Rise And Rise Again ..vs.Olivia

Uitgeput was Olivia in slaap gevallen in de stoel naast het bed van Dante. De afgelopen dagen waren verschrikkelijk geweest. Nadat Olivia van de explosie in het lokaal van Eleanor Birdy had gehoord, en gehoord had dat Dante erbij betrokken was geweest, was ze behoorlijk in paniek geraakt. Ze had zelf gehoord dat hij was overleden, maar dat Eleanor hem weer tot leven had gewekt. Daardoor was Olivia helemaal in paniek geraakt en was ze half over de kop vertrokken naar de ziekenvleugel. Daar werd ze niet toegelaten, tenzij ze een vraag had aan de zusters of ze gewond was. Daarom had ze snel een vraag verzonnen (“Hoe kan ik het beste een pleister om een bloedende teen doen?”), maar de persoon voor de deur had verteld dat dit niet echt viel onder het kopje van medische problemen. Daardoor kon ze niet meer anders doen dan wachten tot ze naar binnen mocht. Ze was op de bank voor de ziekenvleugel gaan zitten en had de bank alleen verlaten om naar de wc te gaan, te douchen en te eten. Dat ze lessen miste maakte haar niet zoveel uit. Dat zou ze nog kunnen inhalen, maar de tijd dat ze Dante nog zou kunnen zien niet meer.

Uiteindelijk had ze na twee dagen naar hem toe gemogen. Toen de zuster verteld had wat hij allemaal mankeerde, schoten de tranen in haar ogen. Dat hij nog niet helemaal uit elkaar was gevallen! Maar ze had niet gehuild. Niet omdat ze het niet erg vond, of omdat het haar niet raakte, maar omdat ze wist dat Dante daar niet beter van zou worden. Wat ze voornamelijk had gevoeld was paniek en angst. Paniek, om het feit dat hij al drie dagen buiten bewustzijn was geweest. Angst, omdat het er allemaal zo ernstig uitzag, al die slangetjes in hem en apparaten om hem heen. Ze hoopte maar dat hij dit allemaal niet hoefde te zien. En dat hij op dit moment geen pijn had, want het was natuurlijk een enorme explosie geweest. Olivia had ook nog geprobeerd om zijn aura te lezen, om te kijken wat hij nu voelde, maar omdat ze zelf verschrikkelijk moe was en hij natuurlijk gewond was, was dit niet gelukt. In plaats daarvan had ze de hele tijd haar blik op hem gericht gehad, piekerend uit het raam gekeken en gehoopt dat het allemaal goed zou komen. Ze had hem pas net ontmoet, maar ze vond hem veel te aardig, lief, grappig en stoer om nu al uit haar leven te verdwijnen. Dat klonk misschien egoïstisch, maar zo was het niet bedoeld. Hoe vreselijk moest het wel niet zijn voor zijn familie?

En hierdoor was Olivia, nadat ze eventjes snel onder de douche was geweest, in slaap gevallen op de stoel bij Dantes bed. Gekleed in een sweater, een trainingsbroek en haar nog een beetje natte haren bij elkaar gewikkeld in een paardenstaart. Dit waren de eerste minuutjes slaap die ze sinds twee dagen had gehad en dat was ook te zien. Doordat ze geen make-up op had, waren er al beginnende randjes onder haar ogen te zien. Maar goed, dat was het allemaal waard. Het maakte haar niet uit, als ze maar zeker wist dat Dante er weer bovenop zou komen. En dat gebeurde ook.

Na ongeveer twintig minuutjes geslapen te hebben, schrok ze wakker. En ze zag dat ze niet de enige was die wakker was. Olivia zag dat Dante naar de slangetjes in zijn borst greep. Snel schoot Olivia overeind en ging naast hem zitten. Voorzichtig pakte ze zijn hand beet, niet stevig, maar wel sterk genoeg zodat hij zou stoppen. “Nu nog niet, superheld” zei ze met een zwak grijnsje. Ze haalde zijn hand bij het slangetje weg, maar liet hem niet los. Bezorgd keek ze hem aan. “Ik ben zo blij dat je nog leeft” piepte ze “Als Eleanor je niet had kunnen helpen, had je hier niet eens meer gelegen. Het is echt een wonder dat je hier nog ligt…” Olivia probeerde zich te herinneren wat de zuster ook alweer zei. “Je hebt brandwonden en…een gebroken pols en…” Olivia slikte even, ze kon zich niet veel meer herinneren. Maar er schoot haar weer wat te binnen. “O, en een gekneusde rib en een lichte hersenschudding. Oftewel, ze moesten je echt weer in elkaar zetten…” Nogmaals keek ze hem met een zwak glimlachje aan en aaide ze zachtjes over zijn hand. Ergens wilde ze hem vragen wat er nou precies gebeurd was, maar ze wilde hem nog niet lastig vallen met vragen.

Met een bezorgde frons keek ze toe hoe hij zich omhoog werkte in zijn kussens. Mocht dat wel al van de dokter? Aan de andere kant, het zag er nu niet uit alsof hij heel erg veel pijn had, dus dat was alweer een vooruitgang. Hij verontschuldigde zich en Olivia schudde geruststellend haar hoofd. Waarom zou hij sorry moeten zeggen? Het was toch niet zijn schuld dat hij hier lag? Olivia keek hoe hij zijn lichaam bekeek. Het zag er zo ernstig uit, het zou een hele tijd duren voordat alles ook daadwerkelijk genezen was. Ze slikte even, niet goed wetend wat ze nu moest doen. In zo’n situatie had Olivia nog nooit gezeten namelijk. “Dus…ik was…dood?” hoorde ze Dante vragen en haar ogen schoten weer naar de zijne. Nogmaals slikte ze even en toen hij haar hand weer vast pakte, sloeg ze haar ogen even neer. Toen ze weer opkeek, knikte ze. “Ja, je was dood...” bevestigde ze toen en kwam er toen achter hoe bizar dat eigenlijk klonk. Dood gaan en dan vervolgens weer terugkomen. Het klonk niet als iets natuurlijks. Natuurlijk of niet, Olivia was blij dat Eleanor het alsnog gedaan had.

Ze hoorde hij zijn adem sneller ging en ze zag tranen in zijn ogen. Heel voorzichtig schoof ze wat dichter naar hem toe en, nog veel voorzichtiger, gaf ze hem een geïmproviseerde knuffel, zodat ze geen slangetjes eruit zou trekken of hem pijn zou doen. Het was allemaal maar heel licht, maar wel goed bedoeld. “Rustig maar…” fluisterde ze geruststellend “Je bent nu hier en je bent veilig, hier kan niets gebeuren en ik weet zeker dat het allemaal goed gaat komen.” Toch snapte Olivia zijn reactie wel. Hij had net te horen gekregen dat hij dood was geweest en vervolgens weer tot leven was geroepen door een docente. Dat was niet niets. Zelf vocht Olivia ook een beetje voor haar tranen. Ze was zo blij dat hij weer wakker was. Bovendien waren het zware dagen geweest, waarin ze in totaal misschien maar een uurtje geslapen had. Ze was doodmoe en dat versterkte haar emoties ook. Maar een pak was nu in ieder geval van haar hart.

Eventjes bleef ze zo zitten en na een paar minuten trok ze zich weer terug, een klein glimlachje rond haar mond. Ze zuchtte. “Ik weet niet precies wat er allemaal gebeurd is” gaf Olivia toe “Ik heb gehoord dat er een meisje bij betrokken was en dat meisje had een tijdbom als mutatie en die is afgegaan, maar ik weet niet hoe in hoeverre dat waar is.” Dat kwam omdat Olivia er niet bij was en ze vervolgens ook bijna geen informatie had gekregen van de mensen die hier wel aanwezig mochten zijn. Logisch ook, een leerling zou vast niet alle details krijgen, maar toch vond Olivia dat niet fijn.

Olivia kreeg een beetje een droge mond en keek in het rond. Vlakbij Dantes bed stond een karaf met water en een paar glazen ernaast. “Ik ben zo terug” zei ze tegen hem, maar eigenlijk was dat niet nodig geweest. De karaf stond in zijn zicht. Ze wilde hem alleen duidelijk maken dat ze niet zomaar weg zou gaan, alleen als hij dat zou willen. Voorzichtig voelde Olivia aan de karaf, het water was lekker koud. Ze pakte twee glazen en schonk er een beetje water in. Vervolgens pakte ze de glazen en liep ze weer terug naar het bed van Dante. Voorzichtig ging ze weer op de rand zitten en stak het glas richting hem, terwijl ze zelf een grote slok nam. Als hij niet zou willen, zou ze het naast hem op het nachtkastje zetten. “Hoe voel je je?” vroeg ze bezorgd.

Met gemengde gevoelens keek ze Dante aan. Hij had een meisje boos gemaakt en daarom was ze ontploft. Mmm, oké, dat ze boos was dat kon Olivia wel begrijpen. “Maar dat is nog geen reden om de hele boel maar op te blazen” mompelde ze zachtjes. Ze schudde haar hoofd. Oké, dat was misschien niet helemaal goed om te denken. Emoties waren killers, letterlijk in dit geval, als het ging om een mutatie, dat had Olivia zelf ook al een aantal keer meegemaakt. Maar alsnog, de dingen die Olivia had gedaan terwijl haar mutatie de vrije loop ging waren veel minder erg dan wat zij had gedaan. Ze had iemand vermoord! Hoe dat het er met haar aan toe was wist Olivia niet, maar zij zou er vast en zeker ook wel niet goed aan toe zijn. Zodra Dante zou slapen ofzo zou ze het wel aan de zuster vragen, maar voor nu moest de aandacht bij hem houden.

En dat was nodig, want bijna liet hij het glas uit zijn handen vallen. Uit een reflex pakte Olivia met haar vrije hand zijn hand beet, maar het was niet nodig. Dante had het perfect zelf onder controle. Maar hij had nog enigszins controle over zijn mutatie bleek. Hij leunde wat dichter naar haar toe en met haar bezorgde frons keek ze wat hij ging doen. “Vertrouw me” is wat hij zei, dus deed ze dat maar. Hij legde zijn hand op haar kaak en nieuwsgierig keek ze hem aan. Maar toen hij zijn ogen dicht deed, deed Olivia het ook. En toen voelde ze het. Zijn emoties kwamen haar geest binnen. Olivia las hoe hij zich voelde. Angst, verwarring, onbegrip en nog veel meer emoties. “Zo voel ik me” hoorde ze Dante zeggen en opende haar ogen. Maar wat er gebeurd was, was heel bijzonder. Lichtjes om haar heen was haar aura zichtbaar. De normale knalroze kleur vermengde zich voorzichtig met de kleuren die Dantes emoties in haar geest hadden gebracht. Haar aura was overigens niet zo sterk als gewoonlijk, het was een dun laagje, maar het was wel zichtbaar.

“Volgens mij reageer ik er nog al raar op” zei ze met een kleine grinnik. Ondanks dat haar mutatie niet zo sterk was als anders, vond ze dat het er mooi uitzag. Olivia nam nog een glas van haar water, maar merkte dat ze trilde. Ze kon niet stoppen met trillen. Dat kwam vast door de emoties en het slaaptekort. Haar ogen gingen weer naar Dante. En opeens kreeg ze een rare behoefte. Een behoefte om hem een kus te geven. Maar iets hield haar tegen. Wat als hij ook weg zou lopen, net als James? Oké, nu kon dat niet, maar niet letterlijk genomen natuurlijk. Dante en James hadden allebei tatoeages, maar verder hadden ze vrij weinig met elkaar gemeen, dus misschien zou Dante wel heel anders reageren. Maar het onzekere gevoel speelde weer op. Tot haar ergernis was dat te zien in haar aura. De roze kleuren werden grijsachtig, maar Olivia besloot het te negeren.

“Ik vraag me ergens af wat er met dat meisje gebeurd is” zei ze toen maar uiteindelijk “Ik bedoel, zou zij er hetzelfde aan toe zijn?” Olivia wist ook eigenlijk niet of ze hier wel op de ziekenvleugel lag. Haar glas zette ze op de grond, naast haar voet en ze pakte Dantes hand weer beet. Eventjes deed ze haar ogen dicht, van vermoeidheid en hopend als ze haar ogen weer open zou doen haar aura weg zou zijn.

“Het is een aura” legde Oliva aan hem uit, toen hij vroeg wat het precies was “Het laat je karakter zien, maar ook je emoties. Als ik hem lees, kan ik ook dingen in je toekomst en in je verleden zien. Iedereen heeft er een, jij, ik, de overbuurman, Klaasje in Zuid Congo heeft er een.” Natuurlijk merkte hij meteen de verandering in haar aura toen ze aan het twijfelen was. “Het is niks, iets voor later, niet nu, nu ben jij even belangrijk” vertelde ze hem sussend, terwijl ze eventjes zacht over zijn hand aaide. Natuurlijk zou ze Dante vertellen waar ze aan getwijfeld had en hoe ze zich op dat moment gevoeld had. Olivia wilde hem alleen nu niet nog verwarder maken dan dat hij al was. Hij was aan het genezen van een doodservaring en dan zou ze hem niet nu al lastig willen vallen met haar problemen.

Toen ze even haar ogen had gesloten, voelde ze Dantes hand zachtjes in de hare knijpen. “Het is oké om naar je kamer te gaan om te slapen hoor” hoorde ze hem zeggen. Olivia opende haar ogen weer. Gelukkig, haar aura was nu slechts nog een flikkerend lichtje om haar heen. De roze gloed was al bijna helemaal verdwenen. Ze keek hem weer aan en schudde toen haar hoofd. “Zo makkelijk kom je niet van me af” zei ze met een grijns “Nee, ik denk dat ik niet eens in slaap zou kunnen komen als ik eenmaal in bed lig. De afgelopen dagen spoken echt nog te veel in mijn hoofd. Bovendien wil ik nu liever hier zijn…” Ze pakte haar glas water van de grond en dronk hem leeg. “Als ik nu weg zou gaan en er zou iets met je gebeuren…ik zou niet weten wat, maar je weet maar niet natuurlijk, dan zou ik mezelf dat nooit kunnen vergeven. En je zou hier niet alleen moeten liggen, stel je voor hoe het er hier uit ziet als het donker is.” Olivia stelde zich voor hoe het hier zou zijn als het donker is en als ze dan wakker zou worden. Brrr, helemaal niets voor haar. De rillingen liepen al over haar ruggengraat.

Even was ze stil en keek ze hem alleen aan. Niet op een vervelende manier ofzo, maar op een rustige manier. Er was niet langer veel bezorgdheid meer in haar gezicht, meer opluchting en rust. “Als je trouwens iets wilt hebben, iets wilt eten of drinken ofzo moet je het zeggen hoor” zei Olivia toen “Of als je iets wilt lezen. Er liggen daar hele interessante tijdschriften, vooral medische tijdschriften met artikelen als ‘Hoe verzorg ik mijn gangreen teen?’ en ‘Een onderzoek naar toepassingen van berenklauw. Het klonk heel erg….interessant…” Een grijns ontstond er op haar gezicht. Waarom zouden mensen dat überhaupt willen lezen?

“Ik ben toch een superheld voor iets? Er gebeurt echt niks met me, geloof me. Ik ben hier wel veilig, dat heb je daarnet zelf nog gezegd” zei Dante slim “En jij bent mijn oppersuperheld, dus bang zijn in het donker is ook geen optie hoor.” Olivia lachte. N’awh, het klonk nog steeds leuk. “Oké, oké, je wordt steeds scherper” zei ze grinnikend “Dus als er iets zou gebeuren, kunnen we altijd nog samen een soort superheldenteammove ofzo uitvoeren en dan komt het allemaal wel weer goed.” Maar Olivia was blij toe dat hij wat helderder scheen te worden. Dat betekende namelijk dat het wat beter zou zijn met zijn hoofd en hij dus misschien wel minder pijn zou hebben. Dus het zou haar niet uitmaken hoe slim hij wel niet zou klinken nog in de tijd dat ze hier zouden zitten, als hij maar beter werd en minder pijn had. Dan was zij meer dan tevreden.

Olivia grijnsde toen hij zei dat hij liever haar hoorde praten dan medische tijdschriften wilde lezen. Yay, ze was interessanter dan medische tijdschriften, dat was altijd fijn om te horen. Nee, hij wilde liever horen hoe het bij haar in Italië was. Italië. Haar geboorteplek. Olivia merkte dat Dante zei dat hij er was opgegroeid, niet geboren. Maar zoals ze tijdens het cupcakes maken zich had voorgenomen: dat moest hij zelf vertellen. “Nou ja, het is dat die tijdschriften helemaal in de hal liggen, anders had ik ze echt wel gepakt” zei ze met een serieus gezicht “Nee hoor. Nou ja, zoals je weet ben ik dus opgegroeid in Brusciano, een klein stadje in de buurt van Napoli. En in de lucht van Napoli, en dus ook Brusciano, hing altijd veel smog, maar dat verpestte absoluut niet de schoonheid van het stadje, ons stadje.” Olivia staarde in de diepte, terwijl ze alles weer voor zich zag. “In het stadje had je van alles. Toen ik klein was, gingen we vaak naar de fontein. Daar maakten de jongens de toeristen nat om ons te vermaken of we gingen helpen in de ijssalon. Voor elk uur dat we hielpen mochten we een ijsje uitkiezen, dus we hebben ons tonnetje rond gegeten.” Olivia grinnikte toen ze aan die herinneringen dacht. Ze waren zo jong, zo nog niet bezig met wat er later komen ging dat het gewoon eng werd. “En er om heen was prachtige natuur. Bossen, maar ook velden. En er waren veel boerderijen die allemaal hun eigen specialisatie hadden. We gingen altijd een handje olijven halen, of een tomaat, of wat paprika bij de boeren en we mochten altijd in de gaarden spelen.”

Haar gezicht glunderde bij die herinneringen. Dat waren toch wel de gelukkige momenten geweest. Na schooltijd kunnen doen wat ze wilden en tot ruim negen uur op straat zijn, omdat het te warm was om vroeger te gaan slapen. “En thuis…thuis leefde ik met mijn moeder en vader en later ook nog met mijn broertje…” vertelde Olivia hem, maar sloeg haar ogen neer. De gedachte aan haar ouderlijk huis maakte haar nooit vrolijk. Ze keek hem even van opzij aan. Misschien was dit wel het juiste moment om het Dante te vertellen. Dan kon ze ook laten zien dat ze hem vertrouwde. Bovendien zou ze het hem vroeg of laat toch wel een keertje vertellen. En wat zou dan wel het juiste moment moeten zijn? Olivia schraapte haar keel, maar keek hem niet aan. “Al vanaf mijn geboorte ging het eigenlijk al mis thuis” begon ze en keek naar de grond “Mijn vader had liever een Olivio gezien, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar mijn moeder kon geen abortus plegen, dat was tegen het geloof. Mijn vader heeft me vanaf die dag elke dag laten weten dat ik hier niet had moeten zijn, dat ik een jongen had moeten zijn, dat ik een duivelskind was. Soms kreeg ik om de kleinste dingen al een klap. Mijn moeder kon heel moeilijk zwanger raken, maar acht jaar laten kreeg ze mijn broertje dan. En tegen mijn broertje was hij, gelukkig, veel liever. Maar niet dat ik daarom mijn broertje haat, overigens. Dat mannetje is echt…alles voor me.” In haar opheldering over hoe het thuis was kon haar broertje haar nog steeds vrolijk maken. Soms, als ze net wakker werd, kon ze zijn vrolijke geluidjes nog horen en dan was het net of ze thuis was. “Ik heb achttien jaar mijn vader geloofd” ging ze verder en vond wat kracht om hem normaal aan te kunnen kijken “En al zijn woorden mezelf ook wijsgemaakt. Maar ik weet nu dat het niet normaal is wat hij deed. Het verwerken is alleen nog heel moeilijk.”

En dat was haar verhaal in het kort. Ze wilde laten zien dat ze sterk was, dus probeerde ze te glimlachen, maar dat kon ze niet. Hoe je het ook went of keert, het was nog altijd lastig om het aan iemand anders te vertellen. “En hoe was het bij jou dan, waar je bent opgegroeid?” vroeg ze zachtjes.

Olivia voelde hoe hij haar hand om haar schouders had gelegd en haar dichter naar hem toe had getrokken. Ze voelde hij zijn kin op haar hoofd legde. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Ze vond het lief hoe hij haar probeerde te troosten met een grapje. Bovendien voelde het fijn en vertrouwd hoe hij haar probeerde te troosten. Ze voelde zich veel beter en daarom kon ze beter naar hem luisteren hoe hij vertelde over zijn jeugd. Hij vertelde over de stad waar hij was opgegroeid, dat het niet meer dan een stad met stenen was, maar ook wel weer een mooie stad. Olivia kende de plek niet, maar als het een typisch Italiaans stadje was dan had ze daar wel een beetje een beeld bij. Ze luisterde hoe Dante vertelde over het bootje dat hij gekregen had en over zijn vrienden, dat hij ook een beste vriend had gehad die hij als zijn broer had gezien. Wat fijn dat hij dat gehad! Een echte beste vriendin of vriend had Olivia nooit echt gehad, daar had ze niet veel mensen voor vertrouwd. Iedereen roddelde in Italiaanse dorpjes.

Doordat zij had verteld over haar familie, leek hij ook een boekje open te doen. Ze voelde hoe zijn hand over haar nek ging, wat een fijn gevoel was dus deed ze even haar ogen dicht terwijl ze naar hem luisterde. Met haar eigen hand pakte ze zijn vrije hand beet en hield hem vast, als teken van steun. Dante vertelde dat hij na drie maanden geadopteerd werd door een Italiaans koppel, omdat zijn biologische ouders hem niet wilden. Waarom zou iemand Dante niet willen? Hij was een geweldige jongen. “Gelukkig ben je wel goed opgegroeid bij je Italiaanse ouders dan” zei Olivia zachtjes “Want als je biologische ouders je niet bij iemand anders hadden kunnen laten opgroeien, was je misschien wel heel erg ongelukkig geworden.” Dat kon Olivia zich heel erg goed voorstellen. Als je op een plek was waar je niet gewild was, wat was er dan nog voor reden om vrolijk te zijn? Ze was blij dat hij in Italië was opgegroeid, dat gaf ook weer veel gemeenschappelijke dingen.

James Harper. Zo had hij geheten als hij in Engeland was gebleven. Wauw, dat was inderdaad een hele andere naam. Harper. Waarom kwam die naam haar zo verschrikkelijk bekend voor? “Ik vind Dante Rivera ook leuker hoor” bekende ze met een grinnik “Het klinkt lekker Italiaans en dat is sowieso goed. En weet je, Britse accenten zijn misschien een beetje overrated. Je bent prima zoals je bent hoor en het is alleen maar een verlies voor je biologische ouders.” En dat was het. Als zijn biologische ouders niet iemand als Dante in hun leven wilden hebben, dan was dat jammer voor hun. “Dus, hier zitten we dan. Dante en Olivia, niet James en Olivio” zei Dante lachend “En het is maar beter zo, vind je niet?” Olivia lachte met hem mee. Het was bizar hoe hij in Engeland een ander persoon misschien was geweest en hoe zij een heel ander persoon was geweest als ze een jongen was geweest. “Maar weet je, ik zou inderdaad ook niet iemand anders willen zijn. Dus het is inderdaad goed zo, laat de rest maar praten…” zei ze zelfverkerd.

Heel voorzichtig kwam Olivia een beetje overeind en keek hem even aan. Oké, het was klaar met die onzekerheid. Als ze het niet zou doen, zou ze nooit weten wat er zou gebeuren. Als Dante er negatief op zou reageren, dan zou ze weten waar ze aan toe zou zijn. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht en ze legde haar hand op zijn wang. Ze sloot haar ogen en heel voorzichtig drukte ze een zoen op zijn andere wang. Een paar seconden daarna was het lachje nog steeds op haar gezicht, maar haar ogen stonden onzeker, bang dat hij haar daar zou afwijzen.

“Inderdaad. Italiaans zijn is een godsgeschenk..Dante zijn is een godsgeschenk” hoorde ze hem zeggen en Olivia grinnikte. Italiaans zijn was zeker een godsgeschenk. Ze vond het een van de prachtigste landen die er bestond, de taal was mooi, het eten was er heerlijk en Italianen waren op zich geweldige mensen. Wat wilde je nog meer? En opeens schoot het haar binnen. Harper. Adrian heette ook Harper van zijn achternaam. En kwam ook uit Groot Brittannië. Had Dante niet net gezegd dat hij niet de eerst geborene was? O shit, wat als hij de broer van Adrian was? Nou ja, dan zou het jammer zijn, maar ze ging niet met Adrian om. Ze had met hem in de woonkamer een film gekeken. En televisie. En op zich ook wel meer dingen, maar dat kwam door zijn mutatie.

Sowieso had ze nu iets anders aan haar hoofd. Toen Dante namelijk zachtjes zijn lippen op de hare had gedrukt, gaf dat het beste gevoel ever. Waarom ze zo bang was geweest dat hij haar zou afwijzen, wist ze eigenlijk niet. Als hij haar niet leuk had gevonden, had hij haar heus niet keihard afgewezen. Maar het was gewoon de onzekerheid die gespeeld had. Maar zo zie je maar weer, dat was nergens voor nodig geweest. Net als hem sloot Olivia ook haar ogen en deed ze pas weer open toen hij stopte. Haar gezicht was nog steeds dicht bij het zijne en ze voelde zijn hand nog steeds in haar nek. “Dat werd ook wel tijd denk ik” hoorde ze hem geamuseerd zeggen en Olivia glimlachte. “Vond ik nou ook, dus ik dacht laat ik het maar eens proberen.” Ze zei het nu alsof het niets was, maar ze wist zeker dat hij dondersgoed wist dat ze het heel erg spannend had gevonden. Logisch, toch? Olivia keek in diep in zijn groene ogen, wat waren ze mooi!

En dat was de reden dat ze nog een keer zachtjes haar lippen op de zijne drukte. Het gevoel dat ze de eerste keer had gekregen kwam meteen weer terug. Van binnen voelde het alsof ze allerlei kanten opschoot, op een positieve manier. Toch liet ze ongeveer even snel los als hij, ze wilde namelijk niet te aanhankelijk overkomen. Olivia keek hem aan en kreeg een stralende glimlach op haar gezicht. Ondanks dat ze helemaal kapot was, was ze heel erg blij op het moment. “Ik vond het wel een beetje eng hoor, ik bedoel, I’m all new to this en ik wist niet hoe je zou reageren” fluisterde ze en rolde op een dramatische manier haar ogen, bedoeld als grapje.