fuck my life. [open]

“Je maakt een grapje zeker?”

Het was geen bekende stem die de retorische vraag uitsprak. In tegendeel, hoewel het misschien klonk als een van de leerlingen die al langer aanwezig was, was de eigenaar van deze stem pas net aangekomen op het eiland. Dit was niets heel bijzonders, aangezien er een constante instroom was van nieuwe leerlingen. Wat meestal niet gebeurde was dat ze naar de ziekenzaal werden gebracht, maar dit was in dit geval wel gebeurd, op speciaal aanvraag van Lillian, het schoolhoofd. De meeste mutanten schenen een mentale mutatie te hebben, of iets waar ze hun omgeving mee konden manipuleren. Emma Bailey was een van de minder veel voorkomende mutanten. Haar mutatie lag namelijk volledig in haar lichaam, en dat was niet alleen fascinerend geweest voor de menselijke dokters, maar ook voor het schoolhoofd van de mutantenschool.

Emma stribbelde niet lang tegen. Ze wist immers hoe het zat met haar fysieke kracht – als ze het al kracht mocht noemen, want veel stelde het niet voor. Ze bleef echter boos, want niemand had haar verteld dat ze ook hier constant aan apparaten moest liggen die zouden kijken wat er mis was met haar lichaam. Ze had verwacht dat dat hier niet hoefde, omdat het inmiddels vrij duidelijk was dat ze een mutant was, en haar vreemde lichaam een mutatie. Maar helaas, ze had de mutanten verkeerd ingeschat. Alles was hetzelfde hier, en daar baalde ze ontzettend van. Vooral omdat ze geen kans had als ze terugvocht en ze alles dus over zich heen moest laten komen, net als voor ze de school had bereikt.

Emma schakelde haar besef half uit terwijl er van alles met haar lichaam gedaan werd. Het stelde minder voor dan bij het ziekenhuis bij de gewone mensen. Blijkbaar was er toch iets doorgedrongen van het feit dat ze een mutant was, maar dat weerhield hen er niet van om met buisjes en naalden in haar vel te prikken. Pijn deed het niet, dat was immers deel van haar mutatie. Dat betekende echter niet dat Emma er van genoot. Toch wist ze dat het geen zin zou hebben om de zusters tegen te werken, hoe graag ze dat ook gewild had. Ze beloofde zichzelf dat ze ooit op een dag de werknemers in de ziekenzaal terug zou pakken. Dat was haar grootste motivatie om tijdens de tests stil te blijven zitten en rustig mee te werken.

Ondanks het feit dat ze minder extreme tests deden dan Emma gewend was, kostte het een vol uur om alles gedaan te krijgen. En zelfs daarna was het niet klaar, want er waren een aantal kabels aan haar vast gemaakt en er werd haar verteld dat ze de nacht in de ziekenzaal moest blijven omdat ze nog wat belangrijke data nodig hadden. Voor Emma betekende dat ook dat ze langer moest wachten voor ze haar spullen kon uitpakken, en daar baalde ze best wel van. Haar lessen begonnen toch pas over een week, dus had ze nog redelijk wat vrije tijd gehad en die had ze graag besteed, maar helaas moest alles weer anders gaan dan gepland. Verslagen liet ze zich met haar rug op het bed vallen. Ze drukte voor een moment haar handen in haar gezicht en maakte een geïrriteerd geluid. Ze zou ontsnappen als ze dat niet al eens had geprobeerd in een van de andere ziekenhuizen. Daar had ze nog lang spijt van gehad, en bovendien was dit een plek met mutanten, mensen met vreemde krachten waar ze liever niet mee te maken kreeg. In plaats daar van bedacht ze dat ze er maar beter het beste van kon maken. Ze ging overeind zitten in het bed, met haar armen om haar knieën geslagen, en keek rond. Naast haar was een bed in gebruik.
“Hey,” begon ze, zonder er bij stil te staan of de persoon haar al wel had opgemerkt. Daarom bleef ze naar het bed staren tot ze zeker wist dat ze gezien was.
“Dus, wat is jouw verhaal?” Ze liet haar knieën los, zette in plaats daar van haar handen achter zich neer en strekte één van haar twee benen. “Waarom lig je in de ziekenzaal, bedoel ik?”

[open voor iedereen <3]

Emma fronste toen het meisje in het bed naast haar haar verhaal deed. Het was inderdaad niet heel logisch dat ze nog zo lang op de ziekenzaal lag als het alleen maar gekneusd was. Zeker met de mutanten die hier rondliepen zou je denken dat ze het wel gefikst zouden hebben na een dag of twee.
Alhoewel, Emma had zich eerder ook al lelijk vergist in de mutanten. Misschien was het ook helemaal niet zo onlogisch, en waren er andere redenen waarom het meisje naast haar nog steeds op de ziekenzaal verbleef.
“Vreemd,” antwoordde ze daarom. “Lijkt me niet iets waar je niet mee kan leven.”
Haar blik bleef even op het been van het meisje gericht, wat er inderdaad niet bijzonder kapot uit zag. Er zaten in ieder geval geen buisjes of andere rotzooi aan vast, zoals nu wel bij Emma het geval was.
Daar ging de volgende vraag dan ook over. Wat Emma zelf had. Ze had de vraag aan zien komen, en toch was het wat ongemakkelijk voor haar om er over te praten. Ze was er immers vroeger voor misbruikt, en hoewel ze dit meisje er niet voor aan zag om haar op wat voor manier dan ook buiten te sluiten om haar mutatie, was het wat onwennig om er open over te praten.
Bovendien moest ze een logische manier vinden om haar mutatie uit te leggen, wat nog best lastig bleek te zijn.
“Het komt er op neer dat ik geen gewone spiermassa of botten heb, maar een soort… stoot werende gel.” Ze bekeek haar eigen armen, en liet haar vingers rustig over het oppervlak glijden. Met haar huid was niks mis. Ze kon niet zeggen dat ze vaak andermans huid aan had geraakt, maar die paar knuffels die ze haar ouders zo nu en dan had geschonken hadden het wel duidelijk gemaakt.
“Ik voel geen pijn, ik bloed niet, en ik heb de spierkracht van een pasgeboren kitten,” voegde ze er aan toe. Wat ze niet zei, was dat ze er een hekel aan had. Haar mutatie was niet nuttig of stoer en zou haar waarschijnlijk niet redden in een levensbedreigende situatie. Alhoewel, dat laatste misschien nog wel, maar wie zou een zwakkeling zoals zij nou op een levensbedreigende missie sturen? De kans dat ze iets leuks zou doen op deze school lag erg dicht bij nul procent, en daar baalde ze best hard van. Het was natuurlijk aan haarzelf om haar dagen zo interessant mogelijk te maken, maar toch knaagde er iets aan haar, iets wat haar deed wensen dat ze een mutatie had waar ze echt wat mee kon doen.

''Emma heeft een uitzonderlijke mutatie.''
De stem die de woorden sprak, was niet van degene die ze had verwacht. Het verbaasde haar eerlijk gezegd weinig dat een van de schoolhoofden had besloten om Emma een bezoek te brengen. Wat haar wel verbaasde, was dat de roodharige vrouw degene was die de tiener met haar aanwezigheid kwam verblijden. Ze had de blonde vrouw verwacht, omdat deze eerder ook al zo geïnteresseerd naar haar had zitten kijken dat ze er ongemakkelijk van werd. De bootreis had geen minuut langer hoeven duren van haar, anders was de blonde vrouw vast ook nog met haar vingers aan haar gaan voelen.
Ze mocht dan wel geen pijn voelen, maar aanrakingen voelde ze wel degelijk. Door haar afgelopen jaren was ze nou niet bepaald dol geworden op aanrakingen, zelfs al waren ze vriendelijk bedoeld. Ze bleef liever bij mensen en hun vieze, hebberige vingertjes vandaan.
De roodharige vrouw, Jean genaamd, was duidelijk niet zo sterk in Emma’s lichaam geïnteresseerd als het andere schoolhoofd, maar dat betekende niet dat de blonde tiener haar bezoek op prijs stelde. Ook haar vraag of ze geen klachten had, viel niet helemaal goed.
“Telt het worden gebruikt als menselijk proefkonijn als klacht? Want dan ja, dan heb ik inderdaad een klacht.” Ze wendde haar blik van Jean af, te koppig om haar aan te kijken in dit gesprek. Hoe durfde ze wel niet? Helaas was Jean nog lang niet klaar met het gesprek, want ze sloot de gordijnen om Emma’s bed heen, en dwong hiermee als het ware de blondine om haar aandacht op het schoolhoofd te vestigen.
De meeste leerlingen zouden respect tonen naar hun schoolhoofd toe. Emma niet. Dit waren ook gewoon mensen, die haar best hadden mogen voorbereiden op wat haar te wachten stond. Ze wilde hier al niet zijn, en nu moest ze ook nog dezelfde proeven doorstaan als ze al maandelijks had moeten laten gebeuren tussen de gewone mensen. Je zou denken dat dat geen groot probleem zou zijn, maar voor iemand die was beloofd dat haar mutatie hier als normaal gezien zou worden, was dit een enorme teleurstelling. En Emma was absoluut niet bang om die teleurstelling te laten doordringen bij de mensen om haar heen.

Jean had een vriendelijkere aanpak dan Emma had verwacht. Ze verzekerde haar er van dat ze verder niet vaak gestoord zou worden. Iets wat Emma erg op prijs stelde, maar niet genoeg was om haar mening over de mutantenschool opnieuw te veranderen. Vervolgens vroeg ze hoe ze het hier vond. Emma wist niet zeker of ze met ‘hier’ de school of het eiland bedoelde, maar aangezien haar mening over de twee praktisch hetzelfde waren, was het niet moeilijk om een antwoord te geven wat bij beide paste.
“Eerlijk gezegd, is er net zo weinig aan als ik had gedacht.” Ze ging met haar armen over elkaar en haar rug tegen haar hoofdkussen aan zitten en wierp Jean een doodserieuze blik toe. “Ik dacht dat ik hier als normaal behandeld zou worden, maar blijkbaar betekent dat alleen maar dat ik niet anders behandeld zou worden dan toen ik bij gewone mensen woonde.”
Gestommel buiten de gordijnen trok voor een moment haar aandacht, maar lang bleef ze er niet aan denken. Ze was nu immers in gesprek met Jean, en geen van de mensen op deze school (en in de ziekenzaal) hadden haar aandacht nou echt getrokken op een manier dat ze zich zorgen om ze ging maken.

Het bleek al snel dat Emma’s woorden niet goed werden opgevat door het schoolhoofd. Iets wat ze had kunnen verwachten. De school was immers het leven van deze vrouw, nam ze aan, en het beledigen stond gelijk aan het beledigen van Jean zelf.
Emma bleef echter bij haar mening. Ze stribbelde niet tegen terwijl Jean haar vroeg om dingen te doen waardoor de onderzoeken voltooid werden. Haar woorden lieten Emma echter met haar ogen rollen. Hier bleek het maar weer dat verschil in leeftijd heel veel uitmaakte als het om begrip ging. Als er meer dan 5 jaar verschil tussen zat, was het voor Emma onmogelijk om een normaal gesprek met een persoon te houden. Ze hoopte daarom dat ze niet al te lang meer met de vrouw in deze kleine ruimte zou moeten besteden.

“Als normaal iets is van alleen ‘gewone’ mensen, waarom word ik hier dan hetzelfde behandeld als op het vaste land?” Ze merkte dat ze praktisch dezelfde woorden gebruikte als hiervoor, wat maar weer vaststelde dat ze niet begrepen was. Ze ging er daarom maar vanuit dat ook deze keer haar boodschap niet over zou komen en dat ze geen moeite zou doen om het alsnog door te laten dringen.
Emma slaakte in plaats daarvan een diepe zucht. Vermoeiend vond ze het. Alles vermoeide haar alleen maar: gesprekken waarin ze niet begrepen werd, onderzoeken in het ziekenhuis, die rotopmerkingen die ze constant naar haar hoofd gekregen had. Zelfs de sterkste persoon zou op een gegeven moment moe worden er van en het gewoon over zich heen laten komen. Dit was wat Emma had gedaan de afgelopen jaren, en nu zei eindelijk dacht er van verlost te zijn, was ze toch weer in de ziekenzaal terecht gekomen en werden er allerlei onderzoeken gedaan. Ze legde zich er bij neer, maar was het er niet mee eens. Dat zou ze nooit zijn.

“Ik wil gewoon vrij zijn, oke,” zuchtte ze uiteindelijk. Ze keek Jean expres niet aan. “Ik wil niet meer afhankelijk zijn van ziekenhuisafspraken. Ik haat het hier. Ik haat de geur van de gesteriliseerde lakens en medicijnen, ik haat dat alles zo wit is dat je in de vloer je eigen reflectie kan zien. Ik wil niet leven als een freak, maar omringd worden door gelijken, mensen die me niet slaan voor hun plezier.” Haar armen legde ze over elkaar in frustratie. Ze vond zelf dat ze duidelijk was in haar woorden, maar of Jean het zou begrijpen was nog maar de vraag. Zij wist immers niet hoe het was om te leven als lopende marshmallow. Het meest frustrerende was nog wel dat ze fysiek niet terug kon vechten. Ze had slechts haar woorden om mee aan te vallen, en die werden vaak niet serieus genomen.

In het verleden blijven hangen was niet iets wat Emma als karakter trek van zichzelf beschouwde, ondanks dat het toch vaak gebeurde dat ze terugdacht aan gebeurtenissen van lang geleden. Ze ging er van uit dat iedereen dat wel had, en dat dat naarmate je ouder werd ook toenam, omdat je dan meer herinneringen met je mee droeg, en die toch op een of andere manier naar boven wilden komen, alsof ze hun eigen leven leden. Emma vond zichzelf ook geen filosofisch persoon en vond het ook hatelijk als mensen niet direct zeiden wat ze bedoelden. Ergens omheen draaien zorgde er alleen maar voor dat ze haar kostbare geduld verloor.

Daarom apprecieerde ze het dat Jean heel direct was en simpelweg zei dat ze haar begreep. Geen lang onzinnig verhaal er omheen over waarom ze het begreep, want hoewel Emma best geïnteresseerd was in de verschillende mutanten op de school had ze geen zin om van iedereen een sobstory aan te moeten horen, en hoewel dat botter overkwam dan ze bedoelde, hoefde ze dat al helemaal niet te horen van Jean.
Haar opmerking over de lakens bracht enkel een verwarde frons op Emma’s gezicht, die ze vervolgens weg schudde met de gedachte dat de lakens haar absoluut niet boeiden. Ze was sowieso niet van plan om er uitgebreid aan te gaan ruiken. Ze was immers geen wild beest.

Ze knikte instemmend na Jean’s woorden. Ze was gekalmeerd, realiseerde zich dat ze zich waarschijnlijk boos had gemaakt om niks. Wederom was haar bewezen dat ze haar toekomst niet op verwachtingen moest baseren en ze eens rustiger aan moest doen met haar verbeelding.
“Geen excuses nodig, ik begrijp het wel.” Emma zou haar woorden hebben gemompeld als ze er niet zeker van wilde zijn dat Jean het hoorde. “Waarschijnlijk had ik dezelfde reactie gehad,” gaf ze vervolgens toe. Ze was immers het soort persoon die nergens gras over liet groeien en hoewel ze niet veel van de moralen van de vrouw die bij haar op het bed zat wist, was het haar nu al wel duidelijk dat ze vast stond in haar mening en er niet bang voor was om dat te laten merken.

Nu zei Jean echter iets wat Emma zwaar verbaasde. “Vrij?” herhaalde ze. Ze ging verder overeind zitten en draaide haar benen zo dat ze van het bed af hingen, terwijl haar blik op Jean gericht bleef.
“Wacht, dus – ik mag nu gaan? Meteen?” vroeg ze ongelovig. “Ik hoef niet te wachten op resultaten of een extra test te doen ‘voor het geval dat’?” Haar ogen spraken dezelfde verbazing als haar woorden. “Geen overnachting of wat dan ook?”
Al de dingen wat ze opnoemde waren voorgekomen bij haar bezoeken aan ziekenhuizen van voor ze op Genosha Island terecht kwam. Goh, het was hier dus toch anders dan bij de gewone mensen. Ze liet zich van het bed glijden, zeker er van dat Jean haar tegen zou houden als ze niet daadwerkelijk weg mocht. Haar verbaasde uitdrukking veranderde in vreugde. Die vreugde verdween echter ook weer meteen.
“Wanneer moet ik terugkomen?” Haar stem klonk wat vermoeid, duidelijk makend dat ze helemaal geen zin had om terug te komen voor controles, maar wat moest dat moest.