Life will find a way.

Ondanks dat ze heel hard haar best deed, had hij door dat haar tanden aan het stuk bijten was. Als Brimstone ergens goed in was, dan was het wel het ware karakter van iemand aanvoelen. Ze deed hard haar best, maar af en toe had ze haar masker enkele millimeters laten zakken waardoor hij wist dat hij haar niet uit haar hok moest lokken. Iets wat hij van nature niet zou doen, maar af toe durfde hij mensen lichtjes af te tasten. Toch zei iets hem dat hij dat bij Aurélia best niet zou proberen. Of hij haar na deze ontmoeting nog eens zou ontmoeten was de vraag maar en of ze dan anders zou zijn was enkel iets dat zij zou kunnen voorspellen.

Nooit eerder had hij haar gezien, maar haar waarschuwing was tot hem binnengedrongen en was dan ook niet van plan om erachter te komen waarom het maar goed wat dat hij haar eerder niet kende. Het zorgde voor een licht ongemakkelijk gevoel, maar hij kon zijn emoties goed wegsteken. Dat was nu eenmaal iets dat hij jaren geleden als had geleerd. Wanneer woede zich vanbinnen vormde, maakte je je eigen handpalmen kapot en ging je met een glimlach op je gezicht verder met je leven. Hij had geïnteresseerd naar bevestiging gevraagd in verband met haar land. Haar accent was haar opgevallen, maar toch had hij het nooit bij Hongarije geplaatst. Hij knikte als bevestiging dat hij haar had gehoord. Het leek hem dan ook niet gepast om er verder op in te gaan. Haar intonatie had verklapt dat ze zijn opmerking niet bepaald de beste vond. Vervolgens knikte zij, gevolgd door een grinnik. Niemand van de mutanten wist zeker of ze in Sundberg veilig waren, iedereen kon alleen maar hopen. Toch hoopte hij het eerder voor de mensen die al iets ergs hadden meegemaakt dan voor zichzelf.

Hij had Engeland resoluut uitgesloten, maar wanneer Aurélia haar wenkbrauw had opgetrokken, besefte hij dat hij het te duidelijk had gedaan. Toch hoopte hij dat ze erbij ging laten. Haar gezichtsuitdrukking kreeg iets nieuwsgierig, wat ervoor zorgde dat Brimstone zich steeds ongemakkelijker begon te voelen. Hij verschoof zich wat op de bank om anders te gaan zitten. Het zat helemaal niet zo goed als hoe hij ervoor zat, maar dat paste dan bij zijn gemoedstoestand. Ze ketste zijn opmerking over Frankrijk weg en trok haar schouders op. Hij keek haar aan met zijn gifgroene ogen zonder één spier in zijn gezicht te bewegen. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde naar iets statisch. Hij zou zich niet zomaar laten doen. Hij grinnikte kort bij haar vraag. ”Niemand keert graag terug naar geschiedenis,” beantwoordde hij haar vraag kort. ”Of wel?” vroeg hij haar vervolgens en trok vragend een wenkbrauw de hoogte in. Hij had nog met niemand erover gesproken en was ook niet van plan om dat te doen met een wildvreemde. Brimstone leefde van zijn buikgevoel en iets aan deze dame zette hem op zijn tenen. Hij had een naar gevoel dat hij voorzichtig moest zijn voor wat hij zou zeggen of doen.

Tooth beoordeelde mensen nooit op eerste impressies, maar zijn buikgevoel vertelde hem dat Aurélia niet altijd een aangename, aardige dame was. Dat had ze hem zelfs ook al gezegd wanneer ze over Genosha aan het praten waren. Natuurlijk waren Sundberg en het eiland twee totaal verschillende evenementen geworden aangezien ze van elkaar waren gescheiden door extreme explosies en moorden. Van het hele gebeuren zelf had hij niet hard afgezien, maar als zoiets gebeurde droeg het altijd gevolgen met zich mee. Zelf had hij al ondervonden dat verschillende mensen waren veranderd door wat er op het eiland was gebeurd. Toch zei iets in hem dat dat hij de brunette naast hem niet het geval zou zijn. Zij leek karakter houdend te zijn, iets wat hij wel kon waarderen. Het was een teken van kracht en weerbaarheid. Ze was namelijk een van de ontvoerde mutanten en dus had zij het harder dan wie dan ook meegemaakt. Tooth voelde de neiging opkomen om haar te helpen, met haar te praten, maar nooit zou hij zo’n gesprek zelf starten. Hij wist namelijk maar al te goed dat het waarschijnlijk nog veel te gevoelig lag en Aurélia leek hem ook niet echt het type dat bereid was om een diepzinnig gesprek aan te gaan.

Het onderwerp van hun gesprek stond hem niet langer aan, maar hij besloot zijn gezicht recht te houden en geen spier te vertrekken, hoe moeilijk hij het ook vond. Het kleine rijhuisje ergens in de donkere, smalle straten in Londen zou hem blijven achtervolgen. Dat was iets dat hem nooit meer zou loslaten en daar was hij zich pijnlijk van bewust. Aurélia’s ogen leken haar te verraden. De nieuwsgierigheid was duidelijk op haar gezicht te merken en dat was toch iets wat ervoor zorgde dat Brimstones maag bijeen trok. Hij had haar vraag proberen afwimpelen, wat zij beantwoorde door haar schouders op te halen. Hij kantelde zijn hoofd wat na haar antwoord en keek nonchalant voor zich uit, terwijl zijn hart enkele slagen sneller was beginnen kloppen. Hij liet haar uitspreken. Als hij eerlijk was tegen zichzelf had hij wel een zekere liefde ontwikkeld voor de stad Londen zelf, maar zoals ze zelf al aangaf waren het de herinneringen die hem er weg hielden. ”Na een lange tijd heb je alles in je thuisbasis wel gezien,” verduidelijkte hij zijn antwoord. Het woord ’thuisbasis’ gaf hem een zeker gevoel van afschuw, maar hij kon niet anders. Ze had haar handen achter zich geplaatst en leunde naar achteren. Hij grinnikte kort bij haar opmerking over Italië en verzette zich wat om zijn stijve houding weg te nemen. Nieuwsgierig trok hij een wenkbrauw wat in de hoogte en keek haar licht vragend aan. ”Het werkte niet, huh?” vroeg hij nonchalant. Hij zette zijn rechtervoet voor hem op de tafel en sloot zijn  armen eromheen. Langzaam probeerde hij zichzelf te kalmeren. Het kon niet zo moeilijk zijn om het onderwerp te ontlopen en hoe dan ook zou hij er wel voor zorgen dat ze nooit achter zijn geschiedenis zou komen. Dat was hem al bij iedereen gelukt. Waarom zou het bij haar niet lukken? Zijn gifgroene ogen hadden nog steeds de vriendelijk blik, maar er was ondertussen een zekere fonkel van vastberadenheid in verschenen.