Fuck you for breathing | Closed

e buitenkant van hun nederig stulpje was saai, lelijk, doorsnee zoals elk ander huis in deze straat. Het was de binnenkant waar Jezebel met toenemende mate trots voor voelde. Direct bij het krijgen van de sleutel waren ze op zoek gegaan naar meubels die de goedkope vloeren en wanden konden bedekken, die de ruimtes wat duurder konden doen ogen, ook al mochten ze geen permanente veranderingen aanbrengen. Het grootste deel van de tijd was ze, zoals men van haar gewend was, bezig met afzeiken wat er beter kon in plaats van waarderen wat ze hadden. Velen vonden dit een verschrikkelijk vervelende eigenschap, maar hé, dit was wel hoe er uiteindelijk vooruitgang werd geboekt. Dat ze die vooruitgang echter nooit kon waarderen, of dat zekere woedeaanvallen vaak binnen no time een eind maakten aan die vooruitgang, maakte niet uit.


Wel goed, zij en Theodore woonden nu samen. Jawel. Geweldig toch? Ze hadden de grote stap gemaakt en waren samen in een van de huisjes getrokken. Dit had hen een goede beslissing geleken om meerdere redenen, maar het overkoepelende idee was dat ze op die manier zoveel mogelijk chaos zouden kunnen voorkomen. Als ze alleen elkaar hadden om af te zeiken, kwam het vaak nog wel goed. (Of wel, eigenlijk was dit een leugen en kwam het nooit goed tussen die twee maar dat, in hun ogen, was goedkomen.) Ze hadden het muffe eiland verlaten en dit was absoluut positief, maar Jezebel zou Jezebel niet zijn als positiviteit simpelweg niet in haar vocabulaire zou staan. Dus hoewel ze nu een huis hadden in plaats van een kamer en hoewel ze nu redelijke vrijheid hadden om deze in te richten en te gaan en te staan waar ze wilden, was ze alles behalve gelukkig.

Aan dit ongeluk dacht ze naar een ruime schatting 24/7. Dus ook nu, terwijl ze in bed lag, waren bovenstaande zaken het enige wat door haar hoofd schoot. Ze lag op haar rug, haar rode haren weelderig rond haar hoofd verspreid, en Theodore lag naast haar nog te slapen. Haar ogen waren op het afzichtelijke plafond gericht en ze luisterde naar Theodores ademhaling. Deze was zacht en rustig, maar toch het kleinste beetje hoorbaar en hoe langer Jezebel hiernaar luisterde, hoe luider het geluid in haar hoofd werd en hoe erger haar handen begonnen te jeuken. Zonder dat ze er erg in had, had ze het luxe, zware dekbed strak in haar vuisten gebald en had ze een diepe, geërgerde frons tussen haar wenkbrauwen die volledig gericht was op Theodore en zijn… adem. Klootzak.

Buiten hoorde ze een geluid en omdat in bed liggen haar inmiddels ondragelijk was geworden – Theodore werd toch niet wakker, dus wat had je aan een mooie schaars geklede man bij jou in bed als hij rustig bleef slapen, alsof hij jou helemaal niet zag staan – gooide ze op passief-agressieve wijze in een snelle beweging de dekens van zich af en stapte ze, al boos zuchtend, het bed uit. Ze haalde een hand door haar warrige, klittende haren welke zich hier niks van aantrokken en rustig even weelderig bleven staan. Uit de kast trok ze een van haar misschien wel honderden satijnen en kanten ochtendjasjes en voor het raam bleef ze staan, om de gordijnen in een abrupte beweging open te maken en te kijken waar het geluid vandaan was gekomen. Van het ene op het andere moment was de kamer fel verlicht. Eén strategisch gemikte lichtstraal landde precies op Theodore zijn gezicht, maar Jezebel had de kamer al verlaten, de trap af, de voordeur uit.

Vanuit het raam had ze gezien dat het vlaggetje van hun brievenbus – die werkelijk áltijd naar beneden stond want wie in hemelsnaam stuurde tegenwoordig nog brieven? – naar boven stond. Verderop in de straat had ze de postbode zien lopen. Post? Voor hun? Inmiddels liep ze dus op blote voeten over het paadje om de brievenbus te openen en hier één grote envelop uit te pakken. Op de voorkant stonden de naam en het logo gedrukt van een of andere dure bank. Ze keek op van de envelop naar het raam van hun kamer, alsof ze Theodore daar zou kunnen zien en hij vanuit die locatie even makkelijk kon uitleggen wat dit allemaal te betekenen had. Toen ze in plaats van Theodore het afzichtelijke huis zag, maakte ze een walgend geluid vooraleer ze zo snel mogelijk weer terug naar binnen liep, zodat ze in ieder geval die buitienkant niet meer hoefde te zien.

Binnen aangekomen, niet wetende of Theodore al beneden was of dat hij boven nog in bed lag te slapen, riep ze, “Post!” Ze stapte door naar de keuken, gooide de envelop op de keukentafel en draaide zich naar de waterkoker om eens een pot thee te bereiden. “Van je bank! Wat heb je gedaan?” dit laatste vroeg ze op een toon die ergens lag tussen sarcastisch en ernstig. Ten slotte was niet alleen Theodore, maar ook zijn geld belangrijk voor haar. 

et water begon langzaam te borrelen. Verwoed ging ze de nu nog mager gevulde keukenkastjes af op zoek naar hun verzameling thee. Het derde kastje was raak, en het was ook op dit moment dat ze Theodore naar beneden hoorde komen. Met een of ander pakje biologische ochtendthee in haar handen draaide ze zich naar hem om, om hem daar in de deuropening te treffen, gekleed in letterlijk niets meer dan zijn ondergoed. Hoewel het onmogelijk was voor haar om al haar woede – hoe onterecht deze ook was – in één keer te laten varen, verscheen er een glimlach op haar gezicht bij het zien van de volle glorie van zijn prachtige lichaam en de giftige blik in zijn ogen terwijl hij haar vertelde dat hij de volgende keer beter gewekt wilde worden. Jezebel deed niet aan geluk, maar ze kon niet ontkennen dat ze verschrikkelijk veel geluk had gehad dat juist haar vriend zo goed was opgedroogd.

“Ik kan niks beloven,” zei zei, terwijl hij de keuken binnen kwam en de brief op tafel bekeek. “Maar als jij belooft dat dit niet verandert – “ hierbij gebaarde ze met haar vrije hand naar de zeer strak zittende onderbroek die hij droeg – “dan zal ik beter mijn best doen.”

Hij had haar uitgelegd wat zijn reden was voor het opvragen van zijn bankgegevens en Jezebel knikte langzaam. Ze draaide zich weer om naar het aanrecht en spoelde de theepot af die nog klaar stond met een bodempje thee van gisteravond. “Oneffenheden,” herhaalde ze hem, terwijl ze twee theezakje in de pot hing en hem vulde met het net gekookte water. “Ik wed dat het één van je New Yorkse bitches is die heeft besloten dat je haar lang genoeg hebt laten zitten,” sneerde ze, zelf ook wel bewust van het feit dat hij waarschijnlijk helemaal geen bitches had in New York en dit alleen maar had gezegd om haar pijn te doen, die keer dat hij aan was gekomen op Genosha. Met de volle theepot en twee koppen draaide ze zich weer naar Theodore en de tafel toe. Ze plaatste de pot en koppen op de tafel en schoof een stoel naar achter om plaats te nemen. “Of misschien zijn ze wel achter elkaars bestaan gekomen en hebben ze samen besloten om langzaam al je geld te stelen. You know, als wraak,” bij deze laatste woorden keek ze hem recht aan, met een twinkeling in haar ogen en een klein glimlachje rond haar lippen.

Terwijl ze hem aankeek, trok ze met haar nu vrije hand een lade open die onder het tafelblad zat. Zonder te kijken pakte ze hier het kleine scherpe mesje uit dat diende als briefopener – een in haar optiek overigens volledig extra voorwerp, want nogmaals, wie kreeg er tegenwoordig nog brieven? Als de rust zelve plaatste ze het mes op tafel en schoof ze het naar Theodore toe. “Laat maar zien dan.”

heodore moest niets hebben van haar opmerkingen en liet ze stuk voor stuk varen. Toen ze haar theorie over zijn sidechicks uit de doeken had gedaan, kon hij haar alleen maar droog aankijken.

Op strakke toon klonk hij, “hoe grappig je ook denkt te zijn, niemand kan aan dit geld. Enkel ik, jij, en mijn ouders, maar die leven niet meer.” Vervolgens pakte hij het pakketje op, alsof hij wilde wegen hoeveel informatie van waarde hier in zou zitten.

Jezebel begon de ernst van de situatie in te zien, of eerder, ze begon Theodores ernst in te zien, dus schoof ze de briefopener naar hem toe. Ze kreeg enkel een klein knikje naar zich toegeworpen als bedankje en ze moest haar handen in twee vuisten vouwen om hier niet direct iets van te zeggen. Het kostte haar extreem veel moeite, maar als ze écht haar best deed, kon nog wel min of meer rustig houden. Gewoonlijk deed ze dit echter niet, omdat ze te veel genoot van de chaos die ze creëerde, maar vandaag was duidelijk een dag waarop geen tijd was voor chaos.

Het gebeurde niet vaak dat hij niet eens een beetje in ging op haar vuile, onnodige opmerkingen. Gewoonlijk wist ze precies hoe ze hem moest opfokken en ze vermoedde dat hij stiekem net zo genoot van het bekvechten als zijzelf, dus nu hij iedere haak die ze uitgooide liet varen, moest er wel iets serieus mis zijn. En aangezien het hier ging over geld, zijn geld, en dus ook haar geld, werden ook haar zorgen des te groter.

Met een ernstige blik keek ze toe hoe hij zorgvuldig de enveloppe opende. Hij bladerde wat door de papieren tot hij aan kwam bij de informatie die hij zocht. Zijn wenkbrauwen waren heel licht in een frons gevouwen terwijl hij in volle concentratie de formulieren scande. In de stilte die tussen hen viel was alleen het ritselen van de papieren en Jezebel haar eigen ademhaling hoorbaar. Hoe langer het duurde, hoe meer ze zijn gezicht in een soort gefrustreerde uitdrukking zag vervallen. In feite vertrok zijn blik amper – iemand die hem niet kende, zou waarschijnlijk niet eens zien dat er iets was veranderd – maar Jezebel kende hem inmiddels al zo lang dat ze precies wist hoe ze zijn emoties, als hij die al voelde, moest lezen.

Ze besloot dat ze zich maar beter nuttig kon maken en kwam overeind om de theepot uit het midden van de tafel te pakken. De thee moest inmiddels wel lang genoeg getrokken zijn. Jezebel schonk beide koppen vol en schoof er één in Theodore zijn richting, waarna ze zichzelf weer liet zakken in haar stoel en haar handen om haar eigen theekop vouwde. Het was heet, kokend heet om precies te zijn. Ieder ander zou direct zijn handen hebben teruggetrokken om te wachten tot de thee wat was afgekoeld, maar zij hield ze rustig om de brandende kop gevouwen. Haar mutatie had haar – en haar broers en zusters met haar – een bovengemiddelde tolerantie voor hitte en vuur geschonken, wat erin resulteerde dat waar een willekeurig iemand zich direct zou verbranden, zij enkel genoot van de tintelende, verwarmende sensatie. Het enige nadeel was dat ze dan ook met gewone ‘warmte’ helemaal niets kon. Gewone warmte was neutraal of zelfs koud voor haar. Douchen ging dan ook zo heet mogelijk – iets wat eeuwig zonde was voor de maandelijkse rekening. Gelukkig had Theodore geld.

Had Theodore geld ja.

Hij had één van de papieren naar haar toegeschoven.

“Hoe dit kan, ik heb geen idee,” sprak hij.

Jezebel haalde haar hand van de mok en schoof het blad naar haar toe. Met een serieuze blik gleed ze over de gegevens. Hij had haar afschriften van een aantal jaar geleden onder de ogen gelegd. Wat moest ze hiermee?

Toen ze beter keek, harder nadacht, besefte ze zich dat dit uitgaven waren van toen ze in het weeshuis zaten, van vóórdat hij überhaupt zelf over dit geld kon beschikken. In de eerste instantie zou dit papier dus niets interessants moeten huizen, want niemand kon bij het geld dus het geld kon niet uitgegeven worden. Echter, wat bleek, om de zoveel tijd werden er gigantische bedragen afgeschreven. Om de zoveel maanden verdween er geld naar een of andere bank in… Bern?

Met een diepe frons op haar voorhoofd keek ze op van het papier. “Ik… Ook niet,” besloot ze, waarna ze het papier weer naar hem terugschoof. “En jij en jouw ouders waren de enigen die hierbij kunnen?” Ze herhaalde het eerder voor zichzelf dan voor hem, aangezien hij zelf dondersgoed wist wat hij had gezegd. Ze moest zichzelf enkel even op weg helpen in haar denkproces.

Terwijl ze in haar theekop staarde, ging ze de mogelijkheden in haar hoofd af. Dit waren er bijzonder weinig – en gezien zijn ouders waren overleden, werden de mogelijkheden afgerond op 0. Het was werkelijk onmogelijk. “We moeten die bank bellen – of er heen gaan. Je wordt godverdomme bestolen? Dit kunnen we niet laten gebeuren.” Zoals gewoonlijk was de uitkomst voor Jezebel in ieder geval snel gemaakt: ze werden bestolen dus zij was boos.