Gestoken in een strak korset en vele lagen padding om zijn onbestaande vrouwelijke vormen te benadrukken, bewoog Anthony over het podium. Al sinds zijn jeugd, toen hij nog een klein, mager scharminkel was, had hij een groot scala aan vrouwelijke trekjes gehad. Nu was hij een iets langer, mager scharminkel en had hij alle kleinerende opmerkingen die hij vroeger naar zich toegeworpen had gekregen omgezet in een heel nieuw personage, een hele act. Waar hij zich vroeger voor had geschaamd, vond hij nu een grote trots in en een zelfverzekerdheid die hij miste wanneer hij als zijn ‘gewone,’ ‘saaie,’ maar vooral nuchtere ik door het leven ging.

Nu wilde dit absoluut niet zeggen dat hij out of drag vaak nuchter was, integendeel, maar zonder pruik en een met make-up gefabriceerde decolleté voelde het toch vaak alsof er iets miste. Natuurlijk, het was een stuk comfortabeler zonder, maar mét was het zoveel makkelijker om dingen te zeggen of te doen die hij gewoonlijk niet eens durfde te denken. Verkleed als vrouw kon hij vrijwel alles maken. Hij kon grappen maken over zijn jeugd, over zijn bekrompen ouders, over zijn drugsverslaving of onzekerheden, hij kon mensen finaal te grond in trappen met lullige opmerkingen – en mensen zouden lachen. Niemand nam hem serieus, maar precies dat was nou juist het fijne. Wanneer niemand je serieus nam, maakte het niet uit wat voor een heftige verhalen je aan je publiek vertelde. Jij kreeg betaald om je hart te luchten en zij zouden toch wel lachen.

Vaak vertelde hij gewoon domme verhalen over zijn leven. Hij had nooit verwacht dat iemand het interessant zou vinden om te horen hoe hij letterlijk in de goot eindigde na een avond stappen, maar het publiek hield ervan. Het publiek hield van hem. Of wel, van Rowy, maar dat was toch zeker praktisch hetzelfde.

“Dus,” breide hij een einde aan zijn verhaal terwijl hij met een belachelijk lange nepnagel het synthetische haar uit zijn gezicht streek, “die ochtend besloot ik nooit meer te drinken.” Hierop nam hij een slok van het fluorescerende roze drankje dat hij in zijn andere hand hield. Een lach galmde door de ruimte.

“Maar goed – het spijt me dat ik jullie zo snel weer moet verlaten, maar als de biologische vrouw die ik ben moet ik even mijn neus poederen en daarna ben ik terug.” Hij gebaarde richting de mensen in het publiek. “Dáár ergens.”

Misplaatst gejuich steeg op uit het donker en Rowy verliet al heupwiegend en zwaaiend het podium. Achter de schermen overhandigde ze de microfoon aan één van haar opvolgers. Ze hoorde nog net hoe een decennia oud klassiekertje van de Godin en Legende RuPaul zelve begon te spelen om de volgende queen te introduceren voor de deuren zich achter haar sloten. Zodra de deur dicht viel, verdween Rowy en was Anthony weer terug. Terwijl hij in een rechte lijn naar zijn kleedkamer liep, kwam hij een enkeling tegen die op zijn schouder klopte of hem vertelde dat het allemaal zo goed was gegaan. Anthony grijnsde alleen maar, om zodra dit mogelijk was de kleedkamer in te vertrekken en zich direct te storten op het witte poeder dat hier prachtig lag uitgestald, klaar voor gebruik.


Hij voelde zijn neus nog branden terwijl hij met geweld de deuren naar de dansvloer open gooide en theatraal de club weer betrad om van hier opnieuw in een rechte lijn naar de bar te lopen. Hij stak een vinger op naar de barman die hiermee genoeg wist en binnen een paar tellen een glas gevuld met datzelfde roze drankje voor hem neerzette. Twee delen alcohol, één deel mierzoet spul. Precies zoals hij het het liefste dronk. Met zijn rood gestifte lippen rond het eveneens roze rietje gevouwen, draaide hij zich om en keek de ruimte rond.

Nog voordat Anthony goed en wel de ruimte had kunnen verkennen (lees: de mooie mensen had kunnen spotten), benaderde iemand hem al.

“Hé,” klonk een stem naast hem.

Anthony keek opzij, naar de bron van het geluid, en keek recht in een vriendelijk glimlachje.

“Rowy Rynna, toch?”

Alsof Anthony was vergeten dat hij op hakken liep en honderd lagen make-up op had, keek hij even controlerend naar zijn met nepnagels beplakte vingers en de kleding aan zijn lichaam. Ongetwijfeld Rowy Rynna, ja.

“At your service,” begroette hij de man terug. De man had een mooi gezicht. In die kleine glimlach die hij Anthony had geschonken, leken zijn ogen liefelijk te glanzen. Neutraal straalde zijn gezicht een zekere kalmte en een zelfverzekerdheid uit die Anthony vaag herkende, maar hij wist zo snel niet meer waarvan.

Hij stak zijn hand uit naar de vreemdeling en vroeg hem, “en jij bent?”

Als in een automatisme liet Anthony zijn ogen over zijn nieuwe gesprekspartner glijden. Het idee dat hij misschien een fan was, of iemand die gewoon graag een praatje met hem kwam maken, leek hem zeer aantrekkelijk maar eveneens zeer onaannemelijk. Hij was ongetwijfeld een zeer knappe man, maar er was iets dat hem deed vermoeden dat deze jongeman hier niet was om op die manier de avond met hem door te brengen. Helaas. Toen zijn oog op de badge aan zijn riem viel, werd dit vermoeden bevestigd. Zijn wenkbrauwen vormden een frons en in een misschien licht vijandige houding wachtte hij het antwoord af.

Hij  had zijn uitgestoken hand aangenomen en deze lichtjes geschud, totaal niet hoe hij het van een klaarblijkelijke politieagent vaak verwachtte – dominant en bewust imponerend. Hij stelde zichzelf voor als Sepp, maar tegen de tijd dat Anthony besloot dat hij dat toch echt wel een leuke naam vond, waren zijn ogen al op de badge beland. Er was moeilijk om de frons op zijn gezicht heen te gaan, dus ontging Anthony’s plotselinge verandering van gezichtsuitdrukking de kerel niet. Deze volgde zijn blik naar beneden, en leek zich vervolgens te bedenken.

“Met de groeten van Karen from Finance,” zei hij, terwijl hij een witte enveloppe uit zijn binnenzak toverde en deze aan Rowy Rynna overhandigde. “Ze hoopt dat alles goed met je gaat.”

Wat verdwaasd nam Anthony de enveloppe in ontvangst. De frons was nog altijd niet van zijn gezicht verdwenen, maar werd nu veroorzaakt door het shady pakketje dat hij zojuist door een politieagent in zijn handen gedrukt had gekregen. Als hij zijn drag moeder Karen niet had genoemd, zou Tony direct gedacht hebben dat dit een of andere val moest zijn. Het vallen van die naam was echter de reden dat Anthony hem niet met drie stappen tegelijk was gepeerd.

Zijn blik veranderde in een grijns en een opgetrokken wenkbrauw terwijl hij de agent nogmaals aan een onderzoek onderrichtte, deze keer om in te schatten hoe deze zelfverzekerd hetero ogende man, bij Karen was terecht gekomen.

“Jij kent Karen?” vroeg hij wat ongelovig, maar direct met een wat meer open houding.

Zijn drag moeder kennende, wist hij precies wat er in die enveloppe zou zitten. Of wel, het was natuurlijk enkel een vermoeden en hij kon in alle eerlijkheid zeggen dat hij nog nooit eerder een redelijk zware enveloppe op een dergelijke manier had ontvangen, maar het was een zeer sterk vermoeden. En aangezien hij precies dacht te weten wat er in zat, hield hij hem zo onopvallend mogelijk naar beneden om hem te openen en naar binnen te gluren. Een klein glimlachje begon rond Rowy’s lippen te groeien terwijl ze van het geld weer naar de kerel op keek.

“Nu gaat het goed met me,” zei ze, terwijl ze de enveloppe rustig weer dichtvouwde en in haar bh liet verdwijnen. Vervolgens bracht ze het drankje weer naar haar mond en vouwde haar lippen rond het rietje, terwijl ze Sepp wat onderzoekend aan bleef kijken. Anthony plaatste zijn elle boog op tafel en leunde met een scheef hoofd op zijn hand. “Dus hoe gaat het met jou? En vooral, hoe ken je Karen? Als het een sappig verhaal is, dan hoor ik het graag. Drankje?” Nog voordat Sepp kon aangeven of hij dit wel of niet wilde, had Anthony de lange nepnagels al in de lucht gestoken en gewenkt naar de barman voor nog een drankje. 

Sepp kende Karen al een paar jaar, zo liet hij weten. Anthony kon niets anders dan benieuwd zijn naar het verdere verhaal. Niet alleen vond hij het opmerkelijk en toevallig dat deze kerel hier bekend was met Karen, terwijl Karen helemaal in Australië zat en Australië zo ver weg was van het koude, rustige Zwitserland, maar ook gebeurde het zelden dat iemand een saai ontmoetingsverhaal had wanneer het op haar drag moeder aan kwam. Ze was nou eenmaal een bijzondere meid met een charme die iedereen dingen voor haar kon laten doen die ze gewoonlijk niet zouden doen. En uit drag was ze precíes zo.

Dus, gezien Anthony en Rowy alle sappige details uit de snoezige agent wilden trekken, werd er drank besteld en volgde een stroom aan vragen. Het drankje wilde hij wel aannemen, en de vragen werden beantwoord. Met hem ging het ook goed – dit deed Anthony tevreden knikken, want dat was toch mooi, nietwaar? – en hij had genoten van de show. Hier was Rowy haar gevoelige snaar natuurlijk geraakt en bijna had ze “Echt waar?” gevraagd, of “Oh, vertel?” maar ze kon zich nog net op tijd inhouden. Tenslotte was het fijn om te horen dat iemand de show goed vond, maar waren er momenteel veel interessantere vragen te beantwoorden.

Dat ontmoetingsverhaal met Karen from Finance dus. Sepp had het sterke roze drankje in ontvangst genomen en er een voorzichtige slok van genomen. Terwijl hij dit deed, had Anthony met een klein glimlachje staan toekijken. Hierna begon hij te vertellen. Hoe hij Karen had ontmoet, en dat hij toen nog al ‘in de war’ was.

Hij moest de neiging onderdrukken om met een knipoog en een pruillip te vragen of hij nu niet meer in de war was, maar de agent vertelde verder met een nostalgische glimlach rond zijn lippen. Hij was haar elke avond komen opzoeken, tot ze hem vertelde ‘hoe het precies in elkaar zat.’ Anthony lachte zijn charmante Rowy Rynna lach en nam nog een slokje van de drank.

“Ik schaamde me niet, though. Kan gebeuren toch,” besloot de blonde man uiteindelijk grijnzend, waarna ook hij een slok nam.

Rowy grinnikte en haalde de rug van haar hand langs haar neus.

“Ah, inderdaad, dat kan de beste van ons overkomen,” besloot ze lachend, terwijl ze zich inbeeldde hoe de kerel een aantal jaar geleden in Australië de naïviteit zelve had moeten zijn.
 
Anthony, die gewoonlijk een vrij overdreven moeite had met autoriteiten en in het bijzonder de politie, betrapte zichzelf erop dat hij de knul voor hem eigenlijk niet zo erg vond. Het kon liggen aan het geld dat Rowy nu op zak had maar dat Anthony over een paar uur zou kunnen besteden aan een welverdiende beloning, maar hij voelde zich een stuk toleranter tegenover de man die duidelijk met veel plezier terug dacht aan zijn tijd in de ban van zijn drag moeder.  

"Nu niet meer in de war?" vervolgde Rowy, zich toch niet in kunnen houden, compleet met de knipoog die ze eerder nog had kunnen onderdrukken. 

De agent lachte kort. “Eenmaal je het weet… Gelukkig neemt het de magie niet volledig weg.”

Nu was het Rowy haar beurt om te lachen. De magie. Rowy’s drag mother had hem ongetwijfeld goed onderwezen en Anthony kon niet anders dan het enthousiasme en de toch niet helemaal weggenomen onschuld van de kerel aanstekelijk vinden. Hij vond het nog altijd bizar dat hij hier op hoge hakken, in neptieten en doorgesnoven een drankje stond te hebben met een off-duty agent die hem zojuist een enveloppe met redelijk wat flappen had overhandigd die hij – en Anthony vermoedde dat Sepp dit net zo goed wist als hij – qua inhoud volledig aan illegale praktijken zou besteden, maar hij kon niet ontkennen dat dit de avond op zijn minst interessant maakte. Hij zou een goed verhaal hebben voor later én in alle eerlijkheid vond hij het ook nu absoluut geen straf om hier te zitten. Hij dacht dat hij alle vreemde drinkpartners al wel had gehad, maar dit was weer iets geheel nieuws.

“Is het publiek hier in Sundberg een beetje fijn?” vroeg hij, de lieverd.

Rowy Rynna hield haar hoofd bedenkelijk schuin en knikte toen langzaam. “Oh absoluut, maar het is niets vergeleken met de, eh – “ ze bracht haar rietje naar haar mond en nam een slokje – “de wat grotere steden waar ik ben geweest.”

“Het is verbazingwekkend hoe open en vriendelijk en omarmend iedereen hier is, maar alles is hier een stuk kleinschaliger, de shows en het publiek veel kleiner.” Hij haalde zijn neus op om mogelijk residu naar binnen te werken en gooide er een grote slok drank achteraan om de smaak weg te spoelen. “Maar goed, dat is logisch. Daarom kwam ik hier denk ik ook. Is beter voor je,” besloot hij met een grijnsje.

“Maar hoe lang ben jij dan al in het zonnige Sundberg?” – dit laatste overduidelijk een grapje, want er lag nu al weken een redelijk dik pak sneeuw en de dagen waren zo koud dat alle queens hun beste bontjassen uit de kast trokken. 

“Mooi, ik ben blij dat je een positieve ervaring hebt met ons kleine en bescheiden stadje.”

Alleen al aan deze woorden had Anthony eigenlijk wel kunnen raden dat agent Sepp hier al een behoorlijke tijd woonde. Men had het niet over ‘ons’ stadje wanneer je er pas drie jaar zat. Anthony wist niet hoe dit voor de gemiddelde mens zat, maar hij kon zich niet voorstellen dat hij ooit een plek de zijne zou noemen als hij er niet oorspronkelijk vandaan kwam. Maar goed, Anthony kon zichzelf moeilijk een goeie representatie noemen van de ‘gemiddelde mens’ en dus vond hij het best logisch om te vragen naar hoe lang hij hier al woonde.

Sepp was hier geboren en getogen, en hij was een aantal jaar in het buitenland geweest voor zijn opleiding. Daarnaast was hij één jaar wezen reizen, en hij was nu zo’n drie jaar terug. Terwijl hij zijn verhaal deed, knikte Anthony geïnteresseerd. Hij mocht dan redelijk opgefokt zijn van het poeier, maar deze informatie was belangrijk. Dit moest hij allemaal onthouden, zodat hij later een verhaal zou hebben voor zijn vrienden. Hoe een Sundbergse agent hem geld kwam brengen voor zijn drugs en hij hem vervolgens dronken had gevoerd. Dat was ongeveer hoe hij het zou verkopen, hoe hij het aan zijn luisteraars zou vertellen. Hij zou hierin volledig negeren dat dit maar deels waar was – ik bedoel, kom op, met één drankje was Anthony al goed op weg en wat hem betrof volgden er meer – en dat hij eigenlijk met liefde langer bleef zitten en luisterde naar wat de kerel hem te vertellen had.

Want ja, Anthony was absoluut geïnteresseerd in zijn verhaal. Had hij al gezegd dat de agent zeer aantrekkelijk was? Dat was hij. Nu was het geen wonder dat juist Anthony had zou zeggen, want hij had er een handje in om dit te vinden van de meest onbereikbare mensen op de meest onhandige locaties, en het bleek maar weer. Nu was Anthony ook absoluut niet ergens op uit – Anthony had boundaries en respecteerde die van anderen natuurlijk evenzeer. Het moest gewoon gezegd worden.

“Je bent trouwens vet mooi.”

Ah kijk, daar waren de drugs aan het woord. Het was niet zo zeer dat Anthony het niet ongetwijfeld met deze woorden eens was, maar hij zou ze nooit zomaar uitgesproken hebben als hij hier niet het opgepepte zelfvertrouwen voor had. En zelfs als hij dat zelfvertrouwen van nature had gehad, moesten er toch iets van geestverruimende middelen in het spel zijn, wilde je het zomaar hierop gooien.

Rowy Rynna grinnikte en nam een laatste slok uit haar drankje voordat ook die van haar op was. Wat onduidelijk wiebelde ze haar wijs- en middelvinger in de richting van de barman voor twee refills. Ze had niet gevraagd of Sepp hier zin in had, maar als dit niet zo was dan vond Rowy het geen enkele straf om beide glaasjes achterover te werpen. Terwijl de glazen werden bijgevuld, keek ze weer naar Sepp, negerend dat ze hem zojuist had verteld dat hij ‘vet mooi’ was.

“En hoe bevalt het leven als agent?” vroeg Rowy met een smiechterig glimlachje. “Oh en – “ ze grinnikte en tikte met haar gelakte nagel op de bh die nu gevuld was met geld – “dit moet vast een hele stap zijn geweest.”

Aangezien Anthony Anthony was (en ook Rowy Rynna, maar dat was bijzaak), had hij zijn complimentje niet verder toegelicht en was verder gegaan op de orde van de dag: drinken. Ergens waren het de drugs die ervoor zorgden dat zijn brein van de ene gedachte in de volgende stortte zonder duidelijke correlatie of relevantie met de huidige situatie, maar ergens was het ook gewoon Anthony zelf die graag aanpapte met alles dat los en vast zat, en die zich best kon vermaken met een blonde schone die al eens in de val van zijn moeder was getrapt.

Terwijl hij de drankjes bestelde, hield hij Sepp dan ook vanuit zijn ooghoek in de gaten. Het was, zoals gebruikelijk, redelijk donker in de club en dus was het moeilijk om de kleurverandering in diens gezicht te zien. Wel kon hij aan de houding van de man zien dat hij een beetje overvallen was door Rowy’s weinig subtiele gevlei. Uiteindelijk reageerde hij grinnikend. “Random, maar thanks.”

Omdat het voor Anthony al genoeg deed voor zijn ego om te zien dat hij daadwerkelijk even uit het veld geslagen was door zijn opmerking, én omdat het simpelweg grappiger was zo, haalde Anthony zijn schouders op alsof het de normaalste zaak van de wereld was en vroeg hem wat hij van zijn baan als agent vond.

“Ik kan niet klagen,” begon hij, “Sundberg is redelijk rustig in de zin dat er geen lugubere moorden of zoiets zijn. Maar het is zeker wel drukker nu, met de hele mutanten instroom.”

Terwijl hij praatte, nam Anthony met het rietje kleine slokjes van zijn nieuwe drankje.

“En dat – “ hij imiteerde Anthony’s gebaar en tikte tegen de kunsttiet – “Dat heb je alleen maar aan Karen te danken, je weet hoe overtuigend ze kan zijn.”

Op het moment dat hij de borst aanraakte, slaakte Anthony zijn beste, vrouwelijke kreun. Hij kon er niets aan doen – he was just feeling the fantasy. En eerlijk, het was gewoon grappig. Zo kinderlijk was zijn humor nog net wel.

Om zijn woorden konden zowel Anthony als Rowy niet anders dan hartelijk en oprecht lachen. “Oh absoluut,” antwoordde hij op het laatste wat Sepp gezegd had. “Een geschenk van de goden als je aan haar kant staat, die dame.” Hij grinnikte.

De agent trok zijn hand terug en verwijderde het rietje uit zijn drankje om gewone slokken uit het glas te kunnen nemen. Op dit tempo zou hij eerder door de drank heen zijn dan zij – dat was niet het plan. Dus nam ook Anthony een wat grotere slok voor hij verder ging.  

“Oké, oké, punt één: ik had juist verwacht dat de lugubere moorden het werk als agent leuk maken? Eye opening, dit. En twee: do tell me more about de ‘hele mutanten instroom.’ Wat is er nu anders?” Hij hoopte dat hij het niet een beetje te ver aan het doordrukken was, en te diep aan het graven was in zaken waar hij eigenlijk niets van hoorde te weten, maar hij dacht dat hij het altijd maar gewoon kon proberen. Terwijl hij wachtte op zijn antwoord, bracht hij zijn glas weer naar zijn lippen. 

Hoewel Karens vriend absoluut niet zuinig was met zijn (glim)lachjes gedurende hun gesprek – iets waar Anthony absoluut niet om treurde – had hij wel vrijwel iedere vraag die Anthony had gesteld met verrassende eerlijkheid beantwoord. Nu legde hij hem uit waarom lugubere moorden  het werk van een agent niet leuk maakten en realiseerde zich dat hij zeer slechte woordkeuze had gemaakt. Interessant zou beter geklonken hebben. Nadat hij dit had uitgelegd haalde hij zijn schouders op en richtte zijn aandacht kort op het fleurige drankje.

Rowy Rynna was het soort meisje dat alles wilde weten. Wanneer iemand haar de kans gaf (lees: wanneer iemand haar niet heel duidelijk stopte of zei ‘nu is het mijn beurt’) bleef ze vragen stellen tot ze alles over je wist in de filosofie dat alles relevant kon zijn voor een latere show, of iets in die trant, maar vooral in de filosofie dat mensen je pas dingen vertellen wanneer ze je mogen. Wanneer ze je mogen, of bewonderen, of willen imponeren. In Anthony’s koppie was het dus zo dat, wanneer mensen besloten dat ze hun verhalen aan hem kwijt konden, dit voelde als een bevestiging, een verzekering dat mensen hem mochten, hetgeen waar hij altijd naar op zoek was.

En Sepp gaf antwoord. Zijn antwoorden waren doordacht en oprecht.

Hij moest dan ook nadenken voordat hij de vraag over de mutanten zaken kon beantwoorden. Uiteindelijk stak hij van wal, over dat hij absoluut niets had tegen vluchtelingen en dat hij vond dat iedereen een recht had op een veilig thuis en een werkplek, maar dat hij liet ook weten dat, stel dat zij Sundbergs kersverse problemen werden, dan wist hij het ook niet meer.

Anthony moest lachen, hoewel hij de ‘zij’ hem wat problematisch leek. Hij wilde de moeite niet doen om in een halve tumblr tirade verzeild te raken. In plaats daarvan tilde hij zijn glas op en tikte het tegen die van Sepp aan, waarna hij in één teug de resterende inhoud naar binnen gooide en het glas met een klap op de bar zette.

“Interessant, Sepp,” zei hij, zijn hoofd weer in zijn handpalm steunend en zijn elle boog weer op de bar leunend terwijl hij de agent geboeid aankeek. En toen, lacherig – terwijl er eigenlijk niet zo veel te lachen viel: “Ach joh, die mutanten zijn al lang blij dat ze nog leven, die hebben absoluut geen tijd om te zeiken over dat soort zaken.