Onderwerp: Life will find a way. do nov 02, 2017 9:42 am
conquer
BRIMSTONE
from within
Genosha was een afgesloten verhaal. Dat wist hij ondertussen. Toch vond hij het nog steeds moeilijk om te beseffen wat er precies allemaal was gebeurt. Een zekere oorlog en bombardementen. Het was lastig te begrijpen hoe zoveel studenten er zijn uitgeraakt met gewoonweg hier en daar een schrammetje. Hijzelf has een schaafwond op zijn kin die ondertussen al zo goed als genezen was. Zijn blonde haren kregen een goudkleurige schijn onder de herfstzon. Met veel moeite konden enkele zonnestralen zich een weg zoeken tussen het dikke wolkendek. Het was flink af gekoeld de laatste dagen en moest toegeven dat hij daar niet echt op was voorzien. Iedereen hoopt toch wel op een beetje nazomer, of niet? Hij trok aan de randen van zijn leren jas in de hoop de warmte beter bij te houden.
Met een rustige tred begon hij door de straten te wandelen. Niet goed wetend naar waar of wat hij zou doen. Zijn ogen verkende de omgeving, zonder eigenlijk te beseffen naar wat hij keek. Een dorp, ja zover was hij. Uiteindelijk zou hij alles wel leren kennen. Hij ging er vanuit dat iedereen wel wat verward was door de hele gebeurtenis. Hij keek op zijn horloge, voor de eerste keer die dag. 14:39. Het werd nu pas duidelijk hoe lang hij wel niet had geslapen, iets dat normaal niet van zijn gewoonte was.
Uiteindelijk kwam hij uit op een klein parkje. Heel bescheiden en simpel met centraal gelegen een kleine fontein. Het was zo’n parkje waar je zowel oudere koppeltjes hand in hand zag lopen, maar waar ook jongeren hier en daar stiekem drugs uitwisselen. Het was allemaal netjes onderhouden en door de enkele bomen, was de wind ook minder. Ze was alles behalve weg, maar het was een voelbaar verschil. Hij stond net in het park en hield halt. Zijn ogen gleden over het groene gras dat onder een dekentje van bruin gekleurde afgevallen bladeren lag. In een langzame tred wandelde hij richting een bankje dat in de buurt van de fontein stond. Rustig zette hij zich erop neer en keek wat voor zich uit. Hij kon niet ontkennen dat hij zich op dat moment verschrikkelijk uit voelde, maar toch genoot hij van het geritsel van de bladeren. Vanuit zijn ooghoek zag hij iemand opdoemen. Niet direct in staat om te bepalen over welk geslacht het ging, richtte hij zijn blik naar de persoon.
Onderwerp: Re: Life will find a way. do nov 02, 2017 11:01 am
Lichamelijk was de pijn al minder. Het voelde goed dat de blauwe plekken langzaam weer verdwenen en haar lichaam er weer een beetje normaal uitzag. Aurélia had ze niet zoals de meesten bij de brand of bij het gevecht opgelopen. Het was die stomme cel geweest wat haar zo had gekregen. Ja, ze was dolgelukkig dat ze daar niet meer in zat. Elke keer weer die rot palen die uit de grond omhoog schoten. Nog niet zo erg als de cel van anderen maar het was wel frustrerend geweest en het had haar bijna overal geraakt. Maargoed het was bijna weg en ze mocht niet klagen. Met fysieke pijn was nog om te gaan, dat zou nog wel genezen.. Maar mentale trauma’s? Dat moest ze nog even ontdekken.
Ze had iemand vermoord, en het was lastiger om te verwerken dan ze had verwacht. Mira’s schuld dat wist ze, maar alsnog.. Ze moest het op één of andere manier uit haar hoofd krijgen want dit ging zo niet. Ze kon amper slapen en als ze dan sliep dan werd ze vaak genoeg wakker van nachtmerries. Hoe moest ze nou weer even sterk en badass terugkomen als ze wallen onder haar ogen had en zich de hele tijd moe voelde. De vooruitgang ging te langzaam en ze werd er gek van. Ze had al besloten om overdag te slapen en niet s’nachts maar het lukte niet altijd om weer in slaap te vallen.
Daarom dat ze maar naar buiten ging. Het hielp altijd om een stukje te gaan lopen. Ze trok wat kleren aan en zette haar pet op om haar overgebleven blauwe plekken nog een beetje te verschuilen van de buitenwereld. Meestal had ze oortjes in als ze ging lopen maar de stilte was voor de verandering ook wel aangenaam. Aurélia liep naar de plek waar ze nu al een paar keer heen was geweest, het was een soort vaste chillplek geworden van haar. Maar toen kwam ze op een punt waar ze kon zien dat iemand anders er al zat. Even twijfelde ze. Ergens anders gaan zitten of er bij gaan zitten? Hmm, ze koos het tweede. Of ze moeilijk ging doen hing van hem af. Ze kwam er op een rustig tempo aanlopen en stak ondertussen een sigaret op zonder haar handen uit haar zakken te halen. Ze ging op het bankje zitten naast hem en keek hem kort aan. “Je weet wel dat je hier op mijn plek zit toch?” zei ze op een neutrale toon. Benieuwd hoe hij erop ging reageren bleef ze hem nog met een emotieloze blik aankijken. Het was aan hem hoe hij hierop in ging.
Onderwerp: Re: Life will find a way. do nov 02, 2017 10:40 pm
conquer
BRIMSTONE
from within
Ondertussen had hij zich onderuit op het bankje laten zakken. Niet meer zo stokstijf als een oude man die met het overgebleven brood de eendjes kwam voederen. Zijn hoofd lag achterover gebogen en zijn ogen naar de lucht gericht. De minimale zonnestralen die hun weg tussen de dikke wolken zochten zorgde ervoor dat hij zijn ogen sloot. De koele wind blies door zijn blonde lokken die hij nogal nonchalant in model had proberen brengen. Tevergeefs. Hij lang uit en probeerde zijn gedachten niet af te latend dwalen. Iets wat niet zo gemakkelijk was als je jezelf in zo’n rustige omgeving bevond, met subtiele strelingen van de natuur.
De aanwezigheid van een persoon was duidelijk voelbaar. Natuurlijk bleef het ook niet onopgemerkt door het geritsel van zowel bladeren als de minuscule steentjes die zich op het pad bevonden. De beweging van een persoon naast hem deed hem zijn ogen weer openen. Met één oog geopend keek hij de dame bij hem in de buurt aan. Een elegante jonge vrouw met een pet op haar hoofd. Ze zette zich neer op het bankje naast dat van hem. Haar stem deed hem zijn rug rechten. Vanbinnen voelde hij een soort schuldgevoel opkomen. Brimstone was een absolute softie, maar wist toch wanneer hij niet met zich moest laten sollen. ”Je lijkt me daar ook comfortabel te zitten.” Sprak hij rustig. Zijn woorden vervolgde hij door een vriendelijke glimlach. Hij wou haar zeker niet wegjagen, of op haar tenen trappen, meer een bankje bleef maar gewoon een bankje. De geur van haar pas opgestoken sigaret drong zijn neus binnen. Ondanks dat hij niet meer rookte, vond hij dat de geur iets aangenaams had.
Zijn helgroene ogen ontmoette haar koele, lege blik. Nu pas merkte hij de verkleuring op haar gezicht op die ze duidelijk had proberen verbergen met behulp van een pet. Jammer genoeg wist hij maar al te goed dat blauwe plekken van veel verschillende plekken konden komen. Toch leek het hem duidelijk dat dit veel te maken zou kunnen hebben met Genosha. Hij besloot dat het nu nog te vroeg was om daar op in te gaan. Toch wist hij van zichzelf dat hij het niet zou kunnen laten om later nog te vragen of alles wel goed was. Als ze wel bij hem zou willen blijven zitten. Zo was hij nu eenmaal, altijd willen helpen en goed willen doen. Mensen zouden denken dat dat iets positiefs is, maar helaas is dat niet altijd zo.
Om haar gewoon op haar gemak te stellen besloot hij een simpel gesprekje aan te gaan. Of dat alleszins toch proberen. ”Dus je komt hier vaker?” Het klonk misschien als een domme vraag, maar hij had het eenvoudige parkje nog niet ontdekt.
Onderwerp: Re: Life will find a way. ma nov 06, 2017 10:45 am
Rustig aan doen, beetje bij beetje meer dingen doen. De tijd nemen om bij te komen van alles. Dat was wat de meesten zeiden. Uhuh alsof Aurélia vond dat ze daar tijd voor had. Ze wilde het liefst weer gewoon terug gaan naar zoals het was. Ze had het leuk gehad op het eiland en ze wilde het liefst dat alles weer werd zoals normaal. Maar er waren mensen weggegaan of gestorven dus iedereen was helemaal uit zijn doen. En hoe stom ze het ook vond, zij was dat ook. Het ergerde haar dat het zoveel met haar deed, vandaar dat ze het zoveel mogelijk wilde negeren. Best lastig. De gevangenschap was één ding het moorden was weer totaal iets anders. Waarom kon ze het niet gewoon vergeten, waarom bleef het door haar hoofd spoken? Ze had haar slaap wel weer gehad. Elke keer als ze wakker werd zonder dat het was door een nachtmerrie dan was ze een stuk beter gehumeurd dan normaal. Het feit dat ze dit keer ook zo was wakker geworden was ook de reden dat ze voor haar doen ook zo vroeg uit bed kwam. Het begin van de avond was vroeg voor haar. Normaal was het midden in de nacht.
Midden in de nacht was het wel rustiger in het park tho. Ze had een vast bankje waar ze altijd op ging zitten om gewoon als een idioot voor zich uit te staren. Erg zielig, daar was ze zich van bewust maar het was even niet anders. Het werkte voor haar dus dat maakte het oke toch? Ze herkende het bankje waar ze alle andere keren op zat maar dit keer zat iemand anders er ook. Oke, kon gezellig zijn. Het lag er een beetje aan hoe hij ging doen en hoe zij zou besluiten te gaan doen. Onvoorspelbaar bij Aurélia. Ze ging er in ieder geval gewoon bij zitten. Het was haar plekje, no way dat ze ergens anders zou gaan zitten. Of ze er nou slecht uitzag of goed ze was niet bang voor anderen. Ze maakte een opmerking naar de jongen. Hij kon het goed opvatten of juist niet. Zonder het te laten merken was ze benieuwd naar zijn antwoord. Haar sigaret zweefde naast haar en haar handen hield ze in haar zakken. ”Je lijkt me daar ook comfortabel te zitten.” was zijn antwoord, rustig, geen vijandelijkheid. Oke chill. “Dat is waar” zei ze rustig terug.
Ze bleef even voor zich uitstaren en nam soms een trekje. ”Dus je komt hier vaker?” vroeg de jongen en ze draaide haar hoofd weer om naar hem. Ze knikte en haalde haar schouders op. “Ja.. maar ik zit alleen hier” zei ze en keek even rond. Oh wacht nee, ze zag in de verte bij de vijver een bankje staan. “Of daar” zei ze er achter aan en weer naar het bankje bij de vijver. Daar kon ze namelijk de eendjes voeren, één haar nieuwe hobbys. “Waarom zit jij hier eigenlijk?” vroeg ze. De vraag of hij er vaker kwam vond ze te saai, ze hoorde liever de reden.
Onderwerp: Re: Life will find a way. di nov 07, 2017 3:28 pm
conquer
BRIMSTONE
from within
Zijn blik gleed doelloos over het terrein, niet weten naar wat. De gifgroene ogen onderzochten de omgeving. Elk blaadje, elk sprietje gras dat zich liet meetrekken door de herfstwind. Hij was blij dat hij niet meer alleen zat, toch vond hij het niet gemakkelijk om zijn concentratie bij de jonge dame te houden. Alles was in staat zijn concentratie weg te nemen. Toch wist hij zelf niet goed wat hem afleidde. Zelf had hij niet geleden onder de oorlog, buiten wat schrammetje en blauwe plekken. Toch wou hij dat hij meer had kunnen doen. Echter was het daar ondertussen te laat voor en waren alle mutanten die gered konden worden in veiligheid gebracht binnen dit kleine dorpje.
Het park zelf had iets rustgevends, iets normaal… Binnen dit dorpje leek Genosha nooit bestaan te hebben. Sommigen spraken er niet meer over, terwijl anderen het opzettelijk negeerden om de gedachten uit te wissen. Natuurlijk bleven ze wel wie ze waren: mutanten, geen normale mensen. Het getekende poppetje op de pet van het meisje leek hem in het oog te houden, maar dat zat natuurlijk tussen zijn oren. Het was het enige waar hij momenteel wat aandacht op kon vestigen. Het meisje haar woorden zorgde ervoor dat hij zijn blik van de pet naar haar gezicht liet dalen. Hij schonk haar een vriendelijke glimlach. Haar stem klonk zacht en aangenaam.
Brimstone had niet langer zin om doelloos voor zich uit te staren en besloot dus om haar een vraag te stellen. Een hele simpele, in de hoop dat ook zij graag een gesprek zou aangaan om alles wat gezelliger te maken. Gelukkig was dat ook zo. Zonder het zelf te beseffen fleurde zijn gelaat op en ontspande hij zijn schouders. ”Hmm,” bromde hij simpel als teken dat hij haar begreep. Vanbinnen knaagde de vraag aan hem waarom ze hier altijd zat en waarom specifiek die bankjes. Zelf vond hij het nog te vroeg om haar direct te overrompelen met vragen en dus hield hij zichzelf in. Zij dacht daar duidelijk anders over. Lichtjes schudde hij zijn hoofd. Haar vraag had hem aan het denken gezet. Ja… Waarom? ”Ik denk dat ik even mijn gedachten wou verzetten.” Zijn antwoord klonk niet bepaald overtuigend. ”Wat wennen aan de nieuwe plaats.” De vragende ondertoon was duidelijk te horen, toch hoopte hij dat ze er niet verder op in zou gaan. ”Ik weet het eigenlijk niet goed,” gaf hij uiteindelijk toch nog toe. Het had geen zin om tegen haar en onrechtstreeks ook tegen zichzelf te liegen.
Hij was niet bepaald een extreem nieuwsgierig type, maar de vragen die zij stelde moest ze zelf ook maar kunnen verdragen. ”Wat brengt jou naar deze specifieke bankje?” Vroeg hij gericht, aangezien hij ondertussen bekend was met haar voorkeur voor het bankje war hij op zat en dat aan de overkant van de fontein. Hij draaide zijn blik weer van haar weg en bekeek hoe de stroom water met de nodige spetters de grote plas raakte. Met een glimlachje stelde hij zichzelf simpel voor: ”Ik ben Brimstone trouwens.” Zijn stem klonk beleefd, vriendelijk, maar vooral uitnodigend in de hoop dat zij ook haar naam zou delen met hem.
Onderwerp: Re: Life will find a way. wo nov 08, 2017 11:02 am
Een beetje vroeger dan dat ze normaal in het park kwam. Tuurlijk kon ze verwachten dat er meer mensen in het park rondliepen en ook de kans bestond dat iemand op haar bankje zat. Ze twijfelde even of ze er nou moeilijk over ging of niet. Aurélia was wel het persoon waarmee je problemen kon krijgen met zoiets kleins als of haar plekje zitten. Maar de jongen had geluk, ze was met het goede been uit bed gestapt en het weer was niet te koud dus dat kon haar ook niet irriteren. De jongen reageerde vriendelijk op haar eerste opmerking dus dat was een goede zet geweest. Een goed begin om niet een boze Aurélia te krijgen. Als ze gewoon in stilte bleven zitten vond ze dat geen enkel ook geen enkel probleem maar de jongen begon toch een gesprek. Wat ze zelf ook wat leuker vond dan stil blijven.
Haar antwoord was een beetje vaag, besefte ze zelf nadat ze het had uitgesproken. Toch leek hij haar wel te begrijpen. Om niet zo vaag te blijven en het gesprek iets interessanter te maken vroeg ze zelf een iets moeilijkere vraag. Ook niet meteen de meest standaard vraag dus ze begreep wel waarom hij even moest nadenken. ”Ik denk dat ik even mijn gedachten wou verzetten.” zei hij. Tja, nee dat had ze eigenlijk wel kunnen verwachten. Het was ook wel begrijpelijk. ”Wat wennen aan de nieuwe plaats.” vervolgde hij en ze keek hem even aan om vervolgens haar blik weer op de fontein te richten. ”Ik weet het eigenlijk niet goed,” klonk het uiteindelijk nog eens. Ze haalde haar schouders op en bleef vooruit staren. “Geeft niet” zei ze rustig terug en drukte ondertussen haar sigaret uit op de grond met haar telekinese. ”Wat brengt jou naar deze specifieke bankje?” vroeg hij haar terug. Ze zuchtte even en keek hem bedenkelijk aan. “Hetzelfde als jou denk ik” zei ze. Ja dat was het wel. “Hier heb je het mooiste uitzicht vind ik” zei ze er als toelichting bij. Diepgaand dit, echt waar. ”Ik ben Brimstone trouwens.” zei en ze knikte. “Aurélia” zei ze terug en bleef weer vooruit kijken. “Dus jij was ook op Genosha? Ik heb je denk ik nooit gezien” merkte ze op. Ze kende toch wel de namen en gezichten van de meeste mensen. Voor het roddelblog kende zij meer mensen dan dat mensen haar kende. Tuurlijk, Aurélia had ook aardig een status gehad op het eiland maargoed van Brimstone had ze nog nooit gehoord. Misschien te nieuw of te saai om iets over te hebben gehoord, dat kon ook nog.
Onderwerp: Re: Life will find a way. do nov 09, 2017 8:21 pm
conquer
BRIMSTONE
from within
Met een afwezig blik bekeek hij de mensen die over de paden wandelden. Ze waren met elkaar aan het lachen of waren een doodgewoon gesprek aan het voeren. Het meisje bleef geduldig wachten terwijl hij zelf nadacht wat hem precies naar het park had gebracht. Hij voelde hoe ze haar blik op hem richtte. Schouderophalend staarde ze voor zich uit. Haar woorden werden vergezeld door een ‘tik’ veroorzaakt door de sigaret die de grond raakte. Haar zucht deed hem zijn eigen vraag in twijfel trekken. Ze had haar ogen bedenkelijk op hem gericht. Hij was nog steeds wat op zijn hoede voor haar. Ze bleef natuurlijk een mutant en men kon niet zeker zijn of die mutant al dan niet slechte bedoelingen had. ”Ja, dit is het mooiste plekje van wat ik al heb gezien,” bevestigde hij haar antwoord. Dit was niet bepaald een gesprek dat hij normaal voerde met iemand die hij voor de eerste keer leerde kennen, maar ja, het was nu eenmaal zo. Met een glimlachje keek hij haar kort aan.
Even leek hij zichzelf te verliezen in het geluid en het zicht van de fontein. Haar zachte stem trok zijn aandacht. Nog steeds met de vriendelijke glimlach rond zijn lippen keek hij haar aan. ”Jep,” was zijn korte antwoord op de eerste vraag. Dat ze hem nog niet had gezien verbaasde hem ook niet echt. Brimstone was niet echt het persoon dat super sociaal was en met iedereen een gesprek ging aangaan. Hij moest jammer genoeg toegeven dat hij zelf maar amper mensen kenden die daar op school zaten. ”Ik herken je ook niet direct.” voegde hij er aan toe om het niet te hard op te laten vallen.
Zijn blik viel nogmaals op haar oog. Met een simpele beweging naar zijn eigen oog keek hij haar aan. ”De oorlog?” Meer woorden moesten er niet aan vuil gemaakt worden. Het antwoord was nogal voor de hand liggend, maar toch. Brim wou altijd het beste voor andere, al moest hij daar dan af en toe nieuwsgierig voor zijn. Hij wist wel dat hij haar nog niet goed genoeg kenden, maar af en toe was het gemakkelijker om tegen een onbekende te praten dan tegen je beste vriendin bijvoorbeeld. Zijn lippen draaide zich tot een halve glimlach om haar gerust te stellen.
Onderwerp: Re: Life will find a way. za nov 11, 2017 7:17 pm
Om eerlijk te zijn had ze nog nooit zo’n normaal gesprek met iemand op een random bankje. Veel diepgang zat er niet in het gesprek en ze was ook niet aan het ruziemaken. Het klonk niet heel erg als Aurélia maargoed, er waren dus uitzonderingen. Het ging enkel over het bankje waar ze zaten en waarom. ”Ja, dit is het mooiste plekje van wat ik al heb gezien,” Misschien dat de conclusie trekken dat ze er gewoon zaten voor het mooie uitzicht ook wel genoeg. Dan hoefde ze er ook geen ingewikkelde gevoelens bij te uiten. Goed, gewoon dat dus. Meer boeide haar eigenlijk ook niet echt. Maar ja ze had nu toch een gesprek gestart. Ze had ook niet veel beters te doen dus waarom ook niet.
Brimstone dus. Nooit van gehoord, dus ze wist niet zeker of hij ook op Genosha had gezeten. ”Jep,” zei hij en ze probeerde nog wat harder na te denken of ze echt nooit de nam had gehoord. Ze wist het echt niet. Misschien was hij wel één van de nieuwere mensen die niks deden of zich niets aantrokken van de wat oudere leerlingen. Want eerlijk was eerlijk, ze volge wel alleen maar drama. Niet keurige nietsnutten. ”Ik herken je ook niet direct.” zei hij en en ze liet een klein grijnsje zien. “Good for you” lachte ze even. Tja, waarschijnlijk als ze hem daar ontmoet had dan had hij of gehoord van haar bitch-status of misschien ooit van zijn vrienden gepest. Dan was het gesprek wellicht anders gelopen. Opzich wel fijn, iemand die haar nog niet kende. Waarschijnlijk had hij nu nog de indruk dat ze aardig was. Naast Jakcie en Grace had ze het niet voorelkaar gekregen dat veel toen. Alhoewel de jongens erg hun beste deden om met haar te ‘chillen’ was niemand zo blij met haar als persoon. Jammer voor hen, ze ging nooit veranderen. Het was gewoon het moment waardoor ze even aardig was. ”De oorlog?” ze wist niet wat hij bedoelde tot ze naar hem keek en duidelijk doelde op haar oog. “Oh, ja.. de oorlog.” zei en keek naar beneden en probeerde haar pet zo te houden dat het niet super zichtbaar meer was. “Ik heb niks te klagen” zei ze met een zuchtje. Dus veel meer aandacht hoefde ze er ook niet aan te geven.
Onderwerp: Re: Life will find a way. za nov 11, 2017 8:53 pm
conquer
BRIMSTONE
from within
Ondanks dat hij daar nog maar net zat met Aurélia genoot hij er wel van. Het was allemaal zo simpel, zo eenvoudig. Geen lastige gesprekken, alles leek vanzelf te gebeuren. De zorgen gleden langzaamaan uit zijn gedachten en met de seconde dat hij daar zat ontspande zijn lichaam zich meer en meer. Hun woorden hadden op zich niet veel inhoud. Gewoon twee vreemden die met elkaar spraken om de stilte te breken. Haar gezicht zag er op het eerste gezicht niet bepaald super vriendelijk uit, maar Brimstone deed niet echt aan eerste indrukken. Men was pas in staat een deftige mening te vormen wanneer men met mensen had gesproken. Hij besefte maar al te goed dat niet iedereen op die manier redeneerde, maar voor hem was het een gouden regel.
Hij zag hoe ze nadacht wanneer hij had bevestigd dat hij ook van Genosha kwam. Het leek wel of ze een soort lijst in haar hoofd had die ze moest af gaan om te weten of ze hem kenden. Dit gaf hem het gevoel dat zij wel veel mensen had leren kennen, in tegenstelling tot hem. Na zijn bekentenis dat hij ook nog nooit van haar had gehoord produceerde ze een grijns. De manier waarop ze haar woorden uitsprak gaf hem het gevoel dat hij blij moest zijn dat hij haar niet kende. Bedenkelijk trok hij een wenkbrauw op en keek haar aan. ”Is dat positief dan?” Hier wou hij wel het fijne van weten. Haar lachende toon had hem toch wel wat nieuwsgierig gemaakt. Een eend die in de fontein landde trok zijn aandacht. Het was ook niet echt dat ze zo’n diepgaande gesprekken voerde dat hij oogcontact met haar moest behouden.
Ze bevestigde zijn vermoeden en draaide ook meteen haar hoofd weg om de verwonding te verbergen. Uiteindelijk had dat niet meer zo veel nut aangezien hij ze toch al gezien, maar als dat er voor zorgde dat ze zich beter voelde moest ze het zeker doen. Bij haar vervolg trok hij kort zijn schouders op. Hij had al opgevangen dat de meeste of zwaargewond waren of bijna ongedeerd. Zowel hij als Aurélia konden zich dus bij de gelukkigen prijzen. Het viel hem op dat ze er liever over door ging ne besloot dan ook het onderwerp te laten vallen. Het was dan ook niet bepaald een aangenaam onderwerp. Weer draaide hij zijn hoofd naar haar toe en liet zich onderuit zakken op het houten bankje, dat eigenlijk niet zo comfortabel zat voor een lange tijd. Lichte regendruppels vielen naar beneden. Het duurde echter niet lang voor de regen heviger en heviger werd. Hij sprong recht en wachtte voor de plaats waar de brunette zat. ”Ga je mee schuilen onder het afdak?” sprak hij terwijl hij een hoofdbeweging richting een overdekte picknicktafel. Zijn wenkbrauwen waren gefronst om de regendruppels uit zijn ogen te houden. Zijn haar was ondertussen plat op zijn hoofd gaan liggen, toch ging hij blijven staan tot zij meekwam. Hij zou haar niet alleen in de regen laten zitten.
Onderwerp: Re: Life will find a way. di nov 14, 2017 10:36 pm
Gesprekken over parkjes en bankjes. Ze kon zich niet meer herinneren wanneer ze voor het laatst zo’n neutraal en normaal gesprek had gehad. Op Genosha was ze altijd zo druk bezig met roddels en drama wat afspeelde op het eiland dat ze nooit nadacht over gewone gesprekjes met saaie mensen. Blijkbaar was Brimstone dat wel, een saai en gewoon mens, of nouja, mutant dan. Aangezien hij ook van Genosha kwam. Maar ze vond het niet erg. Een normaal gesprek. Ze was ook niet echt toe aan ingewikkelde gesprekken met vreemde mensen tho. Simpel was prima op het moment. En dat was dan ook een groot voordeel voor hem. Ja het was een goed iets dat hij haar niet kende van het eiland. ”Is dat positief dan?” vroeg hij en ze knikte overtuigd. “Jup. Positief” zei ze erbij en lachte even. Oh ja, die goede oude tijd op het eiland waarin mensen haar naam kende en hoopte nooit tegen te komen. “Nou ja, ook weer niet.. Ik vraag me nog steeds af hoe mensen deden toen ze erachter kwamen dat ik bij de ontvoerde mutanten zat” vervolgde ze zonder na te denken. Misschien iets wat ze beter niet had kunnen zeggen. Ze wilde geen medelijden of iets. “Maar dat kan jij niet weten als je mijn naam niet herkend, maargoed.. whatever” zei ze waarbij ze hoopte dat hij er niet verder op in zou gaan.
Het duurde niet lang voordat er iets uit de grijze wolken boven hen kwam. Het begon met kleine druppels. Automatisch schermde Aurélia de druppels van haar af met haar telekinese. Alsof er een soort schild om haar heen zat wat de druppels tegenhield en de andere kant op liet vallen. Het ging heel onbewust, ze haatte regen en ze was het al zo gewend om regen tegen te houden dat ze er niet eens meer aandacht aan hoefde te geven. Ze had door dat het regende maar ze voelde er zelf niks van. Shit ja. Brimstone stond op en begon wel gewoon zeiknat te worden. Oops. Nou ja dan was dit een voorbeeld van hoe gemeen ze soms kon zijn? ”Ga je mee schuilen onder het afdak?” vroeg hij. Hij schudde haar uit gedachten en nog helemaal droog stond ze op. “Ja ik had jou eigenlijk ook even moeten bedekken. Sorry” zei ze maar kon het niet laten om een beetje te lachen, puur leedvermaak. “Maar ja, let’s go, dan hoef ik ook geen moeite te doen.” zei ze, kleine leugen want het was geen moeite maar gewoon een smoes om geen moeite te doen voor hem. Ze liep met hem mee naar het afdak met daaronder een picknicktafel. Ze ging op de tafel zitten met haar voeten op de bankjes. Ze wierp nog een blik op hem en grinnikte even. Gewoon omdat hij drijfnat was en zij niet.
Onderwerp: Re: Life will find a way. wo nov 15, 2017 8:50 pm
conquer
BRIMSTONE
from within
Hij had wel een gevoel dat het gesprek nergens naartoe ging. Het was moeilijk geworden om een vragende blik te onderdrukken wanneer Aurélia hem vertelde dat hij zich gelukkig moest prijzen omdat hij haar niet kende. Nog steeds vond hij het een gek gegeven maar bij haar bevestiging dat het wel degelijk iets positiefs was dat ze een onbekende was liet hij de vragende blik gaan, maar hield wel kort een wenkbrauw opgetrokken wanneer hij haar aankeek en de indruk had dat ze nog iets wou zeggen. Zijn blik kreeg iets geschokt. Zat bij de ontvoerde mutanten? Hij was wat verbaasd aangezien ze er zo ijzig koel onderbleef en het leek haar zo op het eerste gezicht niet echt veel te deren, of toch nu niet, wanneer anderen haar zagen. Brimstone wist als de dat hoe mensen reageerde achter een gesloten deur wel eens helemaal anders kon zijn dan in de buitenwereld. Haar uitleg waarom hij het niet kon weten gaf hem een zekere indruk dat ze niet bepaald bereidt was om er verder over te praten of om medelijden te ontvangen, dus besloot hij het er bij te laten na een simpele ”Wat rot voor je,” stil sprak hij haar aan terwijl hij de woorden wat in lucht liet hangen.
De grijze wolken hingen al een tijdje boven hun hoofd en eigenlijk was het ergens wel te voorspellen dat de wolken ooit zouden openbreken en hun water zouden lossen. Het duurde niet lang voor de kleine onschuldige druppels veranderden in een stevige stortbui met grote druppels. Brimstone sprong recht, maar zag al gauw dat Aurélia zich had beschermt door middel van haar mutatie. Dat kwam natuurlijk wel echt goed van pas in dit soort strontweer. Brim stond ondertussen in de regen voor haar te wachten met een uitnodigende blik. Ondanks dat zij droog zat wou hij haar toch nog meenemen naar de picknick tafel. Hij was nu eenmaal zo aangelegd: ondanks dat ze zichzelf gemakkelijk konden redden, toch willen helpen. ”Maakt niet uit joh,” antwoordde hij op haar verontschuldiging, ondanks dat ze een duidelijke lachje liet horen. Brim zou altijd beleefd blijven en nooit op dat soort gedragingen reageren aangezien dat niet in zijn aard zat. Hij haalde zijn vingers door zijn blonde haren, eenmaal onder het afdak, en schudde er op die manier wat water uit. Het water had ervoor gezorgd dat zijn wimpers aaneen plakte, wat nogal voor volle wimpers zorgde die hem een toch wat vrouwelijker uiterlijk bezorgde.
Een grinnik bereikte zijn oren. Het was duidelijk dat het haar op een bepaalde manier wel amuseerde dat hij zo nat was. Het viel natuurlijk niet te ontkennen dat hij al enkele keren de indruk had gekregen dat ze liever alleen was geweest. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe kneep zijn ogen lichtjes wat dichter. ”Als je liever alleen bent, mag je het zeggen hoor,” sprak hij net luid genoeg om boven de druppels op het dak boven te komen. Hij zou niemand dwingen om bij hem te zitten. Ondanks dat hij wel wat gezelschap kon gebruiken aangezien hij het niet langer zag zitten om alleen te zijn, zag hij het niet zitten om tegen hun zin een gesprek met iemand aan te gaan. Hij zette één voet op de grond en zat nu nog maar half op de tafel.
Onderwerp: Re: Life will find a way. ma nov 20, 2017 11:46 am
Als Brimstone haar wel had gekend van Genosha.. tja dat zou twee dingen kunnen betekenen. Positief of negatief. Ze had nogal een reputatie als het ging om ruzie zoeken en drama veroorzaken. Goed nu zou hij nooit van haar grootste stunts weten aangezien niemand wist wie achter daily nightmare zat maargoed. Ze was niet heel erg geliefd, vooral niet bij alle populaire mensen die ze het liefst dwars zat. Dus ja, mocht hij haar gekend hebben dan was dat waarschijnlijk wat hij zou weten. Een andere optie was wel positief geweest voor hem. Aurélia mocht wel gehaat worden maar dat zat totaal niet in de weg voor de meeste mannen. Er zaten niet veel bij die nee zouden zeggen tegen een nacht met haar. Alleen ze koos haar hookups altijd zorgvuldig dus de kans dat ze bij Brimstone was beland was klein. Hij zag er goed uit, dat zeker, maar als er niet genoeg concurrentie was die hem ook wilde, dan was het enkel tijdverspilling voor haar. Mean, but true.
Goed, het voordeel van haar niet kennen was nu wel een beetje verpest. Ze had nog kunnen doen alsof ze vet aardig was maar dat mislukte een beetje. Al leek hij er nog niet echt iets van aan te trekken. Misschien had ze iets teveel gezegd toen ze zomaar zei dat ze bij de ontvoerde mutanten had gezeten. Ja, shit. ”Wat rot voor je,” zei hij en ze zuchtte. Het laatste wat ze wilde was medelijden. Ze knikte en besloot er verder geen woorden aan vuil te maken. Ze hoefde er echt niet over te praten, alles was goed en ze was veilig nu dus whatever.
Ze hoopte dat hij niet te veel medelijden met haar had gekregen. Nou ja, nadat het was begonnen met regenen kreeg ze eerder medelijden voor hem. Niet echt tho, daar was ze te gemeen voor, gheghe. Hij was in korte tijd al best wel doorweekt en Aurélia had er met haar mutatie voor gezorgd dat geen druppel haar lichaam zou raken. Poor thing. Ze moest er stiekem wel een beetje om lachen. Ze wel sorry maar vanbinnen meende ze er niks van. ”Maakt niet uit joh,” merkte hij op. Mooi, het maakte dus niet uit. Ze wilde niet toegeven aan moeite voor hem doen dus naar het afdakje lopen vond zij ook het beste idee. Ze kwam al een beetje los maar ze was niet extreem gemeen ofzo, dus het ging nog steeds relaxed. ”Als je liever alleen bent, mag je het zeggen hoor,” zei hij en ze een wenkbrauw op. Het klonk niet heel vijandelijk. Ze nam diep adem en dacht dit keer even na voordat ze iets zei. “Nee joh, je mag best blijven.” zei ze neutraal terug. “Maar als jij graag alleen wil zijn dan ben ik zo weg hoor” zei ze en haalde haar schouders op. Ze zette leunde met haar ellebogen op haar knieën en keek hem even indringend aan. “Je mag het best toegeven als je me.. vervelend.. vind” zei ze met een felle ondertoon. Om zo aan te geven dat ze best tegen kritiek kon.
Onderwerp: Re: Life will find a way. wo nov 22, 2017 11:41 am
conquer
BRIMSTONE
from within
Dat ze geen medelijden nodig had, merkte hij duidelijk aan haar gezicht uitdrukking en hij was dan ook niet van plan geweest om het haar te geven. Ook hij wist dat medelijden geven aan iemand die er geen nood aan had enkel averechts werkte. Hij vond het zelf ook moeilijk om dat gevoel te uiten omdat hij wist dat verschillende mensen ergere dingen meemaakte en hij was van het principe dat als je het niet aan iedereen kan geven, dat niemand het verdiende. Er waren ook nooit mensen die met hem mee voelde toen hij in het rijhuisje in Londen woonde.
Hij was dan misschien wel niet een flierefluiter die van meisje naar meisje sprong en gewild was door velen, maar de persoon waar hij zich mee amuseerde zou hij wel alles voor doen. Voor hem was dat veel belangrijker en hij begreep dan ook niet goed waarom sommige meisjes hun lichaam zomaar konden weggeven. Voor hem was dat een gebrek aan zelfrespect en hij had eigenlijk wel wat medelijden voor dat soort meisjes.
Lang had hij nog niet bij het meisje gezeten, maar ondanks dat hij niet hield van vooroordelen, had hij voor zichzelf al een beeld van haar geschetst. Ze had een het je m’en fou gedrag, gepaard met toch wel wat egoïsme. Het was bepaald het type persoon waar hij graag bijzat. Hij genoot eerder van compagnie dat zijn aanwezigheid apprecieerde en het niet zag als een of andere verplichte beleefdheid.
De druppels van de regenval gleden langzaamaan van zijn leren jas af en drupte van zijn mouw op de houten tafel waar hij op zat. Kort schudde hij zijn hoofd bij haar woorden en gooide haar een vriendelijke glimlach toe. ”Hier alleen zitten, wachtend tot de regen gedaan is, is ook niet echt gezellig,” antwoordde hij met een grinnik erbij. Hij probeerde de sfeer wat losser te maken, maar het leek niet bepaald te lukken. Haar indringende blik was hem niet ontgaan. ”Vervelend?” vroeg hij haar rustig. ”Dat vind ik niet hoor,” vervolgde hij zijn worden op een simpele manier. Zijn blik keek door de regendruppels door naar de ingang van het park.
Misschien wou hij wel iets gaan doen ofzo, al was het maar gewoon wat rondwandelen, maar zo op een bank blijven zitten, was niet bepaald het aangenaamste. Toch zag hij het niet zitten om nog eens door de regen te lopen, aangezien Aurélia waarschijnlijk niet van zin was om ook hem van de druppels te beschermen. Uit zijn jaszak haalde hij nog een klein zakje Maltesers, dat hij uit een snoepautomaat had gehaald op weg naar het park. Hij scheurde het open en bood haar aan er eentje te pakken. Vervolgens nam hij er zelf eentje.
Het was wel degelijk een mooi meisje en waarschijnlijk ook wel zijn type. Toch hield hij op een toch wel duidelijke manier wat afstand omdat er toch wel een ander meisje was dat in zijn hoofd zat. ”Dus een nieuw hoofdstuk hier in Sundberg?” suggereerde hij naar de ontvoering en haar reputatie in Genosha.
Onderwerp: Re: Life will find a way. di nov 28, 2017 10:51 am
Hoewel het nog aardig goed ging voelde ze dat naarmate ze verder ging met het gesprek ze meer geneigd werd om in haar oude gewoontes te vallen. Haar normale gedrag zegmaar. Ze was nogal een ruziemaker en kon om de kleinste dingen gemeen en vijandig worden. Brimstone was aardig, zelfs met haar duidelijke hints dat ze zelf niet altijd zo deed. Dus opzich deed ze nog haar best om niet uit te vallen of vervelend te doen. Dat de regen wel op hem en niet op haar was gevallen had ze ook niet echt expres gedaan. Voor haar was het automatisme om het tegen te houden en ze had er niet meteen aan gedacht om hem ook te helpen. Dat deed ze nooit dus het gebeurde ook niet vanzelf. Maar het feit dat hij nat geregend was en zij niet vond ze eigenlijk ook wel grappig. Hopelijk kwam ze niet te gemeen over toen ze hem een beetje uitlachte.
Onder een afdakje ging Aurélia relaxed op de tafel zitten met haar voeten op de bankjes. Ze had niet echt de indruk gekregen dat ze afstandelijk had gedaan tegenover Brimstone maar blijkbaar had hij wel een soort gevoel dat ze alleen wilde zijn? Ze moest even goed ademen en nadenken voordat ze reageerde. Als iemand zo’n opmerking maakte vatte ze het meteen op als een soort hint dat hij het niet leuk vond met haar. En daar begreep ze niks van want ze was nog wel zo aardig geweest tot nu toe. Dus misschien kon ze vragen om duidelijkheid in plaats van er meteen vanuit gaan dat hij niet meer bij haar wilde zitten. Hij had wel gevraagd of ze meeging naar het afdakje, waarom zou hij ineens niet meer erbij willen zitten. ”Hier alleen zitten, wachtend tot de regen gedaan is, is ook niet echt gezellig,” glimlachte hij. Serieus? Hoe kon hij nog het geduld ophalen? Ze trok haar wenkbrauw op en grinnikte even. “Dat klopt” lachte ze. Sure, hij wilde niet terug in de regen en als zij weg zou gaan was het niet meer gezellig. Beste grap van de eeuw. C’mon, ze wist zelf ook wel hoe ze kon zijn. Waar ze wel een goede bewoording voor had gevonden. ”Vervelend?” vroeg hij. Ja. Vervelend. Als in, naar en irritant tegenover anderen. ”Dat vind ik niet hoor,” zei hij en ze legde gevleid haar hand op haar hart. “Ah gelukkig maar” zei ze met een glimlachje en in gedachten rolde ze met haar ogen. Het kwam er gelukkig niet uit als sarcasme. Ze wilde nog wel heel even vriendelijk gevonden worden.
”Dus een nieuw hoofdstuk hier in Sundberg?” vroeg Brimstone en ze knikte terwijl ze naar de regen keek in de rest van het park. “Jup.” zei ze. “Het was of terug naar Hongarije en daar verder met.. leven? Maar de optie van een veilige plek waar ik nog steeds zou omgaan met mijn vrienden van Genosha, dat leek me net iets aantrekkelijker.” legde ze uit. Als ze dan toch een echt gesprek gingen voeren dan ging ze er voor. Niks mis met een beetje informatie delen. “En jij? Waar zou jij terug heen gaan als je de kans niet had om hier te wonen?” vroeg ze. Waarschijnlijk had haar accent wel opgemerkt maar nu had hij wel de bevestiging dat het Hongarije was. Ze gokte Engeland bij hem, maar ze kon het net zo goed mis hebben.
Onderwerp: Re: Life will find a way. wo nov 29, 2017 3:39 pm
conquer
BRIMSTONE
from within
Ondanks dat hij op een rare manier het gevoel dat Aurélia niet echt nood had aan gezelschap besloot hij om te blijven zitten. Het gesprek werd namelijk als maar aangenamer en ook hij begon zich langzaamaan wat te ontspannen. Normaal was hij geen persoon die niet snel op zijn gemak was, maar de nieuwe omgeving en de ijzige wind had hem toch wat op zijn tenen gezet. Hij trok de kraag van zijn jas wat meer naar boven en keek haar kort aan met een licht bedenkelijke frons. Zij leek op het eerste zicht niet onmiddellijk last te hebben van de koude. Brimstone ging er dan maar vanuit dat het waarschijnlijk lag aan de plotse afkoeling. Het grijnsje rond haar lippen was hem niet ontgaan wanneer hij kletsnat op de tafel ging zitten. Haar poederdroge huid was door geen enkele druppel geraakt en zag er dus feilloos uit. Hij besloot de lach te negeren. Er op in gaan zou waarschijnlijk een averechts effect hebben en dat leek hem niet het beste idee. Hij wou bovenal de sfeer luchtig houden, ook al leek dat moeilijker te zien nu dat het weer wat tegenzat.
Een diepe ademhaling rolde over haar lippen en Tooth richtte zijn blik op haar. Stiekem vroeg hij zich wel af waarom ze zo hevig de lucht naar binnen trok en even wachtte voor ze antwoorden. Toch was ook dat iets dat hij aan de kant zou laten liggen en niet op in zou gaan. Hij had zichzelf aangeleerd dat het beter was dat je mensen die nog maar net had leren kennen niet te veel vragen stelde. Haar wenkbrauw ging de hoogte in en werd gevolgd door een grinnik. Ze bevestigde zijn nodig dwaze opmerking en hij luisterde opnieuw naar haar stem wanneer ze hem vroeg of ze niet te vervelend was. Haar hand vond haar weg richting haar hart en ze keek wat gevleid. Een klein glimlachje vormde zich rond haar lippen. Hij beantwoordde dit met een korte knik en vergrote zijn glimlach voor eventjes voor hij zijn wangen weer wat ontspande. Hij zette zich even terug recht om zich vervolgens helemaal op de bang te plaats en niet enkel een bil. Zijn voeten raakte nog zachtjes de grond onder zijn schoenen.
Ze knikte en haar stem vormde een antwoord. Zijn ogen gleden van de dikke druppels die van het dak afvielen en keken haar geïnteresseerd aan. ”Hongarije?” vroeg hij met de nodige interesse. Het was een van de landen waar hij vroeger heel graag naartoe was geweest, maar helaas. Hij had wel al aan haar stem gehoord dat ze ergens van die kanten kwam. De mensen die in die regio woonde hadden altijd zo’n aangename klank in hun stem, volgens hem. ”Dan lijkt me Sundberg me toch ook de beste keuze,” stemde hij simpelweg in met haar woorden. Haar vraag deed hem licht opschrikken. ”Groot-Brittannië is absoluut een uitgesloten zaak,” begon hij. Het was er sneller uit dan dat hij zelf door had. Hij haatte zijn geboorteland en wou er het liefst van al nooit meer naar toe gaan. Misschien had hij wat langer moeten nadenken vooraleer hij het er zomaar uitgooide tegen een wildvreemde. Hij trok zijn blik weer van haar af en keek terug naar de druppels die op een wilde manier naar beneden vielen. ”Frankrijk leek me altijd heel mooi.” vervolgde hij. Ondanks dat hij voor geen meter Frans kon spreken vond hij het zo’n prachtig land.
