The curious incident of a dog in the daytime

Will you still love me when I'm no longer young and beautiful?

Het was waarschijnlijk altijd weer een belachelijk gezicht; een nogal fragiel ogende dame met een stuk of tien hondenlijnen aan haar armen en natuurlijk ongeveer een dozijn aan viervoeters dat enthousiast om haar heen drentelde. Aan het begin van haar carrière hadden verschillende, stoere Sundbergers haar nog op straat hulp aangeboden. Nu vrijwel iedereen haar gezicht kende en wist dat ze zowel nogal wat meer biceps had dan ze allicht deed voorkomen, als dat ze over het algemeen niet zo aangenaam op een vriendelijk aangeboden  helpende mannenhand reageerde als men zou verwachten, waren ze daar inmiddels wel mee gestopt. Oké, misschien was dat van die biceps een tikkeltje een verbogen waarheid. Ze had natuurlijk immers haar dieren die haar dat extra beetje bovenmenselijke kracht gaven. Hoe dan ook, ze wist dus wonder boven wonder de het grootst gedeelte van de week opgehokte dieren in bedwang te houden tijdens hun uurtje in het park.

Ook Penelope zelf genoot in aanzienlijke mate van de frisse buitenlucht. Ze was één van de weinigen die daadwerkelijk van de wintermaanden kon genieten. De kou tegen haar huid, de mist die druppels achterliet op haar wimpers en de wolkjes die er van haar uitademingen werden gevormd. Het was een nevelige maar zonnige namorgen en haar zonnebril lag achter haar oorschelpen, net boven haar rode haargrens al in de aanslag voor het moment waarop de bomen haar niet meer voor het op ooghoogte hangende licht zouden beschutten. De honden waar ze zich nu zo dichtbij bevond, maakte haar reukvermogen vele malen beter dan het normaal zou zijn. Vlagen van wandelaars voor hen. De prullenbakken die hoognodig geleegd moesten worden. Andere dieren... De speurhonden die zich onder het groepje bevonden werden plotseling een tikkeltje onrustig. Ook Penelope had het opgevangen; een geur die wel enigszins dierlijk was, maar was vermengd met iets anders. Iets vreemds. Het was een sensatie die ze niet direct herkende, zoals ze een vreemde geur zou categoriseren wanneer ze een shapeshifter zou treffen. Een bedenkelijke frons groef zich in haar voorhoofd. Terwijl ze haar geheugen prikkelde om mee te werken, probeerde ze de lucht te plaatsen. De honden brachten snuivend hun neuzen tegen het grindpad om klaarblijkelijk hetzelfde te doen.

Het was een klein moment, dat ze in haar gedachten verzonken was geraakt. Een moment waarop ze, net iets later dan de honden zelf, eindelijk leek door te krijgen vanaf welke kant de geur kwam. Ondanks haar verbeterde reactievermogen, was ze nét te laat om de lijnen die waren losgeschoten nog te grijpen en de dieren terug te trekken. Een stuk over drie blaffers stoven ervandoor, het grind onder hun poten opstuivend. De rest van de honden, wiens lijnen Penelope nu al voorzichtigheidshalve meerdere keren om haar polsen had gewikkeld, begonnen uit alle macht te trekken. Zelfs de kleinere exemplaren, die het niet eens per se om de geur te doen hadden, wist Penny heus wel, snakte naar de vrijheid. Ze had dus niet heel veel meer opties dan haar voeten in beweging te zetten en de honden achterna te gaan. Haar snelle passen maakte de afstand tussen haar en de ontsnapte pensionbewoners al snel korter en eenmaal ze zich binnen haar gezichtsveld bevonden, zette Penelope haar vingers aan haar lippen om hen met een hard en schel gefluit terug te roepen. Althans, een poging daartoe doend. Het was echter te laat; van een afstandje kon ze enkel kijken hoe de drie viervoeters tegen een onschuldige wandelaar opsprongen en alsmaar oorverdovend blafte. De kleine keffertjes aan haar zijden begonnen mee te doen alsof ze daar aan konden tippen. 'Hier!' Ze liet haar 'R' uit rollen tot de honden die de arme jongen lastigvielen hun oren tegen hun koppen legde en langzaam afdropen. Een gezicht dat ze overigens niet kende, zag ze nu ze sneller dichterbij kwam. Dat, in combinatie met de vreemde geur... equals mutant. 'Oh dear, het spijt me. Gaat het?' Bezorgd inspecteerde ze de modderige vlekken in zijn kleding om te zien of ze meer dan blikschade had veroorzaakt.