Figuring out what to do

Dagen waren hier nooit saai in het dorpje genaamd Sundberg, die met momenten alleen maar groter aan het worden was. Niet omdat er veel kinderen kwamen, maar omdat er steeds meer mutanten waren gekomen naar het dorpje om hier een school op te zetten. Alec krabbelde even over zijn achterhoofd en kon het niet laten om even iets te zuchten. Hij had niks tegen ze, wat nogal iets was tegenover de rest van de wereld leek het wel. Bijna iedereen had wel iets tegen mutanten, terwijl ze hier in Sundberg er gelukkig een stuk beter mee om gingen. Natuurlijk waren er wel mensen die een andere mening hadden over de mutanten hier, maar ze accepteerden tenminste de mensen die er woonden. Hij zag ze niet echt als ‘mutanten’ maar eerder als mensen met iets extra’s. Specialere mensen. Meer vond hij niet van de nieuwe mensen die hier terecht waren gekomen. Hij had er alleen nog niet veel ontmoet, wat hij ergens wel jammer vond, of hij had ze ontmoet zonder dat hij het door had gehad, dat had ook nog gekund en zo gek klonk dat eigenlijk nog niet eens als hij eerlijk was. Sowieso lette hij niet altijd even goed op, dat was zo goed als zijn specialiteit, dat hij niet zo goed kon opletten, dus al met al was het voor hem al lastig om op dingen te merken dus waarschijnlijk had hij echt al zoveel mensen ontmoet die mutanten zouden geweest zijn… oh well. Niet dat het uitmaakte. Ze woonden hier immers, net zoals dat hij hier zelf ook woonde. Hij schraapte zijn keel even iets, waarna hij over zijn achterhoofd krabbelde. Zoals vaker wist hij niet echt wat hij wilde doen, zonder verdwaald te raken of iets in die trant. Hij keek even rond zich, hij was gewoon zo vaak hier geweest dat er niet echt iets nieuws was om te doen.. Saai was het eigenlijk wel. Hij keek even op en stopte zijn handen in zijn zakken. Wat te doen… wat te doen…