Onderwerp: Whispers in the dark. vr nov 10, 2017 8:28 pm
I'd rather
WOJTEK NOVÁK
be hunting
Zijn ogen brandde door het felle licht dat op hem neerscheen. Geen idee van waar het licht vandaan kwam. Hij probeerde een kreun uit te brengen, maar een schroeiende pijn in zijn keel weerhield hem ervan. Paniek borrelde vanuit zijn buik omhoog. Zijn longen deden een poging om in actie te schieten, maar ze branden, leken vermoeid van één keer adem te halen. Echter weerhield iets hem ervan om adem te halen. Een continue piep weerklonk in hoofd en veroorzaakt meteen hoofdpijn. Waarom was als zo druk en zo pijnlijk? Door het kleine spleetje dat zijn oogleden hadden gevormd zag hij verschillende mensen naar binnen rennen en aan de verschillende machines werken. Nu pas voelde hij dat een tube uit zijn luchtpijp werd gehaald, hij was er niet eens van op de hoogte dat die zich daar bevond. Alles was zo verwarrend. Met een knipperende beweging probeer hij te wennen aan de felle lampen in de kamer. ”Mijnheer, hoort u mij?” vroeg een dame die naast zijn bed op hem neerkeek. Hij knikte als bevestiging aangezien praten nog te veel pijn deed.
De paniek kneep zijn maag nog steeds bijeen. ”Weet u waar u bent?” bedenkelijk beantwoorde hij deze vraag door nee te schudden. De vrouw keek over haar schouder naar een andere vrouw. Aan de manier waarop ze hem aankeek wist hij dat de paniek nu ook in zijn ogen zichtbaar was. ”U bent in het ziekenhuis,” begon ze zachtjes, op een geruststellende toon. ”U bent gewond geraakt tijdens bombardementen op het eiland Genosha.” Slikken ging hoe dan ook moeizaam, maar deze woorden maakte het alleen maar moeilijker. Hij had geen idee wat er men hem was gebeurt. Wat was Genosha zelfs? Zoveel vragen, maar zo weinig antwoorden. ”Weet u uw naam, mijnheer?” was de volgende vraag die ze hem stelde. Zijn ogen schoten van links naar rechts. Uiteindelijk besloot hij bedenkelijk te knikken. De vrouw knikte goedkeurend. ”We zullen u nu even laten rusten, we komen laten nog wel eens terug.” vertelde ze hem voor de kamer verliet de lichten wat dimde.
Zijn ademhaling verzwaarde en zijn ogen schoten de kamer rond. Hij had gelogen tegen de verpleegster. Zijn naam? Hoe kon hij zoiets simpel nu niet meer weten? Het gepiep van de machine leek als maar sneller te gaan, maar hij wist niet of hij zich dat inbeeldde of dat het ook echt zo was. Zonder twijfel was dit een paniekaanval, maar zelf dat wist hij niet. Niet veel later zag hij hoe een dame terug zijn kamer in kwam en verdovingsmiddel in zijn infuus spoot. Langzaam viel hij terug in slaap ondanks de pijn die hij overal voelde.
Weer opende zijn ogen zich langzaam. Hij staarde naar het plafond, niet goed wetend wat hij anders moest doen. De pijnstillers hadden hem lam gelegd en hij was niet in staat om aan herinneren te denken, want die leek hij gewoon niet meer te hebben. Weer kwam iemand terug binnen. Zelfs wanneer hij zichzelf niet meer kende, wist hij wel dat hij de bezoekjes stilaan beu begon te worden. ”Hoe voelt u zich?” vroeg de man in de witte jas. ”Gaat wel,” antwoordde hij amper verstaanbaar en enorm schraperig. Het was hem opgevallen dat niemand hem met zijn naam aansprak, wat er dus ook voor zorgde dat hij geen idee had hoe hij heette. ”Ik ga je enkele vragen stellen om je geheugen te testen.” Vervolgde de man. Wojtek knikte. ”Hoe heet u?” Even probeerde hij vol te houden, doen alsof hij aan het nadenken was, maar hij wist dat het tevergeefs zou zijn. Teleurgesteld schudde hij zijn hoofd. De man liet zijn pen over het papier gaan. ”In welk jaar bevinden we ons?” Weer antwoordde hij door zijn hoofd te schudden. De man pende iets neer. Weer opende de dokter zijn mond om een vraag te stellen, maar Wojtek onderbrak hem. ”Ga gewoon weg.” Hij wilde het krachtig laten klinken, maar het kwam er stil uit. ”Mijnheer, deze tests zijn noodzakelijk,” zei de man nogmaals. ”Ik weet niets!” riep hij uit, zo luid mogelijk voor zo ver dat mogelijk was in zijn toestand. De dokter knikte en verliet de kamer.
Zijn keel brandde van de poging tot roepen. Hij had geen idee waar hij was, wie hij was of wat er met hem was gebeurt. Het was een behoorlijk beangstigend gevoel om niet-wetend te zijn. Paniek maakte plaats voor verdriet. Een traan rolde over zijn wang voor hij weer in slaap viel.
Onderwerp: Re: Whispers in the dark. ma nov 13, 2017 2:40 pm
And if you hurt me
That's OK, baby, only words bleed
Damian had vanaf het moment dat alle studenten hier waren gearriveerd het zijn taak gemaakt om elke dag bij het ziekenhuis langs te gaan, zodat hij elke student kon gaan bezoeken en ze al dan niet een hart onder de riem kon steken. Wat er was gebeurd met het eiland had een indruk op hem achter gelaten, al die lichamen. Een zucht gleed over zijn lippen terwijl hij de deuren die naar deinkomhal van het ziekenhuis leidde open duwde. Zelf was hij er vanaf gekomen met een arm die op twee verschillende plekken gebroken was, geen pretje maar hij was nog een van de gelukkige. Dat hij het erger had gemaakt door te proberen helpen lichamen te bergen was maar een klein detail. Dat hij nu ook rust moest nemen was iets wat hij ook niet deed. Waarom zou hij? Er was genoeg te doen hier, en het eerste op zijn lijstje was op bezoek gaan bij de studenten die er het ergste aan toe waren.
De mensen van het ziekenhuis kenden hem al goed genoeg, vonden het ook niet meer vreemd dat hij werkelijk gewoon de gang afging waar de studenten lagen. Een van de redenen dat hij dit deed, was omdat hij het gewoon niet aan kon de onwetendheid die andere docenten ook troffen. Voor een moment was hij gestopt aan het drankfonteintje om een doorzichtig plastic bekertje te vullen. Het ijskoude water deed zijn keel goed. Het was op dat moment dat Damian enkele mensen naar een bepaalde kamer zag rennen. Wojtek’s kamer, de jongen die al enkele dagen in een soort van coma werd gehouden. Een van de ergste zaken, als hij het zelf kon zeggen. Elke dag wanneer hij opstond had hij gehoopt dat die jongen zou wakker worden, want of Damian nog meer dode zou aankunnen was nog maar de vraag. Het was dom, maar hij had elke dag toch een tiental minuten in die kamer doorgebracht in de hoop enige vooruitgang te zien maar elke dag opnieuw werd hij teleurgesteld. De man had zich eventjes aan de kant gezet zodat de verpleegsters en dokters konden doen wat nodig was, voor aleer hij zijn kamer binnen wandelde. Tegen de tijd dat hij binnen was, was Wojtek al weer terug in slaap gevallen. Zo zacht als hij kon nam hij de glazen fles water die opzij stond, en vulde een glas water voor de jongen voor wanneer hij weer wakker werd. Een dokter had hem opzij geroepen en had uitgelegd hoe de situatie in elkaar zat. De jongen wist helemaal niets meer van wat er gebeurd was, wist zijn naam niet meer. Kortom geheugenverlies, en of de kans er nog was dat zijn geheugen terug kwam daar had de dokter geen antwoord op.
Stilletjes had hij zich neergezet in de hoek van de kamer terwijl hij naar buiten staarde, wachtende tot Wojtek zou wakker worden. Nog iets wat hij op zich zou nemen, zorgen dat de jongen zo comfortabel door het leven kon gaan en proberen alle gaten op te vullen als het hem werd toegelaten want hoe de jongen in het bed op hem zou reageren was nog maar de vraag. Al nam Damian zich voor om van het ergste uit te gaan, dat was het beste.
Onderwerp: Re: Whispers in the dark. di nov 21, 2017 7:58 pm
I'd rather
WOJTEK NOVÁK
be hunting
Een zwakke hoofdpijn zorgde ervoor dat hij zijn ogen weer opende. Vanbinnen wist hij dat de hoofdpijn ondragelijk zou zijn geweest zonder de sterke pijnstillers, anders had hij hem nu niet gevoeld. Ondanks dat hij al meerdere keren was wakker geweest, al dan niet voor een langere tijd, bleven de lichten pijn doen aan zijn ogen. Toch was het deze keer anders licht. Het was niet zo wit, maar had eerder een gelige ondertoon. Met een lichte kreun opende hij zijn ogen verder en zag hoe het de zon was die de kamer op een aangename manier verlichte. Hij was telkens wakker geweest wanneer de zon al aan het zakken was, net opkwam of al onder was. Na zijn ongeval was het de eerste keer dat de gele schemering zijn netvlies bereikte.
Verdwaast keek hij rond. Ook al had hij een droge mond, had hij absoluut geen dorst. Het zacht gedruppel dat tussen het gepiep van de hartmonitor door kwam, suggereerde dat dat hem gehydrateerd hield. Zijn ademhaling had nog steeds iets schraperigs en zijn arm, van hand tot hals, lag nog steeds in een verband. Hij ging er maar vanuit dat het verbrand was, hij kon zich niks anders voorstellen. Vanuit de gang had hij opgevangen dat zijn ongeval door een oorlog en door bombardementen kwam, dus het was niet onwaarschijnlijk.
Wanneer zijn blik nogmaals door de kamer dwaalde merkte hij de man op die zich in de hoek had gezet. Met een bedenkelijke blik keek Wojtek hem aan. ”Wie ben jij?” vroeg hij stil, luider ging nog niet. Met veel moeite probeerde hij zich wat rechter te zetten zodat hij de man beter kon zien. Het was ook een zielige poging om zich sterker te doen lijken, ook al maakte hij het zichzelf niet eens wijs. ”Wat doe je hier?” was zijn volgende vraag. Wat hij echt wou vragen maar niet durfde was: kun ik jou? Hij stelde nu eenmaal veel vragen aangezien hij gewoon niet wist wel hij wel of niet wist. Zijn wenkbrauwen fronste zich lichtjes, denkend. Hij groef in zijn eigen geheugen op zoek naar een sprankje informatie, maar niks! Het leek wel een zwart gat waar alle herinneringen waren ingevallen en dat ook zo zou blijven. Hij had zelfs het gevoel dat sommige nieuwe dingen weggleden.
Onderwerp: Re: Whispers in the dark. ma nov 27, 2017 10:13 pm
And if you hurt me
That's OK, baby, only words bleed
Damian was zich goed bewust van het feit dat de taak die hij op zich nam, niet de meest simpele taak was. Zeker niet. Hij had geen idee hoe Wojtek op hem zou reageren, en dan had hij n het niet eens over de fysieke of mentale tol die het van beide mannen zou gaan eisen. Nee, Damian was zich goed bewust van het feit dat de jongen in het bed wel eens heel slecht op hem zou kunnen gaan reageren, zeker als hij trachtte om teveel informatie teveel prijs te geven of als hij zelf gewoon te hard pushte. Natuurlijk had hij dit goed afgewogen, maar hij voelde zich verantwoordelijk. Voor iedereen die gewond was geraakt tijdens het gevecht, tijdens de bombardementen en tijdens de evacuatie. Hoe hij zelf weg was geraakt wist hij niet goed, opeens had hij gewoon in de trein gezeten met een hele hoop leerlingen. Zijn arm had toen nog niet veel pijn gedaan, voornamelijk omdat de adrenaline door zijn lijf de pijn temperde maar van zodra hij zelf gekalmeerd was en hij andere probeerde te kalmeren had de pijn ingeslagen als een donderslag bij heldere hemel.
Een korte wissel in het geluid van de hartslag monitor liet Damian terug kijken naar de jongen wiens ogen waren open gegaan. In eerste instantie wilde hij opstaan en naast zijn bed gaan staan, maar hij weerhield zich ervan. Voor nu moest hij enige afstand bewaren, zeker en vooral als hij het vertrouwen van de jongen wilde winnen. Iets wat nog een grotere klus voor hem zou worden. De eerste vraag bereikte hem maar amper, damian moest al heel goed luisteren om het echt op te vangen. Nog een nadeel van die bombardementen zijn gehoor was beschadigd, niet op een ik ben doof manier maar meer op het feit dat hij de gehele tijd een schelle piep hoorde in zijn hoofd. Om gek van te worden. De tweede vraag bereikte hem al iets beter, vooral omdat de focus van de voormalige gymdocent nu ook op de andere jongen lag en niet op de buitenwereld.
‘Ik ben Damian, ik heb les aan je gegeven.’ Sprak hij op een rustige manier. Het zou niet meteen zo zijn dat de jongen zou gaan weten wie hij was, laat staan dat de arme knul misschien zelfs wist van zijn mutaties. Een zucht gleed over zijn lippen voor aleer hij zelf ook wat rechter ging zetten. ‘Ik ben hier om je gezelschap te houden, om antwoorden te geven als je die nodig hebt.’ Vervolgde hij op een iets zachtere toon, waarop hij een korte glimlach liet zien.
Onderwerp: Re: Whispers in the dark. do dec 07, 2017 8:08 am
I'd rather
WOJTEK NOVÁK
be hunting
Wojtek kon zelfs niet herinneren hoe hij op die bepaalde plaats was terecht gekomen, laat staan dat hij wist wat er met hem was gebeurt. Dokter en verplegers hadden het hem al meerdere keren uit gelegd, maar elke dag dat hij terug opstond was het telkens weer hetzelfde verhaal. Tabula rasa, telkens opnieuw begon hij de dag met een schone lei, niet wetende wat er de dag daarvoor was gebeurt, wat er was gezegd of wie hij had ontmoet. Het was een sombere gedachte om zo door het leven te moeten gaan, maar voor hem was het harde realiteit geworden, ondanks dat hij het zelf niet besefte.
De man was in zijn gezichtsveld gekomen en het enige wat Wojtek kon denken wad: vragen stellen. Des te meer vragen hij stelde, des te meer antwoorden hij zou bekomen en dat was zijn eigenlijke doel, ook al zou hij die antwoorden en dus de oplossingen van zijn vraagstukken, niet kunnen vasthouden. Hij knikte zachtjes bij het antwoord van de man, die blijkbaar Damian bleek te heten. Zijn moeder had hem wel geleerd om beleefd te zijn en om zichzelf dus ook voor te stellen, maar hoe kon hij dat doen als hij zijn eigen naam niet eens wist? Zijn hersenen werkte overuren tijdens het verwerken van alle verschillende raadsels die in hem opkwamen.
Damian had zijn rug gerecht en de zucht die over zijn lippen naar buiten rolde was hem niet ontgaan. Toch kon hij de zucht niet plaatsen aangezien hij zich niet bedenken dat hij iets had gezegd waardoor hij de man zou hebben kunnen doen zuchten. ”Misschien wil ik wel liever alleen zijn,” sprak hij. Het was een welgeslepen zin, toch kwam hij er vriendelijk uit en eerder vragend dan bevelend. Hij wou helemaal niet alleen zijn en dat wist hij van zichzelf wel, maar hij voelde maar al te goed aan dat hij zwak was en hij wou zo niet gezien worden. Hoe hij voor de bombardementen was kon hij zich niet herinneren. Misschien wou hij dat ook wel niet. Was hij vroeger wel een aardige jongen. ”Dus jij weet hoe ik vroeger was?” vroeg hij voorzichtig, ook al wilde hij geen antwoord over hoe hij vroeger was. Hij zocht enkel naar bevestiging.
Wojtek voelde hoe een krop langzaamaan naar zijn keel toekroop. Het was al tot zijn bewustzijn gekomen dat hij niks wist bij de dokters en daar had hij al een inzinking gehad, maar die mensen hebben hem nooit gekend. Deze man kende hem blijkbaar wel, toch hij hem niet plaatsen. Dat maakte de realiteit alleen maar harder en meedogenlozer. Hij probeerde de glimlach van Damian te beantwoorden, maar het zag er verschrikkelijk geforceerd uit. Voorzichtig opende hij zijn mind, zoekend naar nog een vraag om te formuleren. Toch was dat niet zo gemakkelijk als je niks meer wist, wat moest je dan vragen?
Hij ging er vanuit dat Damian met de dokters had gesproken, anders mocht hij waarschijnlijk niet zomaar de kamer in. ”Hoelang ben ik hier al?” Hij herinnerde zich enkel deze ochtend en het was voor hem dus een compleet raadsel hoe lang hij al aan dit bed gekluisterd lag. Wanneer hij de toestand van zijn lichaam zag kon hij wel concluderen dat hij er al enige tijd was, maar hij wilde een getal, duidelijkheid.”Wanneer mag ik weg?” was zijn volgende vraag. Hij wilde niet langer de zielige jongen zijn die in het ziekenhuis lag. Hij keek de man in de zetel strak aan. Toch leek hij wat weg te glijden, wachtend op antwoord. Zijn ogen verloren hun scherpte een beetje en zijn oren waren kort zijn belangrijkste zintuig. Het gepiep van de hartmonitor en het gedruppel van de infuus maakte hem stilaan maar zeker helemaal gek. Hij wou weg en wel snel ook of hij ging volledig doordraaien.
Onderwerp: Re: Whispers in the dark. di dec 12, 2017 11:19 pm
And if you hurt me
That's OK, baby, only words bleed
Damian kon niet ontkennen dat hij soms wenste dat hij geen herinneringen meer had aan het gehele gevecht. Maar dan zou hij egoïstisch zijn niet? Want wie was hij om zo’n dingen zo nu en dan te wensen terwijl hij hier nu in de kamer zat met iemand die er echt aan leidde? Die geen idee had van wat er was gebeurd met hem, zijn vrienden, alles? Die niet eens wist of hij vrienden had, en wat hij eigenlijk had meegemaakt? Het was allemaal een heel vreemd gebeuren, zelf had hij geen idee hoe het hele geheugen werkte of hoe iemand het kon verliezen maar dat hoefde hij ook niet. Damian was geen dokter. Hij was een gewone man die te veel gaf om zijn studenten. Iets wat hem ooit nog eens de kop zou kunnen kosten, daar was hij zich sterk bewust van. Maar Damian kon zichzelf nu niet op 1, 2, 3 veranderen. Dat wilde hij zelfs niet. Het was eigen geworden aan de man om zoveel te geven om personen. Personen zoals Wojtek, hoe werd er van hem verwacht dat hij zaken als dit gewoon kon negeren? Dat lag niet in zijn aard, en persoonlijk kon hij het niet verkroppen dat de jongen niemand had die hem mogelijk kon komen bezoeken. Hij wist goed genoeg hoe eenzaam het kon worden in een kamer als deze. Maar hij had ook genoeg ervaring met personen die niet geholpen wilde worden, jammer genoeg, maar dat had hem langs de andere kant ook weer gehard. ‘Je hoeft het alleen maar te zeggen en dan vertrek ik. Maar ik zal hier elke dag zijn.’ Sprak hij op een rustige toon. De woorden van de jongen hadden vriendelijk geklonken. Hij kon wel snappen dat hij liever alleen wou zijn, al was het nog werkelijk af te wachten of hij dat ook echt wilde? Hij richtte zijn ogen op het raam terwijl hij in zijn hoofd bezig was met het zoveel mogelijk samen sprokkelen van herinneringen aan Wojtek, vooral zaken van tijdens de les dan gezien hij de jongen nooit veel had gezien tijdens zijn vrije tijd, maar dat maakte helemaal niet uit. Door het geluid van de stem van de ander keek hij hem terug aan. ‘Ik heb er een beeld over ja.’ Glimlachte hij warm naar de jongen op het bed. De dokter had hem verteld dat hij hem niet meteen mocht overdonderen met feiten, dat zou hem alleen maar meer pijn geven misschien niet fysiek maar dan wel zeker mentaal.
Ergens wilde hij weten wat er in het hoofd van de ander afspeelde. Maar Damian kon niets specifieks oppikken vanuit de gezichtsuitdrukking van de andere, enkel en alleen dat wat er aan de hand was niet specifiek goed te noemen was. ‘Ik ga niet liegen door te zeggen dat ik weet wat het is, maar ik ben er voor je oké dat moet je weten.’ Probeerde hij hem gerust te stellen. Iets wat wellicht zou back firen maar dan had hij het op zijn minst toch geprobeerd? Ergens wou hij dat hij de jongen zijn geheugen volledig kon terug schenken, het was iets waar hij alles voor over had als hij eerlijk mocht zijn. Maar dat lag niet in zijn macht. ‘Ongeveer 2 maand en een half.’ Reageerde hij op de vraag van de jongen. Het gevecht was net iets langer geleden maar het had een tijdje geduurd voor ze iedereen hadden kunnen transporteren naar Sundberg en het ziekenhuis. Iets wat vooral met papierwerk te maken had, gezien de meeste studenten en ook de meeste docenten hun paspoorten hadden moeten achterlaten en alles. Wojtek was voor hem een van de eerste die in het ziekenhuis was terecht gekomen, merendeels omdat het zo ernstig met hem gesteld was. ‘Een juiste dag is er nog niet geprikt, maar ik zal er alles aan doen om je hier zo snel mogelijk weg te halen.’ Damian keek hem voor een lange tijd recht in de ogen aan, in de hoop dat de jongen zich kon vasthouden aan dat idee.
Onderwerp: Re: Whispers in the dark. wo dec 13, 2017 10:02 pm
wojtek novák
hunter » damian » 519 words
Wojtek maakte een bedenkelijke brom bij de woorden van de man in stoel. Hij wist zelf niet eens of hij alleen wilde zijn of niet, dus het was voor hem onmogelijk om hem een antwoord te geven op zijn vraag. Hij besefte dat Damian rustig sprak om hem gerust te stellen, maar het zorgde er vooral voor dat hij zich zielig voelde. Men sprak alleen zachtjes tegen kinderen en zo wou hij niet behandeld worden ondanks zijn jonge leeftijd. ”Blijf nog maar even,” zijn stem klonk wat beter aangezien hij ze ondertussen al wat had gebruikt. Het gaf hem dan ook een beter gevoel. Hij rechtte zich wat in bed. Door op een knopje te drukken kwam het hoofdeinde wat omhoog, maar niet te hoog. De dokters hadden hem al gewaarschuwd dat hij nog steeds moest oppassen voor interne letsels en dat hij dus niet te recht mocht gaan zitten.
De man draaide zijn hoofd terug naar hem toe na zijn vraag. ”Een beeld?” vroeg hij bedenkelijk. Daar was hij natuurlijk ook niet mee. Hij had nood aan duidelijkheid en niet aan vage antwoorden. Hij balde zijn rechterhand tot een vuist en greep het deken stevig vast. Hij wou zich er niet zomaar bij neerleggen dat hij zijn vorige leven achter zich zou moeten laten. Hij wou zich dingen herinneren. op zijn minst de dingen die recent waren gebeurd of die hem verteld werden, maar zelfs dat was te veel voor zijn hersenen. Nu wist hij dat de man in de stoel Damian was, maar de volgende dag zou hij weer een vreemde zijn. Hij had namelijk hetzelfde probleem met zijn dokter. Hij zocht oplossingen, maar kon nooit iets bedenken dat hem zou helpen met het herinneren.
De jongen voelde de woede in hem naar boven borrelen en de man bleef zijn vragen subtiel ontwijken. Wanneer hij te horen kreeg hoe lang hij hier al lag veranderde de blik in zijn ogen. De rust was eruit weggetrokken en het was duidelijk zichtbaar dat hij het ziekenhuis kotsbeu was. ”twee en een halve maand?” vroeg hij nogmaals verbaast en hij kantelde zijn hoofd naar achteren. Een zucht rolde over zijn lippen naar buiten. Met een vluchtige beweging zette hij zich weer recht bij de het antwoord van de man op hoe lang hij nog moest blijven. ”Ik heb jouw hulp voor niet nodig!” riep hij uit. ”Jij moet helemaal niet voor me doen, niemand!” vervolgde hij. Hij voelde zich eenzaam en had het gevoel dat hij alleen op de wereld stond, dus waarom zou hij nu opeens iemand nodig hebben. Hij sloot zijn vingers om de draden die door zijn huid in zijn hand zaten. Met een hevige ruk trok hij ze eruit waardoor hij zijn aders stuk trok. Rood vocht gleed tussen zijn vingers door. Hevig begon hij aan de stikkers die zij hartslag vastlegde te trekken waardoor een hels gepiep door de kamer weergalmde. ”Ik ben het zo beu!” riep hij nogmaals uit. Met zijn bebloed hand wreef hij langs zijn gezicht. Door de adrenaline en de woede voelde hij de pijn van zijn verscheurde hand niet eens.
Onderwerp: Re: Whispers in the dark. za jan 06, 2018 8:05 pm
And if you hurt me
That's OK, baby, only words bleed
Nee, hij wilde zich zeker niet opstellen als de persoon die hier aanwezig moest zijn. Natuurlijk wilde hij hier zijn het was zeker niet tegen zijn wil in om tijd door te brengen met Wojtek. Nu hij wakker was veranderde alles wel meteen. Misschien werd het ook tijd om iets duidelijker tegen de knul te zijn want uiteindelijk zou hij er niet beter op worden als hij hem niet behandelde als een gewone jongeman van zeventien jaar oud. ‘Je zegt het maar als ik weg moet.’ Sprak hij op een vriendelijke toon waarop hij even zijn blik op het raam richtte. Waarschijnlijk kon de jongen in het bed niet meer wachten om weg te gaan hier. Iets wat hij zeker kon begrijpen, zelf zou hij ook zo snel mogelijk weg willen uit het ziekenhuis als hij iets had zoals Wojtek. Vanuit zijn ooghoeken hield Damian de andere in het oog wanneer die zijn hoofdeinde omhoog liet komen. Gewoon om te checken of alles in orde was.
Kort slikte hij bij het horen van Wojtek zijn stem. Juist ja, duidelijker zijn. Kort schoot zijn blik naar de vuist van de jongen di aardig gespannen stond. ‘Het spijt me.’ Hij rechtte zijn rug zodat hij wat rechter zat en keek de knul recht in de ogen aan. ‘Ik ken je enkel en alleen maar uit de lessen waaraan je hebt deelgenomen op het eiland.’ Misschien was dit teveel informatie, maar hij ging niet meer rond de pot draaien. Daar schoot niemand iets mee op. Damian was zich er bewust van dat de jongen zich waarschijnlijk de volgende dag niets meer zou herinneren. Daar moest een oplossing voor zijn, eentje die hij zou gaan bespreken met de dokters als hij vandaag zou vertrekken. Iets wat hij ook ging meedelen aan Wojtek van zodra die weer wat rustiger was.
Kort beet hij op de binnenkant van zijn wang wanneer hij de blik in Wojtek’s ogen donkerder zag worden. Hij besloot niet te antwoorden toen de knul het nogmaals vroeg, het was wel duidelijk genoeg dat hij begon te beseffen hoeveel tijd hij wel niet kwijt was. Zo’n uitbarsting was niet onvermijdbaar geweest en Damian had het voelen aankomen maar toch raakte de woorden van de jongen hem wel wanneer hij duidelijk maakte dat hij geen hulp hoefde bij niets. Voor een moment verstrakte zijn blik. Hij wilde zijn stem verheffen maar de acties die de jongen vervolgens deed verstomde hem even. Voor Damian het goed en wel wist had hij zijn infuus eruit getrokken en begon hij zich van allerhande stikkers die hem verschillende apparatuur verbonden van zijn lichaam af te trekken, een hels gepiep vulde de kamer waarop Damian overeind kwam. Hij nam plaats naast het bed en drukte de jongen op het bed. ‘Ik weet dat je het beu bent. Maar dit gaat je zeker niet helpen Wojtek. Dit zorgt er voor dat je waarschijnlijk alleen maar langer gaat moeten blijven, dus maak dat je kalmeert want er is geen haar op men hoofd dat jou deze kamer laat verlaten vandaag.’ Bromde hij duidelijk geïrriteerd. Damian wilde tegen houden dat de verpleegsters binnen kwamen, want dat zou het alleen maar erger maken maar het was al te laat. Door het aanhoudende gepiep waren ze al gealarmeerd dus weldra was de kamer gevuld met een vrouwelijke en een mannelijke verpleger en de dokter. Damian weigerde echter om Wojtek los te laten. ‘Ik kan je alles vertellen wat je wilt weten, maar je moet kalmeren jongen!’
Onderwerp: Re: Whispers in the dark. do feb 22, 2018 8:56 pm
wojtek novák
hunter » damian » 534 words
Ondanks dat hij zich niet kon herinneren hoe hij zich de dag ervoor voelde wilde hij weg. Het ene deel van zijn lichaam schreeuwde om alleen te zijn, terwijl de andere kant net gezelschap wou. Al was het maar om gewoon aan de andere kant van de kamer te zitten, zoals Damian deed. Gewoon de aanwezigheid van een persoon die niet gekleed was in een geheel wit pakje. Hij knikte zachtjes bij de woorden van de man. Hij zou zich er niet voor schamen om hem te melden dat hij alleen wilde zijn. Toch apprecieerde Wojtek het dat hij het nog eens zei. De man had ondertussen zijn blik naar het raam gericht. Bijna automatisch volgde hij zijn blik. Buiten leek alles zo vredig te zijn en daarbinnen leek alles zo chaotisch. Het werd geen seconde stil in het gigantische gebouw.
Vanbinnen besefte hij wel dat de man enkel goed bedoelde, maar er was een zekere woede in hem die bleef opborrelen en hij kon het niet tegenhouden. Een wenkbrauw ging lichtjes te hoogte in. Een eiland? Niemand had hem ooit verteld van waar hij kwam, of nou ja, dat kon hij zich alleszins niet herinneren. Hij wilde graag blijven vasthangen bij die gedachten, maar de zekere frustratie die in zijn borstkas bleef opstijgen, leek de overhand te nemen. Vanuit zijn ooghoek had hij nog gezien hoe Damian iets wou zeggen, maar hij bedacht zich blijkbaar wanneer Wojtek aan de tubes in zijn hand begon te trekken. Het veroorzaakte een verschroeiende pijn door de opengereten huid, maar toch leek het allemaal ver weg te gebeuren.
Plots stond de man naast zijn lichaam. De hele tijd was hij rustig gebleven en had hij een kalme blik in zijn ogen gehad, maar deze leek ondertussen verdwenen. Zijn handen omsloten zijn lichaam en drukte hem terug tegen het bed aan. Hij wilde tegen pruttelen en terug vechten, maar zijn lichaam was te hard verzwakt van de verschillende maanden bedrust. Zijn stem weerklonk duidelijk in de ruimte. Hij bromde bij de woorden van Damian, maar staakte de strijd tegen de druk die handen op zijn lichaam uitoefende. Wojtek probeerde diep adem te halen, maar zijn borstkas bleef hevig op en neer bewegen door de grote happen lucht die hij naar binnen nam. Hij knikte zachtjes naar Damian en in zijn ogen was een zekere vorm van dankbaarheid te zien. Nu was werd de pijn heviger, nu de adrenaline zich langzaam verspreidde doorheen heel zijn lichaam en niet meer zo hevig aanwezig was.
De verplegers keek even vragend naar Damian, maar besloten geen verdere vragen te stellen aangezien Wojtek wel al eerder uitvallen had gehad. Met een aantal vriendelijk woorden maakten ze de toestellen weer vast en plaatse en nieuwe infuus in zijn andere hand. ”Je doet alleen jezelf pijn,” sprak de oudere verpleegster zachtjes met een medelevende glimlach, terwijl ze zacht over zijn schouder wreef. Ze wandelde langs Damian en legde ook even haar hand op zijn schouder. Wojtek keek weg van de man naast zijn bed wanneer de personen in de witte tenues de kamer hadden verlaten. ”Bedankt om me tot reden te brengen,” sprak hij zachtjes uit doordat hij zich lichtjes schaamde voor zijn extreme gedrag.
