Onderwerp: [AC] we rise in the dark di aug 09, 2016 12:18 am
Op het moment dat bij iedere klok in de school 00.00 sloeg, ging Sky haar alarm af. Met een harde klap sloeg ze die tot stilte toe. Om toch nog enkele seconden langer te willen blijven liggen in haar warm bed. Wou niet uit de bescherming en gezelligheid weg dat haar bed haar gaf. Ondertussen was het al 00.05, wat er voor zorgde dat haar wekker voor een tweede keer afging. Met een diepe zucht zat ze rechtop, de wekker werd voor een tweede keer stil geslagen. Het verbaasde haar dat het nog niet kapot was, het ding had al veel harde klappen gekregen. Werd soms eens de kamer rond gesmeten, zo op de hoop het sneller stil te krijgen, in plaats van die off knop te vinden. Het rechtzitten en niet bewegen, duurde voor Skylar ook enkele seconden langer dan nodig was. Achter dat het alarm stil was, was het weer dood stil in haar kamer. Stilaan begonnen haar ogen aan het donker te wennen. Haar goudkleurige ogen werden lichtjes groter om zo zoveel mogelijk licht op te vangen, dat via het raam naar binnen wist te glippen.
Achter een grom vanuit haar keelgat te hebben laten ontsnappen, kroop ze uit bed. Uit haar kast haalde ze een topje, met een dikke trui en een grijze trainingsbroek. Uit de laadde van haar bureau haalde ze dan nog een zaklamp, haar gsm stak ze in haar broekzak. Het was dan ook al 00.15 tegen dat ze eindelijk haar kamer uit kwam. Eerst naar links en naar rechts kijken, of er niemand op de gang te horen of te zien was. Wanneer Skylar zeker was, dat de kust veilig was, sloop ze de gang door richting de ingang van de school. Skylar durfde pas te ontspannen achter dat ze het donkere bos in zicht had. Haar eens stapvoets had ze veranderd naar een lichte jog snelheid. Bij de rand van het bos aangekomen stapte ze naar een van de kleinste bomen die er stond. Daar deed ze haar trui uit, om die dan in een hoopje tegen de wortels van de boom te leggen. Haar gsm en zaklamp legde ze erop, om dan zelf achter een boom te verdwijnen.
In plaats van Skylar zelf was het een hellhound die van achter de boom vandaan sprong. Het beest zelf had een grijns op haar gezicht, waardoor de vlijmscherpe tanden langs de zijkant van haar lippen uitstaken. Haar klauwen groeven zich in de aarde onder haar grootte poten, om dan met een en al kracht vooruit te schieten. De oren van de hellhound waren gespitst om zich dan af en toe rond te draaien, zo al de geluiden op te vangen. Er was namelijk altijd wel een kleine kans dat ze niet de enige student was die midden in de nacht voor een uurtje in het bos ging 'rond huppelen'. De kans was wel zo klein dat ze er niet veel over nadacht of zorgen over maakte. De grijns werd breder, de tanden meer zichtbaar. Iedere omgevallen boom dat ze tegen kwam besprong ze of sprong er gewoon met gemak over. Zo verder en dieper het bos in. Na een goed kwartier was haar focus al aan het afzwakken, aangezien ze meer aan het concentreren was op hoe ze genoot de vrijheid dus ze voor het moment voelde.
Onderwerp: Re: [AC] we rise in the dark di aug 09, 2016 12:50 am
WATCH-DOG OF HADES.
De avond begon voor Dario al geweldig. De kamer waar hij al verschillende maanden in verbleef, was natuurlijk juist daar waar de zon het langste op scheen. Zelfs met de gordijnen dicht en het raam open of de ventilator aan, was het tijdens de avond nog altijd veel te warm om goed te kunnen slapen. Het zorgde ervoor dat hij chagrijniger werd met de dag en dat was niet in orde voor andere mensen. Uitzonderlijk had de minst dominante kant dan ook al enkele dagen de leiding in het mensenlichaam. Gewoon om het de andere mensen te besparen. Het was enkel niet zo dat omdat het Dario zijn vriendelijke kant was, dat hij ook geen last kon hebben van de warmte. In tegenstelling zelfs, hij werd er ook slecht gezind van en na enkele dagen was hij het gewoon beu. Ze hadden alle drie een goede nachtrust nodig, maar die leken ze niet te krijgen. Dario had voorgesteld aan de twee anderen om naar buiten te gaan en in het bos te slapen. Niet als mens dan uiteraard, maar daar was het een heel pak frisser. Eerst hadden de twee het niet gewild en eenmaal in het bos, wilde ze nog altijd niet. Voor één keer had de onderdanige kant toch zelf de keuzen gemaakt naar buiten te gaan, tot ergernis van de andere.
Zo was het dat Dario uiteindelijk diep in het bos eindigde, in Cerberus vorm. Het geklaag had meteen opgehouden wanneer ze waren gaan liggen. Zoals verwacht was het buiten veel beter dan binnen. Dat drukkende en benauwde gevoel was weg. Er kwam ook nog eens bij kijken dat het gewoon fantastisch was om het menselijke lichaam nog eens te verlaten. Heel lang had het niet geduurd voor het monsterlijke beest buiten in slaap was gevallen.
Een plots geluid deed één van de koppen reageren. De oren draaide meteen in de richting van waar het lawaai kwam en de ogen schoten meteen open. Hij hief zelfs zijn hoofd op tot de ergernis van de twee anderen. Er was een gefrustreerde grom te horen en de middelste kop van de Cerberus ontbloten zelfs zijn tanden voor enkele seconden. Natuurlijk was meneer weer grumpy wanneer die midden in de nacht werd wakker gemaakt. Dat was altijd zo. ‘s morgens was hij ook steeds het zonnetje in huis. Enkel wanneer dat het geluid luider werd en duidelijk aan het bewegen was duwde hij zijn snuit tegen de middelste. De reactie die kwam had hij al verwacht en hij schrok niet van de schijnbeweging waarbij er naar hem werd gehapt. ’Stop het,’ klonk het in de twee overige koppen waarbij ook de laatste wakker werd en zonder te klagen gewoon rond keek. ’IETS komt deze kant op en het is geen konijn,’ gromde de linkse kop die eveneens ook degene was die als eerste was. ’Enig idee wat?’ Dario had drie verschillende kanten en er was er maar één die volledig onschuldig kon overkomen als het moest. Hij zei ook niet veel en vertrouwde voornamelijk op de twee andere. Het was ook hem die rond keek om te zien of hij iemand of iets zag. Na nog wat gemompel stond de massieve hond dan toch eindelijk recht, net wanneer datgene dat hun slaap verstoord had verscheen. De drie koppen waren allemaal op het ding gericht en luid gegrom was te horen van de middelste en de linkse kop. Nee, die twee waren niet blij dat hun nachtrust verstoord was. Dat na een irritante avond was geen goede combinatie.
Onderwerp: Re: [AC] we rise in the dark di aug 09, 2016 6:08 pm
Skylar voelde hoe haar gespannen spieren en houding, begon te ontspannen. Nochtans was het niet zo lang geleden dat ze in de traingsruimte had geshift. Het baarde haar dan toch lichtjes zorgen dat ze nu weer al had moeten shiften. Had ze dat niet gedaan, dan zou Skylar niet hoogstwaarschijnlijk niet eens uit haar bed geraakt zijn. Haar spieren zouden dan helemaal verstijft zijn totdat ze shift. En shiften in haar kamer, zag ze nu niet echt zitten. Vooral niet omdat dat zou betekenen dat ze in haar beest vorm door de gangen moest gaan lopen, om buiten te geraken. Zelf was ze nou niet echt happy met de hellhound vorm, en toonde het dan ook niet graag aan anderen. Allen had haar vorm gezien door zijn onwetendheid. Iets waar ze nog altijd niet blij mee was. Lag het aan haar dan zou ze het hem doen vergeten. Natuurlijk kon ze dat niet, dus het enige wat ze nu kon doen, was accepteren en hopen. Hopen dat hij de eerste en de laatste zal zijn die haar in die vorm gezien heeft.
Haar klauwen groeven zich iedere keer in de aarde wanneer het de grond raakte, om zo haar snelheid te kunnen behouden. Het is niet omdat ze in volle snelheid vooruit vloog, dat ze de omgeving volledig uit het oog verloor. Zo af en toe om de minuut hield het beest de omgeving in de gaten. In een fractie van een seconde stopte het beest. Hief haar kop omhoog snoof de lucht in. Er hing iets in de lucht dat meteen de interesse van het dier had gewerkt. Zonder pardon ging ze weer in een volle snelheid vooruit. Om dan voor een tweede keer abrupt te stoppen. Haar huid leek zoals een kat overeind te staan en haar tanden ontblootte ze. Niet uit agressie maar puur uit verdediging. Het beest voor haar was gigantisch. Iets dat haar niet zou afschrikken, was het niet dat het beest voor haar maar al te bekend was. Zelf moest ze zich inhouden om niet door haar poten te buigen uit onderdanigheid en respect. De hellhound wist maar al te goed wat het driekoppige beest voor haar was. "Cerberus" Was het enige dat uit haar bek kwam. Natuurlijk was dit een student. Dat wist ze ook. Het had haar wel goed doen schrikken. Heel haar houding was gespannen. Het beest voor haar leek nou niet echt happy te zijn met haar aankomst. Haar oren zelf lage plat in haar nek gedrukt.
Onderwerp: Re: [AC] we rise in the dark wo aug 10, 2016 2:31 pm
WATCH-DOG OF HADES.
Niemand zou blij zijn wanneer ze midden in de nacht gewekt werd. Zeker niet wanneer je in een diepe slaap terecht was gekomen en je niet wilde wakker worden. Het verpeste bijna heel je nachtrust en natuurlijk dat ze niet alle drie even blij waren dat ze wakker waren. Zoals steeds vond de onderdanige het niet verschrikkelijk, terwijl de meest dominante zeer gefrustreerd en kwaad was. Wanneer er dan ook nog eens in beeld kwam voor wat ze gewekt waren, was de middelste al helemaal niet blij. Een wanna be hond die voor hun neus verscheen. ’Echt? Voor dát moest je me wakker maken,’ werd er onderling gezegd. Het gebeurde in de gedachten van Dario, dus zou de wannabe hond het niet eens kunnen horen. ’Ja want ik kan in de toekomst kijken en kon weten dat het dit was,’ ging er verder. Een grom was weer te horen, maar dat kwam vooral door het onderlinge gebekvecht. Normaal waren ze net iets anders tegen elkaar, maar het waren de omstandigheden die het deden veranderen.
Wanneer dat het ding echter op sprak en meteen zei wat hij was, keken de drie koppen gelijk haar richting uit. De toon waarop ze sprak straalde gewoon respect uit, alsof ze zelfs onderdanig was. Voor enkele lange seconden bleef het stil en dan begon de middelste kop te lachen. ‘Hoor je dat? Ze doet precies of we zijn de koning van dit eiland,’ zei hij al lachend. Ondertussen stond hij ook maar eens recht, waardoor dat hij toch een flink stuk boven de wannabe hond uit stak. Met een geamuseerde blik keek hij toe naar het ding. ‘Kom op, als je zo spreekt verwacht in een buiging,’ zei hij grijzend. ‘I-ik denk niet dat het echt een wannabe hond moet voorstellen trouwens,’ klonk er vanuit de rechtse kop, die zich heel de tijd al stil hield, hij was dan ook de meest onderdanige van de drie en werd zelfs volledig genegeerd. Nee, de middelste was veel de benieuwd naar de reactie die hij zou krijgen.
Onderwerp: Re: [AC] we rise in the dark do aug 11, 2016 7:50 pm
De hellhound hield het driekoppige beest strak in de gaten. Iets dat nogal lastig is omdat het verdorrie drie koppen heeft. Met eentje ging het al lastig zijn. Het beest zelf was wel 6 meter hoog. Ze voelde zich zeer klein. Iets dat haar volledig niet beviel. Daarnaast vertrouwde ze haar eigen shift niet. Sinds dat Allen heeft ze geen volledige controle meer over haar transformatie. Er was een kans dat ze ieder moment terug naar haar menselijke gedaante zou gaan veranderen. En de transformatie was nogal pijnlijk. Nochtans voor Allen had ze er geen last meer van. Ze had haar hellhound niet mogen forceren terug te veranderen. iets waar ze nu spijt van heeft en de consequenties moet aanvaarden. Het baarde haar wel zorgen. Wat als ze er volledig geen controle meer over heeft. Dat ze weer helemaal moet beginnen vanaf nul. Zoals bij haar eerste shift. Dat waren helse dagen vol pijn. Het bezorgde tot de dag van vandaag nog steeds rillingen.
‘Hoor je dat? Ze doet precies of we zijn de koning van dit eiland,’ Hierdoor rolde Skylar alleen maar met haar ogen. Ze besefte maar al te goed dat dit gewoon een student was. Het kwam gewoon puur uit verschot dat ze zo reageerde. Haar staart met een scherpe punt op de top zwiepte heen en weer. De staart was net als haar klauwen giftig. ‘Kom op, als je zo spreekt verwacht in een buiging,’ zei hij grijzend. Lichtjes kneep ze haar ogen. Ze moest zich gaan inhouden om niet haar tanden uit irritatie te gaan ontblootten. Haar klauwen daarentegen kerfde ze kort even in de aarde, om die dan weer terug te trekken. "Gaat niet gebeuren." sprak ze droogjes. " Iedereen kan zich wel eens vergissen." doelde ze op haar reactie van daarstraks. Toch bleef ze nieuwsgierig naar degene die zo'n grote shift had. ‘I-ik denk niet dat het echt een wannabe hond moet voorstellen trouwens,’ Haar ogen schoten naar de rechtse kop. "Jou mag ik wel" sprak ze geamuseerd. Stilaan begon ze rond hem te lopen. Bestudeerde hem aandachtig. Natuurlijk stonden al haar spieren nog steeds gespannen. je weet maar nooit. Opnieuw zwierde ze haar staart van links naar rechts. er voor zorgend dat ze het driekoppig beest juist niet raakte."Ik ben nieuwsgierig naar je eerste shift. Pijnloos?" Vroeg ze liefjes, al klok er lichtjes iets sadistisch in. Het was haast onherkenbaar in haar onschuldig gedrag. "Jullie vallen nogal op." sprak ze droogjes achter dat ze weer voor hen was gaan staan, om zich dan op het gemakjes te zetten. "Zo interessant" sprak ze bedenkelijk verder. De rechtse leek het minst dominante. Wie van de andere twee is het dominantst. Dat gaan ze direct wel te weten komen. "Wie van de drie heeft de leiding" Vroeg ze grijnsend.
