Sniff the good ones out

Horace wreef met een vermoeide glimlach in zijn brandende ogen, trok zijn schouders kort op om met nek en kin dieper weg te zakken in de sjaal om zijn hals. Hij maakte van de gelegenheid gebruik om ook meteen de lading aan tassen die aan zijn beide armen bungelden hoger over zijn schouders te leggen. Plastic tasjes van diverse kledingzaken, papieren goodiebags van Hunkemöller, onder andere - het was een te grote moeite om ze nu te gaan lopen tellen, maar het waren er in ieder geval veel. Zo slofte hij door de sneeuw een groepje meisjes achterna, die met zijn vieren naast elkaar brutaal grote ruimte innamen van het geplaveide slingerende straatje langs de winkels. Ze liepen nu al een kwartier onder elkaar te giechelen. Soms werd er naar elkaar toe geheld om iets op een mobieltje te laten zien (hij gokte een Facebook-foto van een gast van school die er wel mocht wezen), en andere keren - andere keren ving hij flarden op over een niet-zo-vriendelijk gesprek waarin hij het onderwerp vormde, inclusief tersluikse blikken over schouders. Jammer dat ze niet wisten dat zijn gehoor scherper was dan bij de normale persoon.

'Lukt het nog, vriend?' stelde één van hen de vraag. Een klein neutraal ok-teken en een vlugge glimp van wat een glimlach had moeten zijn, was het enige wat ze nu van hem kreeg. 'Vriend.' Nee, verre van. Maar daar maar liever pakezel, slash, extra portemonnee, slash, potentieel afzeikmateriaal, slash, mascotte van. Hij was zich er echt wel van bewust dat ze royaal gebruik van hem maakten. Waarom hij dan toch mee waggelde?
Er waren vanuit zijn standpunt genoeg redenen voor, eigenlijk. Eén daarvan was dat hij ervan op de hoogte was dat een paar enkele meiden met problemen zaten, en het simpelweg uit goedwillige sympathie kwam. Een op de klippen gelopen relatie, een geheel onverwachte zwangerschap, heftige situaties in het thuisfront: de heel gebruikelijke tienerdrama's. En veel te sympathieke Horace gunde het ze om een dagje te kunnen shoppen met vriendinnen en de afleiding te zoeken, zelfs als dat betekende dat hij hun vervoer moest zijn of als een soort host positioneerde voor een plaats waar ze konden crashen (lees: zogenaamd 'overnachten bij een vriendin'). Uithuiluurtje bij Horace. Want je kon goed met hem praten en fijn met hem knuffelen, maar.. dat was het dan ook wel. In hun ogen dan; meer van hem als persoon, als levend individu, zagen ze niet. En - én, ze waren meisjes. Hij had nu eenmaal een zwak voor meisjes. Ten derde waren ze bijzonder goed in het manipuleren, in de kunst om iemand om hun perfect gemanicuurde vinger te wikkelen. Zoals er nu een poging werd gedaan.

Stilletjes wist hij niets anders te doen dan weg te kijken toen de blondine uit het groepje een arm om de zijne haakte en er vanuit het niets een prominente D-cup tegen zijn schouder werd gesquasht, waardoor het scala aan tassen als individuele schommelscheepjes om zijn onderarmen zwierden. Hij wist heel goed dat het vooral met de specifieke bedoeling was om hetgeen bij hem op te roepen dat hij inmiddels maar geclassificeerd had onder het kaliber VCDB, oftewel Very Confused & Distressed Boner, en hem daarmee van zijn stuk te brengen. Want dat was natuurlijk hi-la-risch om bij de schoolgeek te doen die al hartkloppingen kreeg in de buurt van een ontblootte vrouwenenkel; een échte, niet een virtuele of eentje uit de blaadjes. Wat was het dat ze nu van hem wilde? Een beschamend feit dat ze uit hem los wilde krabben, om binnen haar vriendengroep rond te bazuinen en later tegen hem te gebruiken? Achterop de motor, voor een shortcut naar een specifieke winkel? Geld?
Geld. Het briefje werd al tussen het leer vandaan gesnitcht voor hij ook maar zijn Triforce-portemonnee helemaal open had gemaakt, gevolgd door een snelle kus op zijn wang. Ze had tien zonden, één voor elke grijpgrage vinger. Alle tien waren ze niets anders dan hebzucht. Hij was nog half bezig om de lippenstift ruw van zijn wang te vegen, als een driftige kleine jongen die zojuist was geforceerd een kus van zijn oma te ontvangen (en waardoor hij de smudge eigenlijk alleen maar meer door zijn baardje veegde), toen er opgewekt gekir in het voorfront klonk. Het plan om te shoppen werd omgegooid: knappe Facebook-jongen van de mobielfoto's was gespot! Ze wonden er geen doekjes om. Er werd al druk gespeculeerd hoe ze eerst in zijn appartementje boven de winkels zouden chillen, welke nieuw gescoorde jurkjes er aan werden getrokken, naar welke kroeg ze later op de avond zouden gaan.

Horace slaagde erin om zich tussen hen in te wurmen, licht hijgend doordat zijn benen hen moeilijker konden bijhouden.
'Mag ik - ehm - mag ik mee?' Enthousiast keek hij langs de langere meiden omhoog, in de hoop een positieve reactie te kunnen peilen. Sundberg was nieuw, hij was nieuw - en hij had nog geen vrienden. Een onnatuurlijk in drie lagen foundation bedekte gezichtje dat openbrak in een lach alsof hij iets enorm stoms had gezegd en naar de rest van haar gang toedraaide. Wenkbrauwen die de hoogte in schoten. 'Eh - denk het niet, maar ik zal het even vragen?' Een beetje nerveus klemde hij afwachtend zijn handen om de rand van zijn rode sjaal, gretig knikkend. Maar de belofte om de vraag te stellen verloor alle betekenis zodra ze in gesprek raakten met de jongen. Tegen de tijd dat het groepje naar de glazen deur van het trappenhuis dromde, richting de appartementjes boven de winkels, maalde de vraag alleen nog in Horace's hoofd.

'Niet jij.' Een plotselinge duw tegen zijn borst volgde, die hem op zijn achterste in de sneeuw had gesmeten als hij dunner en lichter was geweest. Hij was zijn postuur daar nu wel dankbaar voor. Built like a tank. Hem kreeg je niet zomaar omver.
Een beetje boos keek hij omhoog naar de gast die hem de doorgang blokkeerde en hem ongevraagd begon te ontdoen van alle winkeltassen. Hij voelde zich net een kerstboom die langzaam maar zeker werd afgedaan van alle versieringen. 'Dit is alleen voor grote jongens. Ben jij een grote jongen? Nee. Verboden terrein voor Teletubbies. Hoe oud ben je überhaupt, man. Beter nog even een paar jaartjes wachten voor je een move maakt.'
De deur sloeg vervolgens zonder pardon met een klap voor zijn neus dicht. Hij kon nog net zijn neus buitenboord halen voor het puntje geamputeerd werd. Opstandig rammelde hij nog even aan de deurklink, maar het was zo'n mechanisme dat alleen van binnenuit door de bewoners kon worden geopend. Eén van zijn zogenoemde vriendinnen draaide zich naar hem toe en achter het glas vormden haar welgevormde lippen, langzaam en overdreven gearticuleerd, de woorden fuck off.
Haha oké is goed. Kudo's man, geniale grap. Hij bleef wel buiten in zijn het zonnetje schijnt, de lucht is blauwe-zone. Jezus, het bewees maar wel weer het kinderachtige niveau en schamele pogingen tot beledigingen van de meeste gasten hier. Hoe oud was die jongen geweest, zeventien? Hij was geen teletubbie. Hij was eerder die blauwe stofzuiger die overal maar een beetje peinzend achteraan tufte en uit zijn bolle ogen keek alsof hij geen idee had wat voor doel hij in het leven vervulde tussen vier kleurrijke aliens die in de verfpot make-up waren gevallen, in een wereld van konijnen en roze toetjes. This is fine. I'm utterly confused and I'm having some severe depression but this is fine. Zo keek hij. Stand vandaag op blow of suck? Meestal suck. Standaard op suck, eigenlijk. Het was toch maar al te duidelijk dat hij niet populair was. Alleen het severe depression-gedeelte sloeg niet op hem, want al die drama met onuitputbare vrolijkheid bestrijden was nog altijd beter dan bij de pakken neer te zitten.

En dus draaide Horace zich om en slofte met zijn handen in zijn zakken terug, zijn schoenen als een stel mini-sneeuwschuivers door de sneeuw ploegend. Richting huiswaarts, dacht hij. Of - misschien pakte hij ergens nog een burger mee.
Zijn reukvermogen, een miljoen keer beter dan bij de normale persoon, trok hem uit zijn dubio en terug in de werkelijkheid toen hij een geur opving die hij enigszins kende. Nog vaagjes, het was nog niet zo'n geur die een permanent plekje in zijn archief had, maar hij kende het. Automatisch en instinctief liep hij zijn neus achterna. Zijn voeten kwamen abrupt tot stilstand toen het spoor een winkel binnen leidde, maar binnentreden was niet nodig. Hij zag zijn eindpunt al staan vanachter een etalage. Salomée, als hij dat zich goed herinnerde.

Kijk, dat was potentieel beter gezelschap. Om haar aandacht te trekken liep hij glimlachend richting de etalageruit, tot hij praktisch recht voor haar stond. Hij ging op zijn tenen staan, blies zijn adem uit tegen het glas om een condens te creëren en begon met een wijsvinger te tekenen. De kronkelige, niet heel professionele lijnen kwamen samen en vormden een cirkel - toen kwamen er twee ogen, een mond. Een grote Dalí-snor, een baret en een oversized stokbrood werden als laatste in vlugge bewegingen toegevoegd. Het had zo een nieuwe emoticon kunnen zijn om een wel heel stereotype Fransman te verbeelden. Recht door zijn tekening heen lachte hij haar breed toe. Een soort van indirecte begroeting a la Horace. Regardez ceci , madame Salomée. Oui oui baguette camembert.

Best wat van zijn stuk gebracht keek hij toe hoe de brunette zijn kunstwerkje op kleuterniveau letterlijk even beproefde. Schoorvoetend, want.. het was toch best wel sensueel voor iemand als Horace wat ze daar deed. Eigenlijk bestond zijn reactie uit niets meer dan de oor-tot-oor grijns op zijn pretbek geplakt die zich aan bleef houden, en een wijsvinger die een keer verlegen over zijn neusbrug krabde. Zijn wangen gloeiden ervan. Hoe moest hij communiceren met dit Franse species raambeest? Teruglikken? Maar dat durfde hij niet. Het zou misschien verkeerde reacties oproepen. En, tussen haakjes, hij kon er zijn hand ook niet voor omdraaien..
De Française viel onder dat kaliber waarbij gasten elkaar met een elleboog aantikten, een knik in de richting van een vrouwfiguur maakten en tenslotte met veelzeggende wiebelwenkbrauwen een zandloperfiguur natraceerden. Ontluikende hormonen-reutemeteut onder elkaar. Iedereen keek naar haar, daarin was hij zeker niet de enige. Met andere woorden: Sal was best lekker (hoewel hij dat in geen honderd jaar zo direct in haar gezicht durfde te zeggen en, wanneer het in een gesprek met een buddy ter sprake kwam, eerder heel honteus met 'heel.. eh.. ja, best knap, ja' zou vervangen).
Heel anders dan de stereotypen Britse achterbuurt-meiden die zich kenmerkten met een slecht vergeeld gebit en een primitieve alcoholtolerantie waar zeebonken steil van achterover vielen. 'People of Walmart' in de Google Search Bar was er niets bij. Maar Sal..
Gemaakt voor gasten zoals hij om in het geheim heel erg te waarderen, heel erg lief te hebben, en piekerend in bed beschamende Emmanuelle 18+ fantasieën over te hebben - want verder dan dat ging het zelden. Zij een Sneeuwwitje, hij als een Frodo. Dat ging nooit werken. Zijn friendzone was zo'n vertrouwde, vanzelfsprekende plek voor hem geworden dat hij daar bij haar soort types automatisch al van uit ging: mooi, slim, vast en zeker ook populair. Out of his league. En hij kende zijn plaats. Horace, foei, ga naar je mand. Maar vrienden? Vrienden moest wel lukken, toch? Ja.

De brede grijns stond nog steeds op zijn gelaat terwijl zijn ogen de bewegingen van zijn medestudent achter de etalage volgden. Hij draaide zijn lichaam een kwartslag om zich tot haar te richten toen ze met een ondeugende 'psst' de winkel uit kwam gestapt. Boven zijn sjaal smiespelde hij een 'psst - hey - pssSSssSSt' terug, misschien wel met de achterliggende bedoeling om een nieuwe wijze van communiceren bestaande uit gefluisterde psstjes midden in de winkelstraat te starten. Een codetaal die zij perfect zouden begrijpen, tot op het zekere punt dat voorbijgangers met een grote boog om hen heen liepen. Maar de fun stopte daar echter even voor hem bij het horen van haar woorden -
Oh.. ze had het dus mogen aanschouwen? Hoewel hij heel erg zijn best wilde doen dit hem niet zichtbaar te laten raken, viel het in dit moment heel duidelijk van zijn gezicht af te lezen dat hij dat niet zo leuk vond. Het had absoluut niets te maken met Salomée; hij dacht dat hij zelfs niet eens boos op haar zou kúnnen worden. Het lag 100% bij hem.
Hij wist dat het echt niet te verdoezelen viel dat hij het mikpunt van pesterijen was, dat dat heus wel opviel - maar het was altijd meer het achteraf waar hij vrede mee had. Nagelaten sporen van confrontaties waar hij zich die dag doorheen gebeukt had. Een sliert toiletpapier hier, zijn doosje medicijnen buiten zijn bereik bovenop de drankautomaten gegooid daar. Ergens in een verlaten hoekje van het schoolplein, of in dat ene zijgangetje onder de trappen bij het conciërgekamertje. Dingen die natuurlijk niet leuk waren, maar die hij een halfuur later wel weer wegwuifde, de gedachten eraan wegknalde met bijvoorbeeld AC/DC - Whole Lotta Rosie, omdat hij nu eenmaal wel wat beters met zijn tijd wilde doen.

Wat hij echter wél erg vond, was wanneer men het direct zag gebeuren. Het was een positie van ontzettende kwetsbaarheid waarin hij werd geforceerd. Dat riep medelijden op. En dat riep een schets op van 'Horace, je weet wel, die kleine van school die altijd de sjaak is'. Het was te vergelijken met een invalide persoon die geërgerd raakte als hem door een zorgelijke medestander hulp werd aangeboden. Was hij een man of niet? Hij kon het zelf wel.
Hij was een K-9, een onverschrokken rescue dog; geen ineengedoken poedel die met een zielig hangend pootje naar de eerste de beste toe hinkte. Zijn gaven stonden in het teken op het comfort bieden en beschermen van anderen, zijn hele persoonlijkheid was er zo op afgestemd.
Al moest hij wel toegeven dat zijn borst zich met een aangenaam, warm gevoel gevuld had toen zijn vingers ongelovig over de met stift gemarkeerde boodschap over de muur van de herentoiletten waren gegleden. Hij had er met een schuin grijnsje zelfs ietwat trots wat selfies mee geschoten - nadat hij overmand door oplopende emoties een hokje in moest vluchten om zittend op de bril zijn rust te vinden, vooral niet zijn mannelijkheid te laten vallen. #JusticeForHorace.

Zelfs al had hij er geen idee van dat de sympathieke shout-out was gezet door dezelfde handen die hem nu opgetogen meetrokken.

'Salomi,' kondigde Horace heel plechtig aan zodra ze samen in de winkel stonden, de correcte uitspraak van haar naam - net zoals zijn belabberde Duits - duidelijk bemoeilijkt door zijn Albanese accent dat doorschemerde in alles dat niet Engels was. Nu was hij degene die haar meetrok: met vooruitgestoken borst en bodyguard-achtige 'coming through, coming through'-zwaaibeweginkjes vanuit de pols begeleidde hij haar tussen de andere winkeliers door, alsof ze de effing queen bee op de rode loper was. Dat was ze ook, toch? Move yo' shit, peasants. En hij was dan ook de perfecte bodyguard want hij was helemaal geen minigrut hoe kom je erbij. Richting de draaistatief waar een ruime collectie aan brillen waren uitgestald, de place to be. Daar draaide hij een keer bedachtzaam met samengeknepen lippen aan het molentje voor hij zich tot Sal wendde, al moest hij wel een beetje zijn hoofd in zijn nek leggen.
'Ik ben cum laude geslaagd voor Kleding & Design. Nee - wacht.. dat was voor Informatica. In ieder geval; je hebt niets meer te vrezen, cadet. Jouw specialiteit ligt bij het raamtekeningen-likken - ook een heel heel bedreven beroep, tussen haakjes - en ik ben sensationeel expertise in zonnebrillen.' Dat gezegd te hebben plaatste hij heel minutieus een leesbril van een Oma Gertie op zijn neus; compleet met schitterend gouden kralenkoordje dat een enorme hulp bleek te zijn voor tachtigjarigen die zich bevend uit hun stoel omhoog probeerden te werken, en vergaten dat hun Knitting for Dummies nog op hun schoot lagen.
Zo deskundig. Ongetwijfeld een expert. Zekers te weten een PhD. Zelfs al was Sal nu niets meer dan een vage vlek voor zijn neus. Én had hij met deze look een transformatie van geek-bijna-nerd naar complete-nerd succesvol ondergaan. Maar nu kon hij tenminste beroepsmatig zijn vak uitoefenen en de beste, meest funky zonnebril tussen de anderen vandaan plukken die van geluk mocht spreken dat het zelfs nog maar waardig genoeg was om in contact met Salomée's neusbrug te komen. Met enige moeite (hij moest balancerend op zijn tenen staan en zijn bejaarde-secretaresse-bril zakte daarbij wat omlaag) schoof Horace voorzichtig de zonnebril op haar neus.
'Très beau! Niets meer aan doen. Als jij 'm niet neemt, neem ik hem,' leverde hij commentaar als een bedreven baardjesplukkende verkoopmedewerker in een kledingzaak. En toen kon hij het echt niet meer houden, hoor. Zijn zorgvuldig in de plooi gehouden, serieuze gezichtsuitdrukking spleet in een heldere lach - en dat zag er, zo geloofde hij, best knullig uit met dat weerzinwekkende leesbrilletje op zijn neus. Het was gewoon perfect.