn zij zodat hij naar het hoopje slapende Nero kon kijken. Maanlicht viel door het streepje tussen de gordijnen naar binnen, de enige reden dat hij Nero van het donker kon onderscheiden. Langzaam begon zich een idee in zijn hoofd te vormen en Julian verzamelde al zijn moet om na een paar seconden toch uit bed te stappen, met een aander dekens nog om zijn schouders gedrapeerd natuurlijk.
Met wat moeite en lichtjes vloekend op het moment dat hij ergens tegenaan stootte baande hij zich een weg naar de andere kant van de kamer. Zonder waarschuwing sloeg hij Nero’s deken weg en liet zich naast de ander op het bed vallen. ”Schuif wat op. Ik heb plaats nodig.” Technisch gezien was het bed net iets te klein om met twee in te liggen, wat dus betekende dat ze dicht bij elkaar zouden moeten kruipen. Dat was zijn doel. Lekker knus tegen elkaar zodat ze elkaars lichaamswarmte met elkaar konden delen. Het feit dat Nero nu wel eens koud kon hebben omdat hij het deken had weggetrokken, kwam op dat moment niet eens in hem op.
Onderwerp: Re: Life is a highway || closed do jan 04, 2018 11:40 am
Het was laat geweest wanneer Nero eindelijk in bed was gekropen. Hij had nog wat zitten schetsen voor opkomende projecten en zo de tijd uit het oog verloren. Dat gebeurde wel vaker als hij zijn gedachten ergens op zetten, dan ging hij er helemaal in mee. Wanneer hij eindelijk op de klok keek sloeg de vermoeidheid direct toe. Nero lag snel in bed daarna, opgekruld onder zijn warme dekens. Lang duurde het niet voor hij in een diepe slaap was terecht gekomen. Het had enige tijd geduurd voor Nero gewend was geraakt aan zijn nieuwe bed en de nieuwe omgeving, maar hij wist zich redelijk snel aan te passen.
Een luide kreun van protest ontsnapte zijn keel wanneer hij verwelkomd werd door de koude lucht die werd tegengehouden door zijn dekens. Nero draaide zich half om in een poging om zijn deken weer vast te nemen, maar dat was niet wat zijn hand aanraakten. Zijn ogen gingen op dat moment openen en naast hem voelde hij de matras wat inzakken. Voor zover het mogelijk was probeerde hij naar Julian te kijken die had besloten om naast hem te komen liggen. Zoals er van hem gevraagd werd schoof hij op, al was het meer een automatische reactie dan echt een reactie op het bevel. Zijn hand had hij ook terug getrokken en rusten nu op zijn maag. “Is er iets?” vroeg hij op een slaperige toon.
Nero lag nog steeds met zijn rug naar Julian toe en moest zich in een vreemde houding plooien om naar hem te kunnen kijken. Om het zichzelf makkelijker te maken draaide hij zich op zijn andere zij zodat hij nu naar Julian keek. De warmte van het deken was terug, maar het was ook voelbaar dat er een tweede persoon mee onder lag. Het bed was veel te klein om het voor 2 mensen het comfortabel te maken en lichaams contact was bijna onvermijdelijk. Het was een goed iets dat het donker was in de kamer en het enige licht de maan was die zacht door de gordijnen scheen. Als het lichter was geweest - en als Nero wakker genoeg was om juist te beseffen wat er aan de hand was - had Julian wel eens een blos op zijn gezicht kunnen zien verschijnen.
Maar dat was het juist. Nero was nog niet wakker genoeg om goed te beseffen wat er aan de hand was. Om een reden was Julian bij hem in bed komen liggen. Daar hield het op. Hij had geen idee waarom hij die keuze gemaakt had en wat er mis was met zijn bed. Als er al iets mis was. Misschien was er zelfs geen reden en was het gewoon voor niks. Verschillende gedachten ontpopte zich in Nero zijn gedachten, het zorgde er in elk geval voor dat hij steeds wakkerder werd.
"The hurricane knows step aside when it hits the coast The hurricane knows steps aside, demands control The mountain won’t fall to its knees when the west wind blows The mountain won’t fall to its knees."
