[AC] we rise in the dark

De avond begon voor Dario al geweldig. De kamer waar hij al verschillende maanden in verbleef, was natuurlijk juist daar waar de zon het langste op scheen. Zelfs met de gordijnen dicht en het raam open of de ventilator aan, was het tijdens de avond nog altijd veel te warm om goed te kunnen slapen. Het zorgde ervoor dat hij chagrijniger werd met de dag en dat was niet in orde voor andere mensen. Uitzonderlijk had de minst dominante kant dan ook al enkele dagen de leiding in het mensenlichaam. Gewoon om het de andere mensen te besparen.
Het was enkel niet zo dat omdat het Dario zijn vriendelijke kant was, dat hij ook geen last kon hebben van de warmte. In tegenstelling zelfs, hij werd er ook slecht gezind van en na enkele dagen was hij het gewoon beu. Ze hadden alle drie een goede nachtrust nodig, maar die leken ze niet te krijgen. Dario had voorgesteld aan de twee anderen om naar buiten te gaan en in het bos te slapen. Niet als mens dan uiteraard, maar daar was het een heel pak frisser. Eerst hadden de twee het niet gewild en eenmaal in het bos, wilde ze nog altijd niet. Voor één keer had de onderdanige kant toch zelf de keuzen gemaakt naar buiten te gaan, tot ergernis van de andere.

Zo was het dat Dario uiteindelijk diep in het bos eindigde, in Cerberus vorm. Het geklaag had meteen opgehouden wanneer ze waren gaan liggen. Zoals verwacht was het buiten veel beter dan binnen. Dat drukkende en benauwde gevoel was weg. Er kwam ook nog eens bij kijken dat het gewoon fantastisch was om het menselijke lichaam nog eens te verlaten. Heel lang had het niet geduurd voor het monsterlijke beest buiten in slaap was gevallen.

Een plots geluid deed één van de koppen reageren. De oren draaide meteen in de richting van waar het lawaai kwam en de ogen schoten meteen open. Hij hief zelfs zijn hoofd op tot de ergernis van de twee anderen. Er was een gefrustreerde grom te horen en de middelste kop van de Cerberus ontbloten zelfs zijn tanden voor enkele seconden. Natuurlijk was meneer weer grumpy wanneer die midden in de nacht werd wakker gemaakt. Dat was altijd zo. ‘s morgens was hij ook steeds het zonnetje in huis. Enkel wanneer dat het geluid luider werd en duidelijk aan het bewegen was duwde hij zijn snuit tegen de middelste. De reactie die kwam had hij al verwacht en hij schrok niet van de schijnbeweging waarbij er naar hem werd gehapt. ’Stop het,’ klonk het in de twee overige koppen waarbij ook de laatste wakker werd en zonder te klagen gewoon rond keek. ’IETS komt deze kant op en het is geen konijn,’ gromde de linkse kop die eveneens ook degene was die als eerste was. ’Enig idee wat?’
Dario had drie verschillende kanten en er was er maar één die volledig onschuldig kon overkomen als het moest. Hij zei ook niet veel en vertrouwde voornamelijk op de twee andere. Het was ook hem die rond keek om te zien of hij iemand of iets zag. Na nog wat gemompel stond de massieve hond dan toch eindelijk recht, net wanneer datgene dat hun slaap verstoord had verscheen. De drie koppen waren allemaal op het ding gericht en luid gegrom was te horen van de middelste en de linkse kop. Nee, die twee waren niet blij dat hun nachtrust verstoord was. Dat na een irritante avond was geen goede combinatie.

Niemand zou blij zijn wanneer ze midden in de nacht gewekt werd. Zeker niet wanneer je in een diepe slaap terecht was gekomen en je niet wilde wakker worden. Het verpeste bijna heel je nachtrust en natuurlijk dat ze niet alle drie even blij waren dat ze wakker waren. Zoals steeds vond de onderdanige het niet verschrikkelijk, terwijl de meest dominante zeer gefrustreerd en kwaad was. Wanneer er dan ook nog eens in beeld kwam voor wat ze gewekt waren, was de middelste al helemaal niet blij. Een wanna be hond die voor hun neus verscheen. ’Echt? Voor dát moest je me wakker maken,’ werd er onderling gezegd. Het gebeurde in de gedachten van Dario, dus zou de wannabe hond het niet eens kunnen horen. ’Ja want ik kan in de toekomst kijken en kon weten dat het dit was,’ ging er verder. Een grom was weer te horen, maar dat kwam vooral door het onderlinge gebekvecht. Normaal waren ze net iets anders tegen elkaar, maar het waren de omstandigheden die het deden veranderen.

Wanneer dat het ding echter op sprak en meteen zei wat hij was, keken de drie koppen gelijk haar richting uit. De toon waarop ze sprak straalde gewoon respect uit, alsof ze zelfs onderdanig was. Voor enkele lange seconden bleef het stil en dan begon de middelste kop te lachen. ‘Hoor je dat? Ze doet precies of we zijn de koning van dit eiland,’ zei hij al lachend. Ondertussen stond hij ook maar eens recht, waardoor dat hij toch een flink stuk boven de wannabe hond uit stak. Met een geamuseerde blik keek hij toe naar het ding. ‘Kom op, als je zo spreekt verwacht in een buiging,’ zei hij grijzend. ‘I-ik denk niet dat het echt een wannabe hond moet voorstellen trouwens,’ klonk er vanuit de rechtse kop, die zich heel de tijd al stil hield, hij was dan ook de meest onderdanige van de drie en werd zelfs volledig genegeerd. Nee, de middelste was veel de benieuwd naar de reactie die hij zou krijgen.